Overzicht

M&M

543 Artikelen
142 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Elke tweede zondag van de maand is Kunst op Zondag voor M&M: Maria Willems en Michiel van Hunenstijn. Maria heeft een fotoblog met fotoseries van alledaagse onderwerpen. Michiel is dichter voor-halve-dagen. Ze gaan regelmatig samen op pad om kunst te bekijken. Voor Kunst op Zondag koppelen ze een fotografische en een poëtische registratie aan elkaar.

Closing Time | The Age Of Self

, door

Het kwam door het stuk, de recensie van Jos van Dijk afgelopen week hier op Sargasso: klasse. Dat woord zette een muziekje aan in mijn hoofd ‘they say the working class is dead, we’re all consumers now.’ Uit welke song kwam dat fragment? Gelukkig wist Google precies wat ik zocht: The Age Of Self, van Robert Wyatt, van de elpee Old Rottenhat uit 1985.

En The Age Of Self is een erg dansbaar nummer, ik dacht zelfs wat gelijkenis te horen met La Vie En Rose, uitgevoerd door Grace Jones uit 1977. Handig gedaan, zo doe je dat dus: je maakt een heel vlot dansbaar nummer en daar zet je je scherpe tekst op. En sneer je nog naar het bedrijf Rio Tinto. En ben je waarschijnlijk nog te horen daarmee in discotheken. Robert Wyatt heeft een kritische kijk op wereld en de maatschappij en weet het pakkend te brengen. Waar vind je zoiets nog tegenwoordig?  De rap, de hiphop, spoken word?

Closing Time | Echo Beach

, door

Echo Beach van het Canadese Martha And The Muffins uit 1980. Waarom? Vanwege dat orgeltje aan het begin en die saxofoonsolo verderop in de song. En vanwege de nostalgie, New Wave uit 1980 immers. En omdat de tekst nu wel past bij de tijd van het jaar: de zomervakantie komt steeds dichterbij; de corona-app en de DigiD app geactiveerd, en voor het echte vakantiegevoel het gestempelde vaccinatieboekje ook al op de stapel gelegd. Als ik het zo opschrijf, verliest die zomervakantie ineens wel een boel van zijn aantrekkelijkheid.

Closing Time | Time After Time

, door

Cool? Miles Davis die was cool. Alles wat hij deed was cool. Hoe hij zijn haar had, dat was cool. De zonnebril die hij droeg, die was cool. Hoe hij stond als hij trompet speelde, helemaal gebogen naar de vloer, dat was cool. Zijn kleding, die was cool, zijn schoenen, cool. Hoe hij trompet speelde met kaugum in zijn mond, dat was cool. De foto die Anton Corbijn van hem had gemaakt, die was cool. Zijn muziek, die was cool. Een cover door Miles Davis, dat was cool. Zocht je de standaard voor Cool, dan keek je naar Miles Davis en luisterde je naar hem.

Foto: Maria Willems (cc)

Kunst op Zondag | Bericht van Mila

, door

Bericht van Mila, de afwezigheidsassistente van Michiel

‘Ik ben de afwezigheidsassistente van Michiel.
Michiel kan nu even geen gedicht leveren op dit blog,
vandaar dat u het nu even moet doen met mij. Michiel
vaart op dit moment op de Kager Plassen in een roeibootje.
Tenminste, dat bericht liet hij achter voor mij: ’Mila, als je
dit leest, dan vaar ik op de Kager Plassen in een roeibootje.
Met mijn vader en onze hond Barra, een langharige Schotse Collie.’
‘Hij weet niet wanneer, o, sorry, dit ben ik weer, Mila,
de afwezigheidsassistente van Michiels blog, hij weet niet
wanneer hij weer terug is en een gedicht levert.
Hij heeft nog wel een appje gestuurd. Ik citeer het: ’Mila!
De roeispanen maken wakken in het kroos. En Barra
zag een stel eenden binnen zijn jachtbereik, zag de groene
vlakte, berekende zijn kansen, of juist niet,
dat heb je met instinct, en had kennelijk de kroosvlakte
voor vast grasland aangezien- en was daarop gesprongen.
Hij ging kopje onder. Waarschijnlijk tot zijn eigen
onbegrip en  verbijstering.
Daarna moest het dier weer aan boord gehesen,
vol van druipende natte vacht en kroos.’
‘Dus, Mila,’ besloot het appje, je begrijpt, tot gedicht
leidt het niet, maar ik vermoed dat het beeld van die hond,
die, poten op de rand, naar eenden blaft, die uit de boot,
op dat kroos stapt, mij wel een tijdje bij zal blijven.’

Closing Time | Towl

, door

 Wie kent het gedicht Howl van beat-poet Allen Ginsberg niet? Wie kent de eerste regels niet:

I saw the best minds of my generation destroyed by madness, starving hysterical naked,

dragging themselves through the negro streets at dawn looking for an angry fix,

angelheaded hipsters burning for the ancient heavenly connection to the starry dynamo in the machinery of night

Het gedicht is in de afgelopen zes decennia legendarisch geworden. Vooral de beginregels zijn nogal eens geciteerd of geparafraseerd. Ook bijvoorbeeld door Menno Wigman in zijn gedicht Jeunesse Dorée. Die beginregels typeerden een tijdsbeeld voor Ginsberg, in zijn scene dan, denk ik. Het gedicht was gemaakt om voorgedragen te worden voor publiek.

