De Spaanse premier Pedro Sanchez had gehoopt deze week op z'n minst voor even verlost te zijn van alle spanningen die de Catalaanse separatisten het land al jaren bezorgen. Hij had buiten de Spaanse rechters gerekend. Vlak voordat het Spaanse parlement de moeizaam tot stand gekomen en zeer omstreden amnestiewet zou gaan aannemen kondigden twee rechters aan dat hun zaken tegen de seperatisten hoe dan ook gewoon doorgaan. Junts, de partij van Carlos Puigdemont, besloot daarop tegen de wet te stemmen, die toen alsnog werd verworpen. Een parlementaire commissie moet nu proberen een oplossing te vinden. Voor premier Sanchez van de socialistische PSOE betekent de tegenstem van Junts een grote nederlaag. Zijn regering hing op steun van de Catalaanse separatisten. De amnestiewet, waartegen in Spanje massaal is gedemonstreerd onder aanvoering van de conservatieve Partido Popular (PP), was bedoeld als wisselgeld voor steun van de Catalanen aan een nieuwe regering-Sanchez. Na de verkiezingen van deze zomer was de PP weliswaar de grootste geworden, maar de partij slaagde er niet in een regering te vormen. In november kreeg Sanchez wel de benodigde meerderheid voor een tweede termijn dankzij de steun van de Catalaanse seperatisten die amnestie werd beloofd. Tegenstanders hekelden de hypocrisie van Sanchez die zich in het verleden ook tegen amnestie had uitgesproken. Zijn draai zou uitsluitend ingegeven zijn door zijn opportunisme om hoe dan ook aan de macht te kunnen blijven. Opiniepeilingen lieten zien dat 70% van de Spanjaarden tegen amnestie waren. Zelfs Sanchez' eigen aanhang was in meerderheid tegen de wet. 'Russische inmenging' Dat Puigdemont's partij de amnestiewet nu alsnog torpedeerde heeft alles te maken met de opstelling van de Spaanse rechterlijke macht. Twee rechters lieten twee dagen voor de stemming weten dat vervolging van de separatisten nog steeds niet is uitgesloten, bericht de NRC. Zo verlengde rechter Joaquín Aguirre, die onderzoek doet naar Russische inmenging in het Catalaanse onafhankelijkheidsproces, zijn onderzoek met nog eens zes maanden. Het verhaal gaat dat Puigdemont contact zou hebben gehad met een Rus, die geld en militaire hulp hebben aangeboden. Als Catalonië dan onafhankelijk zou zijn geworden, wilde Rusland in ruil dat de regio een cryptoparadijs zou worden. Ook mocht Catalonië geen kritiek meer leveren op Moskou. Justitie kon de Rus tot nu toe niet vinden, maar een anonieme melding zou de officier van Justitie nu nieuwe aanknopingspunten hebben gegeven, aldus Aguirre. In een tweede zaak zet rechter García-Castellon volgens de laatste berichten zijn onderzoek voort naar relaties tussen Puigdemont en de radicale actiegroep Tsunami Democràtic. In het parlement verklaarde de woordvoerder van Junts na deze berichten dat de wet een goede eerste stap is maar toch nog onvoldoende bescherming biedt voor degenen die tot nu toe in aanmerking kwamen voor vervolging. Premier Sanchez vermoedt boze opzet. Hij vindt de recente besluiten van de twee rechters geen toeval en denkt dat de PP er achter zit in een poging om zijn regering te laten struikelen. De onafhankelijkheid van de rechtspraak is al langer in het geding. PSOE en PP slagen er niet in een oplossing te vinden voor een definitief bestuur van de Spaanse Raad voor de Rechtspraak die over de gehele organisatie systeem gaat. EU-Commissaris Didier Reynders is te hulp geroepen voor een bemiddelingspoging om de onderhandelingen tussen de partijen daarover vlot te trekken. Dat is er sinds deze week niet makkelijker op geworden. Een nieuw referendum? Secretaris-generaal Turrull van Junts waarschuwde Sanchez dat de partij de steun aan de regering zou kunnen intrekken. De overeenkomst die in november is gesloten over de amnestie houdt volgens hem in dat geen van de separatisten nog vervolging zou hoeven te vrezen. Na de verontrustende berichten van de twee rechters had Junts nog een laatste poging gedaan om de wet op enkele punten te wijzigen, maar de PSOE kon daarmee niet akkoord gaan. Dat gaat nu ook niet meer gebeuren volgens de minister van Justitie Félix Bolaños. De Spaanse grondwet is de rode lijn, zei hij, en sommige voorstellen van Junts waren daarmee niet in overeenstemming. Pere Aragonès, de Catalaanse regeringsleider riep alle partijen op verantwoordelijkheid te nemen voor een spoedig akkoord over de amnestiewet. Aragonès is de voorman van de ERC, de linkse seperatistische partij die Sanchez steunt en deze week wel voor de amnestiewet stemde, Hij hoopt nog steeds dat Sanchez ooit akkoord al gaan met een nieuw referendum over de onafhankelijkheid van Catalonië. Het ziet er voorlopig niet naar uit dat de centrale regering op korte termijn akkoord mee zal gaan. Voor het laatste, door de centrale regering verboden, referendum op 1 oktober 2017 kwam 42% ondanks het gewelddadig optreden van de Spaanse politie naar de stembus. Op basis van de uitslag van 90% vóór onafhankelijkheid riep de separatistische regering eind oktober de onafhankelijke republiek uit. Madrid ontbond de regering en Puigdemont c.s. vluchtten naar het buitenland. Sindsdien is de stemming in Catalonië over de onafhankelijkheid sterk verdeeld. Een opiniepeiling wees vorig jaar uit dat de voorstanders van volledige onafhankelijkheid licht in de minderheid zijn. Een meerderheid is wel voor meer autonomie van de regio.
