Closing Time | Land of Confusion
, door
Zomaar, geen idee waarom dit nummer opeens bij me op kwam.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Foto:
Givat Ze'ev, by Dvirraz, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons.
Israël maakt aanstalten nederzettingen rond Jeruzalem te gaan annexeren
, door
De Israëlische ministeriële commissie voor wetgeving zal zondagavond een nieuwe wet behandelen die de annexatie van diverse nederzettingen rond Jeruzalem inhoudt en ze vervolgens deel wil laten uitmaken van de “metropool Jeruzalem”. Het gaat dan over plaatsen als Ma’ale Adumim, Givat Ze’ev, Efrat en Ma’ale Mikhmash. De verwachting is, zo schrijft de krant Haaretz (via Palestine Chronicle), dat de commissie de wet zal aannemen. Daarna kan indiening in de Knesset volgen.
De wet, die is ingediend door het Knessetlid Dan IlIouz van de Likud, geeft aan dat de burgemeester van Jeruzalem de hoogste autoriteit wordt in het gebied van de metropool Jeruzalem, en dat de Israëlische wet zal gaan gelden in het hele gebied. De leiders van de diverse nederzettingen worden de directeuren van de diverse gemeentelijke diensten. Volgens Illouz versterkt de wet de hoofdstad, maakt zij planning rond de stad makkelijker en vergemakkelijkt ze het management van de infrastructuur van de nederzettingen die de stad omringen. Bovendien maakt hij duidelijk dat het een stap in de richting is van een annexatie van de gehele Westoever. ”Israël moet zonder vrees doen wat in het belang is van de staat. De wet is een belangrijke stap naar de volledige soevereiniteit”.
Foto:
FolsomNatural (cc)
Niet Poetin, maar Trump als genadeklap voor de Europese veiligheidsarchitectuur
, door
COLUMN - van Laurien Crump
Niemand had drie jaar geleden, toen Poetin Oekraïne binnenviel, kunnen bevroeden dat niet de Russische president, maar zijn Amerikaanse evenknie de genadeklap aan de Europese veiligheidsarchitectuur zou uitdelen. Poetins invasie in Oekraïne leek een dieptepunt in Europese betrekkingen.
Voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog was er een internationale oorlog op Europees grondgebied, Rusland was volstrekt onrechtmatig een vredelievend buurland binnengevallen en de soevereiniteit van Oekraïne werd met voeten getreden. Democratie en rechtsstaat bleken ook in de Russische buitenlandpolitiek loze begrippen.
De reactie op Poetins invasie gaf reden tot hoop: de kracht en veerkracht van de Oekraïners overtrof alle verwachtingen, de gelederen binnen de EU en de NAVO sloten zich vrijwel meteen, en de steunpakketten richting Oekraïne en sanctiepakketten richting Rusland volgden elkaar in razendsnel tempo op. Kyiv is niet ingenomen, Zelenski is nog aan de macht en de Europese veiligheidsarchitectuur leek tot voor kort nog min of meer intact.
Sinds de veiligheidsconferentie in München veertien dagen geleden is er echter een nieuw dieptepunt bereikt. De Amerikaanse president Trump en zijn entourage delen de laatste weken de ene klap na de andere uit, niet aan Rusland, maar aan Europa en Oekraïne. Nadat de Amerikaanse minister van defensie (en voormalig Fox presentator) Pete Hegseth Oekraïne in de uitverkoop had gedaan, hield vicepresident Vance een ronkend betoog dat zo uit het script van Poetin had kunnen komen.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
Closing Time | Violence
, door
Eigenlijk vind ik hen akoestisch veel sterker, maar The Editors hebben heel gewiekst traditionele rockmuziek weten te combineren met elektronische beats.
Het festivalpubliek slobbert het al jaren op alsof er warme snacks worden geserveerd.
Column – Zwart
, door
COLUMN - Regelmatig kom ik in een aantal flats in een achterstandswijk. De liften zijn ruiken vaak naar urine, het trappenhuis ook. Soms is het glas in de deur van het trappenhuis kapot. Er staat vaak een kar van de supermarkt geparkeerd op straat, die niet meer teruggebracht wordt.
