Gastauteur

2.333 Artikelen
3 Waanlinks
25 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een kwestie van geluk

Hoe nauw hangen geluk en succes met elkaar samen? Is geluk afdwingbaar of te garanderen? Of is talent doorslaggevend voor succes? Is het een kwestie van geluk dat je talent bezit? De drie personages in Esther Freud’s nieuwe roman Een kwestie van geluk ervaren ieder op eigen wijze dat talent schromelijk wordt overgewaardeerd.

Op hun eerste dag aan de toneelschool vertelt de directeur een heel ander verhaal. ‘Op Drama Arts leer je je transformeren in een personage. Je speelt geen toneel. Je huppelt niet verkleed rond. (…) Je moet leren zijn. Je moet leren bestaan in je eigen wereld op het podium. Op andere toneelscholen leer je niks. Op andere toneelscholen wordt een reeks stukken opgevoerd in de hoop dat er met een beetje geluk iets blijft hangen. Zulke acteurs hebben geen idee waar ze zijn of waar ze naartoe gaan. Een student van Drama Arts onderscheidt zich echter van deze kleurloze troep. Een student van hier heeft een doel, een bepaalde energie die hem voortdrijft. Je leert iets, je krijgt een opleiding!

Eén van de studenten sputtert nog tegen: ‘Soms zie ik namelijk echt goede stukken, met acteurs die niet eh… hier zijn opgeleid… en eh, is dat dan een kwestie van geluk dat ze goed zijn?’ Volgens de directeur van de toneelschool is dit niet een kwestie van geluk, maar het onvermogen van de student om het verschil te zien tussen kunst en interpretatie.

Eén van de personages, Nell, heeft nadat ze van de opleiding is gestuurd moeite om een baantje te vinden. De agent van Nell stuurt haar daarom naar een auditiecoach. De coach helpt haar om meer zelfvertrouwen te krijgen. Dit lijkt Nell echter wel heel gemakkelijk: ‘Dus het is gewoon… een kwestie van zelfvertrouwen. Is dat alles?’. Daarop antwoordt de auditiecoach: ‘Zelfvertrouwen. En van talent natuurlijk, en geluk’. Twee weken later heeft Nell haar eerste professionele rol.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Dyslexie: a typeface for dyslectics

Hier weer een bijdrage die we overnemen van Osocio. Deze site volgt wereldwijd “social adverting and non-profit campaignes”.

I worked with many designers and desktop publishers and it is remarkable how many of them are dyslexic.

Dyslectics have trouble with reading and not every dyslectic likes to read.

Christian Boer of Studiostudio made a typeface especially for dyslectics. It is called Dyslexie.

The problem is that people with dyslexia see letters as 3D figures. And most of them are quite similar when rotating or reflecting.

Christiaan Boer modified the characters which he visualized in the video above.

Renske de Leeuw from the University of Twente did research on the typeface:

The conclusion of the study was that reading with the font “Dyslexie” doesn’t lead to an increase in reading speed. There was however a decrease in the reading errors when dyslectics read words that where printed in the font “Dyslexie”. This is an indication that reading with the font “Dyslexie” decreases the reading errors.

Students read the reading tests EMT and Klepel twice. Once printed in the font Arial and once in the font “Dyslexie”. The order was randomly assigned and in-between the reading tests an auditory task was fulfilled.

The Typeface is for sale. More about the project: Project dyslexie (in Dutch).

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De pensioenmythe doorgeprikt

Wederom nemen we een stuk over van het uitstekende Me Judice. Dit maal een boekbespreking van Bernard van Praag dat helemaal past binnen het actuele debat over het pensioenstelsel.