Welke band is er niet begonnen met het coveren van de klassieken? Als dit ook echt een live buitenopname is wat we hier horen, verdient de geluidstechnicus trouwens opslag.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Ja, wat nu? We hebben enorm veel informatie opgehaald in een aantal bijstandsexperimenten. Her en der heeft dat al geleid tot grotere of kleinere aanpassingen in het beleid van deelnemende gemeenten. Ook bij het Rijk is een omslag te zien, in het wetsvoorstel Participatiewet in Balans van minister Schouten. Daarin wordt erkend dat de Participatiewet op punten niet goed werkt, dat het mensbeeld dat er achter zit niet ok is, dat er minder moet worden uitgegaan van wantrouwen, en dat de menselijke maat terug moet. De concrete wijzigingen lijken, op basis van de beschikbare kennis goede, edoch vrij kleine aanpassingen in het bestaande systeem. Maar wat zou een goede weg zijn als je, op basis van de bekende wetenschappelijke inzichten, ons bijstandsbeleid (of wat breder, de hele sociale zekerheid) zou willen verbeteren?
Want zoals ik al eerder schreef, we weten namelijk al ontzettend veel uit wetenschappelijk onderzoek over ons sociale stelsel. En heel veel van die kennis is dat wat we doen vrij beroerd werkt. Het stukje achter de link gaat over Nederland, maar ook uit onderzoek naar het Verenigd Koninkrijk weten we dat soortgelijke systemen als het onze voor veel problemen kunnen zorgen (van ‘material hardship and health problems’ tot ‘increased child maltreatment and poorer child well-being’). De nadruk op strenge sancties (aan kwetsbare mensen) zorgt voor schier oneindige maatschappelijke ellende. Op basis van de beschikbare wetenschappelijke kennis zou je dus best kunnen zeggen: het huidige systeem moet helemaal anders. Niet alleen in Nederland maar in de hele westerse wereld, van Australië via het UK tot de VS. Overal waar dogma’s rondom ‘zelfredzaamheid’ en ‘workfare’ decennialang het beleid hebben bepaald. En de mensen die het had moeten helpen in de ellende heeft gestort.
De ontdekking in het nieuwe nummer van Het Liegend Konijn is voor mij deze keer de dichteres Lieke Gorter. Er zijn onder de jongere dichters (Gorter is geboren in 1989) geloof ik, buiten spoken word, twee stromingen te onderscheiden: er zijn dichters die politieke gedichten schrijven, over het klimaat bijvoorbeeld, over vluchtelingen, en er zijn dichters die zich vooral richten op de taal, die absurde spelletjes met taal. Van de eerste categorie is Gorters voornaam- en leeftijdsgenoot Marsman een voorbeeld; van het tweede beider leeftijdsgenoot Joost Oomen.
Gorter hoort meer tot de tweede stroming, maar ze knipoogt regelmatig naar de eerste. Haar gedichten zijn elegante fonteinen van taal. Het eerste gedicht in Het Liegend Konijn heet ‘Door honderden ogen’ en begint zo:
de zilveren schaal
waar de thee op werd geserveerd
nu een blad vol modder
terwijl wij allen gelijk
niet durven te kijken in de ogen
van een man zonder baard
om zich achter te verstoppen
hoelang kleurt zijn shirt nog groen
dat wegtrekt uit de straten
(…)
Het gedicht bestaat, net als de andere in Het Liegend Konijn afgedrukte Goteriana, uit regels die ieder op zich in een volkomen onopvallend gedicht zouden passen, maar door de manier waarop ze als kleurige scherven in een mozaïek zijn geplaatst, ontstaat een bijzonder effect. Het is net alsof je na het eind van iedere regel ineens een andere hoek inslaat. Een enkele keer zit er ook een bijzonder enjambement in (‘wij allen gelijk / niet durven te kijken’: daarin wordt gespeeld met twee betekenissen van gelijk: we zijn allen gelijk, en we durven gelijk niet te kijken’) maar wie had gedacht dat de man wie wij niet in de ogen durven te kijken zo prominent geen baard heeft dat hij zich er niet achter kan verstoppen? Of dat het groen van een shirt uit de straten zou kunnen wegtrekken?
