Overzicht

Edge of Europe

163 Artikelen
1 Waanlinks
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Mauro Edmundo Pedretti (cc)

Berlusconi ging voor gelijkspel – en kreeg het

, door

ANALYSE - Silvio Berlusconi verloor weliswaar miljoenen stemmen, maar heeft toch de Italiaanse verkiezingen gewonnen.

Nu de stemmen geteld zijn en de puinhoop die de Berlusconiaanse kieswet heeft gecreëerd duidelijk is, weten we meteen wie de grote winnaar is. Niet de centrumlinkse coalitie die de meeste stemmen kreeg. Niet de Movimento 5 Stelle van Beppe Grillo die ineens een factor van groot belang is geworden. De grootste winnaar is de man die zes miljoen stemmen verloor: Silvio Berlusconi.

Half december nog stond zijn PdL op instorten. Vaste partner Lega Nord wilde niets meer van hem weten, een reeks nieuwe corruptieschandalen in onder andere de provincie Lazio (Rome) en de regio Lombardije (Milaan) – geen onbelangrijke gebieden – deden de peilingen geen goed en PdL-kopstukken stonden in de startblokken om de partij te verlaten.

De oude vos greep op dat moment krachtig in, keerde terug aan het hoofd van zijn partij, gelastte de aangekondigde lijsttrekkersverkiezingen af en begon een media-offensief dat zijn weerga niet kent. Vorige week werd dit afgesloten met een persoonlijk geadresseerde brief aan honderdduizenden ouderen, waarin teruggave van de gehate onroerend-goedbelasting IMU werd beloofd. De brief leek zo veel op een brief van de Belastingdienst, dat zich her en der op de postkantoren rijen oudjes vormden om hun door Monti “gepikte” centjes terug te vorderen.

Foto: Jeroen Mirck (cc)

‘Het etnische taboe’

, door

COLUMN - Roepen dat er een etnisch taboe is in Nederland, nadat Geert Wilders gedoogkwast van een heus kabinet is geweest, is de gotspe van de eeuw tot nu toe. Ik wilde er eigenlijk geen woorden aan vuil maken, Joost Niemöller, maar als in een land een “Marokkanenprobleem” wordt besproken in de volksvertegenwoordiging, kun je nauwelijks meer van een etnisch taboe spreken.

Toch heb je wel een beetje gelijk, Joost. Op bepaalde etniciteiten berust in Nederland wel degelijk een taboe. Zo heb ik in de kranten heel veel gelezen over de gebeurtenissen in Haren, maar daarbij wordt nooit de etniciteit van de daders vermeld. Dat laten de politiek correcte media over aan de lezer – die mogen zelf raden wie daar de schuldigen waren. Zelfs voornaam plus initiaal van veroordeelde relschoppers wordt niet vermeld. U moet het hebben van de foto’s. Tsja. Dat kunnen natuurlijk net zo goed Polen zijn, toch?

Wat actueler is het SNS-schandaal. En kijk, er is iemand gearresteerd: Buck G. De Telegraaf, bekend om haar welhaast verkrampte politieke correctheid als het gaat om etniciteit, vermeldt er niets bij. We moeten gissen uit welke cultuur deze verdachte van het betere graaiwerk afkomstig is. Misschien heet hij wel Buck Green en is het zo’n Amerikaanse graaiert, en misschien wel Buck Groenhof. Een Vlaming natuurlijk! Het zou zomaar kunnen, de krant maakt ons niets wijzer.

Foto: Javi (cc)

Heldendom

, door

COLUMN - We’re nothing  / And nothing will help us (David Bowie, Heroes)

Ik bedacht me laatst dat ik van niemand een fan ben, en dat ik geen helden heb. Fandom is me te religieus van aard. Je kent ze wel, mensen die fan zijn van Lou Reed en dus Metal Machine Music in de kast hebben staan. Want het is een album van Lou Reed, al is het grotendeels ongenietbare noise en bovendien een zwakke reprise uit 1975 van wat in 1968 nog avant garde was, toen Reed met de Velvet Underground White Light/White Heatuitbracht. En dus moet je het hebben, en moet je het verdedigen, al luister je er nooit naar. Ik luister graag naar Lou Reed, maar ik ben geen fan.

