Uit de jeugdzorg | Dennis

Nog regelmatig vraag ik me af wat er van hem geworden was als wij anders hadden gehandeld. Dennis was veertien toen zijn pleegouders er helemaal doorheen zaten. Twaalf jaar hadden ze hun uiterste best gedaan, alle mogelijke energie erin gestoken om hem een goede toekomst te bieden. Maar door zijn puberteit en zijn achtergrond was de situatie onhoudbaar geworden. Liegen, bedriegen, stelen. Zijn zus zag een vriendje van Dennis met háár vest lopen. Had Dennis verkocht om aan wiet te komen. Hij kwam in het kamertrainingsproject terecht waar ik jaren gewerkt heb. Het was een jongen met allerlei kwaliteiten. Hij was ad rem, sociaal en grappig. Maar hij had ook zijn probleemgedrag en het blowen ging door. Op zich niet zo gek, als je bedenkt dat hij de eerste jaren van zijn leven geen veilige omgeving had. Als baby werd hij mishandeld en verwaarloosd door zijn psychiatrische moeder. Zijn oma ving hem op, maar zij overleed plotseling. Een tante bood uitkomst, maar die hield het niet vol met zo’n lastige baby. Ook het volgende familielid moest na een maand afhaken. Van tante naar tante.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022
Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Toedeloe: afscheid met Thierry Baudet

, door

COLUMN - Ik vind m’n eigen mening steeds vermoeiender. Andermans mening trouwens ook. Ik zie Thierry Baudet met open blouse bij DWDD een of andere seksgoeroe verdedigen van wie ik die middag voor het eerst het bestaan vernam omdat iemand mij op Facebook wees op het immens slechte stuk dat Thierry Baudet over het fenomeen had geschreven op The Post Online.

Een korte samenvatting van het stuk: jonge vrouwen zijn monsters, en omdat jonge mannen leren dat vrouwen godinnen zijn, moeten ze weer leren hoe de monsters getemd moeten worden, dat nee ja betekent en dat niets haar zo opwindt als een man die haar vernedert. 

In DWDD zegt Thierry Baudet dat de youtube-filmpjes van de seksgoeroe miljoenen keren zijn bekeken. Dat is zijn belangrijkste argument. En dat hij er zelf een boek over heeft geschreven, waarvoor hij grondige research heeft gedaan. Alsof drie keer zeggen dat je ergens veel over hebt gelezen mij overtuigt van je gelijk.

En zo’n jongen krijgt dan op diverse podia de ruimte om zijn mening te verdedigen. Een mening die te vervelend is voor woorden en een verdediging die te belabberd is om de moeite op te kunnen brengen het hoofd voor te schudden. En alsof het niet erg genoeg is dat zo’n jongen op diverse podia de ruimte krijgt om zijn waardeloze zegje te doen, gaat iedereen er ook nog eens over schrijven. Moi incluis. Dan zult u zeggen: schrijf er dan niet over. Laat het gaan. Maar dat lukt me niet. Vermoedelijk omdat ik het onverdraaglijk vind dat Thierry Baudet door al die aandacht in zijn veronderstelling wordt bevestigd dat de wereld zijn mening nodig heeft. Terwijl de wereld zijn mening kan missen als een kippenboer de vogelgriep.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Anders nog iets? | RTL4 doorbreekt ‘vicieuze cirkel-effect’

, door

COLUMN - Op de website van RTL4 staat het als volgt omschreven: “Peter van der Vorst gaat in zijn nieuwe programma ‘SlimmerIQen’ op zoek naar de intelligenste mens van Nederland.” Ai. Schoonheidsfoutje? Of onkunde van de redactie? Intelligentste schrijf je immers met een ‘t’ voor –ste. Goed, kan gebeuren natuurlijk. Maar zo’n fout(je) is natuurlijk slordig en onnodig bij het juist aankondigen van een nieuwe kennisquiz. En dat terwijl RTL4 hard op weg lijkt te zijn om het slimste jongetje (m/v) van de hele ‘medialandschapsklas’ te worden!

RTL4 beschikt namelijk al jaren over het zogenaamde ‘vicieuze cirkel-effect’. Dit wil zeggen dat de populaire tv-zender succesvol inspeelt op bepaalde situaties waarin iets een bepaald gevolg heeft, terwijl dat gevolg daaropvolgend het eerstgenoemde verschijnsel in stand houdt en/of versterkt. Dit vicieuze cirkel-effect hebben ze in de loop der jaren op een slimme manier weten op te bouwen en in stand kunnen houden. De zender weet vooral te scoren met zogenaamde ‘emo-tv’, een populair genre, waarbij ingespeeld wordt op zowel de emoties van de deelnemers aan de programma’s als de kijkers thuis. Een zeer belangrijk gegeven in het creëren van het bewuste vicieuze cirkel-effect.

