Wie zijn de klimaatcriminelen? Een korte serie over overheden, bedrijven en individuen. Wellicht is dit de lastigste categorie klimaatcriminelen: individuen. De activiteiten van bedrijven en nalatigheid van overheden leveren enorme schade op, maar wij dragen allemaal een beetje bij aan de CO2-uitstoot, opwarming en klimaatverandering wanneer we op gas koken, een auto op benzine rijden, vlees eten, het vliegtuig nemen, ons huis niet verduurzamen, kopen bij niet-duurzame winkels, grijze stroom afnemen en op niet-groene politieke partijen stemmen. De superrijken De ecologische voetafdruk van de meeste mensen in rijke landen is te groot. Maar vooral de mensen die overduidelijk welvarend genoeg zijn om klimaatbewust te leven – zelfs zonder in te leveren op comfort – valt iets aan te rekenen. Een deel van de superrijken kiest er echter voor dat niet te doen en leveren met hun luxe levensstijl zelfs een bijdrage aan milieuvervuiling en opwarming van de aarde. Enkele criminologen (pdf) berekende onlangs dat de superrijken met hun villa’s, superjachten, luxe auto’s en privéjets meer CO2 uitstoten dan hele landen.
Dit is het Sargasso-café van donderdag 15-08-2019. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
COLUMN - Na de jubelverhalen over de deeleconomie kwamen de barsten. Uberchauffeurs lieten zien hoe absurd veel ze moesten werken om een karig loon bij elkaar te sprokkelen. Steden klaagden over ‘deelfietsen’ die als strooigoed op stoepen werden geplempt en als wrak werden achtergelaten. De rolkoffertoeristen die gezellig kwamen airbnb’en, dreven de prijs van woningen op, en legden beslag op de beschikbare woonruimte voor de vaste bevolking.
Delen bleek niet langer: gul zijn, uitlenen wat je zelf even niet nodig hebt, of samen iets onderhouden, maar: als bedrijf winst willen maken door andermens’ dienst te verhuren onder gratis gebruikmaking van de openbare ruimte en publieke voorzieningen, onderwijl de infrastructuur ontwrichtend.
Zo kreeg de deeleconomie de trekken van een zwerm sprinkhanen die, vermomd als hipsterbedrijfjes, op een stad neerdaalt.
‘De aanbieders van deze diensten hebben een buitengewoon agressieve aanpak,’ constateerde Marco te Brömmelstroet, docent stedelijke planning aan de Universiteit Amsterdam, eerder in NRC Handelsblad. ‘Ze willen zo snel mogelijk een marktaandeel verwerven.’ Hebben ze zo’n aandeel eenmaal in handen, dan gaan de prijzen prompt omhoog, zo liet Time afgelopen week in een grondig artikel zien. De ‘deelbedrijven’ zijn immers veelal opgericht met geld van durfinvesteerders, en die willen uiteindelijk rendement zien. Maar haast niemand maakt winst: Uber, de grootste ‘speler’ op dit terrein, leed het afgelopen kwartaal liefst 5,4 miljard dollar verlies en kampt met een dalende omzet.
RECENSIE - Ik ben 7 afleveringen ver in het nieuwe en laatste seizoen van Orange is the New Black. Wat een geweldige serie is het toch, jammer dat het nu bijna echt is afgelopen. Vaak grappig, veel seks en toch zo hartverscheurend. Iedereen is vooral aan het overleven. De snoeiharde realiteit, in your face.
Hoewel hoofdpersoon Piper inmiddels voorwaardelijk buiten de gevangenis leeft (terwijl haar vrouw Alex nog binnen zit), wordt ze niet in het minst geholpen om te resocialiseren. Ze moet dokken voor haar eigen reclasseringsambtenaar. Letterlijk; voor de drugstests die ze ondergaat, de bezoeken die ze zelf aflegt of onaangekondigd voor haar kiezen krijgt, en als ze dat niet kan betalen gaat ze terug de bak in.