Oscar Pistorius was een held in Italië. Zijn strijd om op de Olympische Spelen te mogen uitkomen werd door miljoenen in dit sportgekke land gevolgd. Zijn doorzettingsvermogen en zijn ijzeren wil moesten als voorbeeld dienen voor de jonge mensen van een land waar succes vaker afhangt van wie je kent dan van wat je kunt. Het is allemaal heel erg nobel, en wellicht zult u nu denken dat je zijn prestaties en zijn misdaad los van elkaar moet zien.

Foto: doctress neutopia (cc)

Obama’s schone vuile oorlog

, door

OPINIE - Dat een leger probeert met zo min mogelijk eigen slachtoffers een vijand te verslaan, is misschien wel niet erg chic en al helemaal niet heldhaftig, maar wel logisch. De Romeinen leerden hun soldaten al dat een steekwond van vijf centimeter diep effectiever is dan een zwaardslag, en dat de steekbeweging de aanvaller bovendien veel minder kwetsbaar maakt voor de wapens van de vijand dan het hakken met een opgeheven arm.

Tijdens de Vietnamoorlog  is vooral de VS buitengewoon gevoelig geworden voor de aantallen gedode militairen van het eigen leger. Dit feitelijk hoogst immorele onderscheid tussen the lives of American soldiers en de levens van mindere volkeren vertaalt zich in dramatische acties zoals de Hill of Crosses in Californië, waar 5,000 kruisen staan voor Amerikaanse soldaten die in Irak zijn omgekomen. Over het aantal gedode Irakezen is veel onduidelijkheid, maar het betreft een veelvoud van het aantal Amerikanen. Niet dat veel mensen er om malen.

Recente schattingen van de Amerikaanse National D-Day Foundation resulteren in 2499 gedode Amerikaanse soldaten op één dag – 6 juni 1944, toen de Geallieerden in Normandië landden. We mogen er rustig van uitgaan dat dergelijke massale acties niet meer mogelijk zijn – het thuisfront zou het niet accepteren.

En dus worden oorlogen tegenwoordig anders gevoerd. Bombarderen bleek hoogst effectief, omdat je met een handvol mannen (tegenwoordig alleen een piloot) in de relatieve veiligheid van het luchtruim in luttele seconden duizenden slachtoffers kunt maken. Nadeel is wel dat die mannen hoog opgeleide specialisten zijn en daarom niet zo eenvoudig te vervangen als een eenvoudige infanterist.

Foto: Lola Audu (cc)

Eerwraak

, door

OPINIE - Eerwraak is geen islamitisch verschijnsel, net zo min als mass shootings een christelijk fenomeen zijn.

‘Wie de dood van echtgenote, dochter of zus veroorzaakt na ontdekking van een onwettige seksuele relatie, en in staat van woede veroorzaakt door de aantasting van zijn eer of de eer van de familie, wordt gestraft met een gevangenisstraf van drie tot zeven jaar. Tot eenzelfde straf wordt veroordeeld hij die in voornoemde omstandigheden de dood van de persoon veroorzaakt met wie de echtgenote, dochter of zus een onwettige seksuele relatie heeft.’

Zo ziet dat er dus uit, eerwraak in een Wetboek van Strafrecht. Drie tot zeven jaar voor moord uit woede om de aantasting van de eer, waar elke andere moord kan leiden tot levenslange gevangenisstraf. De hierboven geciteerde wet was, tot een wetswijziging in 1981, van kracht. Niet in Marokko, niet in Turkije, niet in Egypte, niet in Somalië maar in Italië.

‘De reden voor de strafvermindering lag besloten in een “onwettige seksuele relatie” waarin een van de vrouwen van de familie betrokken was; hieruit volgde automatisch dat de eer was aangetast,’ vervolgt de Italiaanse wikipedia over artikel 587 van de Codice Penale. Hieruit volgt dat mannen de eer van de familie niet konden aantasten, hoe vaak ze ook naast het potje piesten – en Italianen zijn beruchte vreemdgangers en hoerenlopers.

