Edge of Europe

163 Artikelen
1 Waanlinks
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Paul Hocksenar (cc)

Objectivering

COLUMN - De Christenunie heeft deze komkommertijd het pornofilter op de agenda weten te plaatsen, en dit heeft in combinatie met de verkrachtingsbedreigingen aan het adres van een Britse activiste de objectivering van de vrouw in het middelpunt van de belangstelling gezet. En hoewel de terminologie een beetje schuurt omdat ze wel heel erg geurt naar het radicale feminisme uit de jaren tachtig, kan ik daar een eind in meegaan.

De Christenunie stelt dat porno een verkeerd beeld geeft van seksualiteit. Maar porno is voor veel mensen een onderdeel van hun seksuele beleving; een aanvulling, een verrijking. Dat zet de gedachte dat het een verkeerd beeld zou geven, op losse schroeven. Ik geloof niet dat we de CU nodig hebben om ons te beschermen tegen onze eigen fantasie. En de feministen schijnen te denken dat porno het summum is van objectivering van de vrouw. Mag ik vragen wat je ziet als je een close-up bekijkt van een penetratie? Zit ik naar een pratend, intelligent, driedimensionaal wezen te kijken dat een willoos voorwerp neemt, of zie ik een lul een kut binnen gaan? En is dat nu objectivering van de vrouw, of van de vrouw en de man?

Maar al die blootblaadjes en -sites dan, zult u zeggen. Dat klopt, heteromannen kijken graag naar blote vrouwen. Dat is de natuur; ik geloof werkelijk niet dat je daar iets aan kunt doen, als je dat al zou willen. En als ik een foto zie van een mooie naakte vrouw, dan fantaseer ik dat ze is zoals ik zou willen dat ze is. Dat betekent sowieso al dat ze niet dom is in mijn gedachten. (Dat was de afknapper van Veronica’s TV-programma Pin-Up Club: zodra de dames hun mond open deden, kwam er meestal een grootstedelijk achterbuurtdialect uit, en hadden ze niets te melden, behalve dat ze meer medellewerrek wilden doen) Maar misschien zien de meeste mannen een blootmodel inderdaad wel als willoos voorwerp, als neukpop. De vraag is of blootfoto’s daar de oorzaak van zijn. Ik denk het niet. Ik denk dat er een maatschappij kan bestaan waar zowel blootsites bestaan als respect voor vrouwen is.

Foto: Carmen Rodriguez (cc)

Royal Baby

COLUMN - De Britten hebben sinds gisteren een troonopvolger. Vier uur na de geboorte, zo’n beetje precies op prime time – en dat mag u toeval noemen maar dan zijn we het oneens – kregen we bericht vanuit Paddington of Islington of Kensington of whatever. Het is een jongetje. Welcome to the Truman Show, knul.

Wij worden opgevoed met de gedachte dat een prins of prinses zijn zo’n beetje het hoogst (on)haalbare is. Prinsen en prinsessen figureren in sprookjes als onwezenlijk mooie, onnoemelijk wijze en ontzettend lieve mensen en het komt dan ook niet snel in ons op om het leven van een jonge troonopvolger vanuit een negatief standpunt te bekijken. Jawel hoor, denkt u nu, republikeinen genoeg die vinden dat ze maar een baan moeten zoeken. Maar dat bedoel ik niet. Natuurlijk hebben ze “alles” en zijn ze stinkend rijk en zo, maar hoe vrij is het jochie?

Want stel je nou voor dat de jonge Windsor een baan wil zoeken. Over vijf jaar wil hij brandweerman worden, zoals we allemaal wel wilden op die leeftijd. Het hoogst haalbare voor hem is echter dat ze hem in een ceremonieel brandweeruniform hijsen om Beschermheer der Britse Brandweer te worden. In die functie mag je hooguit een brandje blussen in een trainingscentrum, scherp gecontroleerd door professionals die echt brandweerman mochten worden. Vijf minuutjes voor de photo op, babbeltje met de commandant, klaar, op naar het volgende lint om door te knippen.

Foto: Hannes De Geest (cc)

Regime

OPINIE - We weten sinds gisteren dat het Koninkrijk der Nederlanden vindt dat er mannen aanwezig moeten zijn bij de van staatswege bevolen aanranding van een getraumatiseerde vluchtelinge. Voor de veiligheid. Zijn de heren bang dat vrouwen alleen niet hard genoeg zijn om een gelukszoekster uit elkaar te trekken? Dat er mannen bij moeten zodat de vrouwen zich niet willen laten kennen?

