Onlangs verscheen het langverwachte rapport van de commissie Goldstone, die in opdracht van de Verenigde Naties onderzoek deed naar de oorlog in Gaza. Het rapport werd in Israël van tevoren al gevreesd, want het zou waarschijnlijk zeer kritisch zijn over het buitenpropor-tionele Israëlische optreden en de vele doden die daardoor in de Gazastrook vielen. Ondanks deze verwachtingen, is men in Israël toch zeer geschrokken van de conclusies van het rapport, want deze zijn nog veel steviger dan aanvankelijk gedacht werd. Goldstone beschuldigt Israël er van bewust burgers te hebben aangevallen. Een daad die grenst aan misdaden tegen de menselijkheid. Het advies luidt dan ook om de zaak voor te leggen aan het Internationaal Strafhof in Den Haag, mocht Israël zich niet geroepen voelen om zelf een onderzoek in te stellen.
Naar aanleiding van het verschijnen van het rapport, staat in de Volkskrant een kritisch artikel van David Landau, de voormalige hoofdredacteur van de Israëlische krant Ha’aretz. Landau betreurt het zeer dat Goldstone met zijn ongefundeerde beschuldigingen de maatschappelijke discussie over de kwestie hoe een oorlog in dichtbevolkt gebied gevoerd kan worden, tegen strijders die gemakkelijk kunnen schuilen onder de burgerbevolking, in de kiem gesmoord wordt. Een vraagstuk dat volgens Landau ook van wezenlijk belang voor de strijd in Afghanistan is.
Ik ben zeer kritisch over het Israëlische optreden in Gaza, en ik geloof niet in Landaus redenering dat een dergelijk rapport een maatschappelijke discussie om zeep kan helpen. Echter, ik moet Landau tot op zekere hoogte ook gelijk geven. Ik ben er niet van overtuigd dat Israël willens en wetens burgerdoelen heeft beschoten met als enige intentie zoveel mogelijk Palestijnen om te brengen. Bovendien ben ik het met Landau eens dat de discussie over asymmetrische oorlogvoering een zeer belangrijke is.
