Twee commentatoren waren er vorige week die zich laatdunkend uitlieten over The United Nations Relief and Works Agency voor de Palestijnen, kortweg UNRWA. Sterker nog: zij toonden zich voorstander van het stopzetten van alle betalingen. Als het aan hun ligt mag deze organisatie snel worden afgeschaft. Zij vonden het tijd dat de nazaten van de Palestijnen die door Israël zijn verdreven, of die zijn gevlucht, eindelijk eens gaan werken. Te lang is er voor hun onderwijs, gezondheidszorg en ook voedsel gezorgd. Ze moeten gewoon de handen uit de mouwen steken. Er zijn een paar problemen met deze opmerkingen. Om te beginnen: dit is een radicale oplossing van een door Israël geschapen probleem, maar dan wel op kosten van de slachtoffers zelf en van hun gastlanden. Zo'n 750.000 Palestijnen werden indertijd verdreven. Ze kwamen terecht in vluchtelingenkampen op de Westoever en in Gaza en in Libanon, Syrië, of Jordanië. In de loop der jaren groeide hun aantal. Inmiddels zorgt UNRWA voor zo'n vijf miljoen mensen. Voor wat Gaza of de Westoever betreft is duidelijk dat UNRWA hun reddingsboei is. Ze mogen immers maar heel beperkt werken in Israël, er is grote werkloosheid en ze en hebben weinig mogelijkheden. Voor de Palestijnen in Libanon, Syrië of en hun nakomelingen zou de vraag moeten zijn: waarom zouden deze landen hen moeten opnemen en voor werk zorgen? Kijk hoe moeilijk we doen in Europa, of het westen in het algemeen, met wie er zich hier als vluchteling meldt. We vinden dat min of meer normaal, maar waarom zou wat voor Europa geldt niet ook gelden voor de Arabische wereld? Waarom moet die de Palestijnen opnemen? En wat als die Palestijnen helemaal niet in Libanon, Syrië of Jordanië willen blijven? Maar het allerbelangrijkste is toch dat hen in 1948 gezegd is gezegd dat zij terug mochten. Resolutie 194 van de Algemene Vergadering van de VN heeft op 11 december 1948 vastgelegd dat ''the refugees wishing to return to their homes and live at peace with their neighbours should be permitted to do so at the earliest practicable date, and that compensation should be paid for the property of those choosing not to return...'' Israel, dat korte tijd later lid werd van de Verenigde Naties heeft zich hiermee akkoord moeten verklaren, in één adem met accepteren van het handvest van de VN. De verwachting was uiteraard dat de terugkeer - of de compensatie - zou worden geregeld in het kader van een alomvattende vredesovereenkomst. Maar helaas - in al die jaren is dat er dus niet van gekomen. ' UNRWA bestaat nu 76 jaar en uiteraard is het aantal mensen in de kampen gegroeid. Israel maakt daar nu al een tijdje ernstig bezwaar tegen, maar het heeft geen poot om op te staan. Want wie kunnen zich bij UNRWA laten registreren? "....persons whose normal place of residence was Palestine during the period 1 June 1946 to 15 May 1948, and who lost both home and means of livelihood as a result of the 1948 conflict. The descendants of Palestine refugee males, including legally adopted children, are also eligible for registration." Dat is overigens volledig in overeenstemming met de lijn van het Hoge Commissariaat voor de Vluchtelingen van de VN. Nazaten van vluchtelingen die nog steeds in dezelfde positie verkeren zijn zelf ook vluchteling. Het is inmiddels tijd dat ik de twee die zich voorstander toonden van het stopzetten van de betalingen even aan u voorstel: Aylin Bilic in de NRC ('UNRWA geeft niet de hulp die de Palestijnen nodig hebben') en Bernard Hammelburg in het Financieel Dagblad ('UNRWA is een Palestijnse pinmachine'). Beiden toonden zich uitermate ongevoelig voor wat ik hiervoor vertelde over de redenen waarom er nu