Collega Jona Lendering suggereerde hier dat hij mensen kende die het Koningslied wisten te waarderen. Doordat er op de sociale media een hetze tegen het koningslied ontstaan was, werd deze mensen onschuldig vertier ontnomen. Het verontrustte Jona dat een kleine groep twitteraars kon bepalen wat wel en wat niet deugde. De dictatuur van de mondige minderheid. Sneu voor de vrienden van Jona, maar mijns inziens heeft de mondige minderheid niets meer dan z’n plicht gedaan. Het zijn John Ewbank, Marco Borsato, Paul de Leeuw, Daphne Dekkers, Guus Meeuwis, Ali B. en iedereen die zijn of haar medewerking aan dit gedrocht heeft verleend, die hun verantwoordelijkheid hebben ontlopen. Ware ik Willem-Alexander geweest, ik had mijn kroon geweigerd. Van een volk dat mij hiermee denkt te eren, wil ik geen koning zijn. Er moet nu een nieuw lied gezocht worden. Een lied waarin iedereen zich kan vinden, een lied dat meebrulbaar is, dat niks betekent en dat alles zegt. Ik stel ‘Ik hou van u’ voor, van het Belgische Noordkaap, een onschuldig walsje met een even eenvoudige als hartverwarmende tekst. Mochten deze woorden tegelijkertijd uit zestien miljoen keeltjes klinken, dan komt het wellicht allemaal nog goed. U kunt uw suggesties hieronder doen. Of mailen naar de Rijksvoorlichtingsdienst.
Film van 350.org over klimaatverandering en de invloed van de fossiele brandstof industrie in deze. Een paar eenvoudige getallen laten zien hoe ernstig de situatie is. En dat verzet nodig is.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
OPINIE - We moeten het dan toch maar eens over Rotterdam hebben. Over Jan-met-de-Jatjes bijvoorbeeld, en de Pluk-je-kaal-straat. Kijk, dattu ‘t effe weet: Rotterdammers geven dus bijnamen aan straten en gebouwen. Gewoon, van die dingen die spontaan ontstaan, in de volksmond zoals dat dan heet. Jan-met-de-Jatjes, dat is het beeld De Verwoeste Stad van Ossip Zadkine ter nagedachtenis aan het bombardement van 1940. Een erg geliefd beeld in onze stad, en blijft ‘r goffedomme met je klauwe vanaf, maar toch is het Jan-met-de-Jatjes. En de Pluk-je-kaalstraat is de Puntegaalstraat, waar ooit het belastingkantoor stond. En zo ken ik nog wel effe doorgaan hoor!
Maar de lol is er al een tijdje vanaf. De gemeente Rotterdam heeft in haar wijsheid besloten dat we bijnamen voortaan gaan organiseren. Zo wordt alles mooi gladgestreken en van alle volkse humor ontdaan, en zo heet deErasmusbrug dus ook De Zwaan. Ik geloof dat dat het resultaat was van een prijsvraag. De stad vond dat vrolijker klinken dan De Erectie van Peper (oud-burgemeester Bram Peper) of De Wipkip. Want denk nou niet dat de gemeente kan voorkomen dat Rotterdammers tòch bijnamen bedenken die minder vleiend zijn.
Nederlandse bestuurders hebben de neiging om alle spontaneïteit de kop in te drukken, om het allemaal in ‘goede’ banen te leiden. Het zijn eigenlijk control freaks. We moeten koste wat kost zien te voorkomen dat er iets negatiefs boven komt drijven. Dat moeten we niet willen met z’n allen! Voor je het weet is er iemand beledigd en dat – weten we allemaal – gebeurt nogal snel in Nederland.
OPINIE - De huidige inburgeringstoets is helemaal uit de hand gelopen tot een soort –kostbaar- toelatingsexamen voor Nederland.Oorspronkelijk was het niet meer en minder dan een hulpmiddel om vertrekkende emigranten te vertellen hoe Nederland in elkaar stak en het Nederlands te leren. Toch is een inburgeringscursus nodig, schrijft Jan Beerenhout.
Elke gewone toerist met meer belangstelling dan voor zon en strand koopt of leent een goede reisgids om zich vooraf op de hoogte te stellen van lokale bezienswaardigheden en eigenaardigheden: om je wat thuis te kunnen voelen. Nederlandse emigranten konden een halve eeuw geleden al terecht bij bijvoorbeeld de Katholieke Emigratie Centrale. In ons verzuilde land hadden we meer organisaties voor vertrekkende Nederlanders. ‘U wilt naar Canada? Wij leren u hoe het leven daar gaat.’
Een goede inburgeringscursus maakt dat de vreemdeling inboorling wordt, en zich op zijn/haar gemak voelt, en niet wegens culturele invaliditeit een beroep moet doen op de overheid.
Voor een tijdelijk verblijf dienen de eisen, te stellen aan de immigrant, anders/minder te zijn, dan voor de immigrant die zich hier permanent wil vestigen. Daarom moet een inburgeringstraject in twee delen geknipt worden. Voor de expat (tijdelijke werknemer), en voor de naturalisandus
Voor een permanent verblijf mét naturalisatie kan men andere eisen stellen, namelijk dat de immigrant zich zelfstandig in Nederland staande kan houden. Daarvoor is minimaal de eind-kennis van een basisschoolleerling nodig. Die inburgering kan onder de Leerplichtwet worden opgenomen, die dan niet alleen een leeftijdscriterium dient te kennen, maar ook een kennis-criterium. Men is leerplichtig zolang men minder (talen-)kennis heeft als een basisschoolleerling van Groep 8, die ‘met lof’ de lagere/basisschool verlaat.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
REPORTAGE - In mei verschijnt de herziene versie van de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, de bijbel van de psychiatrie. De Amerikaanse psychiater Allen Frances vreest valse epidemieën door o.a. te ruime beschrijvingen.