Niets is dan ook te gek voor deze inlevende en op gevoelens inwerkende zender, die ogenschijnlijk de succesvolste route naar geld, succes en waardering lijkt te hebben gevonden. Met schijnbaar gemak maken presentatoren als Natasja Froger, John Williams en de eerdergenoemde Peter van der Vorst een einde aan problemen rondom (v)echtscheidingen, extreme angsten, lichamelijke klachten, werkgelegenheid en hobby’s die uit de hand dreigen te lopen. Levens die ‘in puin’ vallen worden daarnaast nét op tijd van de ondergang gered, ‘dubbeltjes die op z’n kant’ vallen tuimelen uiteindelijk de goede kant op en er is zelfs een ‘Sex Academy’ geopend, voor stellen die het seksspoor bijster zijn.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Kerstdiner

, door

COLUMN - Sinds ik twee jaar geleden mijn schoonmoeder een rauwe kalkoen voorschotelde tijdens het kerstdiner (het braadadvies kwam van de poelier, die een paar dagen later heeft moeten rennen voor zijn leven), ben ik begin november al bezig met voorkoken, uitproberen, testen, proefdineetjes regelen en snuffelen door allerlei kookboeken. Voor mijn vrienden een feest, voor mij een noodzakelijk kwaad.

Ik heb mezelf leren koken. Ik kijk heel goed naar anderen, lees eens een inleiding van een kookboekje en verpruts heel erg veel. Maar het mooie is, daarna wordt het altijd beter. Ik heb een Franse vriendin die jast van alles zonder te kijken in een pan en een half uur later zit je een sterrenmaaltijd te eten. Ik kan dat dus niet. Ik volg een recept. En als er ‘een beetje staat’, of ‘een mestipje’, of een ‘haffeltje’, dan ben ik direct de weg kwijt.

Bij vrienden maakt het natuurlijk geen barst uit of je de boel verknoeit, de chinees zit om de hoek, een patatje is zo gehaald, maar het kerstdiner voor de schoonfamilie, dat is andere koek. Na het eerdere mislukte kerstdiner heeft een aantal vrienden de mazzel gehad om het volledig gelukte 2.0 kerstdiner te eten, want ik moest het wel onder de knie krijgen natuurlijk. Nadat de poelier vanonder de toonbank het goede ovenschema had doorgegeven (hij durfde zijn gezicht niet meer te laten zien na de langerekte ‘oeoeoeoeoeoeoeh’ en het vele hoofdgeschud van de overige klanten, als reactie op mijn mededeling dat mijn schoonmoeder een rauw stuk gevogelte op haar bord had gekregen) was de kalkoen precies goed, gaar en superlekker. Dat had ie alleen eerder moeten doen.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Uit de jeugdzorg | Sylvana

, door

COLUMN - Ze moest niets van haar ’tweede moeder’ hebben. Ze schaamde zich rot: je moeder ‘ineens’ lesbisch, dat wíl je als puber niet! Ze deed van alles om de relatie tussen haar moeder en Ellen, de ’tweede moeder’, kapot te maken. Stoken, spullen van haar stiefmoeder slopen, dreigen, bedreigen, schelden. Alles haalde ze uit de kast. En daar was ze trots op.

Het hielp alleen niet. De relatie tussen haar moeder en Ellen werd er eigenlijk alleen maar sterker door. Maar die tussen Sylvana en haar moeder niet. Bemiddeling van Bureau Jeugdzorg hielp niet. De situatie werd onhoudbaar en Sylvana werd uit huis geplaatst. Een vrijwillige plaatsing, want moeder was er na anderhalf jaar klaar mee. Niet zozeer omdat ze het opnam voor haar nieuwe vriendin, maar voornamelijk omdat haar dochter intimiderend, dreigend gedrag vertoonde. En dan maakte het haar niet uit tegen wie, dat dóe je gewoon niet.

Ieder weekend ging Sylvana naar huis, voor een paar uurtjes. Aan de ene kant keek ze daar naar uit: ze was gek op haar moeder. Aan de andere kant deed ze van alles om haar stiefmoeder weg te pesten. Dreigen en spullen kapot maken deed ze niet meer nadat haar moeder aangifte tegen haar had gedaan. Maar Ellen het bloed onder haar nagels vandaan halen en haar zwartmaken wel.