vijf miljoen mensen op de lijst staan. En dat was geen grote verrassing, want Bilic ging in 2022 mee op een reis van het CIDI, zoals zij zelf meedeelt, en heeft zich het betonnen spraakgebruik van de Israël-lobbby sindsdien redelijk eigen gemaakt. En Hammelburg staat bekend als een Israël-vriendelijk persoon die graag denkt volgens het principe van grote-stappen-gauw-klaar. Allebei verkondigen ze de Israelische lijn. Geen van tweeën zit ermee dat hun voorstel zich geen reet aantrekt van de uitspraken van de ICJ en de honger in Gaza nog verder zou wakkeren. ''Alsof er geen andere manieren zijn om gerichte humanitaire hulp te verlenen," zei Bilic. Tja, er zijn ongetwijfeld andere manieren, maar dan moet je die wel op de plaats zelf hebben en misschien moet je die hulpverleners eerst nog even opleiden. Geen van tweeën heeft oog voor het feit dat er in hun stukjes van uit wordt gegaan dat je best de hulp aan 30.000 man in Libanon, Syrië etcetera mag stoppen als er - mogelijk - fouten zijn gemaakt door 12 man in Gaza. Wat ook weer - zoals altijd in dit soort litanieën - voorbijkomt, is de klacht dat de schoolboekjes van UNRWA zo antisemitisch zijn. Hammelburg: "De schoolboeken vol antisemitische en anti-Israëlische propaganda, zijn tenenkrommend.'' Bilic: "De kinderen in de kampen worden al generaties lang voorbereid op de 'heilige oorlog' tegen Israel. Door familie en ouders maar ook door antisemitisch lesmateriaal.'' Je kan je afvragen van wie Bilic heeft gehoord dat de kinderen in de kampen al generaties worden klaargestoomd voor de heilige oorlog. Maar misschien is het veel interessanter om eens te kijken naar dat tenenkrommende antisemitische karakter. Ik heb indertijd over precies dat onderzoek waar Bilic naar verwijst - IMPACT-se - geschreven. Ik ga dat niet allemaal herhalen, maar wat te denken van een clubje Amerikaanse Joden dat erover valt dat in de schoolboekjes Jeruzalem wordt genoemd als Palestijnse hoofdstad (wat het ook is volgens het internationaal recht). Of dat er zinnetjes in staan als ''De bezetter bedrijft allerlei soort wreedheden'', en dat er wordt verteld over een man die in 1948 zijn dorp moest verlaten, waarna de vraag volgt: ''Wat dwong de schrijver zijn dorp te verlaten?" Het zou om 'Jodenhaat' gaan. Het onderzoek van IMPACT-se is indertijd allerwegen gekraakt als volledig eenzijdig, en dat lijkt ook terecht. De UNRWA schoolboekjes zijn al vele malen onderwerp van klachten geweest, maar zijn al jaren geleden ontdaan van allerlei oorlogszuchtige taal uit de tijd van het bewind van Jordanië. Maar onderzoeken als van IMPACT-se zouden willen dat het Palestijnse verleden wordt uitgewist en dat de Palestijnen een soort van stateloze zombies worden zonder eigen verleden of toekomst, die alle Joden altijd aan hun hart drukken, of ze nu zojuist hun zoon hebben vermoord of niet. Het wordt tijd dat dit soort propaganda-taal van het CIDI wordt aangepakt, dat het CIDI zelf wordt aangepakt. Net zoals het domme gekakel over Palestijnen die moeten integreren in de landen waar Israël ze naartoe heeft verbannen.
Toen Robin Thicke ‘Blurred Lines’ uitbracht, wees meer dan één feministe erop dat de tekst nogal ‘rapey’ was.
Reb Fountain en Amanda Palmer schroeven die kritiek op tot een oncomfortabel niveau. Maar dan weer wel op artistieke wijze, hetgeen het resultaat muzikaal goed verteerbaar maakt.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De nieuwe Spreidingswet roept weerstand op. De voortdurende stereotypering van vluchtelingen in de media is hier een van de belangrijkste oorzaken van, betoogt onderzoeker Hanneke Felten van Movisie. Ze legt uit hoe dat werkt en hoe het anders kan.
