Voorpagina

Zoekresultaten voor

'metal'

Foto: Tom Davidson (cc)

Closing Time | Warlock

, door

Warlock was in de jaren 80 de band van de ‘koningin van de heavy metal’ Doro Pesch. Inmiddels doen sommige dingen (zeg: kapsels, de videoclip, misschien zelfs de muziek) een tikje gedateerd aan, maar fuck dat. Niets mis met een beetje gedateerd.

Closing Time | ZnöWhite

, door

Nog even naar aanleiding van dat plaatje van gisteren. Voordat Cyclone Temple werd opgericht, zaten een aantal bandleden in de band ZnöWhite (ook wel Snowhite en Znowhite – jongens toch, wat boeit het?). Ik hoorde er gister voor het eerst van, toen ik dat CT’tje klaar aan het zetten was, maar JEETJE WAT IS DIT MOOI WAAROM KENDE IK DIT NOG NIET?!?!? Lekker snelle thrash met vrouwenzang. Sowieso een hyperdiversgezelschap voor de metalscene, met twee Afro-Amerikanen en een vrouw. Zeker voor die tijd (al is dat nu een klein beetje beter). Maar dat terzijde. Ik blijf zitten met een blijmoedig gevoel van verwondering: er zijn nog veel pareltjes te ontdekken.

Closing Time | Cyclone Temple

, door

De vroege jaren 90 was een slechte tijd voor veel metalbands. De opkomst van de grunge ging onder andere ten koste van de metal. En als thrashband kon je dan een alleraardigst debuutalbum uitbrengen, commercieel was het kansloos. Helaas. Voor Cyclone Temple, en het ondergewaardeerde I Hate Therefore I Am, maar ook voor de muziekliefhebber. En ja, critici kunnen opmerken dat er wel erg veel invloeden te horen zijn van een zekere band, maar fuck it – ook zonder de originaliteitsprijs te winnen kun je alleraardigste muziek maken, zoals Cyclone Temple hier laat horen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Closing Time | Wer Weiß Das Schon

, door

Een romantische ziel is het, die Till Lindemann. De Winterreise is er niks bij. Maar wat ik dus alweer glad vergeten was: dat zijn laatste album met Peter Tägtgren bestaat uit liedjes voor een theatershow, die draaide om het sprookje van Hans en Grietje.

Aanvankelijk dacht ik dan ook dat bovenstaande clip een transgender metafoor behelsde of iets dergelijks. Een man, gevangen in het lichaam van een vrouw, die de echtgenoot waar ze van houdt niet kwijt wil. Of andersom?

Of een dikke vrouw die zichzelf lelijk vindt omdat de maatschappij haar dat heeft wijsgemaakt? Blijkt het gewoon Grietje (Gabriela Maria Schmeide) die wordt vetgemest door de grote boze heks en elke dag vreest te zullen worden geslacht en opgegeten.

Die gelaagdheid hè, dat is dus kenmerkend voor kunst met de grote K.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een waanwijze lasterbende

, door

COLUMN - © UItgeverij Specturm boekomslag Waanwijze lasterbende van Geertje DekkersIedereen had ervan gehoord. Heel de geleerde wereld stond ervan versteld. Op een juliavond in 1692 waren in Lyon een wijnhandelaar en zijn vrouw vermoord. Om de daders op te sporen, werd een beroep gedaan op Jacques Aymar, een beroemde wichelroedeloper. Aymar had al vaker geroepen dat hij met zijn gevorkte tak niet alleen water en edele metalen kon opsporen, maar ook misdadigers.

En zie, eenmaal op de plaats delict aangekomen, wees zijn wichelroede feilloos aan waar de lijken hadden gelegen. En daarna ging Aymar de straat op, achter zijn wichelroede aan, op zoek naar de daders.

De wichelroede neigde zus, neigde zo; Aymar moest vele kilometers reizen voordat hij een dader kon aanwijzen – een man die toevallig net gearresteerd was voor diefstal en die prompt bekende dat hij een van de moordenaars was. En verder ging de speurtocht, door stad en land. Maar helaas, Aymar kwam uit in een haven en constateerde da de andere twee daders het land waren ontvlucht.

Dit overtuigende bewijs voor de werkzaamheid van de wichelroede werd in wetenschappelijke kring met groot enthousiasme ontvangen. De Franse filosoof Pierre Le Lorrain zocht Aymar op, deed een paar experimenten en verklaarde dat diens gave ‘echt’ was. Minstens zo overtuigd was de Nederlander Balthasar Bekker, een vermaard en fel tegenstander van alles wat met bijgeloof (en het geloof in hekserij) te maken had. Dat blijkt overduidelijk uit zijn reeks De betooverde weereld (1691-1693). Maar in een van de latere deeltjes uit deze serie verkondigt Bekker zijn geloof in de gave van Aymar.

Closing Time | Dead Head

, door

De vroege jaren 90 zijn een ware goudmijn voor briljante metalmuziek van eigen bodem. Dead Head bracht in 1993 het agressieve thrash/death album Dream Deceiver uit, geïnspireerd door de film Angel Heart, met o.a. Robert De Niro en Micky Rourke. Het titelnummer van de cd valt op door onder andere de geniale solo’s en mooie breaks. De cd past prima tussen andere klassiekers uit deze tijd. Ook in latere jaren maken Nederlandse bands een heel aardig potje metal, blijkens onder andere uit deze lezerssuggestie, maar dat terzijde.

Closing Time | Neuk!

, door

Hee wat leuk, Neuk! bestaat niet alleen nog, ze maken ook nog steeds nieuwe muziek. Bovenstaande komt van hun nieuwe EP “Ongeregeld Heden“. Het blijft een fijne combinatie van Nederlandse raps, hardcore en ook wat metalinvloeden. En met “Tot de schijt ons doodt” hebben ze nog altijd één van de mooiste albumtitels van ons land.

En gewoon, omdat het oude werk óók neuk is:

Closing Time | Paradise Lost

, door

Nee. Dit is eigenlijk onvergeeflijk. Dat een instituut als Paradise Lost, dat al meer dan 30 jaar bestaat, grote invloed heeft gehad op verschillende subgenres in de metal, 15+ albums heeft uitgebracht, er een paar miljoen verkocht heeft, nog steeds op de podia staat, hier nog nooit een CT’tje heeft gehad.

Belachelijk.

Hier, om het goed te maken, nog een hele cd:

Closing Time | Krampus

, door

We hebben het hier op Sargasso regelmatig gehad over Krampus (kijk maar!), maar dat ging dan toch meestal over de alternatieve knecht van de goedheiligman. Terwijl het ook een alleraardigst Italiaans folkmetalgezelschap is, dat zich naar deze duivel heeft vernoemd.

Vorige Volgende