Zo, eindelijk eens een wet die inbreuk gaat maken op de privacy te pakken voor hij überhaupt in de Tweede Kamer besproken is. Dit maal gaat het om een wetsvoorstel om ook DNA af te nemen van verwanten van verdachten van misdrijven.
In mijn woorden gaat het dan om het volgende. Er is een misdrijf gepleegd en daar zijn DNA sporen aangetroffen. Ze verdenken iemand van dit misdrijf, maar hij/zij is nergens te vinden (of misschien al dood). Dan nemen ze DNA af van broers/zussen/moeders/vaders/dochters/zoons/ooms/tantes/etc…, wie er ook maar wel beschikbaar is. Aan de hand van dat DNA kunnen ze dan zien of het DNA dat gevonden is in ieder geval behoort tot iemand uit die familie.
Op zich een slimme zet natuurlijk. Maar er zit een hele grote schaduwzijde aan deze oplossing. Al het DNA wordt opgeslagen en net zo lang bewaard als nodig is voor het onderzoek en veroordeling.
Verder tast het natuurlijk de privacy (inbreuk op de lichamelijke integriteit) van de verwanten aan. En niemand kan garanderen dat er niet nog veel meer gebeurt met het toch al verkregen DNA (denk aan de AIVD die het ten alle tijden tussendoor mag opvragen en bewaren).
Om nog maar niet te spreken over de zwakke argumentatie voor dit wetsvoorstel. Die luidt als volgt: “De positieve ervaringen in Engeland laten dat onder meer zien. Mede dankzij verwantschapsonderzoek is daar een aantal zaken opgelost en zijn de daders berecht.”
Het zijn kleine stapjes en ze zijn verdedigbaar. Het probleem lijkt niet zo groot. De volgende stap is het afnemen van DNA van iedereen die in een straal van een kilometer van een misdrijf was op of rond het moment dat het gebeurde. Kunt u toch niet op tegen zijn, nietwaar? En waarom daarna niet gelijk maar van iedereen het DNA in een database gestopt. Spaart een hoop werk. Wat kan het ons schelen dat het matchen van DNA in 3 procent van de gevallen een ander aanwijst. Jammer dan.
James Corbett, speed skater.
Gemaakt van oude auto-onderdelen.
Een waarschijnlijk onderdeel van het mogelijke akkoord dat misschien in Kopenhagen tot stand komt om eventueel een beetje te doen aan de uitstoot van CO2 is de zogenaamde “Cap and Trade” constructies. Zoiets hebben we nu ook al onder Kyoto, maar dan nog een stapje verder. Is dat de oplossing?
“Deze verwevenheid van publieke en private belangen heeft een keerzijde: dat voor burgers niet meer duidelijk is in hoeverre het publieke belang meetelt. De burger ervaart wetenschap en technologie als een blok van ondoorzichtige partijen waar men geen greep op heeft, en dat voor hem of haar bepaalt wat goed en niet goed is.”
Sjaak Swart legt in de Volkskrant uit waarom burgers hun vertrouwen in de wetenschap verliezen. Zijn oplossing ligt in transparantie en het betrekken van burgers bij de wetenschap. Zelf leek het me wel een aardig idee om het begrip wetenschap exclusief te maken. Alleen die activiteiten die vanuit een algemeen budget worden betaald, dus zonder de jaarlijkse projectaanvraagcyclus en zonder commercieel geld, noemen we wetenschap. De rest is commercieel onderzoek, ook al gebruiken ze dezelfde werkwijze. Weet de burger waar hij aan toe is. Bij wetenschap zit er geen belang achter, wij de rest wel.