ANALYSE - Voor het eerst in de geschiedenis van de partij leverde de VDD in 2012 de meeste nieuwe burgemeesters. Dat blijkt uit onze data-analyse.
Nerd-update onderaan, 14.00 uur
Vorig jaar werden er 27 nieuwe VVD-burgemeester geïnstalleerd in Nederland, tegen 23 van de PvdA en 19 van het CDA. Het is sinds de oprichting van de VVD nooit voorgekomen dat de liberalen de meeste nieuwe burgemeesters leverden.
‘We kunnen concluderen dat we goede kandidaten in huis hebben’, laat een woordvoerster van de VVD weten. ‘Een groot aantal burgemeesters leveren is overigens geen doel, maar wel een goed middel om liberaal te besturen. Wij staan voor een liberaal beleid en hoe meer VVD-burgemeesters er zijn, hoe beter dat kan.’
Decennialang waren verreweg de meeste burgemeesters die nieuw werden geïnstalleerd van Nederlandse gemeenten van CDA-huize. In 1987 wist de PvdA de christendemocraten voor het eerst de loef af te steken. Vanaf 1996 gebeurde dat vaker, al wist het CDA tijdens de kabinetten-Kok I en II nog altijd het vaakst nieuwe burgemeesters te leveren. De afgelopen 32 jaar heeft het CDA wel verreweg de meeste nieuwe burgemeesters aangeleverd.
In 2012 werden er onder meer VVD-burgemeesters aangesteld in Gouda, Veenendaal, Haren, Leiderdorp, Middelburg en Venlo. De grootste stad waar een liberale burgemeester de scepter zwaait is Den Haag; daar is Jozias van Aartsen sinds 2008 de burgervader.
Uw vaste Kunst op Zondag redacteur neemt twee weken rust en heeft een aantal mensen uitgenodigd gastbijdragen te leveren. Vandaag een bijdrage van één van onze vaste lezers en reacteurs, Frankw. Hij gaf eerder een mooie tip aan Kunst op Zondag, naar aanleiding van een artikel over bijzondere musea. Frank heeft vorig jaar een museum bezocht die zijn beroepsmatige én kunstzinnige interesse combineerde. Hier de gastbijdrage van Frankw.
Cognitieve Dissonantie: kunst in Natuurhistorische Musea
Bovenop een rots torent trots het ruim honderd jaar oude witte paleis boven de Middelandse Zee uit. Het Institute Océanographique in Montecarlo. Het Museum werd na 11 jaar bouwen in 1910 ingewijd door Prins Albert I. De prinselijke familie drukte met het instituut haar maritieme interesses en aspiraties uit.
Er zijn dan ook tal van oude voorwerpen en fotos te vinden van mariene onderzoeksexpedities. Het belangrijkste onderzoeksschip van het instituut was de Pourquoy Pas IV, die twee expedities naar Antarctica en verschillende expedities naar Groenland en de Arctische gebieden voer. Tijdens expedities werd onderzoek gedaan en verzameld: zeeleven, etnografica en fossielen. Van 1957 tot 1988 was Jacques Cousteau de directeur.
Het museum ademt tot in de bizarste details de liefde voor de maritieme levenswereld van honderd jaar terug. Bronzen lampfittingen in de vorm van zeesterren, schitterende glazen kroonluchters in de vorm van radiolarien en kwallen, spotjes in de vorm van poliepen en modellen van reusachtige inktvissen en octopussen geven het gebouw een eigen sfeer, die het midden houdt tussen bewondering, verbazing en frivoliteit.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
OPINIE - Ik ben Romeo uit het zicht verloren. Het was een aardige kerel die me steeds weer wist te verbazen met de intensiteit van zijn liefde voor de monarchie. Waar de Oranjes ook verschenen, Romeo stond vooraan om te applaudisseren. Bij hem thuis hingen niet alleen allerlei foto’s van leden van de koninklijke familie aan de muur, maar hij had bij de voordeur ook een prachtige bronzen buste staan van – als ik me goed herinner – koningin Juliana. Niemand kende het Oranje-nieuws zo goed als hij.
De mediamachine zijnde de mediamachine werd Romeo op een gegeven moment zelf nieuws. Een opinieblad interviewde hem en nog enkele andere Oranje-fans, en hij vertelde dat Margriet en Pieter hem herkenden en speciaal naar hém zwaaiden. Ik heb zo’n vermoeden dat deze omkering van de verhoudingen een van de hoogtepunten uit Romeo’s leven is geweest.
Romeo twittert niet. Hij heeft geen pagina op Facebook. Hij heeft zijn mening gisteren niet gegeven over het Koningslied, althans niet op een wijze die u en ik in staat stellen er online kennis van te nemen. Hem inschattend vindt hij het prachtig.
En dan is er Charlene. Zij gebruikt de sociale media wel en was gisteren, toen heel het land zich vrolijk maakte over het Koningslied, opvallend stil. Toen ik haar vroeg waarom, antwoordde ze dat het vaak zo’n gedoe is als je online een impopulair standpunt inneemt. Ze weet waarover ze het heeft, want ze is wel eens persoonlijk aangevallen en was daar nog lang van overstuur.
Intussen wordt er gebeden voor groei. Niet voor ons welzijn, maar om dit mislukte kabinet overeind te houden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.