Foto: Maurice (cc)

Ik vin u zo lief

, door

COLUMN - Waarom plaatste de Volkskrant een gedrocht van een column als die van Jan Bennink?

Herinnering, schreef Cees Nooteboom in Rituelen, is een hond die gaat liggen waar hij wil. Zo herinner ik me dat ik in 1973 – ik was toen net vier – van school een boekje kreeg met kindertekeningen en -brieven aan koningin Juliana ter gelegenheid van haar zilveren regeringsjubileum. Het werkje heette Ik vin u zo lief. Het is op Marktplaats nog wel te vinden, mocht u geïnteresseerd zijn.

U kunt ook gewoon een abonnement op de Volkskrant nemen, want op de opiniepagina van die krant deed Jan Bennink het kleffige kinderwerkje nog eens dunnetjes over. Met de naïviteit van de man met de pet laat Bennink de koningin Chardonnay drinken – want dat klinkt zo chic – en op geschept papier schrijven, aan een Louis XVI-secretaire.

Nu is Bennink helemaal geen man met de pet. Bennink is een reclamejongen. Vandaag schrijft hij een roerend verhaal over de eeuwenoude tradities van een roemrijk merk whiskey en morgen laat hij kirrende baby’s over uw televisiescherm dartelen om u luiers aan te smeren. Net zo makkelijk.

Bennink weet net als ik dat Chardonnay zo’n beetje de minst chique witte wijn is die je kunt vinden, met uitzondering natuurlijk van de Keller-Geisters en Tavernello’s van deze wereld. En Bennink weet ook dat de koningin gewoon een werkkamer heeft, met een degelijk bureau en een paar pakken 80 grams A4, en geen gammele secretaire. Een gammele secretaresse wellicht, om de boel uit te typen.

Foto: Kellie Parker (cc)

Het anti-AIDS spotje Italiaanse stijl

, door

COLUMN - In Italië hebben homoseksuele mannen nog een lange weg te gaan om geaccepteerd te worden.

Het Italiaanse ministerie van Volksgezondheid heeft een televisiespotje tegen AIDS uitgebracht waarin de beroemde acteur Raoul Bova figureert. Hier en daar wordt een beetje lauw geprotesteerd tegen de weglating van het woord preservativo – condoom – uit de uiteindelijke versie van de spot.

Maar het is nog gekker. Dit is wat het ministerie zelf over de spot liet weten:

In lijn met de aanbevelingen van de nationale commissie AIDS wil de overheidscampagne het besef van het risico van HIV-infectie verhogen en voorlichten over besmetting en beschermingsmethoden. De campagne richt zich op de hele bevolking en in het bijzonder op die groepen die het als meest risicovol worden gezien: volwassenen, migranten, homoseksuele mannen, jongeren, vrouwen.*

Kijk even mee.

We zien een oudere man die ons vertelt dat het een probleem is dat ons allemaal aangaat. Dan een man en een zwangere vrouw, twee knuffelende vrouwen, een vrouw en een Afrikaanse man, en dan een man alleen met AIDS op zijn handen geschreven en een condoom in zijn handen, die zegt: Met een enkel gebaar bescherm ik mijn [mannelijke] partner beter. Hierna de uitsmijter – Samen tegen AIDS winnen we – uitgesproken door Bova.

Foto: Rupert Ganzer (cc)

Kwaliteit

, door

COLUMN - We kijken massaal naar DWDD, eten liever Goudse kaas uit Duitsland dan authentiek Goudse en richten ons huis in met Ikeameubels. We houden niet van kwaliteit.

Nederlanders die over kwaliteit praten – heeft u ook altijd het idee dat ze de kwaliteit van de opbrengst bedoelen? Ik wel. Neem bijvoorbeeld Goudse kaas. Ik heb bij Campina Goudse kazen het magazijn in gereden die in Duitsland waren vervaardigd. Nou eet u Goudse alsof het niks is, maar deze kaas heeft een zekere naam en faam in het buitenland.

