Melodieuze death metal is een genre dat me erg aan het hart gaat. Arch Enemy is momenteel een grote band in het genre, en The Eagle Flies Alone komt van hun laatste album Will to Power. Dat het al meer dan 70 miljoen keer bekeken is op YouTube suggereert dat er meer mensen zijn die dit wel mooi vinden. Wellicht gelijk een verklaring voor al die blauwharige dames die je tegenwoordig op straat ziet…
János: “is het al tijd voor wat technisch onderlegde, hyperagressieve en kwalitatief hoogstaande thrash/death?”
Wereld: “HET IS ALTIJD TIJD VOOR TECHNISCH ONDERLEGDE HYPERAGRESSIEVE KWALITATIEF HOOGSTAANDE THRASH/DEATH!!1!”
Ahum, eh, juist, Deceased dus. Fijne band, begonnen halverwege de jaren 80, maken nog steeds muziek. Dit pareltje komt uit begin jaren 90, en kent (als jullie gewoon maar even blijven luisteren in plaats van weg te klikken zodra iemand begint te schreeuwen) ook verrassend mooie, melodieuze stukken.
ONDERZOEK, OPROEP - Mhhh. Onze laatste lijst is geloof ik alweer een kleine 7 jaar geleden, als ik de zoekfunctie van onze onvolprezen (en fraai vernieuwde) site mag vertrouwen. En dat doe ik natuurlijk. Reden genoeg om dit weer eens op te pakken!
Omdat lijstjes best leuk zijn, omdat we graag input van onze lezers krijgen, en natuurlijk omdat 2020 een fuckin’ graftakkenkutjaar was, waarin er niet of nauwelijks bandjes gekeken konden worden, door Covid-19 uiteraard.
Het was 5 december 2019 toen ik voor het laatst in een zweterig hok stond te kijken naar muziek makende mensen op een podium. En damn, net als vele, vele anderen mis ik het bandjes kijken, de muziek, de sfeer… Ik luister de laatste tijd dan ook vaker live-albums, uiteraard niet hetzelfde, maar als surrogaat (en om te zwelgen in weemoed) voldoet het enigszins.
Maar wat zijn nou eigenlijk de beste live-albums? En wat zijn de (nog) onbekende pareltjes? Daarbij kunnen we elkaar wellicht helpen!
Dus aan jullie, waarde lezers, de vraag: wat zijn de beste en meest memorabele live-registraties ooit vastgelegd?
Vrijwel alles komt in aanmerking, zo lang het maar een registratie is van een live-concert. Dus ook (meer)dubbel-albums, bands en soloartiesten, publieke uitvoeringen van een klassiek concert, of een album van een festival of optreden van meerdere artiesten.
Ne Obliviscaris mixt klassieke instrumenten met progressieve metal. De band bestaat uit uitermate getalenteerde muzikanten uit Australië. Voor wie even heel wat anders wil.
Normaal gesproken denk ik niet aan onze zuiderburen, wanneer het gaat om kwalitatief hoogstaande death metal, maar Carnation brengt daar wel verandering in. Het ritme is strak, de leads en riffs zijn fantastisch en de zanger heeft een erg goede, brute strot. Het geheel ademt een heerlijk nostalgische old school death metal vibe uit, dat doet denken aan (bijvoorbeeld) een vroege Entombed. Zelfs voor de albumhoes lijkt men inspiratie te hebben opgedaan uit de glorieperiode van deze muziekstijl. Enig experiment wordt niet geschuwd, op het laatste nummer van Where Death Lies zijn bijvoorbeeld ook wat (verdienstelijke) cleane vocals te horen. Heel gaaf album dit, met mooie liederen. Enjoy! En oh ja, artiesten hebben het moeilijk deze dagen, dus mocht je hier van genieten: klik vooral hier.
VIDEO - Heidevolk, Heideroosjes… what’s in a name? Beiden zingen over de winter. Limburgse nederpunkers of Gelderse nederfolkmetallers, beide heel goed te pruimen. Dit liedje over de winter is wel iets minder vrolijk. Het verhaalt over veteranen, die na de oorlog berooid achterblijven en om te overleven moeten roven. Maar ach, ook op kerstdag kan het niet alleen maar jolijt zijn, toch?