Stereotypen worden vanuit de sociale psychologie beschreven als kenmerken die we aan een groep mensen toeschrijven (Vonk, 2013). Over het algemeen hebben we stereotyperende gedachten over groepen waar we zelf niet toe behoren, in de meeste gevallen zijn deze negatief.
Stereotypen en vooroordelen zijn een belangrijke voorspeller van discriminatie
Stereotypen zijn allesbehalve onschuldig. Als je bijvoorbeeld steeds opnieuw hoort dat een bepaalde groep mensen gevaarlijk is (of mensen uit die groep ziet op tv-beelden met onheilspellende muziek erbij), dan lopen de rillingen uiteraard over je rug. Stereotypen kunnen dus gepaard gaan met angst en angst is weer de motor van vooroordelen (zie bijvoorbeeld Stephan et al., 2005). Dat zijn negatieve gevoelens ten aanzien van groepen mensen zoals afkeer, walging of haat. Stereotypen en vooroordelen zijn daardoor een belangrijke voorspeller van discriminatie (Cuddy et al., 2007; Dovidio et al., 2010).
Als ik ‘Bassie’ zeg, dan denken de meeste mensen automatisch aan ‘Adriaan’
Het venijnige van stereotyperende gedachten is dat vrijwel iedereen ze heeft en dat ze onbewust invloed kunnen hebben (Nordell, 2023). Stereotypen worden als het ware automatisch actief in je brein, aldus psycholoog en Nobelprijswinnaar Daniel Kahneman (2012). Het zijn onbewuste associaties. Als ik ‘Bassie’ zeg, dan denken de meeste mensen automatisch aan ‘Adriaan’. Dat dit fictieve personen zijn die je nog nooit ontmoet hebt, maakt daarbij niks uit voor je brein. Je denkt aan ‘Adriaan’, óók als je daar helemaal niet aan wil denken.
Laten we de volgende gedachte eens serieus nemen. Oorlog met Rusland. Niet dat het Rode Leger volgend jaar bij Enschede het land dreigt binnen te vallen, maar wel dat ons land in oorlog raakt omdat een Navo-land wordt aangevallen. Niet een aanval ver weg, op een Navo-land ver weg. Nee, een aanval op een Navo-land dat valt onder artikel 5 – een aanval op één is een aanval op ons allen – en dat maakt elke aanval dichtbij.
Sommigen zullen zo’n scenario als vergezocht afdoen en hopelijk hebben ze gelijk. Maar er is genoeg recent verleden waarvan we kunnen leren dat de toekomst niet altijd voor de hand ligt. We willen graag geloven in een toekomst die we ons wensen, maar dat is niet perse de toekomst waarheen de gebeurtenissen ons leiden. Zeker niet als we ons zo door de gebeurtenissen laten leiden als Europa doet.
En vergezocht of niet, de waarde van scenario’s ligt niet louter in de waarschijnlijkheid ervan, maar in het serieus nemen van alternatieve toekomsten. Want hoe ziet de wereld eruit als de geschiedenis een andere afslag neemt dan we verwachten? En moeten we daar dan niet op anticiperen?
Daarom die gedachte. Hoe zouden we met Rusland in oorlog kunnen geraken? De actualiteit bedient ons op onze wenken. Trekken we enkele gebeurtenissen en ontwikkelingen door, dan ziet onze toekomst er heel anders uit dan we hem wensen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Na dertig jaar heeft Billy Joel weer eens een liedje gemaakt. Zijn laatste plaat was River of Dreams uit 1993, en daarna had Joel alles wel gezegd wat er te zeggen viel, vond ‘ie zelf.
Als perfectionist ging het schrijven en componeren hem ook steeds zwaarder vallen. Er waren zo’n twaalf maanden uitwisseling van ideeën voor liedjes met de jonge producent Freddy Wexler voor nodig om Joel weer uit z’n schulp te lokken.
