Hoe Roemeense gypsies hun doden begraven. (klik voor meer)
“Davey voelde zich de avond ervoor niet zo lekker”
Aan het woord zijn Christian en Iris, een koppel uit Oostende. Lees het verhaal hier, en hier. Doe vervolgens een oefening in empathie. Leef u in in het bestaan van Davey, of probeer dat. En stel u daarna voor dat u deel uitmaakt van de assisenjury: het lot van Christiaan en Iris ligt met een eenvoudig “schuldig” of “niet schuldig” in uw handen. Vervolgens stelt u zich in de plaats van de rechter. U gaat de strafmaat vastleggen.
“Het Verenigd Koninkrijk gebruikt momenteel wel drempelwaarden voor de kost per gewonnen gezond levensjaar. Wanneer de kost per gewonnen gezond levensjaar lager is dan £20 000, wordt de terugbetaling van de interventie zelden in vraag gesteld. Tussen £20 000 en £30 000 moeten er bijkomende argumenten zijn voor een terugbetaling en boven de £30 000 moeten er zeer sterke argumenten worden aangehaald.”
België prat gaand op een uitstekende gezondheidszorg, kijkt fronsend naar plafonds die gelegd worden op levensverwachting.
Wordt het reppen voor de Brasschaathollanders om nog snel een graantje van het medisch paradijs België (mp3) mee te pikken, of valt dat allemaal nog wel mee – voor u die het kan betalen. (Die nijdige dakloze met z’n straatbeeldstorende tumor rekenen we dus even nìet af aan 30.000 pond, en ook niet koningin Fabiola (80) (nsfuwhart) die iets ondergaan heeft wat niemand mag weten.)
Deze week: Hoe kunst de wereld niet kon redden, of een droef verhaal in vrolijke termen
Vandaag gaan we starten met een excuus. Van Gogh was eigenlijk geen populist, maar iets veel veel erger: een democraat. Want het blijft een moeilijke oefening: iets zo elitairs voor zoveel geld omtrent zo weinig nuttigs te sluizen. Met dan nog een horde betweters, arrogant en aandoenlijk, slim en stom, belachelijk en noodzakelijk tegelijk die het hele spektakel omzwermen.
Reeds menig vernissage dweilde ik af, en toch komt het bezoekerspubliek in mijn herinnering over als een zwarte rolkraag, grijze manen, hippe bril over voor de mannen, en een veel ruimer kleuren- en juwelenpalet voor de vrouwen die allemaal niet op elkaar lijken en daarom wel. Die ook hun haar niet duf gewoon laten, maar waar alijd wel een Bedoeling en Idee achter zit.
Nu is het zo dat zij een archetype zijn waar het plebs steeds hard mee moet lachen, categorie Boomknuffelaarster. Is dat wel terecht? Weet het na de klik…
Eerst even opdehoogtebrengen: tijdje geleden werd een journalist en zijn crew in elkaar getrapt tijdens reportagemaken omtrent aids in China. Boehoe, China is bad! Maar nu komt het unieke: China, bij monde van de de geweldpleger, verontschuldigt zich in deze bewoordingen: “We willen ons verontschuldigen, vergeef ons“.
En net toen je dacht dat het leven niet absurdfähiger kon, hier is het bewijs dat mooiheid bestaat: ze keren een bedrag uit van 150 euro. “Aanvaard dit alstublieft, wij zijn arm“.
Nu is de vraag natuurlijk: zijn die 150 ècht alles wat de roodstalen communistenschroeven uit hun duim konden persen, of hebben we hier te maken met China 2.0 dat aan de ene kant volgens onze westerse berichten steeds afgezonderder wordt van Ons Vreye Westen, en aan de andere kant vlotjes een VRTjournalist 150 euro overmaakt?