Het Nederlandse pensioenstelsel wordt vaak ten voorbeeld gehouden aan de rest van de wereld. In het onlangs verschenen boek De pensioenmythe wordt dit model en zijn vele bedenkers onder de loep genomen. De Amsterdamse hoogleraar Van Praag bespreekt het boek  en komt tot de conclusie dat de analyse van Pikaart scherp is, maar zijn aanbevelingen zijn mager. Een aanbeveling ondersteunt Van Praag echter van harte: een parlementaire enquête naar het demasqué van het Nederlandse pensioenmodel.

Pensioenmythe
Onlangs verscheen het boek De Pensioenmythe van Martin Pikaart (1968). Hoewel ik het niet met alles eens ben vind ik het een opmerkelijk boek, dat verplichte kost zou moeten zijn voor iedereen die zich in Nederland met de pensioenproblematiek bezig houdt. Ik denk hierbij aan politici, sociale partners, vakbonden, pensioenfondsbestuurder, en ambtenaren. Ik noem ze gemakshalve maar de pensioen–incrowd.

Houdbaarheid AOW
Er is in Nederland veel onrust over de pensioenen. Het gaat hierbij zowel om de houdbaarheid van de AOW als om de zogenaamde aanvullende pensioenen. Haast elke werknemer in Nederland is verplicht deelnemer aan een pensioenfonds, dat in ruil voor premiebetaling gedurende de actieve jaren een pensioen uitkeert na pensionering.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Plan

Deze bijdrage is van Karin Spaink en terug te vinden op haar site.

De ICT van de politie is na een decennium van geschutter nog niet op orde. Elke poging om tot een systeem te komen waarin aangiftes, signaleringen en onderzoeken landelijk beschikbaar zijn, blijkt de ellende te hebben vergroot in plaats van verkleind. Na elke nieuwe investering kan het systeem juist minder.

Inmiddels is de programmatuur bij de politie zo vakkundig gemold dat aangiftes geregeld niet in het systeem zijn terug te vinden en getuigenverhoren soms spoorloos verdwijnen. Het systeem is bovendien gebruiksonvriendelijk, instabiel en omslachtig. Agenten rukken zich de haren uit het hoofd.

Ook met C2000. het landelijke netwerk voor de hulpdiensten, is het al jaren miserabel gesteld. De dekking is gatenkaas, het systeem is onbetrouwbaar, telefoons vallen zomaar uit. De brandweer wil er inmiddels niet meer mee werken: te gevaarlijk.

Krap een jaar geleden besloot vtsPN – de club die de ICT van de politie regelt – daarom schoon schip te maken. De inhuurkrachten eruit, snoeien in het serverpark, de programmatuur opschonen. vtsPN kenschetste deze klus indertijd als ‘een openhartoperatie’. Kennelijk is de patiënt inmiddels overleden: de website politie-ict.nl – onderdeel van vtsPN – doet het al een tijdje niet meer. Configuratiefoutje. Niemand die het doorheeft.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Energiepolitiek en Klimaatpolitiek: Tweedeling of dubbelslag?

Vorige week brachten we de bijdrage van Jan Paul van Soest uit de essay-bundel “De Vergeten Kernvragen in het Energiedebat” alhier. Ditmaal de bijdrage van Simon Kalf uit diezelfde bundel. Hij is bestuurslid ASPO/Peak Oil NL en lid van de Bezinningsgroep Energie.

Energiecrisis en Klimaatcrisis: twee termen die kunnen rekenen op grote naamsbekendheid. Overal, in de media, de politiek en de wetenschap, wordt er over gepraat en geschreven, en de meningen zijn divers. Soms, te vaak, wordt er een tegenstelling tussen de twee gesuggereerd, waar in werkelijkheid deze crises én hun oplossingen hand in hand gaan.
De redenering: Energie = Economie en Klimaat = Milieu creëert zo’n (valse) tegenstelling. De eerste vraag die gesteld moet worden: “Is die redenering houdbaar?”. Het antwoord daarop is even simpel als stellig: “Nee”. Niemand kan volhouden dat de klimaatverandering geen economische gevolgen heeft noch dat onze manier van energiegebruik, met name door de verbranding van fossiele brandstoffen, geen invloed op het klimaat heeft. Niemand, behalve dan klimaatsceptici, aan wie ik hier verder geen aandacht zal besteden.
Er zijn ook “energiesceptici”. Die beweren dan dat er “nog voor honderden jaren” voorraden fossiele brandstoffen beschikbaar zijn. Dergelijke beweringen worden echter nooit onderbouwd en het is dus tijd om aan te tonen dat dit een misvatting is; winbare voorraden en voorkomens worden door elkaar gehaald.

