Vluchtelingencrises – nonbeleid als afschrikpolitiek

Dubbelzinnige wetten, ondoorzichtige beleidskaders, vrijblijvende afspraken en vage mandaten vormen steeds meer de kern van het Europese vluchtelingenbeleid en worden bewust in stand gehouden om vluchtelingen te ontmoedigen. Een gastbijdrage van Nora Stel (Assistant Professor International Conflict Analysis and Management, Radboud Universiteit Nijmegen), eerder verschenen bij Stuk Rood Vlees. Het Europese vluchtelingenbeleid ligt onder vuur. Van de hel van kamp Moria op Lesbos tot de betrokkenheid van EU-grenswacht Frontex bij illegale ‘pushbacks’: mensrechtenschendingen lijken meer regel dan uitzondering in de pogingen van de EU om migratie te controleren. Toch blijft het heersende idee dat dit uitwassen zijn die ontstaan ondanks en niet dankzij bestaand beleid. Dat komt omdat dat beleid in vaak technocratische termen wordt gegoten: ondanks paniek over een existentiële crisis regeert een gedepolitiseerd verhaal over het ‘managen’ van ‘vluchtelingenstromen.’ Ook wordt het relativiteitsprincipe er regelmatig bijgehaald. Het Europese vluchtelingenbeleid mag dan niet perfect zijn, het wordt gezien als consistenter en eerlijker dan in andere delen van de wereld. De claim dat Europa’s vluchtelingenmanagement superieur is, is opmerkelijk en incorrect Die overtuiging is op zich al opmerkelijk. Als ons vluchtelingenbeleid superieur is en de omgang met vluchtelingen elders niet aan onze standaarden voldoet, is het problematisch dat ons beleid grotendeels bestaat uit het (gewelddadig) afweren van vluchtelingen en het uitbesteden van opvang onder de noemer ‘perspectief in de regio.’ Deze beeldvorming is echter niet alleen opmerkelijk, zij is ook incorrect. Er zijn fundamentele overeenkomsten in de omgang met vluchtelingen tussen het mondiale Noorden en Zuiden die doorgaans niet erkend worden. Deze parallel betreft het strategisch informeel en onzeker houden van de status van vluchtelingen, hun opvanglocaties en hun vertegenwoordigingsstructuren. Ambigue geformuleerd, multi-interpretabel en arbitrair geïmplementeerd beleid worden niet alleen ‘daar’ maar ook ‘hier’ ingezet om vluchtelingen te ontmoedigen en verdrijven. In wat volgt zal ik eerst het beleid van een Libanon analyseren waarna ik parallellen onderzoek tussen dit beleid en het EU-beleid. Hoewel je zou denken dat het EU-beleid superieur is, blijkt dat in de praktijk niet meteen het geval. Vluchtelingenbeleid in Libanon als opportunistische chaos Na tien jaar onderzoek naar Palestijnse en Syrische vluchtelingengemeenschappen in Libanon concludeerde ik dat de ongecoördineerde chaos die volgens velen het Libanese vluchtelingenbeleid kenmerkt niet alleen een kwestie is van gebrek aan middelen, maar ook functioneert als disciplinerings- en ontmoedigingsstrategie. Libanon telt wereldwijd per hoofd van de bevolking de meeste vluchtelingen: zo’n 250.000 Palestijnen en 1,5 miljoen Syriërs op een Libanese populatie van circa vijf miljoen. Door de demografische repercussies van haar op sektarische quota gestoelde politieke systeem, ligt alles wat met vluchtelingen te maken heeft extreem gevoelig. De doorgaans tot op het bot verdeelde politieke elites van het land zijn het daarom over twee zaken roerend eens: vluchtelingen moeten zo snel mogelijk terugkeren en elke vorm van integratie in de tussentijd is uit den boze. Hierdoor is beleid op het gebied van status, huisvesting en vertegenwoordiging ofwel afwezig is ofwel zo vaag dat het willekeur legitimeert. Libanon heeft internationale vluchtelingenverdragen niet ondertekend en heeft zelf geen asielwetgeving. Syrische vluchtelingen in Libanon hebben dan ook geen formele vluchtelingenstatus. Repressieve wetgeving zorgt er bovendien voor dat zo’n driekwart van de Syriërs geen verblijfstatus heeft. Daarnaast heeft Libanon officiële Syrische vluchtelingenkampen verboden waardoor Syriërs zelf voor onderdak moeten zorgen. Officieel erkennen Libanese autoriteiten geen enkele vorm van Syrische vertegenwoordiging in het land. Lokale comités opgericht met de hulp van NGOs worden ondermijnd. Tegelijkertijd werken de vele inlichtingen- en veiligheidsdiensten nauw samen met repressieve kampvertegenwoordigers in informele nederzettingen. Gevolg: extreme onzekerheid Het gevolg van zulk ‘nonbeleid’ en ‘formele informaliteit’ is extreme onzekerheid voor vluchtelingen: hun status en rechten zijn onduidelijk, voor onderdak zijn ze volledig afhankelijk van de bereidwilligheid van Libanese huisbazen en grondbezitters, en elke mogelijkheid tot collectieve organisatie om tegen deze ellende in het geweer te komen, wordt systematisch ondergegraven. Willekeur en uitbuiting, zo