I do support lockdown, I do support every sensible precaution being taken because the virus is so contagious. But remember this. Your odds of survival are massively better than were those of a civilian in a country that your country chose to invade in recent years. Did you, personally, do enough to try to stop that?
(Vertaling: Ik steun lockdown, ik steun alle verstandige voorzorgsmaatregelen die worden genomen omdat het virus zo besmettelijk is. Maar onthoud dit: Uw overlevingskansen zijn enorm beter dan die van een burger in een land dat uw land de afgelopen jaren heeft gekozen binnen te vallen. Heb je persoonlijk genoeg gedaan om dat te stoppen?)
Craig Murray, voormalig Brits diplomaat en ambassadeur in Oezbekistan, later klokkenluider en mensenrechtenactivist, begrijpt dat de coronacrisis voor velen mensen apocalyptische dimensies heeft. Prima om je op de vierde Apocalyptische ruiter (ziekte en dood) te richten, die op jou persoonlijk aan komt stormen, maar vergeet de anderen, en met name de tweede ruiter (oorlog) niet.
There are four horsemen of the apocalypse, and while of course I do not blame people for focusing on the one which is riding at them personally, do not forget the others. Coronavirus has not finished killing. But then nor have western wars.
Craig Murray somt op hoeveel doden er zijn gevallen in Irak, Afghanistan, Libië, Syrië en Jemen, mede door directe en indirecte bemoeienis van Westerse mogendheden. Hij `betreurt ten zeerste de enorme hoeveelheden die aan oorlog worden uitgegeven, de 220 miljard dollar die wordt verspild aan Trident-raketten, terwijl de meest elementaire voorzorgsmaatregelen tegen de veel reëlere dreiging van een pandemie niet werden genomen, omdat de Tories een maar paar miljoen aan de ´ ´National Health Service´ wilde spenderen.`
Niet alleen de doden die vielen door bombardementen en beschietingen, ook de schade die drinkwatervoorzieningen, elektriciteit en medische faciliteiten is toegebracht heeft doden tot gevolg.
Bombing people into freedom has collateral damage.
Craig Murray hekelt de hypocrisie van degenen die de invasie in Irak (gebaseerd op valse informatie) steunden en die nu zich wel ernstig zorgen zeggen te maken over het leven van mensen.
Het hele artikel is te lezen op het weblog van Craig Murray.
Met dank aan de lezer die ons wees op dit artikel.
Reacties (3)
Ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet. Ja, alles grijpt in elkaar, maar tegelijkertijd is dat gebruiken om anderen weg te zetten als hypocriet oid contraproductief. Het is iets wat aan de lopende band gebeurt, en het werkt, want er is namelijk altijd iets.
De klimaatactivist wordt geshamed omdat hij af en toe vliegt, de anti-racist omdat er ook bij hem racistische trekjes kunnen worden gevonden.
We zijn allemaal onderdeel van dit systeem en het nalaten om op een ander aspect van het probleem (of een totaal ander probleem) een opinie te hebben geuit wil niet zeggen dat je huidige opinie of standpunt niets waard is.
@1
Eens. Op zich is er niks mis mee om te wijzen op de nog altijd voortdurende gevolgen van oorlogen die er door of (in elk geval in naam) namens ons zijn gevoerd. Maar er is geen enkele reden om daar een mega-whataboutisme van te maken. Wat mij betreft maakt dat het punt dat Murray wil maken niet sterker, maar juist veel zwakker.
@1 en @2 Desalniettemin niettegenstaande dat vind ik het wel wat verwant met Rutte die keer op keer zegt de zwakkeren te willen beschermen en tegelijkertijd medeverantwoordelijk is voor een stukje gezondheidszorg dat we nu voor een deel tekort zijn gekomen.
Verder is natuurlijk het centrale punt in het betoog de keuzes die in verleden, heden en toekomst gemaakt worden: miljarden naar wapens, die levens én bescherming van levens kapot schieten en miljoenen naar gezondheid?
Ik heb overigens niet de indruk dat Murray van ons vraagt even activistisch te worden als hijzelf, maar gewoon vraagt welke bijdragen we kunnen leveren, zoals we nu ook (zeker de meesten) onze bijdrage leveren tegen het coronavirus.
Het gaat dan om bijdragen die gewoon in het huidige systeem geldig zijn: op welke politieke partij stem je, op welke bank zet je je geld, aan welke doelen doneer je. Vrij simpele dingen eigenlijk.