Dat de twee aankomende crises, energie en klimaat, een ernstige bedreiging vormen voor de samenleving, ja zelfs de potentie hebben deze te vernietigen, is steeds meer gemeengoed. Dat er een versterkende wisselwerking tussen die twee bestaat, is dat in veel mindere mate. Om deze wisselwerking goed te doorgronden zullen de beide begrippen eerst los van elkaar geanalyseerd moeten worden, om ze na de analyse weer samen te voegen. Dan zal blijken dat er een dubbelslag gemaakt kan worden bij het matigen van de gevolgen van beide crises. Dat gaat dan om het drastisch ingrijpen op ons energieverbruik. In kwantitatieve zin door het sterk beperken van het verbranden van fossiele brandstoffen; in kwalitatieve zin door een fundamentele verandering van de energiemix. Geen kolen meer, maar wel duurzaam opgewekte elektriciteit en gas als transitiebrandstof. Olie zal al zo snel minder beschikbaar zijn dat beperking vanzelf optreedt. Maar daar geldt, dat het niet langer primair als brandstof gezien moet worden, maar als grondstof voor de petrochemische industrie.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bezuiniging op kinderopvang blijft zonder grote gevolgen

Deze bijdrage van Egbert Jongen is overgenomen van Me Judice.

De Tweede Kamer debatteert donderdag over het kabinetsplan om flink te bezuinigen op de kinderopvangtoeslag. De door critici voorspelde negatieve effecten van de bezuiniging worden zwaar overdreven, stelt Egbert Jongen, onderzoeker bij het Centraal Planbureau op het terrein van arbeidsmarkt en kindregelingen. De beslissing wel of niet te werken en hoeveel uur te werken wordt maar beperkt beinvloed door de subsidie voor kinderopvang. Personeel van kinderopvang heeft weinig te vrezen: de groei van de formele kinderopvang staat voor een belangrijk deel los van de hoogte van de subsidie. En of kinderen beter of slechter af zijn in de formele kinderopvang is niet goed te zeggen.

Kritiek op bezuinigingsplannen
Minister Kamp heeft onlangs de kabinetsplannen bekend gemaakt voor de kindregelingen. Daarbij is een aanzienlijke bezuiniging op de kinderopvangtoeslag voorzien. Dit heeft de nodige aandacht gekregen in de media en ook op dit forum (Sent en Schippers, 2011). De plannen zijn niet overal enthousiast ontvangen. Aanstaande donderdag debatteert de Tweede Kamer over de plannen. Een goed moment voor een kort overzicht van wat we van de plannen kunnen verwachten. Wat betekenen de plannen voor de arbeidsparticipatie van jonge ouders? Moeten medewerkers in de formele kinderopvang vrezen voor hun baan? Worden de kinderen de dupe? En, tot slot, wat betekenen de plannen voor de administratieve lastendruk?

