Stuk na stuk verschijnt over radicalisering onder moslims: hoe die te spotten, hoe die te duiden, hoe die te voorkomen of – eenmaal ontstaan – hoe die tegen te gaan. Aanzienlijk minder vaak lees je iets over radicalisering onder niet-moslims, terwijl die toch zichtbaar flink toeneemt. Zowel onder de PVV- als onder de FvD-aanhangers zit erg akelig volk, dat op internet uitgebreid fantaseert over een heilige oorlog die ze tegen alle moslims willen voeren, ‘voor het te laat is’. Mensen van naam doen daar naar hartelust aan mee. Jan Roos speculeert openlijk dat het ‘kantelmoment’ inmiddels nabij is, Thierry Baudet monkelt over de gevreesde ‘homeopathische verdunning van het Nederlandse volk’. In plaats van de praalhans te vertellen dat a) homeopathie kolder is en b) volkszuiverheid een inherent fascistisch concept, nodigt de ene na de andere talkshow de man uit om zijn vieze praatjes op tv toe te lichten. Want we moeten ‘de andere kant’ ook aan het woord laten, zegt men.
Dit is het Sargasso-café van woensdag 14-06-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
De onderhandelronde tussen de drie vrienden van ‘het motorblok’ en GroenLinks is stukgelopen op migratie. De aanhakende partij (de meest linkse en kleinste, dus underdog en meeste te verliezen) kon zich niet vinden in de compromistekst van informateur Tjeenk-Willink, die betoogt dat de Turkijedeal goed werkt en dus uitgebreid kan worden naar andere landen. Daaronder ligt een verschil van mening over wat ‘werkelijkheid’ is.
Even ter opfrissing van het geheugen: de Turkije-deal kent ruwweg drie afspraken over vluchtelingen. Eén: Turkije houdt bootjes met migranten naar Griekenland tegen, zodat ze niet verdrinken en Europa niet bereiken. Twee: Turkije behandelt de migranten fatsoenlijk en stuurt ze niet terug naar oorlogsgebieden. Drie: Europa regelt een deugdelijke asielprocedure voor degenen die alsnog Griekenland bereiken en degenen die in Turkije wachten (wat niet betekent dat ze allemaal worden toegelaten).
Deel één werkt, althans op het oog. Er komen nu zo weinig asielzoekers naar Nederland dat er opvangcentra dicht moeten. De papieren en fysieke werkelijkheid van de Turkijedeal overlappen hier dus.
Daarmee ontstaat ook een politieke werkelijkheid in Nederland: de Turkijedeal is een succes! Immers, als je voornaamste doel was het terugdringen van aantallen asielverzoekers, dan is dat doel bereikt. Minder verdrinkingsdoden betekent bovendien dat je een moreel doel behaald hebt. De twee andere delen van de deal zijn voor jou bijzaken. Als die niet gehaald worden, is dat jammer, maar het verandert niet jouw beeld dat de deal een succes is.
RECENSIE - Twee dingen vielen Ewoud Kieft op, nadat hij de Duitse recensies van Mein Kampf verzameld en gelezen had. Ten eerste dat het boek aanvankelijk door de ‘democratische kranten’ genegeerd werd. Hij interpreteert dat als een teken van minachting. Dat boek van Hitler deed er niet toe, want die hele völkische beweging lag immers op zijn gat. Het was een verzameling schreeuwers, meer niet.
Toen de conservatieve Deutsche Zeitung een slechte recensie afdrukte (de krant vond Hitler zelfingenomen en ‘onverdraaglijk opdringerig’) publiceerden dezelfde kranten ineens lange stukken over het boek waarin ze honend de kritiek van de Deutsche Zeitung citeerden – om nog maar eens te benadrukken dat het daar op rechts nooit wat zou worden. ‘De verleiding,’ aldus Kieft, ‘om de völkische politiek te beschouwen als een beweging die zichzelf zou vernietigen, bleek eens te meer hardnekkig.’
