Ik ben geen hiphop-fan, al heb ik geen bezwaar tegen een goed getimede rap op zijn tijd. Maar De La Soul zou ik vast niet snel vinden in de suggesties op YouTube. Dus ik nam aan dat Tom Misch meer in mijn straatje ligt, al kende ik die ook helemaal niet. Een snelle scan van een paar van zijn nummers, leert me dat ik hem toch wat eentonig vind.
Dit is een bijzonder bandje. To say the least. De naam alleen al spreekt boekdelen: The Dead South lijken een parodie op het leven in het zuiden van de VS. Ze zien eruit als een soort Amish, met die hoeden en de baarden, de zwart-witte kleding, compleet met bretels. Ook hun teksten steken ontzettend de draak met het stereotype beeld dat we van die regio hebben; zwaar christelijk, vrouwonvriendelijk en gewelddadig.
Voor de duidelijkheid; de mannen zijn Canadees. Dat geeft het een venijnig randje. Vooral ook omdat de muziek zonder meer van grote klasse is. Ook als je niet van folk houdt, kun je niet ontkennen dat wat ze hier neerzetten goed is doordacht. En die clip! Ik ben onder de indruk, van zowel de humor als de muzikaliteit.
In Hell I’ll Be In Good Company. Zeker weten, als we daar The Dead South tegenkomen. Dat wordt line-dancing tot het einde der tijden. Zo lang ik er een biertje bij krijg, heb ik daar geen bezwaar tegen.
RECENSIE - Bijna iedereen die een jaar of 10 of ouder was in 1982, herinnert zich de magische poppenfilm The Dark Crystal, een pareltje uit de stal van Jim Henson. Na zijn overlijden werd zijn bedrijf voortgezet door zijn kinderen, die – ik neem aan noodgedwongen door financiële problemen – in 2004 een aantal rechten, waaronder die van The Muppets, aan Disney verkochten. Ze houden zich allang niet meer bezig met ouderwets poppenspelen, maar het bloed kruipt blijkbaar waar het niet gaan kan; in de nieuwe serie The Dark Crystal: Age of Resistance (Netflix) wordt het opnieuw tot leven gewekte land Thra, bijna geheel bevolkt door creatures, aangestuurd door hele horden poppenspelers.
En het werkt! Goed, ik vond de openingsscène met de foute heersers de Skeksis wel wat kinderachtig aan doen. Maar na 10 minuten zat ik er al helemaal in en zag ik de poppen als volwaardige karakters. Natuurlijk is er ook wel digitaal gesleuteld, maar dat mag de nostalgische pret niet drukken. Het moet evengoed een hels (en duur!) karwei zijn geweest. Al die poppen maken, al die poppenspelers en stemacteurs optrommelen en decors bouwen. De aftiteling liegt er niet om. Daarop is te zien dat Sigourny Weaver de voice-over verzorgt, en er vliegen nog een aantal bekende namen voorbij.
Bijna niemand kent Ima Robot, maar bijna iedereen kent dit nummer Greenback Boogie. Nou ja, iedereen die de geweldige serie Suits volgt (inmiddels is het 9e seizoen bezig, dus dan weet je wel hoe succesvol het is), want in een iets andere versie is dit hun titelsong.
Het origineel kende ik eerlijk gezegd ook niet, ik stuitte er toevallig op toen ik het nummer opzocht. Maar wat een ontdekking. De clip is echt waanzinnig! Zowel in de zin van compleet gestoord, als heel erg gaaf gemaakt. Blijf vooral ook helemaal tot het eind kijken, als het nummer zelf is afgelopen. Verrassing!
Out of the blue kwam er vandaag zomaar een oud nummer in mijn hoofd. God weet waar ik ’t vandaan haal, ik heb ’t al jaren niet meer gehoord. Er zal ergens in mijn hersenen een associatie zijn ontstaan, gek dat je die soms gewoon niet herkent. Maar ik heb de best-off-cd wel in de kast staan; Billy Idol is een van mijn guilty pleasures. Lekkere punkrock-kitsch.
En blijkbaar rockt ie er nog lustig op los, hoewel hij inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd bijna heeft bereikt. Hij ziet er ook nog bijna precies hetzelfde uit als vroeger, met een paar kraaienpootjes meer, maar verder geen spat veranderd. Ik hou ervan! Ook de jongere generatie is er niet vies van. Deze live-versie van Rebel Yell met Miley Cyrus uit 2016 is heel niet onverdienstelijk.
Na het denigrerende commentaar van Lara Spencer in Good Morning America (GMA), over de dansaspiraties van de kleine prins George, wiens lievelingsvak op school de balletles schijnt te zijn, ontplofte de social media van verontwaardiging. De hashtag #boysdancetoo werd al snel trending. En Trouw meldt: “Patricia Ward, de weduwe van danslegende Gene Kelly – u kent allemaal die scène uit ‘Singin’ in the Rain’ – schreef Lara een brief. ‘Gene zou er kapot van zijn geweest dat 61 jaar na zijn grensverleggende werk jongens die dansen nog steeds belachelijk worden gemaakt.’”
Het stereotype (schadelijke) beeld, dat ballet iets voor meisjes en homo’s is, is allang achterhaald. Ballet is topsport, misschien wel de aller moeilijkste die je kunt beoefenen. Je bent ook, behalve hopeloos ouderwets, nogal een kreng als je een jongetje belachelijk maakt omdat hij de balletles zo ontzettend leuk vindt.
