VVD-kamerlid Verheijen treedt tijdelijk terug
En dat tijdelijk zal wel permanent worden.
Ineens kreeg ik op Facebook vriendschapsverzoeken van wildvreemde Afrikaanse mannen, die stuk voor stuk profielfoto’s hadden waarin ze smachtend in de lens keken. Ook kreeg ik veel persoonlijke berichtjes van andere Afrikaanse mannen die me schreven dat ze geraakt waren door mijn prachtige verschijning. Vast vleiend bedoeld, maar vermoedelijk waren de berichten het gevolg van mijn verse status van weduwe. Ik was het doelwit van een nieuw type Nigeriaanse scam, dacht ik, en klikte al die mannen weg. Er gebeurde weer iets raars op Facebook. Ik bleek om de haverklap pagina’s te hebben geliked die ik nog nooit in mijn Facebookbestaan heb gezien, en als ik ze wél had gezien, piekerde ik er niet over om ze te leuk te vinden. ‘Vrienden van Nederland’, bijvoorbeeld, een pagina waar ik werkelijk geen enkele affiniteit mee heb. ‘Facebook wil zulke paginabeheerders vast laten zien dat het loont om er met je clubje te leuren, dacht ik, en haalde elke valse like weg waarop ik Facebook betrapte. Vervolgens kwamen er vriendschapsverzoeken van mensen met iets te fraaie Nederlandse namen – Geertruida Hoogenboom of Mathilde Nooitgedacht enzo – en bleken die mensen bij inspectie geen profiel van betekenis te hebben: ze deden niks op Facebook, maar hadden wel een stapel vrienden.
En dat tijdelijk zal wel permanent worden.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
COLUMN - Hoera. De Champions League is weer begonnen. Weg met die lange grijze winteravonden voor de houtkachel met een goed boek en een glas rode wijn. Lekker weer de dinsdag- en woensdagavonden voor de buis hangen. Genietend van het neusje van de zalm van de grootste voetbalcompetitie ter wereld. PSG en Chelsea beten het spits af in een toernooi dat alleen nog maar voor superrijke voetbalclubs toegankelijk is. Een uitzondering daargelaten. Vijftig miljoen euro voor een middelmatige speler als David Luiz, wie kan dat nog betalen? Leicester, de nummer laatst van de Engelse competitie wellicht. Dankzij de verkoop van de uitzendrechten van de Premier League. Maar op het Engelse voetbal staat nu eenmaal geen maat.
PSG-Chelsea was van een bedroevend laag niveau. Weinig strijd, nauwelijks kansen en twee ploegen die er geen wedstrijd van wensten te maken. Bang als zij waren om nu al op een onoverkomelijke achterstand gezet te worden voor de return op 11 maart. Chelsea kreeg in negentig minuten tijd welgeteld één hoekschop en schoot twee keer op doel. Statistieken liegen niet. Beschamend. Daar dacht de Special One natuurlijk anders over. Mourinho weigerde toe te geven dat zijn spelers niet goed waren. Hij was zelfs uitermate tevreden over het eindresultaat. ‘It was an important goal for us because a draw with a goal is better than one without.’ Een waarheid als een koe. Cruyff zou het niet beter gezegd kunnen hebben.
Een beeld zegt meer dan duizend woorden. Een fraaie illustratie daarvan vonden we deze week in de Volkskrant, waar de opinieredactie een artikel van David P. Goldman over China als wereldmacht vergezeld doet gaan van een koloniale karikatuur van Fu Manchu. Onderschrift: ‘China houdt niet van de wereld, althans niet van de wereld buiten China’.
Zo slaagt de Volkskrant erin met het gebruik van één beeld de strekking van het artikel (on)handig binnenstebuiten te keren. Goldman maakt namelijk eveneens gebruik van het stereotype van Fu Manchu, maar dan om de draak te steken met een andere auteur, die net een boek uit heeft met de omineuze titel: The Hundred-Year Marathon: China’s Secret Strategy to Replace America as the Global Superpower.
Als je gruwelfantasieën wilt lezen over een Chinees complot om de wereld over te nemen, spot Goldman, dan kun je beter The Insidious Dr Fu Manchu van Sax Rohmer uit 1913 lezen. Dat boek is niet alleen onderhoudender, maar ook nog eens gratis.
China is helemaal niet geïnteresseerd in wereldmacht, meent Goldman. Het is vooral naar binnen gekeerd. Dat het de wereldmacht goed mogelijk in de schoot geworpen zal krijgen, is vooral omdat de VS die rol heeft opgegeven: enerzijds is het oorlogsmoe, maar belangrijker nog laat ze het op het gebied van wetenschap en technologische innovatie volstrekt afweten.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Uit 1970:
Zie hier als je wilt weten wat Gil Scott Heron, AKA ‘The Godfather of Rap’, allemaal zegt.
COLUMN - Geduld is een schone zaak. Het is zowel een goede karaktereigenschap, als een belangrijke kracht achter duurzame economische groei en vruchtbare investeringen.