Dat zou duiden op een besef, ergens, dat wat er in de Nederlandse vreemdelingendetentie gebeurt, totaal onacceptabel is. Totaal onacceptabel is ook het antwoord van Diederik Samsom. Voortaan alleen nog cel voor criminele en agressieve asielzoekers, linkt hij. Want, Samsom? Die hebben geen mensenrechten? Die mogen op menonterend botte wijze worden mishandeld? Het probleem, beste Samsom, is niet dat ook onschuldigen een gevangenisregime krijgen opgelegd. Het probleem is het regime zelf en de mensen die het ten uitvoer brengen.

Het kan me niet bommen wie je in detentie hebt, Samsom, al is het Beate Zschäpe zelf. In een rechtsstaat gaan we zo niet met mensen om. Dat je als een laffe hond het probleem denkt op te lossen door minder mensen van staatswege te laten aanranden, mensen waarvan je makkelijk kunt zeggen dat ze er om vroegen omdat ze crimineel en/of agressief waren, toont dat je alleen maar geïnteresseerd bent in de politieke consequenties. Want wie bekommert zich om agressieve, criminele asielzoekers? Geen hond. En wie controleert straks wat precies “agressief” wordt genoemd? Geen journalist. Hoe wij asielzoekers behandelen, is sowieso volledig onttrokken aan democratische controle dus politiek zit je veilig.

Foto: Guido van Nispen (cc)

Wie betaalt, bepaalt. Ook bij Maurice de Hond.

OPINIE - Afgelopen weekend bleek uit een peiling van de Maurice de Hond dat 72 procent van de Nederlanders voor een grondwettelijk verbod op de sjaria is. Maar die peiling deugde van geen kant.

Dat een politieke partij het volk graag propaganda voor waarheid verkoopt, en dat daarbij vragen gesteld worden die zo goed als retorisch zijn, is te begrijpen. Kwalijker wordt het wanneer een opiniepeiler zich leent voor het stellen van vragen die aantoonbare flauwekul zijn en hevig naar één kant overhellen.

Maurice de Hond peilde voor de PVV wat mensen vonden van de islam. We bekijken de vragen (PDF) één voor één.

Vindt u dat de Islam (sic) een verrijking is van Nederland?

Het is een bekend verhaal, die “verrijking”. Alleen kan ik er niks mee. Ik vind de commerciële omroep geen “verrijking” van het Nederlandse televisieaanbod, maar u hoort mij niet voor een verbod pleiten. Het is zoals het is. Wie niet van islamitische kunst en cultuur houdt en wie niet wil weten hoe mensen uit andere culturen naar ons kijken, die vindt de islam geen verrijking. Soit. Dat moet het ook niet per sé zijn. De vraag suggereert natuurlijk dat het, als het geen verrijking is, een verarming is. Maar dat staat er niet; een antwoord op die vraag is niet gegeven.

Foto: FaceMePLS (cc)

Ter verdediging van het Vrije Westen

COLUMN - Een pleidooi voor de ware vrijheid van meningsuiting.

Ooit, toen van Kamtsjatka tot Karl-Marx-Stadt het communisme heerste, heette de Westerse wereld nog het Vrije Westen. U weet wel, die free world van Neil Youngs Keep on rocking, waar een mens mocht zeggen wat hij wilde en geloven wat hij wilde. Waar kerken, synagogen en moskeeën niet van staatswege tot Musea van het Atheïsme werden omgebouwd. Een wereld waarin je wist wat je rechten waren, en dat die hetzelfde waren voor iedereen – geen plek waar mensen in strafkampen, heropvoedingskampen of psychiatrische inrichtingen verdwenen omwille van hun persoonlijke overtuigingen of het blote feit dat ze tot de een of andere van staatswege afgekeurde groep hoorden.

Die waarden van dat Vrije Westen van weleer, daar sta ik voor, en daar blijf ik voor staan. Vrijheid van meningsuiting. En ik bedoel niet de vrijheid om door-de-weekse kroegpraatjes op te hangen, of te zeggen dat de politiek niet deugt. Nee, vrijheid om dingen te kunnen zeggen waar iedereen van gruwelt, dàt is vrijheid van meningsuiting. De vrijheid van de ‘pedopartij’ bijvoorbeeld om te mogen ijveren voor opheffing van het verbod op seks met minderjarigen. Dàt is de zo bewierookte ‘VVM’ – niet dat geneuzel over gewiste reacties op websites.