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
De Nederlands-Ierse Aisling Brouwer timmert aardig aan de weg met muziek voor tv-series en films.
Met Avawaves vormt ze een duo met de Londense violiste Anna Phoebe die ‘muziek schrijven in cinematische vertellingen’.
COLUMN - Drie jaar geleden schreef de onlangs overleden journalist Marc Chavannes op De Correspondent: ‘De benoeming van rechters is in Nederland niet beter geregeld dan in Polen of Hongarije. Tijd om een groot lek in het dak van de rechtsstaat te repareren zolang het kan.’ Zijn waarschuwing werd in de wind geslagen. Nu Wilders het voor het zeggen kan krijgen neemt de ongerustheid toe. Te laat?
Chavannes schreef aan de vooravond van de verkiezingen in 2021 die uiteindelijk Rutte IV in het zadel brachten. Hij wijst op een al jaren levende kritiek op de niet geheel waterdichte scheiding tussen het politieke bestuur en de rechterlijke macht. De Nederlandse rechtspraakorganisatie bevat ook volgens de staatsrechtgeleerde Paul Bovend’Eert ‘een serieuze constructiefout’. De ‘minister voor Rechtsbescherming’ wijst de leden van de Raad voor de rechtspraak aan. Die Raad kiest de bestuursleden van de gerechten, die op hun beurt rechters ‘kansen geven of niet’. Tot nu toe heeft Nederland nagelaten ‘de benoemingen van de rechterlijke macht zo te regelen dat een autocratische opvolger van het huidige kabinet niet zomaar zijn vriendjes kan benoemen’, schrijft Chavannes. Hij wijst er ook op dat Nederland hiermee afwijkt van de Europese standaard voor de benoeming van rechters:
Altijd fijn, natuurlijk, als de krant opkomt voor taal en cultuur, zoals NRC dat vrijdag deed voor het Fries, en ook een beetje voor het Nederlands. De krant steunde daarmee een advies van de KNAW dat vorige week verscheen en waarin werd gesteld dat de Nederlandse overheid moet garanderen dat er minstens één universitaire opleiding Fries overeind moest blijven – zoals een eerdere KNAW-commissie al had gesteld dat je in alle grote universiteitssteden Nederlands moet kunnen studeren (in Amsterdam, Groningen, Leiden, Nijmegen en Utrecht).
De krant komt daarbij wel met een eigenaardig argument: “een rijkstaal mag geen spreektaal worden”. Kennelijk ziet de krant een hiërarchie van taalvormen, waarbij schrijftaal boven spreektaal staat.
Spreektaal is echter niet het fundament van een taal. Geschreven taal is dat wél: een goede grammatica, woordenschat en zinsopbouw zijn cruciaal voor het behoud van een taal. Onderzoek ernaar, door goed geschoolde promovendi die goed geschoolde docenten kunnen inspireren, blijft belangrijk.
Dat is een beetje een ouderwets idee. Nu ben ik van huis uit fonoloog, dat wil zeggen onderzoeker van taalklanken, maar ik denk niet dat er ook maar één taalkundige te vinden is die meent dat gesproken taal géén ‘goede grammatica, woordenschat en zinsopbouw’ heeft, of dat het niet onderzocht kan worden door goed geschoolde promovendi die goed geschoolde docenten kunnen inspireren.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
In 1997 bracht Bob Dylan het comeback-album Time Out of Mind uit, waar hij drie grammy’s voor zou winnen. Hier is een alternatieve versie van Can’t Wait.
Voordat The Who onder die naam bekend werd, werkte de band een paar maanden als The High Numbers.
Ze brachten precies één singeltje uit: Zoot Suit (met als B-kant: ‘I’m The Face’).
Larkin Poe is een bluesrock- en folkrockduo dat zich heeft toegelegd op de typisch Amerikaanse sound.
De zusjes Lovell begonnen met z’n drieën, maar toen hun oudere zus de band verliet, hernoemden ze zich naar een van hun voorouders: Larkin Poe