Voorpagina

Zoekresultaten voor

'issues'

Foto: Tom Davidson (cc)
Foto: Christiaan Triebert (cc)

Things you THINK you’ll regret when you’re old (but won’t)

, door

COLUMN - Last week on Facebook I saw this  Buzzfeed post go around: ‘Things you’ll regret when you’re old’. As I was reading it, I thought a young person must have written it. To my amazement, when I got a glimpse of the writer Mike Spohr, he didn’t seem that young at all. I guessed above forty, old enough to know what he wrote was a bunch of crap. Had he been collecting clichés amoung the youth?  Read my comments on all 37 items of the list I prefer to call:  ‘Things you THINK you’ll regret when old’.

1. Not traveling when you had the chance.

Traveling becomes infinitely harder the older you get, especially if you have a family and need to pay the way for three-plus people instead of just yourself.

Travelling is completely overrated. And wrong, because of environmental issues.

2. Not learning another language.

You’ll kick yourself when you realize you took three years of language in high school and remember none of it.

This one is sooo wasted on the Dutch.

 3. Staying in a bad relationship.

No one who ever gets out of a bad relationship looks back without wishing they made the move sooner.

Foto: bron: wikipedia

Afvallen

, door

ELDERS - Van alle goede voornemens die we bij het begin van een nieuwe jaar maken lijkt afvallen het minst succesvol. In alle landen neemt het aantal mensen met overgewicht elk jaar weer toe.

In 2014 zou een groot deel van de wereld op dieet moeten, concludeert de New Scientist op basis van een Brits onderzoek naar overgewicht en obesitas. Een derde deel van de wereldbevolking is te zwaar en ontwikkelingslanden halen de rijke landen snel in. Oorzaak is een sluipende mondiale homogenisering van het voedsel. Simpel gezegd: de hele wereld is zo langzamerhand aan de veel te zoete coke en de veel te vette pizza.

Het Nationaal Kompas voor de gezondheid van Nederlanders rapporteert dat hier zestig procent van de mannen en de helft van de vrouwen te maken heeft met overgewicht. In Spanje, Engeland, Schotland en Ierland is de situatie het meest ongunstig, ongeveer 70% van de mannen heeft daar overgewicht. Engeland en Schotland springen er voor vrouwen ook in ongunstige zin uit, met overgewichtspercentages van zo’n 60%. De dikkerds die we voorheen bij de oosterburen zagen vinden we nu dus vooral aan de andere kant van de Noordzee. Daar maken de doktoren zich dan ook grote zorgen. Een aantal experts brak deze week een lans voor het reduceren van suiker in voedsel met 30%.

Foto: Christoph (cc)

The X-mas quiz: are you a utilitarian? Part 2

, door

Yesterday Paul Frijters posted four questions to determine if you were a utilitarian. Today we discuss the answers for questions 2, 3 and 4. There are no wrong answers.

Pre-emptive killing

The second question surrounded the willingness to pre-emptively kill off threats to the lives of others.

The policy reality here is, again, murky. In order to get a conviction on the basis of ‘attempted’ acts of terrorism or murder, the police would have to have pretty strong evidence of a high probability that the acts were truly going to happen. A 1-in-a-million chance of perpetrating an act that would cost a million lives would certainly not be enough. Likely, not even a 10% chance would be enough, even though the expected costs of a 10% chance would be 100,000 lives, far outweighing the life of the one person (and I know that the example is somewhat artificial).

When it concerns things like the drone-program of the west though, under which the US, with help from its allies (including Australia), kills off potential terrorist threats and accepts the possibility of collateral damage, the implicit accepted burden of proof seems much lower. I am not saying this as a form of endorsement, but simply stating what seems to go on. Given the lack of public scrutiny it is really hard to know just how much lower the burden of proof is and where in fact the information is coming from to identify targets, but being a member of a declared terrorist organisation seems to be enough cause, even if the person involved hasn’t yet harmed anybody. Now, it is easy to be holier-than-thou and dismissive about this kind of program, but the reality is that this program is supported by our populations: the major political parties go along with this, both in the US and here (we are not abandoning our strategic alliance over it with the Americans, are we, nor denying them airspace?), implying that the drone program happens, de facto, with our society’s blessing, even if some of us as individuals have mixed feelings about it. So the drone program is a form of pre-emptively killing off potential enemies because of a perceived probability of harm. The cut-off point on the probability is not known, but it is clearly lower than used in criminal cases inside our countries.

