Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
,

Ik heb al heel lang muziekrecensies willen schrijven, maar heb lang gezocht naar een manier om het te doen. De standaard manier is natuurlijk het nieuwe album van de heetste artiest te behandelen. Dat brengt enkele problemen met zich mee; ik loop altijd flink achter op wat nu ‘in’ is (of voor, het is maar hoe je het bekijkt) en de muzieksoorten die meestal gedraaid worden op de radio e.d. kunnen me absoluut niet boeien. Een ander nadeel is dat dit een blog is en bloggers zijn mensen die veel op het internet zitten. En iemand die veel op het internet zit heeft toch helemaal niks met albums te maken? Die wil toch gewoon weten wat de beste nummers zijn zodat hij die kan downloaden (wel voor betalen natuurlijk, anders wordt Buma Stemra boos). En daar had ik mijn insteek. Ik ga over een artiest of verzamel CD serie schrijven en melden wat je het beste kan downloaden. Om niet meteen in de krochten van mijn smaak te duiken zal ik beginnen met iemand die redelijk populair is (geweest) en wiens muziek niet al te ver ‘out there’ is: Fatboy Slim. Ga er even voor zitten, want deze man heeft een hoop muziek gemaakt.

Norman Cook (zijn echte naam is Quentin Leo Cook) begon zichzelf Fatboy Slim te noemen in 1996. Hij had al in vele bands en groepen gespeeld (waaronder enkele zelf opgerichte) zoals Freakpower, waarmee hij de hit ‘Turn On, Tune In, Cop Out’ had (mede omdat dat nummer in een Levi’s reclame gebruikt werd). Hij had echter een naam voor zichzelf nodig omdat hij als DJ werkte in The Big Beat Boutique in Brighton (de plek waar hij al vrijwel zijn hele leven woont).

Toen de Chemical Brothers een keer een optreden deden in de Boutique waren ze zeer onder de indruk van zijn DJ kwaliteiten en raadde ze hem aan een eigen album te maken. Die raad volgde hij op en een paar maanden later kwam zijn eerste eigen album uit: Better Living Through Chemistry (1996). Als ik gedwongen werd te kiezen, is dit meteen zijn beste album (in totaal heeft hij tot op heden vier ‘studioalbums’ gemaakt onder de naam Fatboy Slim). Op dit album is nog de klassieke Big Beat sound te horen waarmee hij populair zou worden. Bijna niks is origineel maar de manier waarop het gestolen en geleende waar aan elkaar wordt geplakt is fenomenaal. Alhoewel ik eigenlijk iedereen het hele album zou aanraden, zal ik toch mijn favorieten kiezen. Ten eerste is daar zijn beste nummer ooit The Weekend Starts Here (de naam alleen al) en verder Punk To Funk en Michael Jackson.

Zijn tweede studio album is waarschijnlijk zijn bekendste, You’ve Come A Long Way, Baby (1998) met hits zoals Right Here, Right Now, The Rockafeller Skank en Praise You. Dit album was een van de eerste CD’s die ik had (ik ben pas echt naar muziek gaan luisteren in 2001) en het is een erg goed album. Het enige is dat het na verloop van tijd begint te vervelen. Of dat aan de muziek ligt of omdat ik elk nummer al 10000x gehoord heb weet ik niet, maar ik vind hem daarom minder dan Better Living Through Chemistry, die me nog nooit verveelt heeft. De bekendste nummers van deze CD vind ik daarom ook de minste (het zijn erg goede nummers, ze vervelen me alleen heel snel). Mijn favoriete nummers zijn Gangster Tripping, Praise You (met de geweldige homevideo clip) en Love Island.

Van You’ve Come A Long Way, Baby bestaat trouwens ook een Special Edition CD. Ik heb er weinig informatie over kunnen vinden, maar er zit een extra CD met vier nummers bij. Het eerste nummer heet Everybody Needs A Carnival en is een briljante, vrolijke carnival remix (denk Rio) van Everybody Needs A 303 (van zijn eerste album). Het tweede en derde nummer zijn Next to Nothing en Michael Jackson ook van het eerste album, ze zijn waarschijnlijk geremixed, maar daar zit niet veel extra aan. Het vierde nummer is een nieuw nummer Es Paradis die ik verder nergens heb kunnen vinden, maar dat nummer is weinig bijzonders. Als je de extra CD echter ergens kan vinden zou ik hem alleen al kopen/downloaden/rippen voor dat eerste nummer.