Maar er viel hem al lezend nóg iets op (blz. 197):
De woorden “jood” of “antisemitisme” kwamen in de meeste besprekingen van Mein Kampf niet of nauwelijks voor.
Antisemitische bladen stonden er hooguit zijdelings bij stil en
de gevestigde liberale en socialistische kranten gingen in hun eerste recensies al helemaal niet op Hitlers antisemitisme in.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
ANALYSE - Energie-expert Michael Klare vraagt zich af of Trump bezig is met het creëren van een nieuwe wereldorde. Deze is in zijn ogen niet gebaseerd op het wereldbeeld van Wilsonian’s internationalisten, die de wereld verdeeld zien tussen liberale democratieën (aangevoerd door de VS en zijn Europese bondgenoten) en onvrije autocratische landen (geleid door Rusland onder Vladimir Putin). Het is ook niet gebaseerd op Samuel Huntington’s wereldbeeld uit The Clash of Civilizations, waarin de botsing plaatsvind tussen de Islam en het Joods-Christelijke westen. Veeleer lijkt de scheiding te lopen tussen landen die kiezen voor fossiele energie en landen die kiezen voor hernieuwbare energie.
COLUMN - Sinds zestien jaar kennen we in het Nederlands universitair onderwijs de bachelor-master structuur. Een systeem gebaseerd op de Bijbelse spreuk: velen zijn geroepen, maar slechts weinigen uitverkoren.
De bachelor, ooit met mooie beloften gelanceerd (want heel Europa moest zo hoog mogelijk worden opgeleid) wordt tegenwoordig gebruikt om zoveel mogelijk middelbare scholieren op te zuigen en een begin te geven van academische vorming – om ze vervolgens op de arbeidsmarkt te lozen. Pogingen om diezelfde markt te betrekken bij de bachelor komen nauwelijks van de grond, want de universiteit is eigenlijk niet geïnteresseerd in deze klasjes. De master, daar draait het om. Dat is het enige waar men aandacht voor heeft. Die tweede fase moet immers de wetenschappers opleveren die veel artikelen schrijven en zo de universiteit de credits opleveren om hoog in de internationale ranglijstjes te komen – waarmee dan weer eer en prestige kan worden vergaard.
So far, so good.
De vraag is hoe je de beste masterstudenten selecteert. De studenten uiteindelijk die de meeste artikelen zullen schrijven. In navolging van de zo bewonderde Angelsaksische voorbeelden proberen universiteiten daarvoor objectieve criteria te ontwikkelen. In de VS moeten kandidaten een motivatiebrief inleveren, is er uiteraard een indringend gesprek, en verder worden ze ‘objectief’ beoordeeld op basis van waar je je bachelor hebt gedaan, en je GPA en GRE scores. De eerste score is een gemiddelde van behaalde cijfers; de tweede staat voor verbale vaardigheid (altijd handig als je veel moet produceren). Maar worden de selectiecommissies daar écht wijzer van?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Onlangs was er enige discussie of Closing Time soms de politieke correctheid in de programmering had losgelaten. Nee, driewerf nee! Daarom presenteren we vanavond Voice of Baceprot, een metalband van drie tieners uit Jakarta. Ze mochten onlangs op teevee en dromen van een wereldtoernee.
Beveiligingsbedrijf Trend Micro is in de schimmige wereld van de handel in nepnieuws gedoken. In een 77 pagina lang rapport (PDF) doen ze verslag van de duistere markt voor invloed. Naast campagnes om verkiezingen te beïnvloeden (à $400.000), kun je ook journalisten in discrediet laten brengen (à $50.000) of een straatrellen laten initieren (à $200.000).
Dit is het Sargasso-café van dinsdag 13-06-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Je kunt de donkere soundscapes – in dit nummer wat overschaduwd door een ‘stroboscopische’ beat – van Dalhous ambient noemen, wordt hier geopperd, maar niet van het type ‘aural wallpaper’: ‘if it was actually wallpaper, you’d swear you could catch its patterns shifting in your peripheral vision’. Nu kunnen schuivende behangpatronen ook best rustgevend zijn.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.