Over etnisch profileren door de Belastingdienst, #Marokkanen en meer oversterfte door COVID-19 onder mensen met een migratie-achtergrond Nadat bekend werd dat de Belastingdienst tussen 2012 en 2015 burgers op basis van hun tweede nationaliteit selecteerde voor extra controle, betoogde Sylvana Simons dat “het gebruik van etnische gegevens moet worden verboden voor alle overheidsinstanties”. Twee weken eerder vroeg het Landelijk Platform Slavernij (LPS) het RIVM juist om gegevens over corona-besmettingen en -sterfgevallen uit te splitsen naar etniciteit en nationaliteit (en sociaaleconomische status), omdat “mensen van Afrikaanse afkomst vanwege institutioneel racisme slechtere medische behandeling zouden kunnen krijgen”. Twee tegenovergestelde verzoeken dus, hoewel het Platform hetzelfde beoogde als Simons die in haar betoog ook opriep om het racisme bij alle overheidsinstanties en gemeentelijke voorzieningen te onderzoeken. Het zijn de zoveelste aanleidingen voor de overheid om beter na te denken over wanneer en met welk doel de overheid data over afkomst mag of moet verzamelen en gebruiken. Cijfers over de gevolgen van corona uitgesplist naar afkomst hebben we inderdaad, zoals het LPS verzocht, wél nodig. In de VS en het VK is al gebleken dat onder Afro-Amerikanen en Britse zwarte Afrikanen en Pakistani’s de sterftecijfers zo’n 2,5 keer hoger zijn dan onder de witte populatie.
Dit is het Sargasso-café van zondag 17-05-2020. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Als de coronacrisis iets duidelijk maakt dan is het dat het kabinet, de VVD voorop, in deze tijden van crisis volop vertrouwt op het gezonde verstand van mensen en dat zij het goede zullen doen. Als je geld hebt, that is. Als je het niet hebt dan is dit kabinet, alweer de VVD voorop, vooral bezig met het tegengaan van de manieren waarop mensen met weinig of geen geld het systeem zouden kunnen misbruiken.
En we hebben gezien wat deze houding oplevert. Het kabinet deed een moreel appèl op verhuurders de huren niet te verhogen, maar daar hadden deze niet echt een boodschap aan. Het antwoord daarop van het kabinet? “Praat erover” want Ollongren heeft met de verhuurders afgesproken dat ze ‘maatwerk’ leveren. Veel succes!
Bedrijven die in het verleden miljarden winst maakten bedelen nu om geld bij de Nederlandse staat, waaruit maar weer blijkt dat geld corrumpeert, en veel geld absoluut. Miljardenbedrijf Booking.com vroeg al staatssteun omdat ‘miljarden’ slechts bleek te slaan op de hoeveelheid geld dat het doorsluisde richting de aandeelhouders. Die nu uiteraard in geen velden of wegen te bekennen zijn. En naar de miljarden die het bedrijf in het verleden al in de schoot geworpen kreeg door deals waar de rest van Nederland alleen maar van kan dromen. Inclusief het MKB, want als je als bedrijf tot 250 werknemers de afgelopen jaren twee ton staatssteun hebt ontvangen, dan kan je hulp mooi vergeten. Twee ton, dat klinkt veel, maar het is een fooi vergeleken met wat Booking.com kreeg, óók als je compenseert voor het aantal werknemers.
En KLM? Follow the Money gaf al aan waar het geld voor de KLM werkelijk naartoe zal gaan. Hint, niet naar de dubbel geraakte mensen die tegoedbonnen kregen aangeboden voor hun geannuleerde vluchten én daar via de belastingen nu ook voor opdraaien*. Het kabinet heeft heus ook hier wel oog voor misbruik, dus doet het een moreel appèl (daar issie weer) op bedrijven om géén steun aan te vragen als ze in een belastingparadijs zijn gevestigd. Maar het is nadrukkelijk geen hard criterium. What could go wrong.
Utrecht is het Teheran van Nederland, althans als het gaat om muurschilderingen. Net als in de hoofdstad van Iran kun je daar aan de Rijn en de Vecht geen hoek omslaan of er is wel een mooi versierde wand. Een tijdje geleden keek ik al vol bewondering naar de bovenstaande schildering op de hoek van de Amsterdamsestraatweg en de Mimosastraat. De bewoners hebben hun favoriete boektitels mogen noemen en een kunstenaarscollectief dat “De strakke hand” heet heeft er iets moois van gemaakt. Ik vind het grappig dat iemand de Playboy als favoriet heeft genoemd.
Wie Utrecht over de Amsterdamsestraatweg binnen komt rijden, heeft dan op de hoek van de Sint-Ludgerusstraat de onderstaande muurschildering al gezien: een landkaart van de voormalige gemeente Zuilen. Zulke plattegronden, gemaakt door Jos Peeters, zijn op diverse plekken in Utrecht te zien.
