“Why I am Not an Atheist”
, door
Verhaal van een niet-gelovige
h/t Stijn
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Foto:
copyright ok. Gecheckt 09-02-2022
Anders nog iets? | Andermans ongeluk smaakt naar eend
, door
COLUMN - In een interview liet Aaf Brandt Corstius onlangs weten, dat ze het jammer vindt dat bij het tv-programma Ik vertrek altijd alles zo voorspoedig verloopt. ‘Iedereen verkoopt tegenwoordig zijn huis in Nederland, niemand bouwt nog tonnen schuld op!’ zegt ze over het goed bekeken en avontuurlijke tv-programma van de TROS.
Verder hekelt ze het feit dat de mensen die hun hele hebben en houwen in Nederland achterlaten, ook nog eens zoveel succes hebben met hun nieuw opgezette toko in het buitenland én zelfs al een beetje de taal van het land spreken waar ze naartoe emigreren! Blijkbaar is Aaf een fervent liefhebster van ‘drama-tv’ en ziet ze graag andermans leed en ellende van het beeldscherm afdruipen. Ze lijkt anderen het succes (en geluk?) te misgunnen. Moeten we haar dit sadistische trekje kwalijk nemen?
‘Andermans ongeluk smaakt naar eend’ is een bekend Japans spreekwoord, dat wil zeggen dat het normaal is om van elkaars leed te genieten. Klinkt beschamend, maar het blijkt een algemeen erkend menselijk trekje te zijn, waar vrouwen op een andere manier ‘last’ van blijken te hebben dan mannen. Vrouwen blijken het namelijk heerlijk te vinden, om vooral andere vrouwen (lees: concurrentie) in lastige of ongelukkige situaties te zien. Mannen houden het daarentegen in het algemeen meer bij ‘prestatiegericht’ leedvermaak.
Foto:
copyright ok. Gecheckt 09-02-2022
Van die dingen | Vakantie
, door
COLUMN - De eerste paar dagen keken we nog naar de weersvoorspelling, maar daar zijn we maar mee opgehouden. Donkere wolken met twee druppels blijkt in de praktijk stralende zon en heel warm en een zonnetje met een wit wolkje is zwaar bewolkt en nogal koud. We pakken ons iedere dag in alsof het hartje winter is en pellen laag voor laag af als het weer het toelaat.
Ik was even bang dat we hier een week lang in de regen zouden zitten. Een week voor elke vakantie bookmark ik namelijk Weeronline en kijk veertien dagen vooruit naar wat het weer gaat doen. Dat beloofde niet veel fraais. De tassen werden aangevuld met regenlaarzen, regenjassen, dikke truien, fleecedekens en vier paraplu’s. Van regen smelt je namelijk, dat weet iedereen.
De omgebouwde paardenstal blijkt een perfecte vakantiehut. Alles is er, zelfs wifi (anders las u dit niet, dat snapt u zelf ook wel). De paarden – een stuk of vijftig in de stallen en weilanden om ons heen – hebben een enorme hoeveelheid vliegen bij zich en de landelijke luchten zijn overal, maar dat is dan ook het enige waarover wat te mekkeren valt. Wij mekkeren niet. Wij wuiven vliegen weg en snuiven rurale luchten. We frisbeeën voor de deur op een immens grasveld, we wandelen wat af, de Grotten van Han hebben we uiteraard afgevinkt en de wafels met chocolade en slagroom zijn superlekker. Alleen koken we hier elektrisch. Dat is even een dingetje.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Foto:
copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022
Geen bal op TV | De snijtafel
, door
COLUMN - Volgens filosoof Hans Kennepohl zijn wij nog nooit zo romantisch geweest. Hij heeft zelfs een boek geschreven dat Wij zijn nog nooit zo romantisch geweest heet. Onder romantisch verstaat hij het belang dat wij hechten aan authenticiteit, aan het ‘jezelf zijn’. Juist in een wereld die door digitale technologieën steeds afstandelijker lijkt te worden, hunkeren wij naar echtheid.
Als voorbeeld van die hunkering noemt Kennepohl in een interview met Trouw een paar keer De Wereld Draait Door. En inderdaad, als er één programma is dat de zoektocht naar het authentieke centraal stelt, dan is het De Wereld Draait Door wel, dat constant probeert om de steeds killer wordende wereld op puurheid te betrappen. Waarbij Matthijs van Nieuwkerk als een soort hogepriester bepaalt wat wel en wat niet authentiek is, daarbij ingefluisterd door volgelingen als Nico Dijkshoorn, Marc Marie Huibrechts en Jan Mulder.
Hoe oppervlakkig DWDD’s viering van het authentieke is, toonde het De Snijtafel gisteren aan in een 20 minuten durende operatie van een DWDD-interview met Carice van Houten en Halina van Rijn. Aanleiding van het interview was het verschijnen van hun boek Anti-Glamour, waarin de hartsvriendinnen verslag doen van hun leven naast de schijnwerpers. Het irritante, zo laat De Snijtafel genadeloos zien, is dat Carice, Halina en Matthijs heel gewichtig doen over iets wat heel oppervlakkig is. En elke keer als tafelheer Paul de Leeuw die diepte juist wel wil opzoeken (of het gebrek eraan probeert te doorprikken), wordt hem de mond gesnoerd door de presentator.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Closing time | Ysabel’s Table Dance
, door
Van het album Tijuana Moods (1962):
Closing Time | Baby Please Don’t Go
, door
Door Lightnin’ Hopkins:
Closing Time | Ongeveer
, door
Closing Time | Addicted to Love
, door
Geïnspireerd door reageerder gbh, de ultieme jaren-tachtigclip:
Jammer dat de dames overduidelijk niet in staat zijn hun instrumenten te bespelen…
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.