De ludiekste reactie kwam van de beroemde choreograaf Travis Wall. Hij mobiliseerde binnen een dag een grote groep van 300 dansers, om een balletles van hem te volgen. Op Times Square, pal voor de studio van GMA. Om 7 uur ’s morgens, vlak voor de medewerkers arriveren om aan ’t werk te gaan, stond het plein vol met dansers en toeschouwers in alle soorten en maten. Nog voor de les over was, kwam een medewerker van GMA naar buiten om de menigte te vertellen dat Lara Spencer diezelfde ochtend nog in het programma haar welgemeende excuses zou aanbieden (iets wat ze overigens een dag na de gewraakte opmerking al op Instagram had gedaan).
RECEPT - Woehoe, de zomer is terug! Ik was al bijna weer aan de erwtensoep (niet vega, ik weet ‘t, maar wel een van mijn favorieten). Gelukkig laat de zon zich weer volop zien, en dan is het wat mij betreft saladetijd.
Deze venkel-peersalade is heerlijk en verfrissend. Voor de avondmaaltijd raad ik hem o.a. aan bij de paddenstoelenpasta, die smaken passen perfect bij elkaar. Maar ik eet hem ook graag bij de lunch, dan heb je die vitaminebom alvast maar binnen. Naast de bepalende ingrediënten kun je eindeloos variëren, de mijne is in elk geval nooit hetzelfde. Ik hou ’t zelf wel altijd bij witte of groene groentes, maar dat is een (esthetische) keuze. Qua smaak is er niets tegen tomaatjes of rode paprika bijvoorbeeld. Ik gebruik als topping altijd geroosterde pijnboompitten, maar de liefhebber kan er gerust ook kaas of croutons over gooien.
Dit is de variant die ik de laatste keer maakte:
1 hele venkel
1 flinke peer, niet al te rijp
½ komkommer
½ bakje tuinkers
½ zakje gemengde rucolamelange
½ citroen
50 gr. pijnboompitten
2 eetlepels mayonaise
1 theelepel mosterd
1 theelepel gedroogde dille (dragon is ook lekker)
aangelengd met volle yoghurt naar smaak
(tip: ik gebruik in plaats van deze dressing ook vaak gewoon een half bakje selleriesalade)
Girlpower! Wat een geweldige cover van The Chain van Fleetwood Mac is dit zeg. Vierstemmig. Met viool. En wat een heerlijk divers clubje ook, allemaal prachtig op hun eigen manier. Het plezier en de passie spatten gewoon van het beeld. Dat geldt trouwens net zo goed voor de mannen op de achtergrond. Wat is ’t toch mooi om te zien als muzikanten met elkaar iets tofs neerzetten.
In Sargasso’s redactielokaal is de zomervakantie merkbaar. Daarom sluiten we tot eind augustus doordeweeks wat vroeger dan normaal De reactievelden en het SG-café blijven gewoon open.
Je verwacht ’t niet als je ‘m hoort zingen, maar George Ezra is nog maar een broekie. In de commentaren onder dit clipje zegt iemand treffend: “Ian McKellen matches George’s voice more than George”. En hier is ie zelfs nog maar 21 jaar. En als je Sir Ian McKellen weet te strikken voor een videoclip (een erg lollige trouwens), dan heb je ’t best wel gemaakt. Dus. Listen to the Man.
De zondag sluiten we af met Barry White met Let the Music Play. The long version. Gewoon, omdat ik in the mood ben.
No you pervert, it’s not about sex. Ik ben in een romantische bui. Terwijl ik dit schrijf moet ik nog even wachten op mijn geliefde, zoals dat soms gaat. En dat je dan hevige voorpret kan hebben, om de muziek die nog komen gaat. Je hart dat alvast zachtjes neuriet, vol verwachting van de apotheose die straks gaat plaatsvinden, als je je lief daadwerkelijk in je armen sluit. Ja, ik heb dat nog steeds na 4,5 jaar, dat is ’t voordeel van een latrelatie. En als ik ‘m zat ben schop ik ‘m gewoon de deur weer uit, of als ik bij hem ben neem ik zelf de kuierlatten. Daar doen we heel niet moeilijk over. We voelen vrij precies aan wanneer het genoeg is geweest. We zijn Parttime lovers (tututerude, ook best een aardig nummer trouwens) en dat bevalt prima. We maken onze eigen muziek, en we maken samen muziek. Let the music play on.
Een vaak vergeten nummer van mijn held George Michael, en een van mijn favorieten. De emotie druipt ervan af. Wanhoop, melancholie, verdriet en liefde en de hunkering naar even, gewoon éven rust in de tent. En ooh die melodie, die stem, ik krijg er kippenvel van. Deze zaterdag sluiten we af met het geweldige Tonight. Ook als je geen liefdesperikelen hebt, een nummer om op je playlist voor een romantische avond met je lief te zetten. Prachtig.
In Sargasso’s redactielokaal is de zomervakantie merkbaar. Daarom sluiten we in augustus ook doordeweeks om 16 uur. De reactievelden en het SG-café blijven gewoon open.
Vreemd dat we van dit recente album van Lenny Kravitz zo weinig hebben gehoord in Nederland. Zeg maar gerust niks. Als dit nummer Low een indicatie is voor de rest, dan is het een steengoed album. Fijne clip ook, simpel maar toch heel aantrekkelijk om naar te kijken. Wat een multi-talent is die man toch.