Fatboy Slim

Ik heb al heel lang muziekrecensies willen schrijven, maar heb lang gezocht naar een manier om het te doen. De standaard manier is natuurlijk het nieuwe album van de heetste artiest te behandelen. Dat brengt enkele problemen met zich mee; ik loop altijd flink achter op wat nu ‘in’ is (of voor, het is maar hoe je het bekijkt) en de muzieksoorten die meestal gedraaid worden op de radio e.d. kunnen me absoluut niet boeien. Een ander nadeel is dat dit een blog is en bloggers zijn mensen die veel op het internet zitten. En iemand die veel op het internet zit heeft toch helemaal niks met albums te maken? Die wil toch gewoon weten wat de beste nummers zijn zodat hij die kan downloaden (wel voor betalen natuurlijk, anders wordt Buma Stemra boos). En daar had ik mijn insteek. Ik ga over een artiest of verzamel CD serie schrijven en melden wat je het beste kan downloaden. Om niet meteen in de krochten van mijn smaak te duiken zal ik beginnen met iemand die redelijk populair is (geweest) en wiens muziek niet al te ver ‘out there’ is: Fatboy Slim. Ga er even voor zitten, want deze man heeft een hoop muziek gemaakt.

Norman Cook (zijn echte naam is Quentin Leo Cook) begon zichzelf Fatboy Slim te noemen in 1996. Hij had al in vele bands en groepen gespeeld (waaronder enkele zelf opgerichte) zoals Freakpower, waarmee hij de hit ‘Turn On, Tune In, Cop Out’ had (mede omdat dat nummer in een Levi’s reclame gebruikt werd). Hij had echter een naam voor zichzelf nodig omdat hij als DJ werkte in The Big Beat Boutique in Brighton (de plek waar hij al vrijwel zijn hele leven woont).

Toen de Chemical Brothers een keer een optreden deden in de Boutique waren ze zeer onder de indruk van zijn DJ kwaliteiten en raadde ze hem aan een eigen album te maken. Die raad volgde hij op en een paar maanden later kwam zijn eerste eigen album uit: Better Living Through Chemistry (1996). Als ik gedwongen werd te kiezen, is dit meteen zijn beste album (in totaal heeft hij tot op heden vier ‘studioalbums’ gemaakt onder de naam Fatboy Slim). Op dit album is nog de klassieke Big Beat sound te horen waarmee hij populair zou worden. Bijna niks is origineel maar de manier waarop het gestolen en geleende waar aan elkaar wordt geplakt is fenomenaal. Alhoewel ik eigenlijk iedereen het hele album zou aanraden, zal ik toch mijn favorieten kiezen. Ten eerste is daar zijn beste nummer ooit The Weekend Starts Here (de naam alleen al) en verder Punk To Funk en Michael Jackson.

Zijn tweede studio album is waarschijnlijk zijn bekendste, You’ve Come A Long Way, Baby (1998) met hits zoals Right Here, Right Now, The Rockafeller Skank en Praise You. Dit album was een van de eerste CD’s die ik had (ik ben pas echt naar muziek gaan luisteren in 2001) en het is een erg goed album. Het enige is dat het na verloop van tijd begint te vervelen. Of dat aan de muziek ligt of omdat ik elk nummer al 10000x gehoord heb weet ik niet, maar ik vind hem daarom minder dan Better Living Through Chemistry, die me nog nooit verveelt heeft. De bekendste nummers van deze CD vind ik daarom ook de minste (het zijn erg goede nummers, ze vervelen me alleen heel snel). Mijn favoriete nummers zijn Gangster Tripping, Praise You (met de geweldige homevideo clip) en Love Island.

Van You’ve Come A Long Way, Baby bestaat trouwens ook een Special Edition CD. Ik heb er weinig informatie over kunnen vinden, maar er zit een extra CD met vier nummers bij. Het eerste nummer heet Everybody Needs A Carnival en is een briljante, vrolijke carnival remix (denk Rio) van Everybody Needs A 303 (van zijn eerste album). Het tweede en derde nummer zijn Next to Nothing en Michael Jackson ook van het eerste album, ze zijn waarschijnlijk geremixed, maar daar zit niet veel extra aan. Het vierde nummer is een nieuw nummer Es Paradis die ik verder nergens heb kunnen vinden, maar dat nummer is weinig bijzonders. Als je de extra CD echter ergens kan vinden zou ik hem alleen al kopen/downloaden/rippen voor dat eerste nummer.