Het derde album draagt de naam Halfway Between the Gutter and the Stars (2000), vooral gecombineerd met de sleeve een erg goede naam. Toen dit album uitkwam was Fatboy Slim erg populair en dat is te merken aan het album, het is namelijk meer mainstream en ‘poppy’ dan de vorige twee en dat is precies waarom ik dit album minder vind. Het heeft nog steeds een paar lekkere nummers, maar dat zijn vooral de nummers in zijn ‘oude’ stijl. De meeste nummers zijn te gelikt voor mijn smaak. Van dit album kan ik Ya Mama, Mad Flava en vooral Weapon of Choice aanraden (met de geweldige clip van een dansende Christopher Walken).

Zijn nieuwste album heet Palookaville (2004) en was, moet ik eerlijk zeggen, nogal een teleurstelling. Het is nog steeds best aardige muziek, maar het is niet meer het briljante werk dat ik van Fatboy Slim gewend ben. Hier is zijn overgang naar mainstream compleet en heb ik bij vele nummers het idee of ik de radio heb aangezet en naar wat muzak zit te luisteren. De enige echt goede nummers vind ik Don’t Let The Man Get You Down (de geweldige sample trekt me over de streep) en Mi Bebé Masoquista.

Naast de studio albums heeft Fatboy Slim nog vele, vele live albums, LPs en mix CD’s gemaakt. Ik zal me beperken tot de drie CD’s die ik heb, maar weet dat er veel meer te vinden is.

Als eerste is er het briljante On The Floor At The Boutique (1998). Ik stel me altijd voor dat dit is zoals Fatboy Slim zou klinken als je naar hem ging luisteren in The Big Beat Boutique. Het is één grote mix van oude funk samples voorzien van een heerlijk vette beat die langzaam steeds dieper in de wat hardere acid muziek afdaalt. Persoonlijk heb ik een groot zwak voor oude soul, jazz en funk geremixd door een goede dance DJ, dus vooral het eerste deel beschouw ik als zijn beste werk. Luister naar de eerste vier nummers van dit album en je hoort Fatboy Slim op zijn best. Tot en met nummer negen (Phun-Ky) is het nog een funk-remix te noemen, vanaf dat moment wordt het wat harder en snerpender. Persoonlijk vind ik dat nog steeds prima te pruimen, maar ik sta, gezien de reacties van mensen die ik het heb laten horen, daar vrij alleen in.

De andere twee CD’s die ik heb zijn live CD’s van de Big Beach Boutique. De Big Beach Boutique was een groot feest op het strand van Brighton, waarvan de tweede editie een kwart miljoen mensen trok. De CD’s zijn Live On Brighton Beach (2002) en Big Beach Boutique II (2002) (ik kon geen mp3.com melding ervan vinden, maar deze heeft vreemd genoeg een eigen Wikipedia pagina). Live On Brighton Beach heb ik opgepikt omdat het een Fatboy Slim album is, maar ik vind er weinig aan. Er staan een paar bekende nummers op en het klinkt alsof het een leuk feest is, maar het doet me weinig als ik er naar luister. Big Beach Boutique II daarentegen vind ik heel aardig. Het is niet zijn beste werk, maar het is een goede mix en er zitten een paar leuke nummers tussen. Zijn versie van Groove Armada’s Superstylin’ vind ik erg goed (het is weinig anders dan het origineel, maar die vind ik ook goed) en Tim DeLuxe’s It Just Won’t Do (Dub) is ook erg lekker. Mint Royale’s Sexiest Man In Jamaica is gewoon erg grappig. Luister trouwens ook naar het einde van de CD, das ook erg mooi gedaan.

Verder heeft hij nog vele nummers gemaakt die nooit op een van zijn eigen CD’s terecht zijn gekomen. De enige waar ik hier melding van wil maken is een nummer dat hij samen met Eve maakte voor de Blade II soundtrack (wat trouwens een erg leuke soundtrack is) Cowboy. Een erg lekker nummer en weer eens wat anders.

Fatboy Slim op Wikipedia
Zijn eigen site

Reacties (11)

#1 Jan Jaap

Zo dan. Nou het proberen vol te houden. Als mensen het een ‘quick once over’ op spelling willen geven, mijn dank.

  • Volgende discussie
#2 Packet Storm

Jaja, Fat Boy Slim…
Ik heb nog zijn allereerste cd.. (origineel!!!)