Foto: Olof Werngren (cc)

Voor allerarmste landen is WTO zo slecht nog niet

, door

ANALYSE - De Wereldhandelsorganisatie (WTO) is in crisis. Z0 beginnen in elk geval de meeste artikelen en commentaren die de afgelopen weken over de organisatie zijn verschenen. En dat is ook wel terecht, want er zijn grote verschillen in de onderhandelingsposities van de belangrijke machtsblokken.

De VS staan bijvoorbeeld lijnrecht tegenover de “Cotton Four”; de vier West-Afrikaanse katoen producerende landen (Benin, Burkina Faso, Tsjaad en Mali), die af willen van de markt verstorende subsidies aan Amerikaanse katoenboeren.

In het centrum van de aandacht staat echter het voorstel van India. In misschien wel de grootste campagne tegen honger en voor voedselzekerheid in het land sinds jaren, wil India meer ruimte om haar eigen landbouw te subsidiëren. Volgens veel landen leidt de steun echter tot serieuze marktverstoringen, waar rijstimporterende landen de dupe van kunnen worden. Uitgerekend aartsvijand Pakistan zou het Indiase voorstel in de WTO kunnen blokkeren en er gaan steeds meer stemmen op in India om desnoods de WTO maar te verlaten als de Indiase handelsminister niet een beter handelsresultaat mee naar huis kan nemen.

Het Indiase voorstel lijkt overigens allerminst onredelijk, want zelfs als India haar landbouw gaat subsidiëren, zal de totale steun die het land aan haar boeren zal geven nog maar een fractie zijn van hetgeen een land als de Verenigde Staten aan haar eigen boeren geeft. En ook Europa heeft boter op haar hoofd als ze India bekritiseert: de Europese steun mag dan onder allerlei ingewikkelde constructies vallen, die wel worden toegestaan door de WTO (subsidies die volgens de definities van de WTO niet-marktverstorend zijn), maar leg maar eens uit aan een boer uit Bangladesh waarom zijn Europese en Amerikaanse collega’s elke maand wel ondersteuning ontvangen, terwijl hij dat niet krijgt. Waarom niet? Omdat de WTO dat niet zou toestaat en in dat kader is het wrang dat het uitgerekend de Verenigde Staten is die de Indiase staatsteun bij een WTO-panel aanhankelijk maakte.

Foto: Ronald Rugenbrink (cc)

Stagnatie mondiaal klimaatbeleid kweekt helden uit noodzaak

, door

ANALYSE - Eind van het jaar – CoP-tijd. CoP staat voor de Conference of Parties, de jaarlijkse bijeenkomst van partijen die in 1992 het VN-klimaatverdrag hebben ondertekend. Het Kyotoverdrag vloeide daar uit voort. Deze CoP vindt plaats in Warschau. Polen rijmt op kolen, flauw natuurlijk, maar rond Sinterklaas mag dat wel, en de realiteit is nu eenmaal dat de Polen niets voelen voor verdere emissiebeperkingen. Ze hebben zelfs parallel een kolenconferentie  georganiseerd. De Poolse kolen- en elektriciteitssector (die voor ruim 80 procent op kolen draait) kan daar uitgebreid zijn verhaal doen en de CoP-gangers ervan proberen te overtuigen dat er geen extra klimaatbeleid nodig is, dan wel dat kolenstook probleemloos ook met klimaatbeleid door kan blijven gaan. Met die benadering hebben de Polen ervaring. Dit onder meer via de Engelse lobbygroep-in-denktankvermomming Global Warming Policy Foundation GWPF van Nigel Lawson. Een club die volgens The Guardian financieel gesteund wordt door de grootste kolencentrale van Europa, de Belchatów-bruinkoolcentrale, 5.000 megawatt vuil aan de haak. De GWPF werkt volgens het bekende recept van het verspreiden van misinformatie en het zaaien van twijfel, om beleidsmaatregelen te voorkomen. De parallelle kolenconferentie heeft een identiek doel.

Maar het gaat hier niet om de kolen van Polen. Die staan slechts model voor de wereldwijde tegenkrachten die effectief klimaatbeleid stoppen. De Australiërs bijvoorbeeld moeten weinig van internationaal klimaatbeleid hebben: terwijl de bosbranden eerder en heviger woeden dan ooit tevoren, ontkent de nieuwe premier Tony Abbott elk verband met klimaatverandering. Daarentegen heeft hij de officiële Climate Commission die zo’n verband wel aannemelijk vond de laan uit gestuurd. Canada wil zijn teerzanden probleemloos kunnen exploiteren; de conservatieve regering- Harper stopte al eerder de medewerking aan het Kyoto-akkoord. De Amerikanen lanceerden deze zomer eindelijk het langverwachte eigen klimaatplan, maar de weerstand tegen onderwerping aan welk internationaal verdrag ook is zo groot dat elk pleidooi in die richting politieke zelfmoord betekent. De Russische president Poetin kiest de harde lijn tegen activisten die in zijn ogen de exploitatie van fossiele voorraden in het Arctisch gebied in gevaar brengen.