stelt Amnesty International, zijn structureel. Deze situatie komt niet alleen voort uit gebrek aan capaciteiten in het bankroete Libanon kenmerkt. Het is ook het resultaat van een gebrek aan politieke wil om duidelijkheid te scheppen. Vaag beleid betekent dat niemand verantwoordelijk gehouden kan worden. Opgelegde informaliteit en daarmee onzekerheid speelt de belangen van Libanon’s heersende elites in de kaart: het helpt hen vluchtelingen onder de duim te houden; faciliteert een extreem exploitatieve ‘vluchtelingeneconomie’; en fungeert als de facto uitwijzingsmechanisme aangezien steeds meer vluchtelingen geen andere optie zien dan terugkeren naar een voor de meesten van hen absoluut onveilig Syrië. Maar is het zo anders in de EU? Vaak wordt gesuggereerd dat zo’n ‘beleid’ van ‘strategische onzekerheid’ typisch is voor fragiele of gefaalde staten met hun corrupte leiders en incompetente regimes. Natuurlijk houden machtshebbers ‘daar’ chaos in stand om er politiek en economisch een slaatje uit te slaan! Dit in tegenstelling tot ‘onze’ liberale, verlichte, democratieën geregeerd door het recht, waar misstanden uitwassen zijn in plaats van beleid. Dat is echter te kort door de bocht. Op basis van een literatuurstudie van onderzoek naar Europees vluchtelingenbeleid beschrijf ik in een recent artikel de manieren waarop ook de EU geïnstitutionaliseerde informaliteit en tijdelijkheid inzet om vluchtelingen te ‘ontmoedigen.’ Dubbelzinnige wetten, ondoorzichtige beleidskaders, vrijblijvende afspraken en vage mandaten vormen steeds meer de kern van het Europese vluchtelingenbeleid. De rol van ongereguleerde ‘hotspots’ en onofficiële ‘deals’ in de Europese reactie op de Syrische vluchtelingencrisis maakt dit duidelijk. Sinds 2015 bouwt de EU versneld  door aan een nieuw migratiesysteem dat massale instroom moet voorkomen en snellere selectie, terugkeer en uitzetting moet faciliteren. Een belangrijk instrument daarvoor zijn de zogenaamde ‘hotspots’ op Griekse en Italiaanse eilanden: centra voor registratie en tijdelijke opvang van hen die in Europa asiel zoeken. Deze centra werden opgetuigd ter regulering, effectiviteit en controle. Onderzoek heeft ondertussen aangetoond dat ze zo goed als het tegenovergestelde doen van wat ze beoogden. Hotspots hebben geen juridische basis en maken vaak arbitrair onderscheid tussen ‘migranten’ en ‘vluchtelingen.’ Een groep Italiaanse onderzoekers concludeerde dat ‘de productie van onzekerheid’ het enige is dat de verschillende hotspots gemeen hebben. Een ander onderdeel van de ruggengraat van de nieuwe Europese migratiemanagementstrategie zijn de afspraken en overeenkomsten met niet-Europese  landen waar veel mensen op weg naar Europa vandaan komen of doorheen reizen. Die ‘deals’ hebben veelal geen juridische basis en zijn onduidelijk in hun formulering en ondoorzichtig in hun uitvoering. Zo is de bekende ‘EU-Turkije Deal’ die door Europese politici nog steeds als succes gevierd wordt en als model voor toekomstige migratiediplomatie gepromoot wordt geen formele overeenkomst maar een ‘verklaring.’ Zulke schimmige constructies zorgen ervoor dat het lastig zo niet onmogelijk is om individuen of landen ter verantwoording te roepen voor mensenrechtenschendingen die als gevolg van de deal op grote schaal voorkomen. Kortom: het EU-beleid heeft soms dezelfde gevolgen als het Libanese beleid. Deze hotspots en deals zijn namelijk geen uitzonderingen. Informalisering van vluchtelingenrecht en de toenemende discretionaire bevoegdheden van migratie-instanties kunnen resulteren in ‘administratief sadisme.’ Ze zorgen voor existentiële onduidelijkheid en onzekerheid onder vluchtelingen. De ‘toenemende en bewuste mobilisering van informele vormen van beleid’ is onderdeel van een bredere afschrikpolitiek, aldus een recent wetenschappelijk artikel. Deze aanpak druist in tegen onze verantwoordelijkheden onder het internationale vluchtelingenrecht en werkt niet. Strategische vaagheid als universele bestuurstactiek Het aanwenden en opleggen van informaliteit als disciplinaire strategie om vluchtelingen weg of onder de duim te houden lijkt dus niet enkel een kenmerk van de ‘moeilijke’ landen in het mondiale Zuiden waar Europa de opvang van vluchtelingen grotendeels aan uitbesteed. Het is ook steeds meer de impliciete kern van het Europese afweerbeleid zelf. Hoewel deze ontwikkeling makkelijk onder de radar blijft in het veelal technocratische discours van ‘managen’ en ‘reguleren’ is de politiek van bewust opgelegde onzekerheid een realiteit die we onder ogen moeten zien als we effectief een andere – menselijkere, mensenrechtelijkere – visie op transnationale mobiliteit willen bepleiten.