Binnen in de gevangenis is het natuurlijk nog vele malen erger. Het private systeem in de VS is sowieso al geen feest, en in deze serie blijken de meeste cipiers corrupt. Iedereen die probeert er iets beters van te maken, wordt aan alle kanten tegengewerkt en uiteindelijk op een zijspoor gezet. Het levert een soms hoopvol, maar meestal triest beeld op. The system is fucked, en alle idealen worden vakkundig weg-gemanaged.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
In Sargasso’s redactielokaal is de zomervakantie merkbaar. Daarom sluiten we in augustus ook doordeweeks om 16 uur. De reactievelden en het SG-café blijven gewoon open.
Tja, ik word op mijn redactiemailadres* werkelijk OVERSPOELD met verzoekjes over Into The Grave. ‘Wat was er nog meer, János?’ ‘Kun je meer liedjes en bands laten horen?’ ‘Het klinkt vet!’ Nou vooruit dan, nog ééntje.
Tesseract had ik nog nooit van gehoord voor afgelopen weekend. Volgens Wiki spelen ze ‘progressive metal’, maar daarvan wist ik niet dat het een genre was. Prog of progrock ken ik wel, maar dat associeer ik meer met van die hele moeilijke rocknummers van 12 minuten, en dat is dit toch niet. Ze schreeuwen er ook een beetje te hard bij (soms).
RECENSIE - 
Eindelijk een goed boek over internettaal.
Ik ben altijd wat sceptisch geweest over iedereen die beweert wat te kunnen zeggen over de eigenaardigheden van internettaal. Alles op internet verandert voortdurend, er zijn bovendien miljarden mensen bij betrokken die zich helemaal niet allemaal van elkaar bewust zijn en dus ieder hun eigen conventies volgen, wat weten we ervan. Twee jaar geleden schreef ik hier nog letterlijk dat ik dacht dat het ‘te vroeg was voor een boek over emoji’.
Maar nu denk ik dat niet meer. Dankzij het boek Because Internet van de jonge Canadese ‘internet-taalkundige’ Gretchen McCulloch. Eindelijk iemand die goed naar de taal op het internet gekeken heeft! Eindelijk iemand die erover heeft nagedacht!
Want McCulloch’s boek is een genoegen om te lezen, juist doordat ze duidelijk over een en ander heeft nagedacht. Ze heeft onderzoek gedaan – zowel met vragenlijsten en andere kwantitatieve gegevens als op een kwalitatieve manier, door vele jaren onder de internetbevolking te bivakkeren. Ze weet over allerlei onderwerpen – de vraag of de sociale media bijdragen aan taalverandering, de vraag hoe chats gestructureerd worden, en, ja, wat de taalstatus van emoji is – interessante dingen te melden.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Dit is het Sargasso-café van woensdag 14-08-2019. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
In Sargasso’s redactielokaal is de zomervakantie merkbaar. Daarom sluiten we in augustus ook doordeweeks om 16 uur. De reactievelden en het SG-café blijven gewoon open.
Wat ik nog meer zoals zag op Into The Grave, vroeg u? Nou, naast mooie nieuwe dingen ook mooie oude dingen! Een aantal daarvan zijn hier al eerder langsgekomen in de Closing Time: Jinjer, Dog Eat Dog, Queensrÿche… maar Anthrax deed dat nog niet. Eigenlijk is dat heel gek, als één van de ‘grote 4’ van de thrash metal. Het kleinste broertje, maar toch. Got the Time is een heerlijk nummer van hun album Persistence of Time, uit 1990. En verrek… ondanks dat ik het al bijna net zo lang ken als het uit is, kom ik er pas bij het schrijven van dit stukje achter dat het eigenlijk een cover is van ene Joe Jackson. Closing Time: zo leer je nog eens wat.
“Goed idee man om vingerafdrukken te gebruiken als authenticatiemechanisme. Vingerafdrukken zijn immers uniek voor ieder persoon.”
Een database met biometrische gegevens als vingerafdrukken en gezichtsscans van ruim een miljoen mensen was openbaar via internet te benaderen. De gegevens werden verzameld als authenticatiemethode voor bedrijfspanden.
Misschien toch niet zo’n goed idee?
Dit is het Sargasso-café van dinsdag 13-08-2019. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.