Gezichtsuitdrukkingen en geheugen analyseren werken veel beter dan leugendetectie met bijvoorbeeld de polygraaf, zegt Peter Olsthoorn.
Wij doen het beroerd als we leugens willen detecteren, zo toont een test van tv-programma Labyrint aan. Of het nu om tekst, audio of video gaat, onderscheid tussen een waar en een gelogen verhaal onderkenden we niet.
Vier jaar geleden schreven we over Steve Porter. Hij en zijn Canadese lab stonden centraal in een uitzending van Laybyrint van de VPRO. Samen met collega Leanne ten Brinke gaf hij een indrukwekkend college over ‘microuitdrukkingen’ in het gezicht om het liegen te kunnen detecteren.
Ze ontwikkelden een computerprogramma dat in 90 procent van de gevallen kan detecteren of iemand na een misdaad liegt of niet. Het venijn zit natuurlijk in die 10 procent.Vandaar dat Porter en Ten Brinke van mening zijn dat hun methode wel gebruikt kan worden om politieonderzoek te sturen maar niet als wettig en overtuigend bewijs.
Vervolgens is te zien hoe de Belg Bruno Verschuere van de Universite van Amsterdam in een Belgische rechtszaak over moord of doodslag met succes de betrouwbaarheid van een leugendetector ter discussie stelt. Ook Ewout Meijer van de Universiteit van Maastricht, medeproducent van Leugendetectie.nl vindt de betrouwbaarheid van legendetectoren onder de maat.