Foto: Stadtkatze (cc)

“Links” en “rechts” veranderen van betekenis

, door

ANALYSE - De termen ‘links’ en ‘rechts’ zijn niet weg te slaan uit het politieke discours. Politicologen, journalisten en kiezers maken gretig gebruik van dit jargon om de ideologie en bijbehorende standpunten van politieke actoren samen te vatten, al dan niet met voorvoegsels als ‘extreem-‘, ‘radicaal-‘, ‘ultra-‘ of ‘dom-‘.

Zo wordt de Amsterdamse grachtengordel vaak verweten links te zijn, terwijl in grote delen van die grachtengordel de VVD de populairste partij was bij de laatste Tweede Kamerverkiezingen. De PVV wordt door kiezers regelmatig gezien als een extreemrechtse partij, maar dat kan in ieder geval niet slaan op de huidige standpunten van die partij over het sociaal vangnet of het homohuwelijk. Wat betekenen de etiketten ‘links’ en ‘rechts’ vandaag de dag dan nog?

Gelijkheid

De termen ‘links’ en ‘rechts’ vinden hun oorsprong in de inrichting van de Staten-Generaal ten tijde van de Franse Revolutie. De groepen die het Ancien Régime steunden zaten ter rechterzijde van de voorzitter, de tegenstanders ervan ter linkerzijde. Tot op de dag van vandaag associëren velen ‘links’ met progressieve en ‘rechts’ met conservatieve denkbeelden, maar ook dit onderscheid kan misleidend zijn. Behoud van wat, immers? Zo heeft Tom Louwerse aan de hand van CPB-doorrekeningen van verkiezingsprogramma’s aangetoond dat er binnen economisch linkse en rechtse kampen zowel hervormers als conservatieven bestaan.

Foto: Dplanet:: (cc)

Raad van Europa tikt Nederland op z’n opgestoken vingertje

, door

ANALYSE - Half oktober bracht ECRI, de Commissie die voor de Raad van Europa belast is met de monitoring van vormen van racisme en rassendiscriminatie in de landen van Europa verslag uit over Nederland, Malta, Moldavië en Rusland. Aan ECRI nemen alle landen van de EU deel via afvaardiging van erkende deskundigen. Voor Nederland gebeurt dit door Rieke Samson, bekend van de gelijknamige Commissie die eerder het kindermisbruik in de Jeugdzorg onderzocht.

In de vorige rapportage liet ECRI zich onder meer zeer kritisch uit over het discours en de beleidsvoorstellen van de PVV ten aanzien van moslims en migranten waaronder het maatschappelijk klimaat, naar de mening van deze gezaghebbende instantie, zwaar gebukt gaat. In het nieuwe rapport betreurt de instantie zich erover dat integratie is verworden tot iets dat slechts de verantwoordelijkheid van de mensen die naar Nederland komen.
Reacties op nieuwe rapport

Het nieuwste rapport geeft een overzichtelijk, informatief en evenwichtig beeld van de stand van zaken in Nederland op het terrein van racisme en rassendiscriminatie en doet een aantal waardevolle aanbevelingen over mogelijke verbeteringen. Ook de positieve stappen die door Nederland in de afgelopen periode werden gezet, worden genoemd. De juridische aspecten en de monitoring van toepassing van de rechtsregels, instituties, maatschappelijke terreinen, opinieklimaat en het publieke debat, de kwetsbare groepen die voorwerp zijn van discriminatie en onderwijs en bewustwordingsdimensies worden allemaal behandeld. Het is zowaar een programma van aandachtspunten waar instanties en organisaties die antidiscriminatie en gelijke rechten voor alle bevolkingsgroepen in Nederland en Europa een warm hart toe dragen, hun voordeel mee kunnen doen. Zeker nu het nationaal door onder meer het verdwijnen van de Monitor Racisme en Extremisme van de Anne Frank Stichting in toenemende mate aan een totaaloverzicht ontbreekt.

