Patent leidt tot sterfgevallen: WHO vraagt bedrijf om informatie over virus te delen
, door
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Foto:
copyright ok. Gecheckt 10-02-2022
Het verhaal dat je blijft volgen
, door
MINIMAX - Ik kijk de laatste tijd bijna geen tv meer, ik bezoek Twitter nog maar sporadisch, ik zit zelden op Facebook en ik volg het nieuws bijna niet meer. Het is dat ik heel soms nog een krant onder ogen krijg en dat ik dit weekend veel in de auto heb gezeten, waardoor ik wist dat er twee jongetjes waren vermist en dat hun vader zelfmoord had gepleegd. De hype was mij, wil ik maar zeggen, niet geheel ontgaan.
Je weet eigenlijk meteen als zulk nieuws tot je komt, dat het allerergste is gebeurd. De vader heeft zijn kinderen meegenomen, de dood in. Uit wraak, uit wanhoop, uit liefde, wie zal het zeggen. Tegelijk was er iets in mij dat bleef hopen ongelijk te hebben. Ik denk dat het in de eerste plaats die hoop is dat je het verhaal wil blijven volgen. En dat het die hoop is die mensen ertoe beweegt mee te willen zoeken. Ook al weet je dat die hoop tevergeefs is.
Dan is er natuurlijk ook het gruwelijke dat aan je trekt. Op de radio vertelde een woordvoerder van de politie dat ze op zoek waren naar spanbanden. Oranje spanbanden, als ik mij niet vergis. Of je nu wil of niet, je hoofd vertelt je allerlei scenario’s over wat er met die spanbanden gebeurd zou kunnen zijn.
Foto:
copyright ok. Gecheckt 09-02-2022
Volentekriebels | Gekken in het pretpark
, door
COLUMN - Gehandicapten in een pretpark zijn niet voor iedereen een pretje.
Ik had ooit een collega die gek was op achtbanen. Zelf noemde ze het ‘een verslaving’, maar dat was onkunde. Een verslaving, dat is onrustig met je benen wiebelen als je niet op tijd je dosis krijgt. Trillende handen. Zweetaanvallen. Hartkloppingen. Midden in de nacht inbreken bij een oud vrouwtje, haar spaargeld onder haar matras vandaan plukken, indien ze wakker wordt zo hard mogelijk uithalen, missen, wankelen, onderuit gaan en in de houdgreep van een tachtigjarig besje wachten tot de politie komt.
Mijn collega was niet verslaafd, maar achtbanen gaven haar wel ‘een kick’. Dat komt door een fout van het menselijk lichaam. De kans dat de autorit naar De Efteling verkeerd afloopt is vele malen groter dan de kans dat de Python crasht, maar zo voelt het niet. Dat is maar goed ook, anders zou iedereen gillend en met zijn ogen dicht achter het stuur kruipen. Niemand zou De Efteling levend bereiken.
Toen ik als tienjarige in De Efteling was, had ik vooral oog voor de prullenbakken die ‘papier hier’ en ‘dank u wel’ zeiden als je er afval in gooide. Er waren meer kinderen die dat gaaf vonden. In de hele omtrek was geen zwerfvuil meer te bekennen. We plukten daarom alle struiken kaal, want met verse blaadjes werkte het ook.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De laatste maanden van Zach Sobiech
, door
Korte mooie documentaire – en ja een echte tearjerker – over de jonge Zach Sobiech (17) die kanker heeft en zich geconfronteerd ziet met het feit dat hij nog maar een paar maanden te leven heeft. Wat hij na wil laten is muziek.
Foto:
Guido van Nispen (cc)
De Punt van het Zwaard
, door
COLUMN - 911 is alweer twaalf jaar geleden. Met welk wereldbeeld hebben we onze jongeren sindsdien opgezadeld?
Het is inmiddels bijna twaalf jaar geleden dat het World Trade Center in New York werd verwoest door de gruwelijke Al Qaeda-aanslag. Ik wil dat u daar even bij stil staat – niet bij de gebeurtenis zelf, maar bij het besef van hoe lang twaalf jaar precies is. Dat is belangrijk. Uit eigen ervaring weet ik hoe moeilijk het soms is om zich in te leven in een jongere generatie en het geheim daarvan is tijd.
Een voorbeeld. Een nu achttienjarige student is geboren in 1995. De student van nu was zes toen de vliegtuigen in het WTC crashten. Welk jaar was het dat u zes was? Voor mij 1975. Ik herinner me uit die tijd, en dat moet u ruim zien, Molukse kapingen (periode 1970-1978). In mijn lagere-schooltijd durfden wij nauwelijks door de Molukse wijk van Capelle aan den IJssel te fietsen. Je kunt wel zeggen dat ik opgegroeid ben met een lichte angst voor Molukkers.
