Onze serie Zonnige Zomerse vergeZichten loopt vooruit op de nieuwe verkiezingsprogramma’s en dient 'als inspiratie voor een pakkende progressieve politiek als tegenwicht van het negatieve, afbrekende en uitsluitende rechts-conservatieve beleid van de laatste decennia.' De vraag is dan op welke punten partijen zich zouden moeten concentreren als ze straks een overtuigend tegenwicht willen bieden. Ik kan me daar een heleboel bij voorstellen. Maar ik zou hier nu eerst een suggestie willen doen voor een min of meer overkoepelend punt waar al decennia over wordt gesproken: het herstel van het vertrouwen in de politiek. Als er één thema is dat de afgelopen decennia als een donkere wolk boven Den Haag is blijven hangen is het wel het groeiende gebrek aan vertrouwen in de politiek. Wie echt een tegenwicht wil bieden voor het rechts-conservatieve beleid van pakweg de laatste twintig jaar zal een antwoord moeten vinden op de vraag hoe het vertrouwen in de politiek, in politici, in de overheid weer opgekrikt kan worden. Dat is geen eenvoudige opgave in een land met al die veeleisende ontevreden burgers. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard, luidt het spreekwoord. Dit vraagt dus om een langetermijn investering. Nu er misschien eindelijk ruimte is voor enige vernieuwing in de politiek is het zaak om de kans te grijpen en daar dan ook een degelijk plan voor te maken. Wat allereerst op de agenda gezet zou moeten worden is de aanpak van het nog altijd bestaande wantrouwen van de overheid tegenover de burger. In De Groene van vorige week gaf inlichtingenexpert Bob de Graaff een overzicht van alle instanties die al dan niet met foute algoritmes burgers controleren en bespioneren om ze te kunnen betrappen op overtredingen. Hij noemt verschillende politiediensten, inlichtingendiensten, de belastingdienst, sociale diensten, de NCTV (Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid), het Bureau Keteninformatisering Werk en Inkomen van de UWV en het Inlichtingenbureau van het Ministerie van Sociale Zaken dat ook al decennia dient als informatieknooppunt en dat 'zijn kennis vergaart door onder meer de koppeling van data van uwv, svb, de Belastingdienst, de Dienst Uitvoering Onderwijs (duo), de Rijksdienst voor het Wegverkeer (rdw) en gemeenten.' Elke gemeente heeft ook zo zijn eigen snuffelaars. Het is een Kafkaiaanse bureaucratie die volgens De Graaff ook nog eens deugdelijke regelgeving ontbeert. 'Als stichting valt het Inlichtingenbureau bijvoorbeeld niet onder de openbaarheidswetgeving en is onduidelijk wie verantwoordelijk is voor de gegevensverwerking. Dit geldt niet alleen binnen, maar ook tussen samenwerkingsverbanden. Er is een grote verscheidenheid aan instanties die zich inlichtingenmatig met dezelfde materie bezighouden. Herhaaldelijk is er hierdoor sprake van onderlinge spanningen.' En overal 'wemelt het van de ongefundeerde aannames dat bepaalde data ook tot specifiek gedrag zullen leiden.' Naast het wantrouwen van de burger speelt volgens De Graaff ook de bestuurlijke behoefte om risico's te vermijden een belangrijke rol. Ik begrijp dat eenvoudige oplossingen niet voor het grijpen liggen. Maar ik ben wel benieuwd welke partijen bereid zijn de aanpak van het wantrouwen tot speerpunt te maken van hun verkiezingsprogramma en tot onderhandelingspunt bij de formatie van een regering. Een overheid die burgers principiëel wantrouwt hoeft niet te rekenen op vertrouwen van hun kant. Iedereen begrijpt dat, zelfs politici. Sommigen zeggen dat zelf ook hardop. Maar, en daar raken we aan een tweede urgente punt als het gaat om het herstel van vertrouwen in bestuur en politiek, hun verhalen naar de burger zijn nog