Closing Time | Je suis venue te dire que je m’en vais

Dat kon toen allemaal gewoon: rare kleren dragen bij een televisie-optreden. En dat je haren in je ogen hingen. En je liedje zingen met je handen in je zakken. Dat je verder geen danspasjes had, en gewoon op je plek bleef staan. Andere Tijden.  Jo Lemaire had in 1981 een hit met dit liedje van Serge Gainsbourg. Een chanson over een voorbije liefde waarin een dichtregel van Paul Verlaine geciteerd wordt.

Foto: UNICEF Ethiopia (cc)

De hele wereld gaat ons aan

COLUMN - Moe zijn we ervan, het is welletjes geweest. We willen weer uit, vakantie vieren, op terrasjes hangen, flirten op straat, weg met die maskertjes, vrienden en familie zoenen en innig omhelzen. De hoogste tijd voor versoepelingen! Het gaat toch al beter?

De vaccinatiegraad in Nederland is echter laag, hoewel de inentingen gelukkig op stoom komen. Het is daarom zeer de vraag of ze ons in al die buitenlanden waar wij naar hunkeren, wel willen hebben: zij zijn weliswaar afgeschaald naar geel, maar Nederland zelf valt vooralsnog onder de dieprode gebieden. Ik zou ons niet graag over de vloer hebben.

Onderliggend tekent zich een breder probleem af: kortzichtigheid en zelfzucht. We lijken collectief te geloven dat, zodra we hier de boel enigszins op orde hebben, we het gewone leven kunnen oppakken. Alles als vanouds, niks meer aan het handje.

Maar als corona ons iets heeft geleerd, is het dit: de hele wereld gaat ons aan en no man is an island. We weten nu dat de hele wereld knarsend tot stand kan komen door een verkouden vleermuis die ergens in China uit een boom wordt gemept en vervolgens op een markt ter consumptie wordt aangeboden. Waarom houden we onszelf dan voor dat de huidige kwart miljoen nieuwe besmettingen per dag in India, nota bene vrijwel zeker een onderrapportage, ons niet aangaan? Waarom denken we onze ogen daarvoor te kunnen sluiten?

Foto: Wonder woman0731 (cc)

Aanpak institutioneel racisme centrale plaats in regeerakkoord

BRIEF - Meer dan honderd organisaties, vertegenwoordigers van verschillende gemeenschappen, hebben gezamenlijk een brief aan informateur Hamer gestuurd waarin ze vragen om de aanpak van institutioneel racisme en discriminatie een centrale plaats in het regeerakkoord te geven. Ze doen hiertoe 11 concrete voorstellen. Daarnaast hebben veel individuen de brief getekend.

De initiatiefnemers roepen organisaties op deze brief te ondersteunen en te tekenen.
Hieronder de gehele brief, onderaan de brief een link naar het document waar de brief ondertekend kan worden.