Tja, de titel zegt het eigenlijk al: Dream Theater, absolute grootheden in de progressieve metal, spelen een deuntje met Barney Greenway, gerenomeerd vocalist bij verschillende grindcore en death metal ensembles, waaronder Napalm Death en Benediction. O ja, ze spelen Metallica. Meer woorden hoeven er denk ik niet aan te worden gewijd.
Voor wie het Thermenmuseum in Heerlen nog niet mocht kennen: het is gewijd aan een van de grootste Romeinse ruïnes benoorden de Alpen. Coriovallum, zoals Heerlen destijds heette, was aanvankelijk de voornaamste nederzetting van een lokale stam. Fijne klei in de beekdalen zorgde ervoor dat hier veel pottenbakkers kwamen wonen. (Ik blogde vorige week over Lucius en Amaka.) Een Romeinse weg verbond het stadje met Bavay en Keulen en met de rest van de wereld, terwijl een andere weg leidde naar het noorden en naar Aken. Ergens in het midden van de eerste eeuw n.Chr. verrees hier ook een badhuis. Voor reizigers, voor soldaten, voor pottenbakkers en voor iedereen die verlost wilde zijn van het stof en zweet. En voor iedereen die gewoon behoefte had aan een babbel.
Kortom, Coriovallum was een van de vroegste centra van de romanisering in de Lage Landen. Een van de laatste ook. Nog in de vijfde eeuw n.Chr., toen andere nederzettingen allang waren opgegeven, woonden hier soldaten die zich identificeerden met het Romeinse Rijk. Het badhuis lijkt nog altijd te hebben gefunctioneerd. De opgraving documenteert dus een periode van een half millennium – het eerste kwart van de geschiedenis van de Lage Landen.
Een van de twee tijdelijke exposities © Eigen foto.
Vorig weekend bezocht ik Rotterdam om eens een kijkje te nemen in o.a.Het Nieuwe Instituut. Vaak heb ik het gebouw aan de buitenkant aanschouwd bij mijn vele bezoekjes aan de musea aan het Museumplein, maar ik was er nog nooit binnen geweest, dus een leuk uitstapje voor de zondagochtend.
Bij de meervoudige opdracht voor het gebouw van het Nederlandse Architectuurinstituut aan zes architecten in 1988 was Jo Coenen de winnaar. Hij bracht de hoofdfuncties van het gebouw onder in afzonderlijke gebouwdelen. Elk gebouwdeel heeft een eigen architectonische karakteristiek en een eigen relatie met de omgeving. Het langgerekte archiefgebouw volgt de kromming van de Rochussenstraat en sluit daarmee het Museumpark af. Het beeld op de voorgrond is van Auke de Vries, die dit speciaal voor dit gebouw ontwierp en dat een jaar na de opening geplaatst werd (in 1994). Het heeft geen titel en de kunstenaar wilde er pas aan beginnen toen het gebouw grotendeels klaar was, omdat het werk één moest worden met het gebouw. Dat is zeker gelukt, vind ik.
Eenmaal binnen kon ik mij eerlijk gezegd moeilijk concentreren op de structuur van het gebouw door de enigszins verwarrende looproute, vanwege corona. Ook een plattegrond ontbrak, waardoor we een beetje ontheemd door het gebouw dwaalden. Dat was jammer, want we misten daardoor wel enige items. Wat we wel gezien hebben was de tentoonstelling “Art on Display 1949-69”. Een expositie over de verschillende manieren waarop in dit tijdvak kunst tentoongesteld werd. Grappig om eens niet te kijken naar het kunstwerk, maar naar de manier waarop het gepresenteerd word. Als bezoeker ben je er vaak niet van bewust dat daar vaak lang over nagedacht en veel werk aan besteed is.