Aan groepsgenoten vertelde ze wat ‘die bitch’ nou weer gedaan had. Maar ‘die bitch’ was wél degene die Sylvana’s moeder gelukkig maakte. En die de kamer van Sylvana hielp inrichten. Die naar het huis van Sylvana’s ex-vriendje was gereden om verhaal te halen over het blauwe oog dat Sylvana had.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Anders nog iets? | Repeat en herhaal

, door

COLUMN - We eten, drinken, werken, ontspannen, consumeren, klagen, sporten, genieten, praten, slapen, dagdromen, telefoneren, plassen, schrijven, onthouden, lachen en ademen. En doen onze boodschappen.

Vrijdagmiddag, 14.35 uur:
Elke week herhaal ik, minimaal één keer, mijn rondje door de consumeertempel. Geroutineerd werk ik mijn boodschappenlijstje af, en mik vervolgens fruit, sla, een blik soep, een doosje eieren, twee broden, peperkoek, ham, kaas, fles curry, potje pindakaas, hagelslag, potje erwten, enkele pakken melk, cornflakes, koekjes, flesjes water, diepvrieszakjes, keukenrol en een bevroren pizza in mijn tijdelijke buddy: de winkelwagen.

15.05 uur:
Ik sta inmiddels in de rij bij de kassa. Het kassameisje lacht vriendelijk. Zoals ze allemaal doen hier. Terwijl mijn voorganger afrekent, leg ik alvast mijn fruit, sla, blik soep, doosje eieren, twee broden, peperkoek, ham, kaas, fles curry, potje pindakaas, hagelslag, potje erwten, pakken melk, cornflakes, koekjes, flesjes water, diepvrieszakjes, keukenrol en bevroren pizza op de lopende band.

Het meisje scant al mijn inwendige behoeftebevredigers voor de komende dagen en legt ze op de andere lopende band, waar ik vervolgens mijn fruit, sla, blik soep, doosje eieren, broden, peperkoek, ham, kaas, fles curry, potje pindakaas, hagelslag, potje erwten, pakken melk, cornflakes, koekjes, flesjes water, diepvrieszakjes, keukenrol en bevroren pizza weer kan inladen in mijn grote, altijd behulpzame winkelwagen.
Na deze klus, betaal ik netjes en zeg ik “nee” op de vraag of ik zegeltjes voor het servies spaar en “ja” op de vraag of ik de kassabon wil hebben.

Closing Time | Fortunate Son

, door

Ophef in rechts Amerika! (Die deze keer zelfs tot in Nederland doordrong.)

Bruce Springsteen, Dave Grohl en Zac Brown speelden vorige week tijdens een benefietconcert voor veteranen het nummer Fortunate Son van Creedance Clearwater Revival.

Conservatieven reageerden als door een wesp gestoken:

Who would have thought that that Bruce Springsteen, Dave Grohl, and Zac Brown, accomplished musicians all, would be so, well, tone-deaf? But how else to explain their choice of song—Creedence Clearwater’s famously anti-war anthem “Fortunate Son”—at the ostensibly pro-military “Concert for Valor” this evening on the National Mall?

The song, not to put too fine a point on it, is an anti-war screed, taking shots at “the red white and blue.” It was a particularly terrible choice given that Fortunate Son is, moreover, an anti-draft song, and this concert was largely organized to honor those who volunteered to fight in Afghanistan and Iraq.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: pintxomoruno (cc)

Ontheemd

, door

COLUMN - Lang geleden, in de jaren zeventig, was er een Postbus 51-spotje waarin was te zien hoe iemand met een onmiskenbaar Hollands uiterlijk wandelde door een onmiskenbaar Hollandse stad, waar alle opschriften, zoals die op het bordje van een bushalte, waren vervangen door teksten in het Arabisch of Turks. “Dat kun je niet lezen hè,” zei de voice-over dan, waarna de boodschap volgde dat Nederlanders een beetje geduld moesten hebben met wat destijds wel “gastarbeiders” zullen zijn genoemd.

Ik weet wat u nu denkt. U denkt: “Zo’n spotje zou nu niet meer kunnen,” of “Jammer dat de overheid de daad niet bij het woord voegde door taalcursussen aan te bieden.” Maar daarover wil ik het nu niet hebben. Het gaat me erom dat de makers meenden dat ze de kijker het beste een gevoel konden geven van ontheemdheid, door ze te confronteren met onleesbare opschriften.

Het is niet mijn ervaring. Ik loop wel eens ontheemd door Iran of Israël of Turkije of Libanon – wie het voorgaande pedant vindt klinken moet maar een andere formulering bedenken – en de opschriften vormen geen probleem. Zoals op Schiphol alles in het Nederlands en Engels is aangegeven, zo zijn in het Midden-Oosten alle belangrijke teksten tweetalig.

Je weet daarentegen wél dat je een vreemdeling bent als je in een hotel de diensten van een bellboy krijgt opgedrongen, als er een schaal met fruit op je kamer staat en als er naast de toiletpot een waterslang hangt.

Vorige Volgende