Onderwerp: Voorstellen voor het tegengaan van institutioneel racisme en discriminatie

Geachte mevrouw Hamer, beste Mariëtte,

Met deze brief willen wij, als coalitie van diverse gemeenschappen in Nederland, een krachtig en gezamenlijk signaal afgeven over de noodzaak om de strijd tegen institutioneel racisme en discriminatie een centrale plaats te geven in het komende regeerakkoord en in de noodzakelijke verbetering van de veelbesproken bestuurscultuur in Nederland.

Sinds 1 juni 2020 zijn er meer dan 60.000 mensen de straat op gegaan om tijdens Black Lives Matter (BLM) NL-protesten solidariteit te tonen met slachtoffers van racistisch politiegeweld en anti-zwart racisme in Nederland en in de VS. De verschillende demonstraties in Nederland hebben ertoe geleid dat er zowel nationaal als lokaal meer aandacht is voor institutioneel racisme en discriminatie. Hierdoor heeft het maatschappelijk debat over racisme en discriminatie een nog hogere vlucht genomen. Het belang daarvan moge helder zijn: het kindertoeslagenschandaal bij de belastingdienst en het etnisch profileren door de politie zijn slechts twee voorbeelden die laten zien hoe beleid op discriminerende wijze is ingericht en werd uitgevoerd. Echter, antizwart racisme, antimoslim racisme, anti-Aziatisch racisme, antiziganisme, antisemitisme en racisme tegen migranten en vluchtelingen uit Midden- en Oost-Europa, Afrika en/of landen met een moslimmeerderheid is niet iets van de laatste jaren en het gaat niet om losstaande incidenten. Sterker nog, er is een groeiende trend in het aantal gemonitorde racistische en discriminerende incidenten, welke slechts het topje van de ijsberg zichtbaar maken.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Closing Time | Prince In A Paupers Grave

Dan lees je over een beetje een  blufferige lawaaiband die bij je in de buurt optreedt. En je bent die avond nog vrij ook. Dan ga je erheen, ik, in ieder geval. Plus nog je broer en wat vrienden die nog nooit van Carter The Unstoppable Sexmachine hadden gehoord, (‘Carter the what?’) maar die afgingen op de suggestie die hing om de bandnaam, en ook vrij waren. En ook wel een biertje en vertier wilden. En dan maak je een optreden mee van wat dan de nieuwste sensatie zou zijn aan de andere kant van Het Kanaal: veel geluid, veel lichten en rook ook. En veel bier. Maar in het repertoire van Carter The Unstoppable Sexmachine lag een pareltje verscholenPrince In A Paupers Grave. Dat bleek onder alle rook en alle stroboscopen gewoon een mooi walsje en een goed liedje ook.

Foto: stephane333 (cc)

Beeld voor de burgers

COLUMN - Een blauwe maandag in de Tweede Kamer en dan al een beeld voor de burgers voor elkaar krijgen? Het is mevrouw Van der Plas van de BBB-fractie niet gelukt.

Haar motie, ingediend op 12 mei:

De Kamer, gehoord de beraadslaging,
constaterende dat de burger volgens de Nationale ombudsman «beter verdient» en het nodig blijkt dat Tweede Kamer en kabinet de focus houden op het belang van de burger en niet op elkaar;

verzoekt het kabinet om opdracht te geven om voor 1 september 2021 bij de ingang van de tijdelijke Tweede Kamer, bij gebouw B67, en straks na de renovatie op het Plein, een beeld te laten plaatsen dat de burgers verbeeldt voor wie wij allen horen te werken, burgers die te allen tijde centraal horen te staan in ons denken en handelen, een beeld met een plaquette waarop staat «Opdat wij niet vergeten voor wie wij het doen», en hiervoor maximaal € 1.000 uit te trekken om de burger niet op kosten te jagen;

voorts gaan we verder met het verspreiden van gezond verstand in de Tweede Kamer,
en gaat over tot de orde van de dag.