Foto: Brandon Anderson (cc)

Een witte tent in de polder

OPINIE - De berichtgeving over het familiedrama in Zeist en omstreken voedt de honger naar méér nieuws. Het is een vicieuze cirkel die doorbroken zou moeten worden.

Enrico Mentana, directeur van het televisiejournaal van de commerciële zender La7, beloofde toen hij aantrad om minder aandacht te geven aan wat hier la cronaca nera heet – het zwarte nieuws: moord, familiedrama’s, verkrachtingen. Het was in de periode vlak na het zogeheten delict van Avetrana en natuurlijk de moord op Meredith Kercher een opluchting, nu eens een journaal te zien wat wel de nieuwsfeiten bracht, maar zonder eindeloos ‘geruchtmakende’ moorden te analyseren.

En analyseren, dat kunnen ze hier. Bruno Vespa liet zelfs een model van het huis van de familie Misseri in Avetrana maken voor zijn programma Porta a Porta. Er werden uiteindelijk zelfs busreizen georganiseerd naar het plaatsje om het beroemde, maar geenszins bijzondere huis te zien. Avetrana – het was Cothen in het kwadraat.

De Nederlandse media zijn nog behoorlijk terughoudend vergeleken bij de sensatiezucht van de Italiaanse collega’s. En toch vraag ik me bij het bekijken van al die foto’s af waarom ik naar nietszeggende plaatjes van een politiewagen in een leeg polderlandschap zit te kijken. Natuurlijk willen we beelden, maar hoeveel? En waarvan? De witte tent? Het zwarte zeil? De wegafzetting? De straalwagens – een fraai gevalletje metaverslaggeving? Wat moeten we met die beelden?

Foto: Guido van Nispen (cc)

De Punt van het Zwaard

COLUMN - 911 is alweer twaalf jaar geleden. Met welk wereldbeeld hebben we onze jongeren sindsdien opgezadeld?

Het is inmiddels bijna twaalf jaar geleden dat het World Trade Center in New York werd verwoest door de gruwelijke Al Qaeda-aanslag. Ik wil dat u daar even bij stil staat – niet bij de gebeurtenis zelf, maar bij het besef van hoe lang twaalf jaar precies is. Dat is belangrijk. Uit eigen ervaring weet ik hoe moeilijk het soms is om zich in te leven in een jongere generatie en het geheim daarvan is tijd.

Een voorbeeld. Een nu achttienjarige student is geboren in 1995. De student van nu was zes toen de vliegtuigen in het WTC crashten. Welk jaar was het dat u zes was? Voor mij 1975. Ik herinner me uit die tijd, en dat moet u ruim zien, Molukse kapingen (periode 1970-1978). In mijn lagere-schooltijd durfden wij nauwelijks door de Molukse wijk van Capelle aan den IJssel te fietsen. Je kunt wel zeggen dat ik opgegroeid ben met een lichte angst voor Molukkers.

Laten we eens aannemen dat onze student van achttien Petra heet. Haar hele bewuste leven lang heeft ze aangehoord dat moslims niet deugen, dat ze westerse meisjes zoals zij als hoeren beschouwen, dat ze ons haten, dat ze ons willen onderwerpen aan hun wetten, dat ze allemaal hierheen komen voor de uitkeringen, dat er eenMarokkanenprobleem is, dat het komt door hun achterlijke woestijngeloofen dat je ze nooit kunt vertrouwen. Je kunt wel zeggen dat Petra is opgegroeid met een behoorlijke angst voor moslims.

Foto: Erinc Salor (cc)

Im Feindesland

ANALYSE - Het hebben van een gezamenlijke vijand is dé bindende factor voor een land, continent of bondgenootschap.

Toen ik in 1991 in dienst zat, kwam het nieuwe Handboek voor de Onderofficier uit, met daarin zoals gebruikelijk een hoofdstuk over de vijand. En hoewel wij in ons hoogst geheime gebouw 24 uur per dag, 7 dagen in de week naar de vijand zaten te luisteren, was dit hoofdstuk leeg. Het bestond uit de titel, gevolgd door (vacant). De dreiging waar mijn vader in 1953 nog 21 maanden voor moest dienen, was een kleine veertig jaar later verschrompeld. Er was geen vijand.