veel te vaak ongeloofwaardig. En nu we Rutte, Hoekstra en Kaag kwijt zijn kunnen we misschien eens serieus werk maken van eerlijke communicatie. Veel wantrouwen van burgers komt immers voort uit de inmiddels standaard geworden communicatie van veel politici: gedraai, leugens, framing, wollig en verhullend taalgebruik, het veelvuldig gebruik van clichés, gebrek aan authenticiteit, gebrek aan reflectie en de onwil om fouten toe te geven. Het is het effect van de sinds eind vorige eeuw toegenomen macht van communicatieadviseurs en mediatrainers die zelf getraind zijn in reclametechnieken. Reputatiemanagement is hun expertise, de volksvertegenwoordiging is hun werkterrein, niet hun doel. Het leger aan overheidsvoorlichters en spindoctors van politici is te groot geworden, zei Pieter Omtzigt vorig jaar. Ik ben benieuwd welke oplossingen hij gaat aandragen en ook welke partijen hij meekrijgt. Het herstel van het vertrouwen van de burger in de politiek kan niet worden overgelaten aan communicatieadviseurs die de politiek adviseren om naar de burger 'te luisteren', het land rond te trekken en de juiste toon aan te slaan. In plaats van dat leger communicatiemanagers zou de volksvertegenwoordiging gebaat zijn bij een leger van inhoudelijke deskundigen die de grondslagen kunnen leggen voor een beter beleid. Die buiten de waan van de dag de diepte in kunnen gaan om degelijk en duurzaam beleid mogelijk te maken voor alle crisisgebieden die door Rutte c.s verwaarloosd zijn waardoor de ergernis en het wantrouwen alleen maar zijn toegenomen. Uiteindelijk zal blijken dat je herstel van het vertrouwen vooral kunt bereiken met goed beleid.
Naar verluid was Tori Amos in haar jonge jaren verkikkerd op een roadie, al vergat die steeds hoeveel klontjes suiker ze in de thee wilde.
Het bleef bij fantasie, want die jongeman viel volgens de overlevering niet op vrouwen. Nou ja, we hebben er wel een weergaloze ode aan het orgasme aan overgehouden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
COLUMN - van Prof.Dr. Joop van den Berg
Voor Tweede Kamerverkiezingen maakt het nogal wat uit of de kiezers de ‘machtsvraag’ krijgen voorgelegd of niet: is er sprake van twee reële kandidaten, tevens tegenpolen, voor de leiding in de te vormen coalitie en wordt het dus een strijd om de positie van premier in het nieuwe kabinet? Zo ja, dan zet dat de verkiezingscampagne op scherp; zo nee, dan wordt de situatie onoverzichtelijk en valt vooral het strijdelement weg.
In 2012 werd tijdens de campagne duidelijk dat de strijd om het Torentje zou gaan tussen Mark Rutte en Diederik Samsom. Eerder, in 2003 en 2006, ging het tussen Jan Peter Balkenende en Wouter Bos. Dat schiep een zekere mate van duidelijkheid over de vraag wat er bij de verkiezingen op het spel stond. Zeker, elke orthodoxe uitleg van verkiezingen in Nederland zegt dat het gaat om verkiezing van de Tweede Kamer en niet van de regering of van de minister-president. Maar, in de verkiezingscampagne gaat dat soort subtiliteiten meestal verloren.
De machtsvraag wordt lang niet altijd gesteld. In 2017 bij voorbeeld was niet echt duidelijk wie de tegenstander van Mark Rutte in de campagne was en dat was evenmin het geval in 2021. De PvdA had de verkiezingen al verloren, voordat de campagne was begonnen en geen andere partij van links (of van populistisch rechts) was in staat Rutte echt te beconcurreren. In zulke omstandigheden volgen kiezers hun eerste voorkeur en dat leidt dan onvermijdelijk tot fragmentatie in de uitslag. Dikwijls, niet altijd, lijdt ook de opkomst onder het gebrek aan strijd om de macht. Dat was bij voorbeeld het geval in 1998 toen er voor premier Kok geen echte concurrent was.