Closing Time | Ani Kuni

, door

Ik zou het niet bedacht hebben, maar er loopt een lijn van de Franse dj’s en danceproducers Polo & Pan naar een van de oorspronkelijke volken van Amerika: de Arapaho. De Arapaho leven op de vlaktes van Colorado en Wyoming. Eén van hun traditionele songs is Ani Kuri. En het werd door de Arapaho gebruikt als slaapliedje en als gebed. Polo & Pan hebben er een dansbare beat onder gezet.

Closing Time | The Four Mills Brothers

, door

Ik maakte kennis met de muziek van het fenomeen Van Dyke Parks in 1984, in de ochtend na een groot feest. Ik was blijven overnachten en hielp dus mee met opruimen: de flesjes in de kratten, stofzuigen, dweilen en afwassen. En iemand had bedacht dat het een goed idee was om die activiteiten muzikaal te begeleiden met de elpee Jump van Van Dyke Parks, die toen net uit was. Ik vond er toen niet veel aan, iets teveel opgeklopte vrolijkheid voor mijn kater. En het klonk wat ouderwets ook, vond ik.

Closing Time | Sukiyaki

, door

Kyu Sakamoto is geboren in Kawasaki. Bij een Nederlandse artiest zou zo’n zin, in de Nederlandse variant dan natuurlijk, al een stuk lastiger zijn. Ik heb er een tijdje over zitten denken, maar kwam niet verder dan: Mona Keijzer, geboren in Edam.

Sukiyaki kende ik helemaal niet, totdat ik het een keer tegen kwam op een cassettebandje van mijn vrouw. En ik dacht dat de uitvoerende artiest een vrouw was. Wist ik veel. Ik wist niet eens dat het Japans was wat ik hoorde. Maar ik wist wel dat ik het gelijk mooi vond. En dat ik het fonetisch kon meezingen op de fiets, met niemand in de buurt.

Closing Time | I Wan’na Be Like You

, door

Hoe zou het zijn om de liedjes van de oude Walt Disney tekenfilms te laten uitvoeren door popartiesten van nu? Dat vroeg muziekproducer Hal Willner zich af. Contacten in de muziekwereld had hij, hij had genoeg werk van artiesten van naam geproduceerd. Maar het kostte soms moeite om een muzikant te overtuigen om iets uit Pinokkio, Mary Poppins, Junglebook of Sneeuwwitje te zingen: ‘wait a minute…about that song that the bear sings, is that a good careermove?’

Closing Times | Dreams

, door

 

De laatste keer dat ik in Parijs was, en met mijn lief flaneerde langs die metalen toren van Gustav Eiffel, die grote letter A, die met moeren in mekaar zit, patrouilleerden daar militairen in volle uitrusting met automatische geweren. En je kon daar niet met je Peugeot of je Renault onder die vier poten van de toren doorrijden. Het was nu voetgangersgebied. En er werd op je gelet. Geen gekke dingen doen.

Closing Time | Wildflowers

, door

Drugs, maar die gebruik ik niet. Ik doe ze niet.  Maar had ik ze, en gebruikte ik ze, dan zou ik ze vast inzetten bij dit nummer van The Rose City Band. Zo’n meeslepend, repeterend, hypnotiserend geluid, doordreinend, opzuigend, heerlijk smooth ook,  en weg ben je, hoog in de wolken, niks aan de hand. En dan maar relaxed zweven op die heldere gitaarklanken voor vijf en een halve minuut lang. De noten van de gitaar wijzen je de weg.  Je bent licht en er zijn geen problemen, Nederland wint vast van Tsjechië, no sweat man.

Closing Time | Nantes

, door

Jij was toch die Beirut-fan van het eerste uur? Jij had toch gelijk die eerste cd’s van  die Amerikaan Zach Condon?
-Ja, ik hield er gelijk van, was toen gelijk verkocht.
Waarom, weet je dat nog?
-Het geluid dat die band maakte, riep altijd gelijk zo’n gevoel van nostalgie op.
Dat was het?
-En die blazers natuurlijk, dat koperwerk, dat exotische geluid waardoor je je de ene keer in de Balkan waande, en dan weer in New Orleans en dan weer ergens in Oost-Europa. Er zat ook een accordeon bij, alsof je tussen de Roma of de Sinti zat. Beetje Klezmer heeft het ook wel. En soms ook wel wat polka.
Heb je een favoriet nummer van hem?
-Oei, nou vraag je wel iets heel specifieks, want ik heb bij Beirut toch altijd het idee dat het meer om het totaalgeluid gaat, om het concept, en niet om de individuele nummers. Je dompelt je onder in de sfeer van die band.
Maar je hebt gekozen voor Nantes?
-In de song Nantes is zo’n leuke, letterlijke, break te horen: dan hoor je glas sneuvelen. En wat Frans geklets uit een film. En dat geeft net dat rare extra aan dat nummer. En ik heb ooit op een camping gestaan bij Nantes. Mijn buurman daar was  een Fransoos, een straatartiest, die elke dag met zijn draaiorgeltje de hort op ging om zijn geld voor die dag te verdienen. Ik zag hem elke ochtend gebogen over de kaart van de streek; welk dorp had hij nog niet gehad?

Vorige Volgende