De Rapper en de President
Er is een ramp voor nodig om mensen de ogen te doen openen. Zo leidt het drama in New Orleans tot aanzwellende kritiek op het functioneren van George Bush. Het jammere is alleen dat nu juist de olijke wereldleider met de goeie golfdrive geen overdreven schuld of verwijtbaarheid ten deel valt. Het is meer een onderbuikreflex om uit een onoverzichtelijke brij van factoren uitsluitend de grote baas ter verantwoording te roepen. Er speelt namelijk veel dat volledig voorbij gaat aan de bevoegdheden en het beperkte begripsvermogen van de president. Dubya kan nauwelijks verantwoordelijk worden gesteld voor al veel langer bestaande armoede in en rondom New Orleans. Ook raciale ongelijkheid is al ouder dan twee presidentstermijnen. Het voorkomen van natuurrampen is een goddelijke kracht die zelfs de biljoen gebeden van Bush niet op hem hebben doen neerdalen. En hoe zit het precies met de lokale bestuurders die onder aanvoering van burgemeester Nagin misschien zelf ook een deel verantwoordelijkheid dragen?
Uiteraard is het met de capaciteiten en prioriteiten van de president goed mis. De beweegredenen rondom de uitzending naar Irak maakten dat al klontjeklaar. Maar met de recente herverkiezing van deze president kozen de Amerikanen in meerderheid voor een combinatie van charismatische gewoonheid, contouren van een (zogenaamd) niet bemoeizuchtige overheid en een dosis eigenbelang/zelfbescherming in een wereld van dure brandstoffen en gevaarlijke terroristen. De ramp in New Orleans toont aan dat Bush’ uitstraling het met name moet hebben van cowboytaal naar het buitenland, maar dat hij niet erg sterk is als het de hulp aan noodruftigen betreft. De terughoudende overheid krijgt gestalte in een haperend op gang komende hulpverlening en met uitsluitend politiebescherming om de eigendomsrechten nog enigszins te beschermen. En de dreiging van dure benzine en islamitische gekken verbleekt bij nader inzien bij een uithaal van moeder natuur. Dit alles levert een keiharde les in realiteit op. Zo’n les is evenwel altijd onverdiend en de getroffenen verdienen alle recht op razernij. Maar het heeft iets gemakzuchtig ‘LPF-erigs’ om vanaf de zijlijn Bush met de ganse erfzonde van Katrina op te zadelen. Als het menselijke leed niet zo schrijnend was, dan zou een sneer als die van rapper Kanye West vermakelijk zijn in zijn aandoenlijke simpelheid: