Crachàt

We hadden u achtergelaten aan het pissijn, de pisbak, het urinoir van Duchamp.
De vraag die we nu stellen: wat was er dan wat afgebroken werd door het installeren van een readymate?
De Belle-Epoque? Dat lijkt een te politieke stellingname, tenslotte draaide de Belle-Epoque rond klassenstrijd en esthetiek. Duchamp was vrij a-politiek, en men kan het op een piedestal plaatsen van een gebruiksvoorwerp ook zien als een pure esthetisering en dus ontkenning van elke andere inhoud – zoals de Belle-Epoque deed.
Was het de zieltogende Impressionistische stroming? Waar de waterlelies van Monnet wel helemaal in stilstaand water waren terecht gekomen? De Futuristen met hun semi stadsdrift, coke en vulgariteit, opgewonden standjes op een locomotief? Het koortsige strijdje tussen hart en verstand van de Fauvisten en de Kubisten? Of had ie het reeds tegen geniale dief Picasso die toen nog aan het bedelen was, onderwijl rondloeren wie hij moest bestelen na Braque?

Wellicht niet. Los van de vaststelling dat het een voorbode was van de cynische kijk die de hedendaagse mens typeert, is er één iets wat hij heeft afgebroken, te kijk gezet, voorgoed een killing mirror heeft vorgehouden, namelijk: de ernst.
De Marcel en zijn surdada’s hebben met brille een LHOOQ in de kunst gebracht, en wonderlijk genoeg is via die bevrijdende lach de ernst pas toegeslagen. Want, wat je wel verloren hebt in het proces, is een zekere onbevangenheid, een onschuld. De hedendaaagse mens kan tamelijk ongestraft lachen of aan het lachen brengen, maar er loert steeds het gevaar om de hoek dat jij, niet op de hoogte van de innuendo’s, met de verkeerde dingen lacht of nog erger: de humor niet inziet wanneer de kunstenaar er om smeekt.

Sunday, arty sunday.
Eerste vraag binnen deze subreeks Kunst Op Zondag (KOZ):
Wat is kunst?

Er bestaat geen eenvoudiger vraag als deze, dus mag het antwoord ook niet moeilijk zijn:

dat alles wat zich willens en wetens wil onttrekken of onttrokken wil weten van het aardse minus het religieus noodzakelijk geachte.

Eenvoudig toch?
Eens deze klipf genomen kan je de volledige kunstgeschiedenis opdelen in drie onderdelen:

• 1) alles vòòr Duchamps en de dadasurrealisten
• 2) Duchamps en de dadasurrealisten
• 3) alles na de dadasurrealisten en Duchamps.

Goed, dat ging snel.

Want iedereen weet: het is pas sinds zeer onlangs dat de mens het begrip ‘Kunst as we know it’ heeft uitgevonden. Daarvoor WERKTE je meneer.

Omdat binnen het korte Before-the-more-bestek van een Sunday, Arty Sunday er weinig tijd te verliezen valt, gaan we meteen over naar een moment in de geschiedenis waar het dus om draait: le pissein. Onder de (michael) Moreknop meer!

1917. Stel het u voor! 91 jaar geleden was men voornamelijk op zoek naar eten, wist de denkende mens (hallo bezoeker van Sargasso!) dat de Belle Epoque naar de kloten was, en waren er een aantal mensen zo extreem verstandig dat ze de gemiddelde gast van Paul & Witteman of Phare de Canvas zouden wegpraten als waren het liftboys or -girls. Om maar te zwijgen over Phara Witteman zelf. Eén van die mensen was Marcel Duchamp.
1917!!: uw eigen wereld wordt aan flarden geschoten, en u, kunstenaar met penseel, werd geacht Mooiheid weer te geven op 2D.