Foto: bram_souffreau (cc)

Perspectives on bushfires in Australia

, door

ANALYSE - Natuurrampen zijn big business in Australië. Paul Frijters biedt een aantal economische perspectieven.

I remember the great bushfire in Canberra of 2003. I had only arrived with the family a week before and had just rented a nice house near the top of Mt Cook, right in the path of an enormous bushfire that ended up destroying hundreds of homes.

The heat of that day was immense: 40 degrees and strong winds. Activity was similarly frantic. Warnings on the radio of how the seemingly impossible was truly happening: fires that broke all containment lines were converging on the capital. Barbecues got cancelled as everyone returned home to prepare: people feverishly cleaning out the gutters of their house to remove anything that would easily combust; people filling up their bathtubs to be able to quickly immerse themselves if needed; the ban on using hose-pipes suddenly being lifted as the importance of water conservation gave way to survival. Our neighbour, whom we never talked to before, or afterwards, was suddenly very chummy in the face of this imminent joint danger. Indeed, there was a palpable buzz about Canberra as people went through a shared emergency.

I remember standing on top of Mt Cook, seeing the fires break more containment lines on their way to our neighbourhood. In the distance, we could see huge fire-arcs of hundreds of meters, via which whole trees, full of igniting oils, were whirled into the Southern suburbs, causing immense damage to people and property. One had to be in awe of that kind of destructive force, which simply seemed too great for humans to meaningfully oppose. One suddenly felt a bit silly, holding two hosepipes in one’s hand waiting for these huge fires to come! Luckily for my neighbourhood, the wind shifted just as the fires were about to hit us, with the cooler air streaming from the opposite direction effectively ending the tragedy. For months afterwards, family back in the Netherlands and the UK would ask whether there were any houses left in Canberra and whether we had been lucky. We had been.

Foto: Sheila's (cc)

Het EPD, Aussie-style | deel 2

, door

ANALYSE -  In Australië werkt het Elektronisch Patiëntendossier (EPD) door een gebrek aan visie, expertise en geld. Dat is een zegen voor het systeem, beargumenteert econoom Paul Frijters.

I have watched the Australian effort, concentrated in the National E-health Transition Authority (NEHTA) from the sidelines and have been amazed at the difference in the Australian approach to the European or American approach. It is a quintessentially Australian approach to change that might just work.

The key strengths of the NEHTA initiative are a lack of foresight, a lack of consultation, a lack of expertise, and a lack of money. Each of these is an enormous blessing in disguise when it comes to the problem at hand. Let me explain, for it is truly quite wondrous that these things should be strengths.

Problems that might arise

A lack of foresight in this area means that you don’t try to deal with all the problems that might arise. You essentially just do your best to guess the major blocks and then you improvise as the problems hit you. And the problems are stupendous, ranging from incompatible programming code to dysfunctional organisations who don’t want to play ball, emerging privacy issues, game-playing private contractors, opportunistic politicians, and high staff turnover.

Foto: Sheila's (cc)

Het EPD, Aussie-style | deel 1

, door

ANALYSE -  In Australië werkt het Elektronisch Patiëntendossier (EPD) door een gebrek aan visie, expertise en geld. Dat is een zegen voor het systeem, beargumenteert econoom Paul Frijters. Vandaag deel 1, morgen volgt deel 2.

For fourteen months, Australia has had an electronic national health register. It has almost nothing in it, but the hope is that in years to come (when lots of people have registered) it will start to have all the information on someone’s health that floats around in the health industry. This includes discharge summaries, the history of medicine use, databases on allergies and conditions, payment histories, dental records, childhood illnesses, vaccination history, and treatment plans.

This health register was initially championed by Tony Abbott when his party was last in power and he was the health minister, so now that he is the Prime Minister, its future looks safe for the next few years at least. Let me, as an interested but only average-informed health watcher, talk through the possibilities of this health register, the failures to have health registers in many countries, and the wondrous ways in which the Australian variety seems to have benefited and thrived from a lack of foresight, a lack of consultation, a lack of expertise, and a lack of money. It is somewhat unusual and incredible from the point of view of normal economic thinking about reform, but we seem to have a policy area here in which it seems an advantage to bumble along in the dark, rather than be well-prepared beforehand.

Foto: Tom Woodward (cc)

Data-scepticisme

, door

ANALYSE - Wat vertellen data wel, en wat niet?  Stellen we data-analyses en visualisaties wel genoeg ter discussie, of zijn we een dergelijke manier van denken over data nog niet gewend? vraag Jelte Timmer, werkzaam bij het Rathenau Instituut, zich af.