Maar in de week voordat ik ‘op moest’ – voordat ik mij op het station Ede-Wageningen moest melden en in een vrachtwagen werd geladen op weg naar de Elias Beekman-kazerne – eindigde wat we nu de Eerste Golfoorlog noemen: de oorlog om de bevrijding van Koeweit. Ik had in die tijd net de HBO-Vertalersopleiding vroegtijdig verlaten waar Arabisch mijn belangrijkste taal was en we waren het er wel over eens dat het nieuwe gevaar uit die hoek zou komen.

Idioot

En dat is idioot. De vrede was nauwelijks over Europa neergedaald of Servische nationalisten staken de hele Balkan in de fik. Niet met de Koran in de hand, integendeel: met vooral de Bosnische moslims als doelwit. Nederlandse blauwhelmen kregen de taak om een enclave van moslims te beschermen en moesten het afleggen tegen de Serviërs. Die ‘gevaarlijke’ Arabieren daarentegen bleken in de Golfoorlog in militair opzicht te verwaarlozen; hun Russische materieel en hun slechte training betekenden dat ze hooguit oorlogjes tegen andere Arabische landen zouden kunnen winnen. Aan terrorisme dachten we nog niet zo veel, destijds. Dat bleef beperkt tot de IRA, de ETA en de PLO.

Foto: Gerard Stolk (cc)

Kapotgeorganiseerd

OPINIE - We moeten het dan toch maar eens over Rotterdam hebben. Over Jan-met-de-Jatjes bijvoorbeeld, en de Pluk-je-kaal-straat. Kijk, dattu ‘t effe weet: Rotterdammers geven dus bijnamen aan straten en gebouwen. Gewoon, van die dingen die spontaan ontstaan, in de volksmond zoals dat dan heet. Jan-met-de-Jatjes, dat is het beeld De Verwoeste Stad van Ossip Zadkine ter nagedachtenis aan het bombardement van 1940. Een erg geliefd beeld in onze stad, en blijft ‘r goffedomme met je klauwe vanaf, maar toch is het Jan-met-de-Jatjes. En de Pluk-je-kaalstraat is de Puntegaalstraat, waar ooit het belastingkantoor stond. En zo ken ik nog wel effe doorgaan hoor!

Maar de lol is er al een tijdje vanaf. De gemeente Rotterdam heeft in haar wijsheid besloten dat we bijnamen voortaan gaan organiseren. Zo wordt alles mooi gladgestreken en van alle volkse humor ontdaan, en zo heet deErasmusbrug dus ook De Zwaan. Ik geloof dat dat het resultaat was van een prijsvraag. De stad vond dat vrolijker klinken dan De Erectie van Peper (oud-burgemeester Bram Peper) of De Wipkip. Want denk nou niet dat de gemeente kan voorkomen dat Rotterdammers tòch bijnamen bedenken die minder vleiend zijn.

Nederlandse bestuurders hebben de neiging om alle spontaneïteit de kop in te drukken, om het allemaal in ‘goede’ banen te leiden. Het zijn eigenlijk control freaks. We moeten koste wat kost zien te voorkomen dat er iets negatiefs boven komt drijven. Dat moeten we niet willen met z’n allen! Voor je het weet is er iemand beledigd en dat – weten we allemaal – gebeurt nogal snel in Nederland.

Foto: Nationaal Archief (cc)

De Koekenbiertjes en de Dionisi’tjes

COLUMN - De crisis maakt vele slachtoffers.

Gijs Koekenbier (69) heeft een zwaar leven. De crisis kost hem een klein deel van zijn moddervette pensioen en nu moeten de voormalige manager en zijn vrouw (nooit gewerkt) rondkomen van een povere 4260 euro netto per maand. Hun aanwezigheid bij pianoconcerten in het Concertegebouw zal node worden gemist, want schraalhans is keukenmeester en een treinkaartje kan er niet meer vanaf.

Romeo Dionisi (63) had een zwaar leven. De crisis en de privatisering hebben de prijzen voor eerste levensbehoeften zoals gas en elektra uit de pan doen rijzen, terwijl tegelijkertijd veel ondernemers hun bedrijven moeten sluiten. De metselaar uit Civitanova Marche  had geen werk meer sinds eind vorig jaar, toen het bedrijfje waar hij het laatst voor werkte, over de kop ging. Zijn vrouw, Anna Maria Sopranzi (68), kreeg een pensioentje van 500 euro netto per maand. Allebei een leven lang gesappeld, en allebei te trots om aan de sociale dienst om hulp te vragen. Eergisteren pleegden de twee zelfmoord. De broer van Anna Maria, Giuseppe (73), heeft zich vervolgens verdronken in zee toen hij het nieuws hoorde.