OPROEP - Argeloze internetgebruikers zoeken een fotootje en plaatsen het op hun website of delen het op sociale media. Veel van die foto’s zijn anoniem uitgegeven en staan zonder enige beveiliging online, de foto’s zijn in twee klikken te downloaden. Gastauteur Martine Bakx over misbruik van auteursrechten. Ook Sargasso heeft daar al diverse keren mee te maken gehad.
Wat zijn fototrollen?
Fototrollen zijn fotografen en bureaus die achteraf, na geconstateerd gebruik, auteursrechtvergoedingen komen incasseren, niet zelden ten onrechte en altijd te hoog. Dat doen ze met druk, bluf en chantage. Ze gebruiken computerprogramma’s om het web af te speuren op ‘overtreders’.
Nogal wat fototrollen beweren dat zij de auteursrechten hebben van andermans foto’s en vorderen schadevergoeding voor het mislopen van inkomsten en het ontbreken van naamsvermelding.
Deze inningspraktijken zijn al meer dan 15 jaar aan de gang en veroorzaken grote financiële problemen en emotionele stress bij getroffenen.
Waarom doet niemand daar iets tegen?
Iedereen denkt dat de claims van fototrollen kloppen omdat rechters meegaan in de absurde vorderingen en niet controleren of de rechten van de eiser daadwerkelijk worden geschonden. Rechters kennen claims dus regelmatig ten onterechte toe.
In de media worden getroffenen ‘fotodieven’ genoemd. Zelfs de rechter gebruikt het woord diefstal voor onopzettelijk gebruik waarbij niks is ontvreemd.
Bij de filosofie van Seneca en Epiktetos krijgt de moderne lezer al snel het idee dat de gegeven adviezen makkelijker zijn gegeven dan opgevolgd. Daar waren ze zich zelf ook van bewust. Het accepteren van de dingen zoals ze zijn, en het leren om daar zelfs van te houden, is volgens de late stoïcijnen niet zomaar te bereiken door genoeg kennis te vergaren, zoals de vroege stoïcijnen meenden. Het is een geestelijke oefening.
Het overwinnen van woede vergt al een hele inspanning. En het overwinnen van verdriet lukt Seneca absoluut niet, geeft hij zelf toe, in het bijzonder waar het gaat om het verlies van dierbaren.
Maar wie het niet probeert, komt nergens. Seneca raadt zijn lezers aan om filosofische inzichten innerlijk te blijven herhalen, als waren het gebeden. De ware stoïcijn prent zich als ochtendritueel in hoe de zaken in elkaar zitten, spreekt zichzelf gedurende de dag continu toe, en herhaalt voor het slapengaan nogmaals die wijsheden.
Dit stoïcijnse zelfprogrammeren lijkt haaks te staan op het ‘volgen van je gevoel’, dat in onze tijd zo populair is. Tegenwoordig gaan de meeste mensen ervan uit dat iemand eerst een gevoel heeft, en op basis daarvan een keuze maakt. In de stoïcijnse leer is het gevoel juist iets dat rationeel geprogrammeerd kan worden. Iemand maakt een keuze, en zijn gevoel volgt die keuze. Iemand die bijvoorbeeld de keuze maakt om vriendelijk te blijven tegen een onbeleefde klant zal zich vervolgens ook daadwerkelijk meer beheerst en kalm voelen dan iemand die zich laat gaan, althans volgens de stoïcijnse leer. De moderne psychologie toont aan dat die stoïcijnse gedachtegang helemaal zo gek nog niet is.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
‘Evil’ is te vinden op Nadine Shah’s derde plaat uit 2017, Holiday Destination. Geproduceerd door haar vaste live-drummer, Ben Hillier.
Die produceerde ook albums voor Depeche Mode, Blur en Elbow.
Is dit nou letterlijk garagerock? In 2002 werden de Ramones uitgeroepen tot de op één na beste band aller tijden door muziekmagazine Spin.
Nogal een boomer-keuze als u ’t mij vraagt…
Abdias Armenteros saxophone, Sebastian Rios en TJ Reddick ontmoetten elkaar op de jazz-afdeling van de prestigieuze muziekacademie Juilliard.
Sinds de zomer van 2020 treden ze regelmatig op als de New Jazz Underground.