DATA - door Dorieke Wewerinke, Sandra Schel, Jan de Vries, Lia van Doorn
Slechts een beperkt deel van de dakloze mensen in Nederland is momenteel in beeld. Hogeschool Utrecht en Kansfonds introduceerden daarom een nieuwe telmethode die een beter inzicht geeft. Dat is hard nodig voor het maken van effectief dakloosheidsbeleid.
In Nederland is er geregeld discussie over de afbakening en definitie van dakloosheid (Huber, Van Doorn, & Davelaar, 2022). De definitie die het CBS hanteert om dakloosheid te monitoren is een smalle definitie, namelijk die van ‘feitelijke dakloosheid’. Vanwege deze beperkte definitie en de beperkingen van de telmethode komen diverse groepen mensen niet in de schattingen van het CBS voor.
Zo telt het CBS kinderen, 65-plussers en ongedocumenteerde mensen niet mee, net zomin als mensen die verblijven in 24 uurs-voorzieningen van de maatschappelijke opvang en mensen die verblijven in de vrouwenopvang. Ook mensen die vanwege een gebrek aan passende huisvesting verblijven op plekken die niet geschikt zijn voor bewoning, zoals een auto, schuur, kraakpand of (sta)caravan, worden in de CBS-metingen niet meegeteld. De CBS-cijfers geven daarmee beperkt zicht op de werkelijke aard en omvang van dak- en thuisloosheid in Nederland.
Internationaal bepleiten experts het gebruik van de ETHOS-definitie van dakloosheid (Huber et al., 2022). ETHOS staat voor European Typology of Homelessness and Housing Exclusion en stelt de huisvestingssituatie van mensen centraal. De definitie is gebaseerd op het recht op huisvesting, één van de mensenrechten.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Hoewel ik vroeger veel naar TopPop heb gekeken, kan ik me dit optreden van deze artiest toch niet voor de geest halen.
De travestiete entertainer werd vooral bekend door de cultfilm Pink Flamingos en stond model voor Ursula de Zeeheks in de getekende Disneyvertolking van de Kleine Zeemeermin.
RECENSIE - ‘Concentratie trekt de aandacht’, zei Kamagurka (Luc Zeebroek voor de gemeente Oostende) in de vijfde aflevering van Zomergasten 2023. Hij analyseerde waarom het toch zo fijn was naar vier tekenaars te kijken die in het Franse tv-programma Du tac au tac omstebeurt een tekening maken en zo gezamenlijk een strip fabriceren. Niet lang daarna, we hadden net een scène uit Breaking Bad gezien waarin de vrouw van de hoofdpersoon diens leugen doorprikt, vroeg presentator Theo Maassen aan Kamagurka om een tekening te maken over een mannetje dat liegt. Kamagurka pakte zijn tekenpen erbij, tekende een grijnzend mannetje en begon na te denken. Even dacht ik dat het hem niet zou lukken. Dat de druk te groot was. Dat zijn innerlijke criticus zijn creatieve ik voor één keer in de weg zat. Dat hij de twijfel voor het eerst in zijn leven niet voor kon zijn en blokkeerde. Dat hij de rest van de avond zou nadenken over een grap die niet kwam.
De halve minuut denktijd die Kamagurka zichzelf toestond, waarin we in real time mochten toezien hoe de radertjes aan het draaien waren (en ik de angst had dat de boel vastliep) was de spannendste halve minuut van de hele avond. Waarmee ik de avond niet wens te diskwalificeren: ik heb bij tijd en wijle genoten. Van de anekdotes die Kamagurka vertelde, van zijn pogingen om zichzelf uit te leggen en van de fragmenten die hij had uitgekozen. Maar ik wil Kamagurka en Theo Maassen toch ook weer niet helemaal vrijuit laten gaan. Want soms kabbelde het gesprek wel erg rustig voort en was het anarchisme wel heel ver weg.