Zowel mensen als culturen verschillen sterk in de mate van geduld. Een ambitieus nieuw onderzoek biedt een verrassend perspectief op de oorsprong van deze verschillen: geduld komt uit de bodem. Mensen in gebieden die meer dan vijfhonderd jaar geleden betere oogsten opleverden, zijn vandaag gemiddeld geduldiger.
De theorie is eenvoudig: stel dat mensen kunnen kiezen tussen twee strategieën om voedsel te zoeken: een eerste die snel voedsel oplevert, zoals jagen en plukken, en een tweede waarvoor meer geduld nodig is, namelijk landbouw bedrijven. Als landbouwgewassen meer opleveren, zullen de boeren relatief succesvoller zijn en zich sneller voortplanten. Hun geduldige genen nemen daardoor toe in de populatie.
Het heroïsche deel van het onderzoek zit hem in de empirische validatie, die een goede honderd pagina’s in beslag neemt. Als maat voor geduld gebruiken de onderzoekers data over “lange-termijnoriëntatie” van de Nederlandse antropoloog Geert Hofstede. Die maatstaf is gebaseerd op een groot aantal variabelen, zoals antwoorden op enquêtevragen over het belang van de toekomst en economische variabelen zoals de spaarquote en investeringen in onroerend goed. Vooral Aziatische landen scoren hoog op deze maatstaf, terwijl Europa (en Nederland) in het midden liggen.
OPINIE - In Deel 1 werd er gekeken naar de misverstanden die zijn ontstaan na de presentatie van het CPB-rapport De effectiviteit van fiscaal participatiebeleid. In dat rapport werd onderzoek gedaan naar de effecten van enkele fiscale maatregelen op de arbeidsparticipatie. NRC Q, die er het snelste bij was, duidde de bevindingen alsof het zou gaan om werkgelegenheid. Als ‘eerste berichter’ hadden ze een invloed op de toonzetting in latere nieuwsberichten en reacties. Zo ook op Sargasso.
Het misverstand waar er eigenlijk over werd bericht, zou inmiddels uit de wereld moeten zijn geholpen, waardoor er met een frisse blik naar de bevindingen van het CPB kan worden gekeken. Die bevindingen – wat betreft de arbeidsparticipatie bij een vaststaande vraag naar arbeid – zeggen hoogstens hoeveel mensen van de niet-beroepsbevolking naar de werkloze beroepsbevolking overgaan – of vice versa.
Je zou dus inderdaad de werkloosheid op 0% kunnen krijgen, als je de werklozen zozeer ontmoedigt dat ze niet meer willen werken. Sterker nog, dat is volgens mij precies wat de berekening (zie de tabel hieronder) met betrekking tot het basisinkomen doet: de noodzaak tot competitie om een baan is weg, en alle banen zijn al vervuld.
Hieronder weergegeven is tabel 2 uit het CPB-rapport. De procentuele mutaties zijn over aantallen, die verder (vaak) niet genoemd worden in het rapport. Alleen over de totale arbeidsparticipatie wordt gezegd dat het om 6,9 miljoen fte gaat, waarvan de voorgestelde ‘100.000 meer banen’ zou gaan om een toename van 1,4% – als de toegenomen werkgelegenheid in de pas loopt met de toegenomen bruto arbeidsparticipatie.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Ongunstig nieuws over bank en financiële dienstverlener (en criminele organisatie) HSBC werd opzettelijk doodgezwegen.
En daarom vertrok (voormalig) politiek correspondent Peter Oborne. Hier legt hij precies uit waarom.
Zo meldt het NRC:
Het bedrijf Taurus van de Limburgse ondernemer Wout Heijmans heeft vandaag aangifte gedaan tegen Tweede Kamerlid Mark Verheijen (VVD) wegens corruptie. […]
Heijmans kreeg in 2008 een vergunning om bioscoopzalen te bouwen. Na de verkiezingen van 2009 vernietigde het nieuwe gemeentebestuur de vergunning. Later gaf het Van Pol vergunning om een bioscoop te bouwen. Hij kocht de gemeentegrond ver onder de taxatiewaarde. Verheijen was bij de projectvoorbereidingen betrokken, hoewel hij al vertrokken was om gedeputeerde te worden toen de gemeente er formeel over besloot.
Fotograaf Max Avdeev ging ‘embedded’ bij de pro-Russische separatisten tijdens hun verovering van Debaltseve in Oost-Oekraïne (oblast: Donetsk). De fotoserie geeft een inkijkje in de morsige realiteit van de oorlog. Volgens Buzzfeed hebben ze de stad zowat onder de voet gelopen.
Oekraïense troepen zouden zich op dit moment terugtrekken uit Debaltseve, al gaat de strijd volgens de Oekraïense regering gewoon door.
Vraag die een en ander oproept is dan wel hoe het zit met het staakt-het-vuren dat afgelopen zondag is ingegaan.