Karin van der Stoop

257 Artikelen
1 Waanlinks
1.472 Reacties
Achtergrond: zonsopgang Gaasperplas (eigen foto)
Tekstschrijver en nieuwsjunkie met een mening. Linksig vrouwtje, klein van stuk maar met een grote bek. Schrijft alsof haar leven ervan afhangt. Wat ook zo is.

Closing Time – The Teskey Brothers

Onlangs ontdekte ik The Teskey Brothers. Wat een toffe gasten, wat een geweldige muziek! In het AD worden ze zelfs de nazaten van Otis Redding genoemd. Blanke, Australische mannen, holy moly, wat een compliment. Maar ik vind het een terechte kwalificatie. Het nummer Crying Shame dat ik gekozen heb is een prachtig voorbeeld; soul to the bone.

Ik kende ze overigens al voor dit artikel uit de krant, anders had ik waarschijnlijk niet eens doorgeklikt. Het past volgens YouTube in mijn straatje, en dat klopt dus. Al moest ik er eerst wel een beetje aan wennen, hun nummers zijn soms een beetje vreemd. Moeilijk uit te leggen eigenlijk. Maar deze begrijpt iedereen denk ik. Gewoon lekkere soulmuziek, inderdaad in de traditie van Otis.

Foto: Screenshot Hanna Bervoets bij Zomergasten - credits VPRO

Recensie Zomergasten 2019 – Hanna Bervoets

RECENSIE - Terwijl ik dit begin te schrijven wordt een fragment uit Jurassic Park getoond. Zeker niet mijn favoriete film, maar Hanna Bervoets was toen een jaar of 10, dus het is niet zo gek dat zij er toen helemaal idolaat van was. En nu vertelt ze er ook geëngageerd over; de special effects, maar ook over de fascinatie voor science fiction. Ze legt ook de link naar het verhaal van Frankenstein. Hoe de mens probeert in te grijpen in de natuur, en hoe dat verkeerd af kan lopen.

Het is een van de makkelijkere zaken die worden aangestipt. Holy moly, wat een uitzending. Ik ben een beetje verliefd geworden op Hanna. Ja sorry, dat is natuurlijk not done als je een recensie schrijft, maar dingen gebeuren nu eenmaal. Wat een interessante vrouw. Als schrijver heeft ze zich natuurlijk ook verdiept in van alles en nog wat.

Aan het begin van de uitzending werden we getrakteerd op een fragment uit Our Planet. Waarin een indrukwekkende scene te zien is van walrussen die, omdat hun habitat slinkt door klimaatverandering, samenklieken tot een enorme vleesberg. Die hakt er meteen in. Ik moet mezelf dwingen om te blijven kijken, als ze van de rotsen af donderen.

Closing Time | Song around the World – Dock of the Bay

Hier wordt ik echt emotioneel van. Sowieso een prachtig nummer natuurlijk. Toen mijn laatste katje (kindje) dood ging had ik enige steun aan de originele versie van Otis Redding. Deze uitvoering van Song Around the World, harkt ook weer bijzondere mensen bij elkaar, met een aantal grote namen. Jack Johnson draagt bij, evenals Aloe Blacc (bekend van o.a. zijn samenwerking met Avicci).

Maar de nazaten van Otis Redding zelf stelen toch wel de show. Never even knew they were there! Of misschien toch de “Otis Redding Foundation students”. Didn’t know about that either. Het doet me ontzettend deugd dat deze geweldige artiest zo’n nalatenschap heeft.

Closing Time | Gary Clark Jr. – Nextdoor Neighbor Blues

Dit is weer een pareltje van de Mahogany Sessions, deze keer met Gary Clark Jr. in de hoofdrol. Deze jongeman timmert al 15 jaar aan de weg, met maar liefst 7 albums en met groot succes. Zijn gitaarspel wordt vergeleken met Jimmi Hendrix. Daar zou ik zelf aan toevoegen dat hij een betere stem heeft. Al zal hij daarmee waarschijnlijk nooit de statuur bereiken die Jimmi heeft, maar dat zal niemand meer lukken. Nextdoor Neighbor Blues is een lekker authentiek blues-nummer, met een wat vage tekst (is het nou z’n wijfie of z’n koter die mist, en waarom krijgt ie een pistool tegen zijn kop, en wat heeft die buurman er eigenlijk mee te maken?). Maar ach, als het lekker genoeg klinkt doet de tekst er minder toe. Ik hou ervan.