Van enige bescherming van de authenticiteit wil niemand in Nederland echter horen, want een eventuele Goudse kaas “BOB” (wat in Italië DOP heet), dat is maar lastig voor de kaasindustrie. Die koeien moeten dan in de streek rond Gouda gemolken worden en de kaas mag dan niet meer in Tilburg worden vervaardigd. Het gevolg is dat Goudse kaas ook in Duitsland of pak ‘m beet Guangzhou gemaakt mag worden. Dat zal me een kwaliteit opleveren! Inmiddels is hier in Italië de Leerdammer, merknaam van een ‘moderne’ kaas die pas sinds 1977 verkrijgbaar is, makkelijker te vinden dan een mooi stuk Goudse. En maar klagen dat we geen culinaire traditie hebben. Goh, hoe zou dàt toch komen?

Foto: Roberto (cc)

De toekomst? Chaos

, door

ACHTERGROND - De Italianen gaan komend weekend naar de stembus om de leiders van twee grote partijen te kiezen. Grote vraag is of Silvio Berlusconi zich weer in het strijdperk zal begeven.

Primarie – spreek uit: prie-mà-rië – zijn Italiaanse primaries en het land is deze weken in de ban van twee belangrijke voorverkiezingen: die van de coalitie onder leiding van de Partito Democratico waar centrumlinks de verkiezingen mee ingaat en die van het centrumrechtse Popolo della Libertà – de partij van Berlusconi.

Dit weekeinde vond de eerste ronde van de primaries van de centrumlinkse coalitie plaats en de uitkomst was voorspelbaar: winst voor de oude PD-partijleider Luigi Bersani met 44,9% van de stemmen en een sterke tweede positie voor de belangrijkste uitdager Matteo Renzi, PD-burgemeester van Florence, met 35,5%.

Volgend weekeinde gaan we dus naar de ballottaggio, de tweede stemronde, en die zal bepalend zijn voor de centrumlinkse koers in de nabije toekomst. Bersani (61), de ouderwetse sociaaldemocraat van het vakbondstype, of Renzi (37), die meer affiniteit heeft met Tony Blair en zijn campagne deels financierde met geld van beursjongens. De leider van de grootste linkse vakbond CGIL, Susanna Camusso (57), heeft al problemen voorspeld als Renzi mocht winnen.

Silvio’s PdL is nog niet zo ver. Als Berlusconi zelf meedoet aan de verkiezingen, dan zijn primaries niet nodig – aldus sommigen binnen zijn partij, niet in de laatste plaats Silvio zelf die ze ‘nutteloos en schadelijk’ noemt. Anderen dreigen juist om de partij te verlaten als Silvio toch besluit om “het strijdperk te betreden” zoals hier de uitdrukking is. De oude vos twijfelt nog, en die twijfel kan bij hem tot op de dag van de voorverkiezingen duren.

Foto: uhuru1701 (cc)

Onoprecht volk

, door

COLUMN - Er loopt heel wat onoprecht volk rond in Italië. Maar zulk schijnheilig schorem als de Vrienden van Israel ben ik hier nog niet tegengekomen.

Er loopt heel wat onoprecht volk rond in Italië – het zal de lezer van deze pagina’s niet ontgaan zijn. Zo hebben we bijvoorbeeld de burgemeester van Rome, eigenhandig over de schouders van de camerati opgeklommen van fascistisch straathondje tot burgervader van de hoofdstad. En ja, als burgemeester van de Eeuwige Stad kom je nog eens ergens.

Dat zag u goed. Dat was de politieke erfgenaam van Benito Joden-behoren-niet-tot-het-Italiaanse-ras Mussolini met een keppeltje op in het belangrijkste monument ter nagedachtenis van de Holocaust – het Yad Vashem in Jeruzalem. Ik heb er Leon de Winter niet over gehoord. Ik heb er Ronny Naftaniël niet over gehoord. Ik heb er de Italiaanse Joden niet over gehoord. En als morgen de voltallige Kamerfractie van de Gouden Dageraad in het gelid achter hun Führer het Holocaustmuseum in marcheert om een krans te leggen, dan zal het weer stil zijn.