Pizzaman met Pizzamania!!!!

Dat waren nog eens tijden ;)

Ik ben na You’ve Come A Long Way, Baby afgehaakt. Op de een of andere manier sprak het me niet meer aan.

Lovenswaardig initiatief en weer een nieuwe vorm van review!

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#3 Mark

Hee Hardtrack, echt goed geschreven man. Misschien komt het omdat ik de muziek van FBS ook redelijk goed ken, maar je beschrijving van zijn muziek is goed te lezen en te “voelen”, wat ik vaak slecht vind bij cd reviews e.d.

Helemaal met je eens wat betreft “You’ve come a long way”: goed maar blijft niet hangen. Dan is de eerste CD minder hit-gevoelig maar als geheel een beter album. Weekend starts here vind ik veel te sloom, doe mij dan maar Song for Lindy, de album opener.

Wat betreft “Halfway…” ben ik het niet met je eens. Dit album is juist veel experimenteler met nummers als Bird of Prey (geweldige Jim Morrison sample) omdat het wat “trager” en “lang gerekter” is allemaal. Heel verhalende nummers als “Talkin bout my baby”, “drop the hate” en “Song for Shelter” die totaal buiten zijn eerdere stijl vallen en zeker niet poppy te noemen zijn. Er is meer een verteller dan een sample-zanger aan het woord. Het enige dat ik poppy zou noemen zijn de twee nummertjes met Macy Gray, die beide best te pruimen zijn.

Het nieuwste album heb ik eigenlijk niet geluisterd. Eigenlijk schande, maar meestal vind ik een paar albums van 1 artiest ook wel genoeg. Daarna is het toch meer van hetzelfde en zelfs al is het goed: het is niet meer de eerste keer dat je het hoort dus het heeft niet meer dezelfde impact.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#4 Mark

P.S. mogen we aanvragen voor de volgende artiest doen? Ben benieuwd naar een bespreking over DJ Shadow/Unkle!

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#5 Jan Jaap

Ja, de omschrijving van de ‘andere’ nummers van Halfway Between the Gutter and the Stars vond ik moeilijk. Misschien is poppy niet de juiste omschrijving. Maar het is kalmer en minder dance/big beat (wat ik juist zo leuk vond). Ik vind in ieder geval weinig aan die slome nummers. Des te vreemder dat ik The Weekend Starts Here zo goed vind, want ik hoor ook wel dat die langzaam is, maar om de een of andere manier vind ik het nummer geweldig. Song For Lindy is ook goed (en eigenlijk het hele album), maar ik moest favorieten kiezen :).

Ik heb al een begin gemaakt met een paar andere reviews. DJ Shadow nog niet, maar die komt zeker langs. Eerste is waarschijnlijk de Verve Remixed serie om mijn voorliefde voor oude soul, funk en jazz geremixed wat verder uit te werken :).

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#6 Packet Storm

geweldige Jim Morrison sample

Oh ooh… Think Tank’s The Doors fetish komt weer bovendrijven ;)

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#7 Mark

Zal ik dat dan maar de volgende keer in de auto opzetten in plaats van Lamb? Ik heb overigens inmiddels een CD-speler geinstalleerd die automatisch CD’s door lallende studenten en zwarte kinderlokkers (Guus Meeuwis en Michael Jackson) automatisch verbrandt ;-)))

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#8 Jan Jaap

Dan denk ik dat ik Think Tank nog minimaal één keer van dienst kan zijn (Yonderboi’s versie van Riders on the Storm komt vast nog wel eens voorbij).

En ik ben sinds vandaag de trotse eigenaar van een iPod Nano (je kan zeggen wat je wil, elegant is het spul wel), dus ik ga weer een stuk meer muziek luisteren dan de laatste paar maanden :). Komt me vast goed van pas.

Guus Meeuwis en in (iets) mindere mate Michael Jackson zal niet getolereerd worden.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#9 Mark

Ja, ik dacht niet dat daar een fatsoenlijke remix van te maken was, maar het is Yonderboi gelukt.

Guus Meeuwis en in (iets) mindere mate Michael Jackson zal niet getolereerd worden.

Mijn dank is groot ;-)

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#10 Joost

Jep, Hardtrack, goed concept dit! Ik heb dit soort reviews nog nergens anders gezien!

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#11 Griff

Weet iemand hoe hij aan de naam Fatboy Slim komt?

Ben ik gewoon benieuwd naar :p.

  • Vorige discussie