https://www.youtube.com/watch?v=Pz2XcDyubfU

Closing Time | Kortrijk Drumt

In België hebben ze ook een soort Koningsdag op 21 juli. Of ze dan echt zo los gaan als die gekke Nederlanders weet ik niet, maar een leuk feesie vieren doen ze in elk geval wel. In Brussel vond dit jaar een veel geprezen optreden plaats van Kortrijk Drumt; 150 drummers op een groot plein die synchroon op hun drumstel tekeer gaan. Nu had ik gezien de lovende kritieken wel iets spectaculairders verwacht, ze spelen eigenlijk gewoon mee met bestaande muziek. Niettemin is het best een indrukwekkend gezicht en het klinkt prima. Grappig detail: de burgemeester van Kortrijk drumde zelf ook mee.

Foto: BackBoris2012 Campaign Team (cc)

Kloon-clown

COLUMN - We hebben geschokt gereageerd op de verkiezing van Trump. Ons plaatsvervangend geschaamd. Vaak gelachen, soms besmuikt. Rare jongens, die Amerikanen. Maar oh, ironie! Vandaag krijgt Europa met Boris Johnson een kloon-clown in een toppositie.

Maar Johnson is wel slimmer dan zijn oranje equivalent. Hij heeft ook meer humor, zij het van de ruwere variant. Als hij een rottige opmerking maakt, zoals die over vrouwen in boerka’s die op wandelende brievenbussen lijken, schiet je vaak in eerste instantie toch in de lach. En waar je bij Trump vermoedt of gewoon overduidelijk ziet dat hij maar wat aan rotzooit, is dat bij Johnson een ander verhaal. Hij liegt er ook op los en waait vaak met de wind mee, maar van domheid kun je hem niet betichten. Al doet hij zich bij gelegenheid wel zo voor.

Als hij de clown uithangt, dan weet je dat hij probeert de aandacht af te leiden. Want dan gaat het in de media vooral nog over wat voor gekkigheid hij nou weer heeft geblaat of uitgevreten. Dat vinden we prachtig, het is tenslotte veel lolliger én eenvoudiger om grappen te maken over domme (of ranzige, racistische, enz.) uitspraken, dan ons bezig te houden met ingewikkelde vraagstukken zoals Brexit. Nu is die Olifant in de Kamer niet te missen, dus de damage control-functie blijft beperkt. Het is te hopen dat hij zich als prime-minister íets waardiger zal gaan gedragen. Maar ik ben bang van niet.

Closing Time | Dark Side of the Moon – jubileum maanlanding

50 jaar geleden, op 21 juli 1969, vond de eerste maanlanding plaats. Het spreekt nog altijd enorm tot de verbeelding.

Het is ook onderwerp van complottheorieën, evenals de maan zelf trouwens. In een ver verleden hield ik me nog wel eens bezig met dat soort dingen. Niet heel erg lang, want hoewel het interessante materie is, krijg je op den duur te maken met hele uh, vreemde mensen, zullen we maar zeggen. De aluhoedjes werden steeds groter en woester.

Closing Time | Amalgamation Choir

Nah dit is apart! Dit dameskoor zingt volledig á capella en maakt gebruik van allerhande geluiden, zeg maar. Klappen, stampen, ritselen, blazen, roezemoezen, noem maar op…nee niet allemaal tegelijk natuurlijk, ze hebben nog een paar andere nummers opgenomen, waardoor het principe me duidelijk is geworden. Grappig idee. Hoewel ze hier wel erg hun best doen een rommelig zootje van die geluiden te maken. Op YouTube staat ook een versie zonder dit vreemde intro, maar ik vond toch dat dat erbij moest. Na dat rare gedoe volgt een prachtig meerstemmig lied. Ik vermoed in het Grieks, gezien de tekst onder de clip, maar mijn talenkennis reikt niet zo ver en ik kon het na onderzoek ook niet helemaal duidelijk krijgen. Het vindt in elk geval plaats op Cyprus in de nationale bibliotheek en wordt gedirigeerd door Vasiliki Anastasiou.