Muurschildering Amsterdamssestraatweg/Sint-Ludgerusstraat
Diverse schilderingen zijn door “De strakke hand” gemaakt in opdracht van het Centraal Museum, zoals deze tot huisgrootte opgeblazen Slapende Mars, in 1629 geschilderd door de toen in Utrecht werkzame Hendrick ter Brugghen. Te zien op het Westplein, tegenover de moskee.
Muurschildering Westplein
In dezelfde reeks tot-huisgrootte-opgeblazen kunstwerken is er ook deze Luitspeler van de eveneens Utrechtse schilder Dirck van Baburen uit 1622 aan het Attleeplantsoen op het Kanaleneiland …
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Both sides, now is een van de meest geliefde nummers van singer-songwriter Joni Mitchell. Wanneer je dan bedenkt dat het al uit 1967 stamt, dan is het nummer goed gerijpt.
COLUMN - De Fransen lusten er pap van, van die idiote films, als er maar blote meiden in voorkomen. Piepjonge exemplaren wel te verstaan, met onzichtbare borsten en jongensheupen, pedogevaarlijke grieten met lijven van 12 jarige mignons.
Want echte vrouwen daar rust een embargo op. Niets ergers dan een vrouw met rondingen. Ja, een vrouw van over de 40 met rondingen.
Niets jaagt me meer op de kast.
De stupide adoratie van 2 vrouwen voor het 40+, in alle opzichten niet boeiende burgermannetje uit Un adultère, bijvoorbeeld.
Catfight-nattedroom van maker Philip Harrel die ons weer eens trakteert op zijn stokpaardje “getrouwde man valt voor jong blaadje” (met dat bijltje gehakt met dezelfde actrice – Isabelle Carré – in de tegenovergestelde rol, toen zíj 20 was). Geen noot van kritiek (“Dat jong blaadje is het evenbeeld van zijn vrouw, maar dan 20 jaar jonger. Vindt hij zijn vrouw soms te oud?” om maar wat te noemen), allemaal heel plausibel, heel Frans. De obligate vrouwelijke full monty, de afwezigheid van de mannelijke. “ Wat een goeie actrices!” JA HOOR, ZOU JE ZE ZO GOED VINDEN ALS ZE OUD EN DIK WAREN?
Waar blijven commentaren van Franse feministen? Worden die door google achter gehouden? Rouspeteren die meiden niet meer over dit onderwerp? Of zijn zij te lesbo en gluren zij ook te verlekkerd naar onvolgroeide schaamdelen om nog kritiek te kunnen uitoefenen?
OPINIE - ‘Wetenschappers hebben nog nooit zo weinig geslapen,’ schrijft Paolo Giordano in zijn essay In tijden van besmetting. De Italiaanse schrijver die beroemd werd met zijn roman De eenzaamheid van priemgetallen en die zelf natuurkundige is, denkt dat we in tijden van Covid-19 de kennis en inventiviteit nodig hebben van wetenschappers uit tal van disciplines. Er is, tekent hij op, ‘werk aan de winkel voor wiskundigen, maar ook voor natuurkundigen, artsen, epidemiologen, sociologen, psychologen, antropologen, stedenbouwkundigen, klimatologen.’
Schrijvers mogen we gerust aan het rijtje van Giordano toevoegen. Meer dan uit vele krantenstukken leren we wat deze epidemie over onszelf en de wereld vertelt uit de gedachten die Giordano in de dagen dat de storm door Italië begint te razen aan het papier toevertrouwt.
Glashelder legt de exacte wetenschapper in hem uit wat het besmettingsgetal R-nul betekent en dat het alleen maar goed met ons afloopt als dat minder dan één is. Overtuigend betoogt hij dat we om de epidemie in toom te houden en overbelasting van de ziekenhuizen te voorkomen niets anders kunnen dan grijpen naar ‘het enige vaccin dat ons ter beschikking staat’, namelijk ‘een nogal vervelende vorm van voorzichtigheid’.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Dit is het Sargasso-café van zaterdag 16-05-2020. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Ik vond Tony Baboon via een cover waarin hij Tina Turners ‘Goldeneye’ verrassend dicht benadert. Hij blijkt een veelzijdig artiest met een groot stembereik.
Begin vorig jaar beschreef Mirjam de Rijk 14 stategieën om bij een volgende economische crisis toe te passen. Helaas zeer actueel nu de gevolgen van de coronacrisis ook economische een grote impact heeft. Belangrijk doel van deze strategieën: niet de rekening eenzijdig bij de burgers leggen.
De prijs van de crisis van 2008 werd betaald door burgers: de lonen werden jarenlang bevroren of daalden zelfs, de werkloosheid liep hard op, de belastingen gingen omhoog, er werd bezuinigd op publieke voorzieningen. De belastingen voor bedrijven daarentegen werden juist verlaagd. Vastgoedbeleggers verdienden goud geld dankzij de geldverruiming van de Europese bank, banken werden met overheidsgeld gered. Deze combinatie – mensen die de prijs betalen terwijl de veroorzakers en degenen met het grote geld de dans ontspringen – wakkerde het populisme aan. De reactie op de vorige crisis is dus geen aantrekkelijk recept voor een volgende keer. Hoe zou het anders kunnen?