Géén massale uittocht jonge ouders
Het effect van kinderopvangsubsidies op de arbeidsparticipatie van jonge ouders is beperkt. Ondanks de forse verlaging van de ouderbijdrage in de jaren 2005-2007 is de arbeidsparticipatie van vrouwen in de leeftijd van 20 tot 50 jaar met een kind tot 12 jaar niet uitzonderlijk gegroeid ten opzichte van vrouwen 20 tot 50 jaar zonder een kind tot 12 jaar (Jongen, 2010). Dit geldt zowel voor de participatie in personen als het aantal uren per werkende. Soortgelijke studies in het buitenland vinden doorgaans ook kleine participatie-effecten van wijzigingen in de subsidie voor kinderopvang. Verder blijken in enquêtes de kosten van kinderopvang maar een beperkte rol te spelen bij de participatiebeslissing van jonge ouders (Portegijs e.a., 2006). Ten slotte geeft een simulatieanalyse van het Centraal Planbureau eveneens aan dat er slechts kleine participatie-effecten zijn. (noot 1)

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zelf sparen voor latere zorg

Dit stuk hebben we overgenomen van Me Judice.

De kosten van de gezondheidszorg blijven sterk doorgroeien, onder andere door de vergrijzing. Een slinkende groep werkenden moet daardoor de zorgkosten dragen van een groeiende groep gepensioneerden. Dat kan anders, namelijk door de zorg minder via een omslagstelsel te betalen. Door mensen verplicht te laten sparen voor latere zorg worden de zorgkosten meer door de zorggebruikers gedragen. Dat vereenvoudigt de uitdaging de stijgende zorgkosten te financieren, stellen Werner Brouwer, Arjen Hussem, Niels Kortleve, Martin van Rijn.

Grenzen betaalbaarheid en solidariteit in zicht
De oplopende zorgkosten blijven de gemoederen bezighouden. Minister De Jager noemde ze onlangs zelfs zijn grootste financiële zorg. Groter nog dan de huidige financiële crisis. Maar bijna elke maatregel om zorgkosten te besparen stuit vanwege de gevolgen op maatschappelijke en politieke bezwaren. Want wie wil er nu een kleiner zorgpakket, een hogere eigen bijdrage of langere wachtlijsten? Alhoewel ook aan (sommige van) deze zaken ongetwijfeld niet valt te ontkomen, lijkt een verdere kostenstijging onafwendbaar.

Tegelijkertijd lijken de grenzen aan de betaalbaarheid van en de solidariteit binnen de zorg in zicht te komen. Dat komt mede door de manier waarop we de zorg nu financieren. Het invoeren van een (verplichte) vorm van zorgsparen voor latere zorg kan een deel van de oplossing bieden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Another day at the office V


Wouter Mijland, bosbouwkundige en kunstenaar, werkt momenteel in de jungle van Zuid Oost Kameroen. Sargasso plaatst de komende weken foto’s en verhalen door die Wouter ook op zijn eigen blog Extra Way to Express zet. Hierboven ziet u het bureau van Wouter in Kameroen. Wouter stelt zich hierbij in de derde persoon enkelvoud aan u voor:

Met een klein budget en vol goede moed probeert hij een gemeenschapsbossen project, dat ernstig leidt onder het brutaal afkappen van ontwikkelingsgeld door onze rechtse regering, nog enigszins te redden. Door zich onder de bevolking te mengen, veel in het bos zelf te zijn en als een doorsnee Kameroenees te leven hoopt hij inzicht in de problematiek te krijgen en daardoor eenvoudige doch werkbare praktische oplossingen te ontwikkelen. Ontwikkelingssamenwerkingsprojecten zijn vaak verre van realistisch. Het bureau en de praktijk staan te ver uit elkaar. Onbetrouwbare mensen en initiatieven worden gesubsidieerd, waardoor sociale lokale structuren ontwricht raken. Grote organisaties besteden veel budget aan dure auto’s, consultants, topsalarissen voor het management en mooie huizen en kantoren. Wat dat betreft verschilt Afrika niet veel van Europa. Wouter reist per Chinese motorfiets, slaapt waar hem een plek wordt aangeboden en eet wat de pot schaft. Hij doet nu en dan verslag op zijn blog als er voldoende diesel voor de generator is en de satellietverbinding voor het internet, gehackt via de Wifi van een nabijgelegen bureau van een internationaal mijnbouwbedrijf dat in de regio actief is, het doet. De ene keer wat gefrustreerd, de andere keer dik tevreden. Ontwikkelingssamenwerking in de jungle gaat niet van een leien dakje en vergt een boel aanpassing en nieuw inzicht.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Minder informatie naar de Kamer

Een gastbijdrage van GB, ook te lezen op Publiekrecht & Politiek.