Het derde album draagt de naam Halfway Between the Gutter and the Stars (2000), vooral gecombineerd met de sleeve een erg goede naam. Toen dit album uitkwam was Fatboy Slim erg populair en dat is te merken aan het album, het is namelijk meer mainstream en ‘poppy’ dan de vorige twee en dat is precies waarom ik dit album minder vind. Het heeft nog steeds een paar lekkere nummers, maar dat zijn vooral de nummers in zijn ‘oude’ stijl. De meeste nummers zijn te gelikt voor mijn smaak. Van dit album kan ik Ya Mama, Mad Flava en vooral Weapon of Choice aanraden (met de geweldige clip van een dansende Christopher Walken).

Zijn nieuwste album heet Palookaville (2004) en was, moet ik eerlijk zeggen, nogal een teleurstelling. Het is nog steeds best aardige muziek, maar het is niet meer het briljante werk dat ik van Fatboy Slim gewend ben. Hier is zijn overgang naar mainstream compleet en heb ik bij vele nummers het idee of ik de radio heb aangezet en naar wat muzak zit te luisteren. De enige echt goede nummers vind ik Don’t Let The Man Get You Down (de geweldige sample trekt me over de streep) en Mi Bebé Masoquista.

Naast de studio albums heeft Fatboy Slim nog vele, vele live albums, LPs en mix CD’s gemaakt. Ik zal me beperken tot de drie CD’s die ik heb, maar weet dat er veel meer te vinden is.

Als eerste is er het briljante On The Floor At The Boutique (1998). Ik stel me altijd voor dat dit is zoals Fatboy Slim zou klinken als je naar hem ging luisteren in The Big Beat Boutique. Het is één grote mix van oude funk samples voorzien van een heerlijk vette beat die langzaam steeds dieper in de wat hardere acid muziek afdaalt. Persoonlijk heb ik een groot zwak voor oude soul, jazz en funk geremixd door een goede dance DJ, dus vooral het eerste deel beschouw ik als zijn beste werk. Luister naar de eerste vier nummers van dit album en je hoort Fatboy Slim op zijn best. Tot en met nummer negen (Phun-Ky) is het nog een funk-remix te noemen, vanaf dat moment wordt het wat harder en snerpender. Persoonlijk vind ik dat nog steeds prima te pruimen, maar ik sta, gezien de reacties van mensen die ik het heb laten horen, daar vrij alleen in.

De andere twee CD’s die ik heb zijn live CD’s van de Big Beach Boutique. De Big Beach Boutique was een groot feest op het strand van Brighton, waarvan de tweede editie een kwart miljoen mensen trok. De CD’s zijn Live On Brighton Beach (2002) en Big Beach Boutique II (2002) (ik kon geen mp3.com melding ervan vinden, maar deze heeft vreemd genoeg een eigen Wikipedia pagina). Live On Brighton Beach heb ik opgepikt omdat het een Fatboy Slim album is, maar ik vind er weinig aan. Er staan een paar bekende nummers op en het klinkt alsof het een leuk feest is, maar het doet me weinig als ik er naar luister. Big Beach Boutique II daarentegen vind ik heel aardig. Het is niet zijn beste werk, maar het is een goede mix en er zitten een paar leuke nummers tussen. Zijn versie van Groove Armada’s Superstylin’ vind ik erg goed (het is weinig anders dan het origineel, maar die vind ik ook goed) en Tim DeLuxe’s It Just Won’t Do (Dub) is ook erg lekker. Mint Royale’s Sexiest Man In Jamaica is gewoon erg grappig. Luister trouwens ook naar het einde van de CD, das ook erg mooi gedaan.

Verder heeft hij nog vele nummers gemaakt die nooit op een van zijn eigen CD’s terecht zijn gekomen. De enige waar ik hier melding van wil maken is een nummer dat hij samen met Eve maakte voor de Blade II soundtrack (wat trouwens een erg leuke soundtrack is) Cowboy. Een erg lekker nummer en weer eens wat anders.

Fatboy Slim op Wikipedia
Zijn eigen site