Even tussendoor. Een brood van een kilo kost hier twee euro. Een liter melk 1,50. Vier hamburgertjes in de super vijf euro. Dat u niet denkt dat we hier enorm goedkoop leven – van vijfhonderd euro kunnen de meeste mensen ook hier niet meer de vaste lasten betalen. Niet voor niets kregen de Dionisi’s hulp van buren en vrienden.

Foto: Mauro Edmundo Pedretti (cc)

Het probleem Grillo

ANALYSE - Het mag voor sommige Nederlanders misschien wel een held zijn, maar Beppe Grillo is vooralsnog vooral een dictator gebleken. Gelukkig heeft zijn partij nog mensen van goede wil aangetrokken, die de orders van de gillende Genovees in de wind slaan.

Dit weekeinde werden de voorzitters van Kamer en Senaat gekozen – dit zijn in Italië belangrijke ambten die samen met de president van het Constitutionele Hof en het staatshoofd tot de vier hoge staatsambten worden gerekend. Grillo was van plan de hele boel te blokkeren door alleen op de eigen kandidaten te stemmen, of blanco. Maar de Partito Democratico van Bersani had een verrassing in petto. In plaats van de bekende oude gezichten uit de partijtop kandideerden ze twee zeer gerespecteerde figuren van buiten de politiek: voormalig UNHCR-woordvoerster Laura Boldrini van de kleine linkse partij SEL in de Kamer van Afgevaardigden en voormalig nationaal antimaffiaprocurateur Pietro Grasso (PD) in de Senaat.

Vooral in de Senaat, waar de PD geen meerderheid heeft, zou het er om spannen. Tegenkandidaat van Berlusconi’s PdL was de man die de afgelopen regeerperiode al Senaatsvoorzitter was: Renato Schifani. Als er iemand een exponent van de oude politiek is, dan is het toch wel Schifani, onder andere (in 2003) verantwoordelijk voor een van die typische wetten ‘ad personam’ die Berlusconi moest redden van de magistratuur. De kersverse senatoren zagen zich voor de keus gesteld om te stemmen op de zeer respectabele Grasso of te riskeren dat Schifani weer voorzitter zou worden. Menigeen heeft dan ook op de rechter gestemd, trouw aan de belofte aan de kiezer om de politiek te veranderen.

Foto: Eric Hancock (cc)

Is dat nou wel zo?

OPINIE - We worden dom gehouden door de manier waarop ons onderwijs is ingericht. En ook de waakhond van de democratie laat het na een kritische noot te plaatsen bij de politieke gang van zaken.

Lang geleden vertelde een oude Tilburgse mij het verhaal van het verleden van de ooit zo katholieke en industriële stad. Het kwam er op neer dat de priesters en de werkgevers elkaar over de hoofden van het volk hielpen: de werkgevers hielden het volk arm, want armoede doet de kerken vullen, en de priesters hielden het volk dom, want een domme arbeider komt niet in opstand. Zo bleef in de stad waar ik vijftien jaar gewoond heb de macht lang in evenwicht.

Een democratie kan alleen functioneren in een land met goed geïnformeerde burgers, want alleen zij kunnen een weloverwogen politieke keuze maken, en alleen zij zijn gewapend tegen die politici die alleen met gemakkelijke kreten proberen om stemmen te trekken. Een democratie kan alleen functioneren in een land waar de meerderheid van de bevolking zich regelmatig afvraagt: ‘Is dat nou wel zo?’

De waakhond van de democratie, zoals de pers zichzelf graag noemt, laat het wat dit betreft ernstig afweten. Onder druk van de advertentie-inkomsten en de sociale media leest u in uw ochtendblad steeds vaker wat u wilt lezen. Dat klinkt mooi maar dat is het niet. De vraag of iets nou wel zo is, wordt niet gesteld maar beantwoord. ‘Ja, het is zo!’ bulderen de opiniepagina’s u tegemoet. De columnisten buitelen over elkaar heen om het gesundes Volksempfinden te bevestigen en ze wringen zich daarbij soms in heel bedenkelijke bochten.

Vorige Volgende