Handige jongen, die Rutte. NOS.nl en Nu.nl koppen: ‘Rutte: ‘Minder informatie via de commissie stiekem.” Aanleiding waren berichten uit De Volkskrant dat Ter Horst en later Hirsch Ballin in de besloten commissie over de veiligheidsdiensten aan de fractievoorzitters uit de Tweede Kamer hadden verteld dat Willem-Alexander een bedrag had overgemaakt naar een makelaar ergens in een belastingparadijs. De politici voelden zich gepiepeld en lieten de boel lekken naar de krant die al een beruchte journalistieke voet tussen de deur van de Eikenhorst had. Via deze route kunnen de Kamerleden vervolgens weer vragen stellen. Op die vragen zijn dan nu antwoorden gekomen.

De koppen van Nos.nl en nu.nl zullen openbaarheidsminnend Nederland op het eerste gezicht gerust stellen. Minder informatie via de Commissie Stiekem leest immers als: ‘meer informatie rechtstreeks naar de Kamer, in de volle openbaarheid.’ Dat staat echter niet in de antwoorden.

Rutte schrijft eigenlijk dat hij spijt heeft dat het überhaupt aan een parlementariër verteld is. De betalingen waren immers zo privé dat ze niemand aangaan. Hier had de Tjeenk-Willink-doctrine, ook bekend als de ‘dat gaat je geen zak aan-leer’, toepassing moeten vinden. In die doctrine moeten Kamerleden rekening gaan houden met de privé-sfeer van de Oranjes en volgt uit de Eed bij de inhuldiging van de Koning dat parlementariërs ook geen vragen meer mogen stellen over dit soort dingen, omdat het niet is wat een goed en getrouw parlementariër schuldig is te doen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Ouwehand

Hier wederom een gastbijdrage van Marcel Otto. Past goed in de hier gevoerde discussies over onverdoofd (ritueel) slachten, waar de Tweede Kamer ook vandaag weer over vergadert.

Wat een verademing om gisteravond tijdens het uurtje zedenprediken van de heren Knevel en Van den Brink te kijken naar Esther Ouwehand, nummer 2 van de Partij voor de Dieren. Wars van politiek gekonkel leek ze, onverstoorbaar ging ze recht op haar doel af zonder daarbij overigens af te stappen van een algemene vorm van beschaving. En onvermoeibaar legde ze nog maar eens uit waarom er een einde moet komen aan de rituele slacht.

Achter haar woorden laaide het vuur van haar overtuiging, maar ze liet niet toe dat deze emotionele razernij haar betoog overheerste. Beschaafd en intelligent legde ze haar argumenten op tafel zonder zich te bedienen van de retorische trucjes van haar opponent, een dertien-in-een-dozijn-politicus van het CDA, van wie ik de naam al niet meer weet.

Overduidelijk was dat deze man zich puur liet drijven door pragmatische partijpolitiek. Wat kon hem het schelen hoe dieren aan hun eind worden gebracht. Ja, dat zei hij niet. Hij zei erg begaan te zijn met die wezens, wandelende apparaten die zo verdomd lekker smaken als ze eenmaal op je bord zijn beland.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Cookies beheren met… cookies!

Deze gastbijdrage is van Jaap-Henk Hoepman, werkzaam bij TNO en de Radboud Universiteit. De bijdrage staat ook op zijn blog. Vergelijk dit stuk trouwens eens met dit artikel van Emerce.

