'metal'

Het was alweer zo’n tien, vijftien jaar geleden dat ik ze voor het laatst had gezien en daardoor ging ik lichtelijk gespannen naar het concert van mijn oude helden van Shellac die afgelopen donderdag in Paradiso stonden. Het gevaar van helden die op leeftijd beginnen te raken, is natuurlijk dat ze ondertussen van hun voetstuk beginnen te vallen of dat het enorm tegenvalt ten opzichte van de laatste keer dat je ze gezien hebt. Maar gelukkig heeft Shellac zijn dwarsheid altijd bewaard; de band is meer een hobby-project en concerten geven ze vooral om de dagelijkse sleur te doorbreken en andere steden te kunnen zien. In hun zeventienjarige bestaan hebben ze slechts vier albums en zeven singles/EP’s uitgebracht. Het is waarschijnlijk het geheim waardoor ze het zo lang met elkaar uit kunnen houden…

Eigenlijk draait het bij Shellac vooral om zanger/gitarist Stevge Albini, zonder daarmee bassist Bob Weston en drummer Todd Trainer tekort te willen doen. Steve Albini heeft nu eenmaal een grote naam opgebouwd in de legendarische band Big Black die bekend stond om zijn snoeiharde geluid en scherpe teksten. Later deed hij dat nog even kort met Rapeman en vanaf 1992 in de huidige formatie met Shellac. In Shellac is hij wat milder van toon geworden en heeft de noise plaats gemaakt voor minimalistische rock zoals ze het zelf noemen. Vanaf begin jaren tachtig heeft hij zijn eigen albums ge-engineerd (hij heeft een hekel aan de term produceren) en later is hij dat ook voor andere bands gaan doen waaronder Nirvana, The Breeders, The Jesus Lizard en de Pixies. Anno nu is Albini een veelgevraagd engineer geworden dankzij de simpele benadering dat hij bands in een keer opneemt om zo het live-geluid zo dicht mogelijk te benaderen. De kennis die hij in het geluidswerk heeft opgedaan, heeft geleid tot een voorliefde voor een zeldzame Travis Bean gitaar, waarbij de halzen uit aluminium bestaan in plaats van hout en het geluid metalig wordt. De metalige loopjes/riffjes van Albini samen met de stugge drums van Trainer en de voortstuwende basloopjes van Weston zorgen al vanaf het begin voor het kenmerkende geluid van Shellac.