We vertrouwen graag op de kracht van data. Data maken dingen inzichtelijk en overtuigen veelal beter dan verhalen.  En met de opkomst van goedkope sensortechnologie is er over steeds meer dingen data beschikbaar. Hoewel ik zelf ook graag een verhaal kracht bij zet met mooie gegevens en gek ben op visualisaties, vraag ik me af waar data hun autoriteit vandaan halen. En of we er soms niet te makkelijk op vertrouwen.

Kate Crawford waarschuwde laatst in een blog op Harvard Business Review voor de gevaren van data-fundamentalisme. Met data-fundamentalisme doelt zij op het onbetwiste vertrouwen in data dat zij steeds vaker tegenkomt. Het verzamelen, analyseren en visualiseren van gegevens is echter geen neutraal proces, stelt ze. In elke stap van dataverzameling tot aan datavisualisatie worden keuzes en interpretaties gemaakt, die beïnvloeden wat data uiteindelijk laat zien.

Mechanische objectiviteit een illusie

Wat voor een keuzes zijn dit, en waar komt het data-fundamentalisme vandaan? Om dat te begrijpen kunnen we het best beginnen bij het verzamelen van data. Sensoren lijken daarin een oplossing bieden voor het onbetrouwbare verzamelen van data door mensen. Menselijke onderzoekers of observatoren hebben bewust of onbewust een bias. Sensoren zijn nauwkeurig, hebben geen last van menselijke afwijkingen, en kunnen bovendien goedkoop en breed ingezet worden.

Wetenschap heeft een lange traditie van meetinstrumenten, die de onderzoeker op afstand plaatsen en ‘objectief’ data kunnen verzamelen. Maar deze mechanische objectiviteit is een illusie, met het meetinstrument wordt een keuze gemaakt welke gegevens wel en niet gemeten worden; hoe deze gekwantificeerd worden, etcetera. Er is een makkelijke parallel te trekken met de opkomst van fotografie. De foto werd in eerste instantie gezien als een manier om de werkelijkheid objectief te vangen, ten opzichte van teken en schilderkunst. Inmiddels zijn we ons ervan bewust dat we met elke foto een duidelijke selectie maken van het onderwerp (de data) en hoe die we vangen in de foto, en welke gegevens we hier bewust buiten laten.

Computationele objectiviteit

Met de opkomst van big data vervangen we de illusie van mechanische objectiviteit voor die van computationele objectiviteit. Niet alleen het verzamelen maar ook het analyseren van de gegevens kan meer en meer door machines worden uitgevoerd. Er kan gebruik gemaakt worden van bestaande datasets, of data die niet bewust verzameld wordt maar die we bijvoorbeeld automatisch genereren als we ons op het web begeven. Maar objectiviteit is hier net zo goed een illusie. Met de gegevens die beschikbaar zijn, de databronnen die geselecteerd worden, en hoe deze bronnen bewerkt worden voor ze geanalyseerd kunnen worden (data-scrubbing) worden bepalende keuzes gemaakt. Iets wat prachtig uitgewerkt wordt in het boek Raw Data is an Oxymoron. Er bestaat niet iets zoals rauwe data, zij is altijd geselecteerd en voorgekookt vanuit een bepaald doel; om iets zichtbaar te maken.

Daardoor zeggen data verschillende dingen. Afgelopen jaren oogstte Google veel bewondering met haar Google Flu Trends, waarmee nauwkeurige voorspellingen van het verloop van jaarlijkse griepepidemieën gemaakt worden. In 2012 zat Google er echter opeens goed naast. Ook de data van een gigant zoals Google zeggen niet altijd alles. Door veel media-aandacht werd er ongebruikelijk veel gezocht op griep-gerelateerde termen en gaven de gegevens van Google een verkeerd beeld van de werkelijkheid.

Visualiseren

Ook in het visualiseren van data loert data-fundamentalisme. Pete Warden verbaasde zich laatst over hoe makkelijk we vertrouwen in de plaatjes en gegevens die ons door commerciële bedrijven worden voorgeschoteld. In tegenstelling tot wetenschappelijke publicaties, is er geen peer review controle op het onderzoek en zijn de achterliggende data meestal ook niet openlijk beschikbaar.

The wonderful thing about being a data scientist is that I get all of the credibility of genuine science, with none of the irritating peer review or reproducibility worries.

Het voorbeeld waar Warden naar refereert is een datavisualisatie die hij heeft gemaakt van vriendennetwerken op Facebook in de Verenigde Staten.