Ik zeg wel vaker dat het een schande is dat een band nog nooit een CT’tje heeft gehad hier, maar bij Fear Factory is dat oprecht. De band was (naast ontzettend goed) ongelooflijk invloedrijk in metalscene, met name in de eerste helft van de jaren 90. Ze pionierde met het afwisselen van grunts met normale zang; met de combinatie van industrial en (death) metal; en met experimentele techno (en zelfs gabber!) remixen van hun nummers. De strijd tussen mens en machine is een veelbezongen thema in hun oeuvre, wat prima past bij hun sound.
ELDERS - De geopolitieke gevolgen van de opwarming van de aarde.
Vanaf zaterdag zendt de NPO wekelijks de thrillerserie Thin Ice uit, die eerder al te zien was op Canvas. In deze als ‘ecothriller’ aangekondigde serie probeert de Zweedse minister van Buitenlandse Zaken via een internationaal verdrag te voorkomen dat het noordpoolgebied zal worden geëxploiteerd door oliebedrijven. Ze is voornemens om haar plan te bespreken tijdens een grote vergadering in Groenland, maar de kaping van een onderzoeksschip in de Arctische Zee gooit roet in het eten.
Het scenario van de serie is niet geheel uit de lucht gegrepen zo blijkt uit een artikel van de Deense journalist Jacob Gronholt-Pedersen dat Reuters deze week publiceerde onder de titel: ‘Als de noordpool steeds aantrekkelijker wordt is Groenland een zwart gat wat betreft veiligheid.‘
Zwart gat
Russen, Amerikanen en zelfs Chinezen zijn gesignaleerd in de regio. Het probleem is echter dat niet goed te zien is wat er daar allemaal gebeurt, schrijft Gronholt-Pedersen. Groenland heeft een autonoom bestuur maar maakt nog steeds deel uit van Denemarken. Het moederland, NAVO-lid, heeft nog steeds de zorg voor defensie en buitenlandse zaken. Denemarken heeft een paar jaar geleden al toegegeven dat het niet alles in de gaten kan houden. Het luchtruim boven het grootste eiland ter wereld wordt niet volledig gecontroleerd. Datzelfde geldt voor wat er onder water gebeurt. Mogelijke aantastingen van de soevereiniteit van het land komen dus niet aan het licht. Soms worden bij toeval marineschepen van andere landen ontdekt. Wetenschappelijke onderzoeksmissies zijn er ook. Het vermoeden bestaat dat die soms ook militaire bijbedoelingen hebben.
INTERVIEW - Denis Dzjoeba sprak met enkele bekende Wit-Russische sport- en mediamensen die vanwege hun standpunt tegen het regime van dictator Loekasjenko werden gearresteerd. De interviews zijn vertaald door Ardy Beld, vertaler Russisch.
Sinds de protesten tegen de gefalsificeerde presidentsverkiezingen op 9 augustus worden steeds meer bekende gezichten gearresteerd en in versnelde procedures veroordeeld tot uiteenlopende gevangenisstraffen.
Basketbalspeelster past niet in gevangenisbed
Op 30 september werd de basketbalspeelster Alena Levtsjanka gearresteerd door de politie. Ze belde haar advocaat Michail Kiriljoek en zei dat ze op het vliegveld was aangehouden. Ze zou voor een geplande behandeling en rehabilitatie vertrekken. De reden voor haar opsluiting was ‘deelname aan massale protesten en verzet tegen een ambtenaar in functie’. De sportster werd van het vliegveld naar een politiebureau gebracht en vandaar uit naar het detentiecentrum aan de Okrestina. Na het bekend worden van haar arrestatie, verzamelden zich direct een honderdtal fans voor de beruchte gevangenis.
Levtsjanka werd op grond van schending van de ‘wet op organisatie en houden van massale evenementen’ veroordeeld tot 15 dagen arrest. Ze speelt in de nationale basketbalploeg sinds 2001. Ze nam actief deel aan de zondagse demonstraties en uitte zich meermaals openlijk tegen het politiegeweld. Op 15 september werd haar arrest nog eens verlengd met 3 dagen. Advocaat Kiriljoek: ‘Voor haar lengte van 1 meter 96 bestaat niet eens een passende brits. Maar Jelena houdt zich flink, ze verteld dat er overal in de cellen wordt gezongen. Dat geeft haar kracht. Ze is trots op het Wit-Russische volk.’