Laten we eens aannemen dat onze student van achttien Petra heet. Haar hele bewuste leven lang heeft ze aangehoord dat moslims niet deugen, dat ze westerse meisjes zoals zij als hoeren beschouwen, dat ze ons haten, dat ze ons willen onderwerpen aan hun wetten, dat ze allemaal hierheen komen voor de uitkeringen, dat er eenMarokkanenprobleem is, dat het komt door hun achterlijke woestijngeloofen dat je ze nooit kunt vertrouwen. Je kunt wel zeggen dat Petra is opgegroeid met een behoorlijke angst voor moslims.
Foto:
Vlasta Juricek (cc)
De faciliteerstaat en de mythe van de eigen verantwoordelijkheid
, door
OPINIE - De verzorgingsstaat is failliet, zo liet Halbe Zijlstra 16 mei weten in het NRC Handelsblad. Tot die conclusie was zelfs de SP al gekomen, zegt Saskia Ploeg.
Na het faillissement van de verzorgingsstaat, is het tijd voor een “nieuw verhaal” voor Nederland, vindt Jan Marijnissen Ook Robin Brouwer zegt dat het tijd wordt voor een nieuw verhaal. Maar dat nieuwe verhaal is er al. Na de nachtwakersstaat van de negentiende eeuw, waarin de staat liberaal moest zijn en zich zo min mogelijk moest bemoeien met de burger, en de verzorgingsstaat, waarin de staat zo veel mogelijk zorg moest dragen voor het welzijn van de burger, is nu de tijd van de faciliteerstaat aangebroken. Daarin speelt eigen verantwoordelijkheid een hoofdrol. Maar niet iedereen is er tevreden mee.
De faciliteerstaat
Vadertje Staat is er niet om te verzorgen, maar om burgers te faciliteren onder een regime van steeds wisselende idealen. De staat geeft een duwtje in de goede richting en daarna is het een kwestie van eigen verantwoordelijkheid. De faciliteerstaat heeft niet ten doel het leven van burgers plaatsvervangend uit te voeren. Voor de faciliteerstaat hebben wij niet bewust gekozen, die is ontstaan uit het terugdringen van de onbetaalbare verzorgingsstaat. Wie erover klaagt krijgt voor de voeten geworpen dat het zijn ‘eigen verantwoordelijkheid’ is.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
‘Schilderswijk domein van orthodoxe moslims’
, door
Foto:
copyright ok. Gecheckt 09-02-2022
Volentekriebels | Het parfum van Cleopatra
, door
COLUMN - Volgens de overlevering was Cleopatra een lekker wijf. Maar rook ze ook lekker?
Op de website askmen.com is Cleopatra verkozen tot de op een na hotste historical woman aller tijden, nipt achter de verrassende nummer één Jacqueline Kennedy. Of Jacqueline inderdaad heter was dan Cleopatra is moeilijk te zeggen. Die Egyptenaren van vroeger suckten nogal in kunst en daarom is er nooit een fotorealistische afbeelding van Cleopatra verschenen.
Ik leerde Cleopatra kennen dankzij de stripreeks Asterix, waarin iedereen verliefd op haar is. Caesar uiteraard, maar ook Asterix zelf, zijn lijvige vriend Obelix, zelfs de hoogbejaarde Panoramix hoefde niet naar toverdrankjes te grijpen om ‘m in de lucht te krijgen als hij haar zag. Sindsdien was de link tussen Cleopatra en schoonheid als een Idefix idee-fix in mijn hoofd genesteld.
Dankzij het Somalische model Iman, door wie Cleopatra een paar jaar later vertolkt werd in de videoclip van Remember the time van Michael Jackson, vond ik haar nóg aantrekkelijker. ’s Nachts droomde ik over haar. Ik weet niet meer precies hoe die dromen gingen, maar als ik ze had gefilmd dan zou de EO ze niet uitzenden op woensdagmiddag.
Weer jaren later, nog niet zo gek lang geleden eigenlijk, las ik Das parfum van Patrick Süskind. Sindsdien bekijk ik Cleopatra met andere ogen. Of beter gezegd, met een andere neus. Want reken maar dat ze stonk, die Hellenistische heerseres. Als een alte Ziege stonk ze. Naar Zwiebelsaft, saurer Milch en Geschwulstkrankheiten.
Oma’s tatoeages
, door
De oma van filmmaker Suzanne Khardalian heeft een aantal vreemde tatoeages. De oma is gevlucht uit Armenië aan het begin van de twintigste eeuw. In deze documentaire staat centraal hoe oma aan deze tatoeages komt: een mooie, schokkend en persoonlijk verhaal waarin nog eens duidelijk wordt gemaakt hoe kleine mensen vermaalt kunnen worden in de grote geschiedenis. Van Al Jazeera.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.