Er werd na het debat over het eindverslag van de informateur over gestemd. De uitslag (fracties + aantal leden):

Foto: © Sargasso logo Goed volk

Het dubbel-geloof van Alaska

ACHTERGROND - Tegenwoordig associëren we Alaska staatkundig in de eerste plaats met de Verenigde Staten van Amerika waarvan het sinds 1959 de grootste staat is, even groot als Spanje, Frankrijk, Duitsland en de Benelux samen. Dat Alaska Amerikaans gebied is, is pas sinds 30 maart 1867 toen de VS ‘Аляска’ – het woord is afgeleid van het Aleoetische ‘alaxsxaq’, dat ‘vasteland’ betekent – voor 7,2 miljoen Amerikaanse dollar van het tsaristische Rusland werd gekocht. Op 11 mei 1912 werd Alaska officieel een ‘incorporated territory’ en op 3 januari 1959 de 49ste staat van de VS. Alaska was dus vroeger Russisch gebied in het verlengde van de Siberische cultuur. Wat is hier nog van over en wat betekent dat voor de huidige en vroegere pagane en christelijke religies?

Het begin van de bewoning van Alaska

Het Aziatische deel van Rusland en Alaska worden gescheiden door de Beringstraat (Russisch: Берингов пролив; Beringov proliv), maar dat is niet altijd zo geweest. De zeestraat ontstond ‘pas’ in het Plioceen,  altijd nog zo’n vijf tot twee en een half miljoen jaar geleden. Tijdens de meest recente ijstijd, het Weichseliaan, 116.000 tot 11.500 jaar geleden, daalde het zeeniveau in de Beringstraat en kwam zij in sommige perioden weer droog te staan (verklaring, zie hier) en trokken vroege bewoners vanuit Siberië naar Amerika. Terzijde: in tegenstelling tot wat aanvankelijk gedacht werd stootten deze immigranten waarschijnlijk niet door naar de rest van Noord- en Zuid-Amerika aangezien de doorgang tussen Alaska en de rest van Noord-Amerika geblokkeerd werd door landijs. Tegenwoordig is men van mening dat de oudste bewoners van Amerika het continent deels over water hebben bereikt. Toen het landijs tijdens het daarop volgende interglaciaal smolt (preciezer: een tijdelijke recessie waardoor er een ijsvrije corridor richting het huidige Canada ontstond) was er wel sprake van een doorstroming van Siberiërs naar de rest van Amerika. Het is daarom wellicht geen toeval dat de culturen van de Siberiërs en van de Indianen en zelfs van de Groenlandse Inuit (Eskimo’s) de nodige overeenkomsten vertonen, met name voor wat betreft hun religie, het sjamanisme. Sjamanisme is gebaseerd op de veronderstelling dat de zichtbare wereld met onzichtbare krachten of geesten is doordrongen die het leven van de levenden beïnvloeden. In tegenstelling tot animisme en animatisme, dat gewoonlijk door een groot aantal leden van een gemeenschap wordt beoefend, is voor sjamanisme gespecialiseerde kennis en capaciteit vereist.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Gehaktdag

Vandaag komt de Algemene Rekenkamer met een reeks rapporten over de prestaties van de overheid in het afgelopen jaar. De derde woensdag van mei is Verantwoordingsdag, ook wel ‘Gehaktdag’ genoemd. Een niet onbelangrijke, maar helaas qua mediaaandacht nogal eens verwaarloosde dag voor onze volksvertegenwoordigers die de inkomsten en uitgaven overheid namens ons moeten controleren.

Enkele citaten uit de persberichten die vanmorgen op de Sargassoredactie binnen kwamen:

Het financieel beheer bij het Ministerie van VWS schoot dermate tekort, dat de Algemene Rekenkamer daartegen bezwaar heeft gemaakt [inmiddelsis het bezwaar ingetrokken].

Hiernaast is zowel bij de uitgaven als de verplichtingen de tolerantiegrens van maximaal 1% fouten en onzekerheden inzake de rechtmatigheid overschreden. Dit is sinds 2008 (kredietcrisis) niet meer voorgekomen. Van 2,48% van de verplichtingen (uitgaven in de toekomst, waarvoor een juridische verplichting is aangegaan) staat de rechtmatigheid niet vast. Daarmee is een bedrag van ruim € 9,1 miljard gemoeid. Twee derde hiervan hangt samen met de bestrijding van de coronacrisis. Daarnaast is van 1,52% van de uitgaven, € 4,3 miljard, de rechtmatigheid in het geding. Ruim de helft hiervan houdt verband met de strijd tegen het virus.

De Algemene Rekenkamer noemt deze uitkomsten van haar verantwoordingsonderzoek naar de rijksrekening 2020 zorgelijk en plaatst daarom een kritische kanttekening bij de goedkeuring van de rijksrekening 2020, net zoals zij dat ook bij die van 2019 deed.