Closing Time | Song Around the World – Higher Ground

Dit is weer zo’n project waar mijn hart echt sneller van gaat kloppen. Bij Playing for ChangeSong around the World, spelen muzikanten uit de hele wereld samen. Vanuit hun eigen woonplaats welteverstaan. Dat zal qua productie nog best wat voeten in de aarde hebben. De artiesten komen uit alle hoeken en gaten, met vaak hele bijzondere instrumenten. Zij spelen/zingen hun eigen stukje in terwijl dat gefilmd wordt en dat zal dan ergens centraal worden gemonteerd tot een samenhangend geheel. Het resultaat is altijd verbluffend. Het bestaat dan ook al een tijdje en er doen zo nu en dan echt grote artiesten mee. Die ik hier zeker ook nog een keer zal laten zien, maar nu eerst een aantal minder bekende grootheden.

Closing Time | Koolulam – Believer van Imagine Dragons

Ja hoi, daar ben ik weer met Koolulam, en het zal niet de laatste keer zijn. Ik kan er ook niks aan doen dat die lui me nooit vervelen. Ik ben geloof ik ook een beetje verliefd geworden op Ben Yafet, de dirigent van de organisatie. Om op te vreten die man. Deze keer zingt het koor “Believer” van Imagine Dragons. Het origineel kende ik wel, maar beluister ik nu ook met andere oren. Wat een geweldig nummer eigenlijk. En in deze versie krijg ik er gewoon kippenvel van. Wat een prachtige 3-stemmige compositie (dat maken ze er altijd van, om het interessant te maken voor een groot koor), en wat een energie spat er weer van het scherm.

Foto: CC: wikimedia Philip Chappell aka squidney

The most Wuthering Heights day ever

Vroeger was ik best wel fan van Kate Bush, haar album “The Kick Inside” staat in de kast en ik kan hem van A tot Z meezingen. Ook haar latere werk is van hoge kwaliteit. Sinds 2011 heeft ze echter geen werk meer uitgebracht en haar laatste optreden was in 2014. Volgens eigen zeggen geeft ze nu prioriteit aan haar familie. Jammer, maar de wereld is haar gelukkig niet vergeten, en heeft zelfs een speciale dag gewijd aan haar allergrootste hit. Ik kende het fenomeen niet, maar er blijkt zoiets te bestaan als The most Wuthering Heights day Ever. Wereldwijd komen groepen mensen, gekleed in rood en zwart, samen om te dansen op het wereldberoemde nummer. En dat vond dit jaar plaats op zaterdag 13 juli.

Het wemelt op YouTube van de filmpjes van de afgelopen jaren (het bestaat sinds 2013), waarvan ik er behoorlijk wat bekeken heb. Je zou denken dat dit een typisch  meisjes- en vrouwending is, maar er doen ook behoorlijk wat mannen mee, soms compleet met pruik en rode jurk aan (hoewel de still van onderstaand filmpje anders doet vermoeden, zijn dat zeker niet allemaal drags!). En het is aandoenlijk hoe ongelooflijk slecht het synchroon dansen gaat, maar dat lijkt ook niet echt de bedoeling te zijn; in een van de filmpjes hoor je de choreograaf zeggen “the messier the better”. Het gaat echt om de lol, en dat spat er dan ook vanaf.

Closing Time – Orka

Dit prachtige stukje muziek is een bewerking van het nummer Cuñaq. Dat nummer is een lofzang op de plaats Kunyaq in Peru, van de band Curawaka. De Israëlische zangeres Orka heeft er een Hebreeuwse tekst op gemaakt en heeft het de titel “lied van mijn hart” (shir livi – שר ליבי)  gegeven. Maar ze gaat na ruim 3 minuten over op de originele Spaanse tekst. Naast Hebreeuws en Spaans zingt ze af en toe ook in het Engels. De dame is dan ook een echte globetrotter volgens haar bio. Veel diverser dan dit wordt het echt niet.

Vorige Volgende