Vorige week leek Theo Maassen meer op zijn gemak met zijn gast, omdat ze een bepaald soort humor gemeenschappelijk leken te hebben. Bibi Dumon Tak zat ook wat losser in de uitzending dan de voorgaande gasten.
Humor is nu het bruggetje van de vorige Zomergast naar die van komende avond: cartoonist, theater- en televisiemaker en allround kunstenaar Kamagurka. Sterker nog: zowel Bibi Dumon Tak als Kamagurka hebben ‘iets’ met jagers. Kijk en zoek de overeenkomsten…
U ziet: waar Bibi Dumon Tak het nog bij een vervloeking liet (”Moge deze jager branden in de hel, zoveel jaren gelijk een wild zwijn haren heeft”, uit het schotschrift ‘In een groen knollenland’), gaat Kamagurka, a.k.a. Luc Zeebroek, een stapje verder.
Dat is nou net waar we Kamagurka vanavond over zullen horen:
Ik wil het ook hebben over grenzen. Over de grens van de grap, de mensen die die grens aftasten en er soms overheen gaan.
Zijn er grenzen aan grappenmakerij? Nee, stelt Kamagurka, er zijn alleen grenzen aan de ernst (NOS, 2018, n.a.v. de tentoonstelling ‘Kamagurkistan – Voorbij de grenzen van de ernst’, in het Noordbrabants Museum).
Het levensmotto van Kamagurka (Nieuwsblad.be, 2007):
Provocatie is mijn levensmotto. Ze is noodzakelijk om de waarheid aan het licht te brengen. Ik schilder, teken en beschrijf de mensen zoals ik ze zie.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
In 1993 bracht Depeche Mode een duister klinkende gospelplaat uit: Songs of Faith & Devotion. Wat mij betreft nog altijd hun beste album.
VERSLAG - Deze zomer vindt de vierde editie van de IJsselbiënnale plaats. Dit is een kunstroute door de IJsselvallei in Overijssel en Gelderland. De rivier is de blauwe lijn in dit verhaal. Op een route van 120 kilometer zijn 27 buiteninstallaties te ontdekken van nationale en internationale kunstenaars. Ruim 100 vrijwilligers staan klaar om de vele bezoekers welkom te heten. Wij gingen op de pedalen voor Kunst op Zondag. Het werd een mini-vakantie in onze eigen provincie.
IJsselbiënnale 2023, klaar voor vertrek © foto Wilma Lankhorst.
De ene fietstas is bepakt met onze fiets- en slaapkleding, de andere met goede herinneringen van onze eerste IJsselbiënnale in 2021. Dat was een hele bijzondere editie met veel zon én hoogwater in de zomer. Dat leverde prachtige foto’s op en nog mooiere fietsherinneringen. In verband met het hoge water moesten drie kunstwerken in de uiterwaarden worden verplaatst. Daarvan is nu geen sprake. De weermannen en -vrouwen hebben ander weer voor ons in petto. Een regenpak en extra sokken in plaats van een zomerjurkje met espadrilles. Ook nu is het klimaat HET thema waarmee de kunstenaars aan de slag zijn gegaan.
IJsselbiënnale 2023, locatie Turnhal in Ellecom © foto Wilma L.
Op dit moment ben ik The Righteous Gemstones aan het bekijken, een tv-serie uit 2019 over een familie showpredikanten in een Amerikaanse megakerk.
Het is meer een klucht dan een satire en alle foute stereotypen komen voorbij. Patriarch Eli Gemstone (Dan Goodman) is een keiharde zakenman, en zijn drie volwassen kinderen die eveneens in het vak zitten, zijn voortdurend bezig elkaar vliegen af te vangen. En dan is er nog schoenbroer ‘Baby’ Billy Freeman die vindt dat ‘ie recht heeft op een deel van de poen en voortdurend verdeeldheid tracht te zaaien door de kinderen tegen hun vader uit te spelen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