De Tweede Kamer stemt morgen over een wetsvoorstel waardoor bezoekers van websites expliciet toestemming gevraagd moet worden voor het plaatsen van cookies. Adverteerders en websitebeheerders zijn tegen deze plannen. Als belangrijk argument noemen zij dat de wet onuitvoerbaar is. Gebruikers zouden een grote stroom pop-ups moeten wegklikken iedere keer dat ze een website bezoeken. Dit is echter een verkeerde voorstelling van zaken.

Je hoeft een terugkerende gebruiker niet opnieuw om toestemming te vragen om cookies te plaatsen. Die toestemming kun je namelijk ook opslaan… in een cookie! De Europese richtlijn (vanwege welke de Nederlandse telecomwet moet worden aangepast) maakt namelijk een uitzondering voor cookies die technisch gezien noodzakelijk zijn voor het inrichten van een webgebaseerde dienst. Voor dergelijke cookies hoeft geen expliciete toestemming gevraagd te worden. Een voorbeeld van zo’n cookie is een sessiecookie die gebruikt wordt om je boodschappen in het winkelmandje van een webwinkel bij te houden.

Deze uitzondering geldt ook voor een cookie waarin staat of de gebruiker cookies voor deze website al dan niet accepteert. Ook dat is immers puur een technische maatregel zonder welke de toestemming niet opgeslagen kan worden. Bovendien maakt zo’n toestemmings-cookie een gebruiker niet traceerbaar. Het is dan wel van belang dat er verder geen identificerende gegevens in deze cookie staan: een simpele cookie met enkel de waarde ‘ja’ of ‘nee’ volstaat. Het is verstandig om deze cookie een beperkte geldigheid te geven, zodat de gebruiker om de zoveel tijd om zijn voorkeur gevraagd wordt. Merk op dat iedere website zijn een eigen toestemmings-cookie heeft. Een gebruiker kan dus zijn voorkeur per website aanpassen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De zegeningen van die vervloekte euro

Deze bijdrage is van Jan Luiten van Zanden van de Universiteit Utrecht. Het stuk is overgenomen van Me Judice.

Het experiment van de euro is in het verleden bekritiseerd omdat een gemeenschappelijke munt een collectief goed is dat door gemeenschappelijke besluitvorming beheerd moet worden, terwijl binnen de EU de feitelijke macht over financiële en budgettaire kwesties gedecentraliseerd bleef. Het leek daardoor een instabiel systeem te zijn, dat alleen door soepele international coördinatie overeind kon worden gehouden. En die coördinatie werkt misschien goed in tijden van voorspoed, maar komt onder druk te staan wanneer het tegenzit.

Crisis als lakmoesproef
De afgelopen jaren vormden een goede testcase van deze fundamentele kritiek op de euro. In feite ontwikkelde zich een nachtmerriescenario waarvan het eind nog niet in zicht is. Het wordt in de discussie van de laatste jaren nog wel eens over het hoofd gezien dat juist landen als Duitsland en Frankrijk als eerste begonnen te knagen aan de grondslagen van het systeem. Dit uitte zich in verzet tegen te rechtlijnige uitvoering van het Stabilisatiepact, waarin de regels van het spel vastgelegd waren. Vooral Duitsland had er problemen mee dat de tekorten die sterk waren opgelopen na de hereniging van het land, en opnieuw groeiden na de recessie van 2002-2003, conform de regels van het spel zouden worden bestraft met het opleggen van boetes. Aldus werd het boetesysteem in feite al in een vroeg stadium buiten werking gezet, tot frustratie van toenmalig Minister van Financiën Zalm. Deze verwikkelingen in die jaren vormden nog maar een bescheiden voorspel van het echte drama dat zich de afgelopen jaren aan het ontvouwen is.  Maar het is de moeite waard om deze fase even te memoreren – te vaak wordt in de recente discussies gedaan alsof het overtreden, ondermijnen of ontlopen van regels een typisch Zuid-Europese aangelegenheid zou zijn.

Vorige Volgende