Dat zijn de Vrienden van Israël. Als je je zorgen uit over de burgerbevolking van Gaza, dan ben jij de antisemiet. Maar als je je armband met het Keltisch kruis verruilt voor een keppeltje om krokodillentranen te huilen bij het monument voor de slachtoffers van jouw Duce en zijn trawanten, dan ben je welkom.

Foto: CODEPINK Women For Peace (cc)

Grenzen

, door

OPINIE - Over waarom Joël Voordewind een dwaas is.

Gelukkig zijn er in tijden van crisis nog Nederlandse politici die het hoofd koel houden en verstandige dingen roepen. Gematigde dingen. Christelijke dingen. Zoals Joël Voordewind.

CU ook motie om veilige en erkende grenzen voor Israel te bepleiten. Hard nodig, de laatste dagen zijn er 116 raketten afgevuurd op Israel.

Het is dit soort onderhands, achterbaks gelul dat mij woest maakt. 

Er zijn namelijk internationaal erkende grenzen voor Israël. Internationale grenzen die bijvoorbeeld Yassir Arafat bereid was te accepteren. Internationale grenzen waar VN-resoluties over zijn aangenomen. Het zijn de grenzen van 1967 en het is Israël wat deze grenzen maar niet wil accepteren.

Israël wil “veiligheidszones”, Israël wil garanties voor illegale nederzettingen buiten die grenzen, Israël heeft de bezette gebieden maar vast Hebreeuwse namen gegeven – Israël wil het gewoon allemaal hebben. Dat is het probleem, Joël Voordewind. Precies dat.

En dan kun jij wel braaf oreren over veilige en erkende grenzen, maar dan speel je in de kaart van de Israëli’s die maar al te graag willen dat we die grenzen nòg eens een keer gaan trekken: in een wijde boog om Al-Quds heen (u noemt die stad Jeruzalem – ik niet meer), met overal zwaar gemilitariseerde eilandjes voor kolonisten, bergen checkpoints om die smerige Arabieren in de gaten te houden en ontvolkte veiligheidszones en militaire oefengebieden.

Foto: Roberto (cc)

Berlusconi herkandideert zichzelf

, door

ANALYSE - Het is afgelopen weken nog maar eens pijnlijk duidelijk geworden dat justitie in Italië iets anders werkt dan in andere Europese landen.  

Daarom schrijf ik zo weinig over Italië: je blogs zijn binnen een dag waardeloos geworden, je analyse is verkeerd gebleken – en ik hoop eigenlijk stiekem altijd iets van enig niveau opgeschreven te hebben. De afgelopen week trad Berlusconi ‘uit liefde voor Italië’ terug uit de verkiezingsstrijd; werd hij tot vier jaar cel veroordeeld wegens belastingfraude en herkandideerde hij zichzelf, ‘want de justitie moet worden hervormd’.

Berlusconi en de zijnen roepen al jaren dat de rode toga’s (toga’s zijn ook in dit land zwart – u begrijpt dat we het over politiek rood hebben) een politieke strijd tegen hem voeren en deze veroordeling in eerste graad is dan ook heel erg verkeerd gevallen in het rechtse kamp. Links Italië is er daarentegen van overtuigd dat de Cavaliere corrupt is en alleen maar in de politiek zit om zijn eigen hachje te redden.

Voor het standpunt van links is heel wat te zeggen: de afgelopen jaren werden door diverse regeringen-Berlusconi wetten uitgevaardigd die vooral leken te dienen om specifieke personen uit handen van justitie te houden – de zogenaamde wetten ad personam. Bovendien werden enkele verjaringstermijnen duchtig aangescherpt, wat de notoir trage justitie in ernstige problemen brengt om tot veroordeling in cassatie te komen.

Vorige Volgende