Biobrandstoffen niet effectief
, door
Zo bericht de Koninklijke Nederlandse Academie van Wetenschappen vandaag.
Dat riepen sommige milieuclubs trouwens al jaren. Maar wel fijn dat dat dan ook bewezen wordt.
Closing Time | Yat-Kha
, door
Yat-Kha is een band uit Tuva, een deelrepubliek van Rusland, tegen de grens met Mongolië.
De band draait alweer zo’n twintig jaar en een dozijn platen mee. Ze brengen een mengeling van traditionele muziek en rock, met als belangrijkste kenmerken de strotzang van frontman Albert Kuvezin en de morin khuur, een tweesnarige soort mongoolse cello die met een strijkstok bespeeld wordt en die vaak als begeleiding dient naast de gitaren.
Charlie Hebdo covers verwijderd
, door
Je kunt het beste niks doen, zo overweegt Jeroen terecht. Maar zo denken ze er bij AP en andere nieuwsdiensten en kranten kennelijk niet over. Die vinden dat je de aanslagplegers vooral moet laten weten dat de aanslag een succes was, zo bericht de Volkskrant.
Zie ook hier.
Terreurscreening door werkgever toegestaan
, door
Zo bericht Trouw over een melding van het College Bescherming Persoonsgegevens. Aanleiding hiertoe is een bericht in Der Spiegel dat Daimler alle 280.000 werknemers elke drie maanden wil screenen op deelname aan terroristische organisaties.
Closing Time | Von Magnet
, door
Von Magnet is een internationaal gezelschap dat thans gevestigd is in Frankrijk. De groep is niet alleen een band maar ook een theatergezelschap; hun concerten zijn een combinatie van muziek, dans, theater en performance arts. Ze bestaan sinds 1985, en werden toen op bescheiden schaal bekend vanwege hun electroflamenco: de incorporatie van traditionele flamenco-invloeden in electronische- en avant-garde muziek. Later zouden daar nog vele andere invloeden bijkomen, onder meer uit het midden oosten, zoals op dit ‘Into the breach’. Een nummer waarin de tegenstellingen in het gebied goed naar voren komen. Afkomstig van hun album uit 2008 met de veelzeggende titel ni prédateur ni proie.
Quote du jour | Tolerantie
, door
Nederlanders hebben een dermate groot bijgeloof in hun eigen tolerantie dat ze zichzelf sympathieker vinden dan ze zijn. Het is erg Nederlands om allochtonen of niet-Nederlanders te gedogen zolang ze nuttig zijn of vermakelijk – draaglijk zolang het ons humeur niet ontregelt. De Telegraaf gaf een voorbeeld toen ze opriepen op de foto te gaan met de leukste Marokkaan die je kent. Dat is de tolerantie van iemand die net geduldig genoeg is om te bekijken wat de vreemdeling hem kan geven, maar niet veronderstelt dat die ook zijn gelijke zou kunnen zijn. Marokkanen zijn leuk zolang ze als folklore kunnen worden ingezet of een grappige culturele verrijking zijn. Maar in wezen word je in Nederland pas als gelijkwaardig behandeld als je eerst niet meer ‘anders’ bent.
Vijanden van de democratie?
, door
Hans Goslinga filosofeert in Trouw over de vijanden van de democratie: wanneer mag je een partij die de democratie geweld aan doet verbieden, terwijl die maatregel juist ondemocratisch is.
Aan het eind concludeert Goslinga:
Met Van den Bergh in de hand kom je eerder uit bij de PVV, die de geestelijke vrijheid van moslims wil beperken en niet schroomt daartoe de gelijkheid voor de wet voor deze bevolkingsgroep terzijde te schuiven. Ziet Heerma dat nabije gevaar niet of wil hij het niet zien?
Closing Time | The Thrill Is Gone
, door
Diamanda Galás: ze heeft een orkaan van een stem die vier octaven bestrijkt, ooit omschreven als capable of the most unnerving vocal terror.
Qua genres zit het in de richting van avant-garde, alternatieve rock, jazz, experimenteel en in de latere jaren ook blues. De thematiek kan zwaar zijn: sinds de besmetting van haar broer heeft ze menig plaat besteed aan aids, en de dubieuze reacties van de kerk daarop, met titels als The Divine Punishment of You must be certain of the Devil.
Closing Time | I have moved into the shadows
, door
Piano Magic is een Londens los/vast collectief rond Glen Johnson. De muziek wordt wel omschreven als ambient pop, dark wave of arty baroque pop.
Kenmerk is een sterke aandacht voor sfeer, een relatief sobere aanpak en een thematiek die doorgaans nogal zwaar op de hand is: uit alles spreekt een zekere weemoed, en de hoofdpersonen van de teksten zijn vaak muurbloempjes die hun draai maar niet kunnen vinden in de grote boze wereld.
Closing Time | Dust, Flesh & Bones
, door
Een tijdje terug hadden we in de strijd om de depri-cup al de Swans, maar deze vrolijke Frans kan er ook wat van.
Matt Elliott is een muzikant met veel gezichten; als Third Eye Foundation maakt hij experimentele electronica. Daarnaast zat hij in bands als Movietone en Flying Saucer Attack.
Een aantal jaar geleden ging het roer drastisch om, en sindsdien vergast hij de wereld op intense, duistere pareltjes uitgebracht onder z’n eigen naam in een genre dat wel dark folk genoemd wordt. Kenmerken zijn een soberder aanpak, muziek die op het eerste gezicht eenvoudiger overkomt dan het is, en een hang naar de duistere krochten van de ziel. Maar ook hier weer met vaak een vette knipoog, zoals b.v. blijkt uit albumtitels als Only myocardial infarction can break your heart.
Closing Time | First Evening
, door
Erotiek op Sargasso! Na al dat sexy lächeln kon okto natuurlijk niet achterblijven. Maar dan wel verantwoorde poëtische erotiek, want dit is een intellectueel weblog.
Nu we na vorige zin het grootste deel van de lezers kwijt zijn, en zeker alle mannen: de muziek is van multi-muzikalist Hector Zazou, en komt van een project waarbij de poëzie van de Franse 19e-eeuwse dichter Arthur Rimbaud op muziek gezet is.
Hector Zazou heeft door z’n carrière heen een breed palet aan genres verkend: van acid house en Afrikaanse dance via new music en strijkkwartetten tot aan experimentele ambient en Corsicaanse polyphone of religieuze oud-Ierse gezangen. Vaste kenmerken: een originele, tot in de puntjes verzorgde productie, veelal verrassende instrumentatie, en samenwerking met vele goden in de muziekwereld.
Closing Time | Een vreemde dame
, door
Opnieuw een diva: deze keer een actrice die de muziek in is gegaan. Voordat u nu afhaakt – we weten allemaal dat dit scenario zelden iets anders oplevert dan potsierlijke platitudes: in dit geval maakt de dame in kwestie bijzondere en zeer originele muziek.
Iva Bittová is een Tsjechische zangeres/violiste/componiste met een bijzondere zangtechniek waarbij een groot bereik gecombineerd wordt met felle uithalen of juist gefluister en gekreun. Haar vioolspel sluit hier nauw bij aan: soms valt niet uit te maken of het geluid nu van haar stem of van haar viool afkomstig is.