The network visualization of drawing lines between the top ten links for each city had issues, but was defensible. The clustering was produced by me squinting at all the lines, coloring in some areas that seemed more connected in a paint program, and picking silly names for the areas.

De visualisatie van Warden werd door veel kranten overgenomen en zijn clustering werd gebruikt als bewijs voor sociale segregatie in de Verenigde Staten. Zonder dat er over na werd gedacht hoe deze clustering tot stand was gekomen. The Guardian bouwt voort op het stuk van Warden, maar stelt dat het probleem vooral ligt in de visualisaties. We zijn tot op zekere hoogte gewend om teksten kritisch te analyseren. Iets wat ons in scholen wordt aangeleerd. Maar tabellen, grafieken en visualisaties worden in onderwijs en daarna altijd gebruikt als een manier om eindresultaten te presenteren. We zijn niet getraind om hier kritisch naar te kijken, sterker nog: we zijn getraind om ze als duidelijke uitkomst te accepteren.

Er worden altijd keuzes gemaakt

Een aantal blogs van verschillende auteurs hebben zich hier in de afgelopen weken gewijd aan het kritisch denken over verschillende verhalen die datasets en analyses vertellen. Data worden daarin beschreven als een instrument en als kennis producerende technologie die vorm geeft aan wat ermee onderzocht wordt. Wat data representeren, hoe we het analyseren en visualiseren.

Het helpt niet om te denken dat als we de menselijke hand vervangen door algoritmen dat we dan tot ‘objectiever’ analyseproces kunnen komen. Keuzes worden altijd gemaakt, in de data of in het programmatuur van een algoritme. Wellicht kunnen we een stap maken van waarschuwen tegen data-fundamentalisme, naar het promoten van data-scepticisme. Opdat we ook analyses en visualisaties kritisch aan de kaak stellen. Naar mate meer beslissingen gedreven door data laten maken, wordt dit soort kritische data-geletterdheid belangrijker. Denk daar eens aan de volgende keer dat u een mooi plaatje ziet.

 

Toelichting: Bovenstaande visualisatie ‘map of the world’s most and least racially tolerant countries‘ werd door Washington Post gepubliceerd en werd kort daarna viraal verspreid via sociale media. Er bleek echter veel kritiek te zijn van verschillende sociale wetenschappers en journalisten op zowel de methodologie als de onderliggende data. Deze kritiek kreeg echter maar een honderdste van de aandacht op sociale media, aldus The Guardian.

Dit artikel van Jelte Timmer verscheen eerder op het blog Data Denkers.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bezuinigen! Wat wil de burger?

, door

ACHTERGROND - De eerste dag van de Algemene Politieke Beschouwingen zit erop. Regering en oppositie zullen ook dit jaar uitleggen waarop ‘het Nederlandse volk’ of ‘de hardwerkende burger’ best wel en absoluut niet wil bezuinigen. Met enige regelmaat publiceren onderzoeksbureaus dergelijke wensenlijstjes. Zo presenteerde Ipsos dit voorjaar een lijstje begrotingsposten ‘waarop absoluut niet bezuinigd mag worden’, met Volksgezondheid (taboe voor 75%) en Onderwijs (73%) als voornaamste taboes.

Maar wat zeggen zulke lijstjes nu eigenlijk?

Als het aan henzelf ligt, zullen burgers zorg en onderwijs beschermen. Maar een taboe blijkt het niet te zijn. De antwoorden hangen sterk af hoe dilemma’s in zulke lijstjes worden gepresenteerd.

Taboe?

Dat blijkt ook uit onderzoek van het SCP, in de kwartaalberichten van het Continu Onderzoek Burgerperspectieven (COB). In SCP-onderzoek van deze zomer is Nederlanders gevraagd of er meer geld, minder geld, of evenveel geld zou moeten gaan naar een groot aantal begrotingsposten. Respondenten werden niet gedwongen om quitte te spelen.

Dan lijken juist de grootste begrotingsposten de grootste taboes Werkgelegenheid (slechts 1% minder geld), Onderwijs, Zorg (beide -2%), Veiligheid op straat (-3%), Armoedebestrijding (-4%), en Onderzoek en techniek (-9%). Slachtoffers zijn relatief kleine begrotingsposten als Internationale militaire missies (59% wil minder geld), Ontwikkelingssamenwerking (54%), Kunst en Cultuur (42%), Integratie (40%) en milieu/klimaatverandering (36%).

Vorige Volgende