Kort

Hebben we nieuwe zonden nodig? In Player One van de Canadese schrijver Douglas Coupland stelt Luke, een van de hoofdpersonen zich deze vraag. Luke is een pastor die van zijn geloof is gevallen en met de kas van de kerk ervandoor is gegaan. Hij is terechtgekomen in een wat brakke loungebar op het vliegveld van Winnipeg als plotseling de Apocalyps zich aan dient, de Apocalyps die met een olieprijs van 900 dollar begint.

Als hij terug kijkt op zijn tijd als pastor ziet hij vooral verveling. Er zijn maar zeven hoofdzonden en na een paar jaar bedriegerij, diefstal, geweld en ander naar gedrag van zijn congregatie is hij daar danig op uitgekeken.

‘In Luke’s eyes, sin defines our lives in ways both pathetic and monstrous. And Luke knows that monsters exist: entities with human forms but no souls. Ronnie, who set fire to his house with his two children inside. Lacey, who extinguished cigarettes on her baby’s arms. In the face of monsters, a mere seven deadly sins seems almost charming, and certainly out of touch with the twenty-first century. Luke thinks sins badly need updating, and he keeps a running list in his head of contemporary sins that religions might well consider: the willingness to tolerate information overload; the neglect of the maintenance of democracy; the deliberate ignorance of history; the equating of shopping with creativity; the rejection of reflective thinking; the belief that spectacle is reality; vicarious living through celebrities. And more, so much more.’