Een belangrijke oorzaak van onrechtmatigheden is dat het parlement niet vooraf werd geïnformeerd. In het coronajaar 2020, waarin ministers met grote spoed maatregelen namen om de pandemie te bestrijden, zijn de Tweede en Eerste Kamer meermaals voor een voldongen feit gesteld.

Het financieel beheer bij het ministerie van VWS over de extra uitgaven en verplichtingen schoot ernstig tekort. Het gaat om € 5,1 miljard publiek geld, voor onder meer testmaterialen (bijna € 1 miljard), beschermingsmiddelen en beademingsapparatuur voor zorginstellingen (ruim € 1,2 miljard) en de zorgbonus (€ 2 miljard).

Zo ontbreken bijvoorbeeld ontvangstbewijzen voor rechtstreekse leveringen van goederen als beademingsapparatuur aan zorginstellingen. Evenmin is duidelijk of de aantallen afgenomen coronatesten op facturen die de minister van VWS betaalde, klopten.

Foto: Andrew Skudder (cc)

De bijstand: boeiende recente inzichten

ACHTERGROND - Toen ik ruim drie jaar geleden* begon met mijn promotieonderzoek naar het Nijmeegse bijstandsexperiment, had ik beloofd jullie af en toe een update te geven over interessante dingen die ik tegenkwam in de literatuur. Dat heb ik, ahum, slechts vrij beperkt gedaan. Bij deze alsnog wat interessante dingen, uit de (redelijk recente) Nederlandse literatuur. Iedereen die dit boeiend vind kan dus zelf vrij laagdrempelig dieper de materie in.

Alle artikelen waar ik het hieronder over heb komen uit het boek ‘Streng Maar Onrechtvaardig – De bijstand gewogen’. Het is het jaarboek 2020 van het Tijdschrift voor Sociale Vraagstukken, en gaat zoals de titel al verraadt over de bijstand. In 13 artikelen (plus een inleiding en een conclusie) laten wetenschappers uit verschillende disciplines hun licht schijnen over hoe het gesteld is met de ‘rechtvaardigheid van de bijstand’. De duiding vanuit (onder andere) historische, filosofische, juridische en sociologische perspectieven, tja… laten we zeggen dat de titel van het boek al een hint geeft?

Ik beperk me tot een aantal artikelen die relevant zijn voor mijn eigen onderzoek, verwacht dus geen hele boekreview.

Sollicitaties LARP’en als re-integratie

Laten we beginnen met de huidige re-integratiesystematiek. Deze wordt pijnlijk beschreven in het stuk “Naar een ‘droombaan’ via een ‘broodbaan’ – Re-integratie naar betaald werk door training in optimisme”, door de socioloog Josien Arts. Zij deed een jaar lang onderzoek onder zowel klanten als klantmanagers bij drie sociale diensten. Wat ze beschrijft stemt niet vrolijk. Een aantal maatschappelijke ontwikkelingen vinden elkaar op dit onderwerp: werk, dat zeker aan ‘de onderkant van de arbeidsmarkt’ steeds onzekerder en flexibeler wordt; eisen aan werknemers die steeds hoger worden, ook bij laagopgeleid werk; bijstandsgerechtigden die steeds meer verplichtingen krijgen, volgens de wet ‘geactiveerd’ moeten worden en geprikkeld tot ‘zelfredzaamheid’; de bezuinigingen op re-integratie, waardoor sociale diensten mensen eigenlijk weinig te bieden hebben (bijvoorbeeld op het gebied van scholing).

Closing Time | Treacherous Waters

Gisteren klikte ik een muzieksite aan, zo eentje die nieuw uitgekomen platen bespreekt. Onder elke bespreking staan dan een paar muziekfragmentjes van die plaat. Soms, als de bespreking daar aanleiding toe geeft, luister ik naar zo’n fragmentje, om dan meestal na een paar maten gehoord te hebben, alweer op stop te drukken. Dan komt het te traag op gang, dan pakt het me niet. Dat kan dan aan de muziek liggen, maar ook aan mijn stemming van dat moment. En gister bleef ik wel luisteren naar die song met dat jankende orgel en dat luchtige ritme, met daarover heen die lichte zangstem van die voor mij onbekende Canadese band. Ik heb, ik wilde mijn stemming niet verstoren, de andere songs van Changing Faces niet beluisterd.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende