Cruachan maakt folk metal – dat deden ze als één van de eersten, vanaf de vroege jaren negentig, en werden daarbij geïnspireerd door de allereerste band in dat genre. De Ierse afkomst van de bands is een inspiratie voor hun teksten, die (onder andere) Ierse mythologie en geschiedenis behandelen. Omdat we dit genre al een tijdje hebben genegeerd krijgen jullie als trouwe lezers hieronder gratis en voor niets een bonusnummer. Enjoy!
Once Human maakt een soort van kruising tussen melodieuze death en groove metal. Ach, het beestje moet maar een naam hebben, nietwaar? Noemenswaardig zijn de getalenteerde en veelzijdige zangeres Lauren Hart, het feit dat gitarist en oprichter Logan Mader voorheen speelde bij Machine Head, en dat gitarist Max Karon een gastsolo inspeelde op het geweldige Monolith van Fear Factory’s laatste album Agression Continuum – een unicum want Fear Factory doet eigenlijk helemaal niet aan gitaarsolo’s. Leuk bandje dit!
Op zoek naar een lekkere crossover tussen Mongoolse volksmuziek en metal? Dan is vandaag je geluksdag! Tenger Cavalry maakt namelijk precies dat! Het past ook nog eens in de traditie die gestart is door dhr. Jongeneel, om hier op Sargasso aandacht te geven aan Mongoolse volksmuziek met keelzang, al dan niet gemengd met stevige rock. Tenger Cavalry heeft helaas zijn laatste charge gemaakt, en rijdt niet meer, maar blijft een inspirerend voorbeeld van hoe je folk (ook niet westerse) kan mengen met metal en zo toch iets vets kan krijgen. En hey, ze hebben bijgedragen aan de soundtrack van Civilization VI* en Doom Eternal – en dan ben je een hele grote.
Eind augustus werd door veilinghuis Zwiggelaar Auctions de privéverzameling van Tjeerd Deelstra geveild. De voormalige TU-docent en bouwkundige, oprichter van Urban (The International Institute for the Urban Environment), had van alles en nog wat over ‘tegenkunst’ (van vnl. Fluxus en Provo) verzameld en wilde daar op zijn oude dag nu eens van af.
Het pronkstuk van zijn verzameling is ‘Tjeerd Deelstra’s tripbook’. In 1974 bezocht hij Fluxus-kunstenaars tijdens een reis door Amerika en Japan. Hij kocht een zwart notitieboekje en vroeg de kunstenaars iets aan dat boekje toe te voegen. Tjeerd Deelstra kwam thuis met een boekje volgepropt met “teennagels, niet-geïdentificeerde vloeistoffen op een gezouten vis, een batterij, plastic vlieg, tak, metalen vork en oordopjes”. Om slechts een deel van de inhoud te vermelden.
Tjeerd Deelstra’s tripbook – 1974.
Zo kreeg hij een baardhaar van Geoff Hendricks (1931 – 2018), bekend als de ‘wolkensmid’ omdat hij wolkenluchten verwerkte in zijn schilderijen, objecten, installaties en performances. In Deelstra’s boekje zit ook een door Hendricks geschonken postzegel (This is not a Cloud). Meer over Geoff Henricks in deze In Memoriam.
Verder bevatte dit ´Gesamtkunstwerk´ wat schaamhaar van celliste Charlotte Moorman en wat eelt van Fluxus-oprichter George Maciunas van wie we hier de compositie ‘Piano piece No. 13’ vertoonden (uitgevoerd door Sonic Youth).
Een prachtige, gevoelige ballad van Dismember? Nou ja, een soort death metal ballad, dat wel, maar niettemin: oprecht melodieus en mooi. En dat terwijl Dismember toch gewoon old school Zweedse death metal is. Het nummer komt van het album ‘Indecent and Obscene’ – de naam een reactie op een aanklacht wegens obsceniteit in het UK, als gevolg van een eerder album. Tja, echt gezellig is Dismember niet altijd, zie bijvoorbeeld de clip van ‘Soon to be Dead‘ – ooit nog in mijn achterhoofd als thematisch CT’tje voor een Goede Vrijdag, maar ja, toch maar niet aangezien we niet zijn van het nodeloos kwetsende maar van het hopeloos genuanceerde. Hoe dan ook, vermakelijke muziek, dat Dismember.
Enige tijd geleden plempte ik hier een pareltje van Skid Row neer, en tja, jullie weten wat YouTube dan gaat doen – die gaan me bestoken met dingen waarvan het algoritme vindt dat het er op lijkt en waar ik blij van zou moeten worden. Tja. Vaak werkt dat niet, natuurlijk. Maar soms zit er een voltreffer bij. Of ik even op Sershen & Zarítskaya zou willen klikken, vroeg de site me. Whatever, waarom niet? Ik zat toch net lekker een potje te procrastineren* terwijl ik eigenlijk dat proefschrift zou moeten schrijven waar ik nog een paar maanden voor heb. Ach, nog máánden tijd dus! Dus waarom niet éven tijd voor Sershen & Zarítskaya – en ja, ik vroeg me ook af wie dat waren, maar blijkbaar respectievelijk één van de gitaristen en de mevrouw die zingt, aldus de aftiteling. Maar mensen, daar gaat het natuurlijk helemaal niet om. Waar het om gaat is, dat ik toen ik op het linkje klikte, ik een ongelooflijk vette versie te horen kreeg van Youth Gone Wild, een stuk rauwer dan het Skid Row origineel. Leuk! En als je doorklikt kom je bij hun YouTube-Channel en blijken ze tig rock en metalnummers te hebben bewerkt, op heel verdienstelijke manier.
Summoning is een Oostenrijks black metal(ish) duo, dat langzame, wat vage en atmosferische muziek maakt waarbij je heerlijk weg kan dromen. Nightshade Forests, van het in 1997 verschenen album Dol Guldur is één van de hoogtepunten uit hun oeuvre. Hun inspiratie voor songteksten en titels halen ze uit uit Tolkien zijn Middle Earth. Zo heel fanatiek met het aanbidden van satan zullen ze dus wel niet zijn, maar dat is ook prima want daar komt alleen maar gedonder van.
Nu we het toch over ondergewaardeerde genres hebben, moeten we het ook eens hebben over glam metal. Hair metal, als je wil. Ooit was het genre overweldigend groot aan de overkant van de grote plas, maar het zakte in elkaar in de jaren negentig. Het moest plaatst te maken voor ’the next big thing’: de grunge. Door de opkomst daarvan (en andere ‘alternative rock’) kreeg de hele metal scene een flinke dip, maar dat is een ander verhaal. In Europa zijn de Mötley Crue’s en Poison’s sowieso nooit zo groot geweest. Op Sargasso trouwens ook niet, slechts incidenteel kwam hier een nummertje voorbij.
De gitarist van Metallica (geen verdere duiding nodig mag ik aannemen) in combinatie met het een electro/house/trance gezelschap Orbital, dat levert een mooie kruisbestuiving op – zoals jullie kunnen horen in het nummer “Satan”. De soundtrack van de film Spawn uit 1997 bestond uit alleen maar dit soort kruisbestuivingen tussen rock/metal en elektronische muziek, en daar zaten best mooie dingen tussen (zie ook de samenwerking tussen Slayer en Atari Teenage Riot die eerder bij ons langskwam in de Closing Time). Als ode aan de ruimdenkendheid, niet vastzitten in je eigen muzikale hokje, bla bla bla.
Ik had er nog nooit van gehoord, van Lorna Shore, maar kwam ze toevallig tegen in een lijstje met ‘vette metal uit 2021’. Hoewel er puristen zijn die het daar niet mee eens zullen zijn, want het is deathcore en “is deathcore eigenlijk wel echt metal???” Maar goed, zoals wel vaker geldt: fuck de puristen. To the Hellfire is een vet liedje (en in ieder geval niet braaf en conventioneel).
Lang, héél lang geleden had ik een (metal)programma bij een lokaal radiostation, samen met een vriendin. Eén van de bandjes die ik daar graag langs liet komen was Death, en met name werk van hun rond die tijd uitgekomen CD The Sound of Perseverance. Mijn favoriet was Story to Tell.
Niet zozeer omdat het zoveel beter was dan de andere liedjes (ze waren en zijn vrijwel allemaal geweldig), maar vanwege de vele breaks, waardoor vriendin in kwestie minstens 5x gedurende het nummer een hartverzakking kreeg omdat ze (onterecht) dacht dat het nummer was afgelopen terwijl wij nog zaten te kletsen en nog geen nieuw plaatje hadden klaargezet.
Zwaarden. Draken. Tovenaars. Een episch intro! Koren! Een verteller met een diepe stem IETS DUISTERS AANKONDIGT!! Gitaren en powermetal en hoge zang en wat klassieke instrumenten en koortjes ALLEMAAL SAMENGESMEED TOT EEN MUZIKALE VERTALING VAN SWORDS & SORCERY PULP FICTION MIJN GOD MENSEN HOE KUNNEN JULLIE HIER NU NIET ENTHOUSIAST VAN WORDEN!1?!?!?1!?!1
Ahum, eh, ja, Rhapsody of Fire, dus, toen ze nog alleen Rhapsody heette, van hun derde album Dawn of Victory, volgens sommigen één van de beste power metal albums ooit. Voor mensen die bombast kunnen waarderen.