Steeds minder ecstacy in ecstacy

Daar stond me ineens een enorm curieuze grafiek in The Economist van deze week: Nederland zou in de EU verreweg de strengste straffen uitdelen voor drugsgebruik en bezit van kleine hoeveelheden daarvoor. Een des te curieuzere observatie omdat in het onderliggende EU-rapport staat dat Nederland gebruiksdelicten doorgaans niet vervolgt. Portugal staat helemaal onderin het rijtje, omdat het veel afkicktrajecten strafrechtelijk oplegt. Kortom, omdat de Nederlandse cijfers niet versneden zijn met de lichtste overtreders, komt het land streng uit de bus. Ook steeds meer versneden is de Nederlandse ecstacy. Nog maar in de helft van de pillen zit de werkzame stof MDMA. De rest heeft als meest werkzame stof mCPP, waarvan het rapport meldt dat die helemaal niet zo werkzaam is, maar die voor de zekerheid toch maar onder controle gesteld is - wat de aantrekkelijkheid ervan natuurlijk vergroot, want als het verboden is, dan moet het wel werkzaam zijn. Sommige landen hebben mCPP nog niet verboden. Zij laten dergelijke pillen dus uit de statistieken van ecstacyvangsten. Het gebruik van die drug daalt, maar waarschijnlijk harder dan de grafieken aangeven. Bij al die definitiekwesties is het lastig conclusies trekken. De EU zelf houdt het erop dat voortdurende aandacht nodig is om mensen van de drugs te houden. The Economist zette boven haar artikel: 'Virtually legal'.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

EU voor Turkije een brug te ver?

Dit is een gastbijdrage van Merlijn Olnon. Hij is doctorandus in de Turkse Talen en Culturen (Universiteit Leiden), Advanced Master in Asian, African and Amerindian Studies (Research School CNWS, Leiden) en rondt momenteel een proefschrift af over de geschiedenis van de Europees-Osmaanse betrekkingen (Universiteit Leiden). In het dagelijks leven is hij wetenschappelijk boekverkoper bij Athenaeum Boekandel Amsterdam. Onderstaand artikel verscheen ook op: fadsandfancies.com

Onlangs voegde ook de regerende ChristenUnie zich bij monde van Gert-Jan Segers, directeur van het Wetenschappelijk Instituut van de partij, in het spreekkoor tegen een volwaardig EU-lidmaatschap voor Turkije en voor een geprivilegieerd partnerschap met dat land. Het opiniestuk waarmee hij dat deed (in het NRC van 28 oktober ’09) bood een korte en bondige samenvatting van het Turkije-sceptische sentiment van de gemiddelde Europese burger en menig politicus en opiniemaker, maar getuigde – net als dat sentiment zelf – van zo weinig historisch besef en intellectuele nieuwsgierigheid dat het tijd is het simplistische “voor” of “tegen” even te vergeten en de geschiedenis eens aan het woord te laten.

Wat er mis is met Turkije
Het Turkije-sceptische betoog luidt ongeveer zo: sommige Europese politici mogen Turkije dan een belangrijke partner vinden, de Europeaan voelt wel aan zijn theewater dat Turkije geen Europees land kan worden omdat het geen deel heeft gehad in de historische ontwikkeling die vanuit het westers Christendom, via Renaissance en Verlichting, resulteerde in onze tolerante en democratische samenleving. Dat het land sinds de jaren 1920 ingrijpend moderniseerde onder Atatürk en diens republikeinse opvolgers doet niet ter zake, want door elites doorgevoerde juridische en politieke veranderingen kunnen “nooit een geschiedenis en een cultuur veranderen” en Turkije zal dan ook altijd intoleranter, corrupter, autoritairder en vooral islamitischer blijven dan Europa lief is. Alle modernisering ten spijt zullen het eeuwenoude Europees-Turkse antagonisme en de daarmee samenhangende culturele verschillen sterker blijken dan de wens tot integratie. We moeten dan ook niet langer het onmogelijke verlangen (noch van de Europese burger, noch van de Turkse) en een alternatieve vorm zoeken voor de Europees-Turkse samenwerking.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Kilometerheffing: een spagaat

Als ‘gelegenheidsautomobilist’, die slechts af en toe gebruik maakt van de auto, irriteer ik me al jaren aan het feit dat ik voor mijn paar duizend kilometertjes per jaar het volle pond aan wegenbelasting moet betalen. Wat mij betreft is het dus goed nieuws dat het kilometerheffing wordt ingevoerd. De gebruiker en vervuiler betaalt, en zo hoort het. Als je 40.000 kilometer rijdt op het Nederlandse wegennet is het niet meer dan logisch dat je óók meer betaalt dan iemand die pak ‘m beet 10.000 kilometer rijdt op jaarbasis.

Maar ik zit een beetje in een spagaat. Want aan de andere kant is het systeem zoals het nu is opgezet nogal privacygevoelig. Er wordt niet alleen gekeken naar hoeveel je rijdt, maar ook naar wanneer en waar. Het achterliggende idee is dat autoverkeer zo op basis van tijdstip en eventueel locatie aanvullend kan worden ontmoedigd, zodat het verkeer zich meer verspreidt buiten de spits, en weg van erg drukke wegen. Dit ontlast het wegennet én het milieu. Dat klinkt allemaal erg goed.

Maar, natuurlijk is er een maar, als bijkomend ‘voordeel’ heeft de overheid een extra instrument om te controleren wanneer elke automobilist zich waar bevindt. Een fantastisch extra opsporingsinstrument, dat hoogstwaarschijnlijk met net zulk enthousiasme als telefoontaps gebruikt zal worden door de Nederlandse politie en AIVD. Ik legde al eerder uit wat het gevaar is van grote databanken.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Bonnen schrijven is gezag

“Het instrument om het gezag te vergroten, is het schrijven van bonnen. Mensen vinden het hartstikke goed dat een bumperklever of iemand die altijd door rood rijdt, een bon krijgt.”

Heel Nederland vraag zich af in welk imaginair land minister Guusje ter Horst leeft. ‘Bonnen schrijven’ wordt immers niet geassocieerd met de door haar genoemde voorbeelden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Foto des Tages | Venezuela & Colombia

colombia venezuela
Ruim een week geleden dreigde de Venezolaanse president Hugo Chavez zijn buurland Colombia met oorlog. Een akkoord tussen Colombia en de Verenigde Staten over het gebruik van militaire bases in de drugsbestrijding bracht de populistische president tot deze botte uitlating. Vervolgens sloten 15.000 militairen van de Bolivariaanse Nationale Garde de grens af. Met weinig succes overigens, de peace loving people of Venezuela and Colombia blijven onverdroten de grens oversteken voor werk, handel, boodschappen en familiebezoek. Een nieuwe economische activiteit: ladders verhuren. Zie hier het verschil tussen de retoriek in de media en de realiteit in de samenleving. (bron: France24)

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Vorige Volgende