Ik denk dat veel mensen die een negatief oordeel hierover hebben, niet zelf in deze situatie leven. De mensen die voldoende geld hebben om een huis te kopen, al dan niet verdient. Armoede is geen keuze, zoveel is mij inmiddels wel duidelijk. Het stigma dat mensen met weinig geld niet met geld om kunnen gaan rust nog steeds op ze. Er wonen ook genoeg ouderen in deze flats die ik bezoek, de populatie is ontzettend gemêleerd. Het echtpaar uit Suriname wat ik tijdelijk bezoek omdat zij door haar rug is gegaan, voorheen kwam ze altijd naar mij toe. De moeder en de zoon die bij elkaar wonen en die eigenlijk geen bemoeienis van mij willen. De heer die aardig op leeftijd is en behoorlijk depressief, waar de thuiszorg 2x per week langskomt voor een sociaal praatje, en om te checken of zijn zelfzorg nog goed gaat. De stokoude Marokkaanse mevrouw die geen Nederlands spreekt, waar haar kleinzoon altijd bij is om te tolken. Haar gewicht blijft stabiel, alhoewel laag. Het evenwicht is kwetsbaar maar er wordt goed naar haar omgekeken door familie.
De ingang met de grote hal wordt regelmatig gedweild door de schoonmaak. De vloer is nog nat en ruikt naar citroen, de schoonmaakkar staat er nog. Het is mistig, dus het droogt langzaam. Het water in de bak van het dweilen is zwart.
Wat me nog steeds raakt is dat anderen zo hard kunnen zijn naar mensen in deze situatie. Alsof het hun schuld is, alsof ze harder moeten werken. Alsof het geen mensen zijn, maar dingen. Alsof ze geen waardigheid of aandacht verdienen.
Ik probeer altijd wat zachtheid naar deze mensen te bieden. Ze serieus te nemen, naar ze te luisteren, ook al kan ik hun situatie niet altijd verbeteren, hoe graag ik dat ook zou willen.
Doe eens wat voor het Nederlands
, door
Mensen vragen me in deze duistere tijden weleens of ik, hoogleraar Nederlands, nu niet aan de goede kant zit. Nationalisme tiert welig en de regering bindt de strijd aan met het Engelstalige onderwijs.
Nu valt het leven aan de goede kant nogal tegen. Ik heb er 8 jaar geleden al op gewezen dat de leider van inmiddels de grootste partij in het Nederlandse parlement waarschijnlijk de parlementariër is die het vaakst Engels gebruikt in de socialemedia (‘Fantastic speech by US Vice-President @JDVance!’). Bovendien richt de regering zich momenteel wel tegen het Engels – maar het maakt er nauwelijks een geheim van dat het hier gaat om een bezuinigingsmaatregel – iets constructiefs wordt er niet mee beoogd, zeker ook niet voor het Nederlands.
Afgelopen donderdag was het ‘dag van de moedertaal’, en de acteur en bestuurder Boris van der Ham greep de gelegenheid aan om hier bij het tv-programma Goedemorgen Nederland ook op te wijzen. De Nederlandse regering steekt geen vinger uit voor onze taal. Dat betreft bijvoorbeeld Van der Hams eigen sector, de podiumkunsten:
Je ziet daar in het klein wat er met het Nederlands aan de hand is. Het is veel minder risicovol om bijvoorbeeld een Engelstalige musical naar Nederland te halen, te vertalen en uit te gaan voeren. Als je een nieuwe Nederlandse voorstelling wilt gaan maken voor een groot publiek, dan is het heel ingewikkeld om de financiering rond te krijgen. Als dit steeds meer onder druk komt te staan, wordt het minder gemaakt. Dan hebben we straks alleen maar Amerikaanse en Engelse voorstellingen en films. Dus daar moet iets aan gebeuren!
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Closing Time | These Boots Are Made For Walking
, door
Ja, u ziet het goed: dit is een jonge Nick Cave in 1978 in een soort promotievideo voor zijn eerste band, The Boys Next Door, die zich later om zou dopen tot The Birthday Party.
Ze waren jong en rebels. Wie had kunnen denken dat daar nog eens een oude crooner uit zou kruipen?
Closing Time | Aua Atu Rā
, door
Marlon Williams is een Nieuw-Zeelandse zanger van Maori-afkomst, die hier op jaren ’50 klanken bezingt hoe hij eenzaam op de oceaan dobbert, ver van zijn liefje.
Closing Time | Love’s a Stranger
, door
De Vlaamse singer-songwriter Maarten Devoldere maakt melancholische indiepop, volgend de Muziekgieterij “vaak doordrongen van een filmische sfeer en een sensuele ondertoon.