Overzicht

Apparadsjik

19 Artikelen
10 Waanlinks
26 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Is dat nou zo moeilijk?

, door

Resumé. Verstervend relopinieblad zoekt aandacht en schiet met hagel op GroenLinks kamerlid Mariko Peters. Verslikt zich in beschuldiging van kinderontvoering, maar raakt toch doel. Peters heeft in 2005, als ambassademedewerker in Afghanistan, advies gegeven over subsidietoekenning aan een cultureel initiatief van haar tegenwoordige partner. Volkskrant en Geenstijl bijten zich vast in zaak. Komkommerhype geboren. E-mails maken duidelijk: ten tijde van subsidie-aanvraag is relatie ontluikende. Destijds minister Bot: Peters zat fout. Na te lang als een konijn in de koplamp van de media te hebben gestaard begrijpen Peters en GroenLinks: reactie is nodig. Dus interview in het NRC en verzoek aan Buitenlandse Zaken voor onderzoek. Uitslag volgens GroenLinks: hoi hoi Peters zat niet fout! Volgens Peters zelf: ook hoi, maar met een ontluikende zelfreflectie die in het NRC ontbrak, erkent ze eindelijk dat ze toch ook niet helemaal goed zat.

Het zaakje kent slechts één relevante vraag. Was er ten tijde van de advisering aan het Prins Claus Fonds meer dan een professionele verhouding tussen Peters en haar huidige partner?

Het NRC van 9 augustus:
Mevrouw Peters, begrijpt u de ophef over de beschuldiging van vriendjespolitiek?
Ja, ik las de mails gegeneerd terug. “Maar ik weet dat ik destijds integer heb gehandeld”. “Ik zou informatie verzamelen over het project […] Het Prins Claus Fonds heeft later zelf […] een oordeel geveld.”
Het heeft de schijn van vriendjespolitiek. U vindt van niet?
Ik begon toen verliefde gevoelens te hebben voor een man die later mijn partner werd. “Alleen was dat toen in een ontluikende fase. De vraag is natuurlijk of ik daardoor een gekleurd advies aan het Clausfonds heb gegeven.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Voer voor rechtsgeleerden

, door

Van alle voorwaarden die je aan een rechtstaat mag stellen, lijkt er één onomstreden. De voorwaarde dat ze zichzelf juridisch niet tegenspreekt. Want als het niet logisch consistent is, dan bestaat er geen recht meer. Dan is recht gelijk aan onrecht en dat is krom. Met het strafbaar stellen van illegalen – het illegaliseren van de illegaliteit – lijkt Gerd Leers die voorwaarde naast zich neer te leggen.

De enige voorwaarde die hij zelf aan z’n juridische spielerei lijkt te stellen, is de tevredenheid erover bij het Opperwezen. Dat wezen speelt bij het CDA van oudsher een belangrijke rol. Maar wat als illegalen baat hebben bij dit voorstel, omdat het zichzelf door inconsistentie in de staart bijt? Dan moet Leers z’n borst natmaken, want Geert, het Opperwezen, zal dan niet blij zijn.

De crux zit hem in dat strafbaar stellen – dat illegaliseren van de illegaliteit. Wat betekent dat eigenlijk?

Er lijkt een interessante tegenstrijdigheid in te zitten. Want het in eerste instantie maken van een onderscheid tussen legaal en illegaal lijkt per definitie het in het leven roepen van iets dat strafbaar is, namelijk die illegaliteit. Dus het voorstel van Leers – het strafbaar stellen van iets dat intrinsiek strafbaar is – maakt degene die verantwoordelijk is voor dat intrinsiek strafbare, strafbaar. Het illegaliseren van de illegaliteit, richt het vizier op degene die in eerste instantie die illegaliteit in het leven heeft geroepen: de staat. Eigenlijk verklaart het niet de illegaal, maar degene die de illegaliteit in het leven roept strafbaar. En slechts de staat is daartoe in staat.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Hard Leers

, door

Gerd Leers, formeel minister van Immigratie en Asiel voor het CDA, informeel minister van Emigratie voor de PVV, kwam gisteren met een lumineus voorstel: laat illegalen zelf betalen voor hun uitzetting. Dit voorstel, dat in de LPF tijd nog een proefballonnetje heette, werd met gladgestreken CDA kop als serieus gepresenteerd. Het komt erop neer dat kosten gemaakt aan vliegtickets, identiteitspapieren e.d., voor uitzetting via een civiele procedure worden verhaald op de uit te zetten persoon. En daar zullen dan ook nog wel de kosten voor de civiele procedure zelf bijkomen. Indien de persoon in kwestie niet kan betalen en voor werk of gezinshereniging naar Nederland is gekomen, wordt de rekening naar een werkgever of familielid gestuurd.

Opvallend is dat het voorstel eigenlijk helemaal geen kritische vragen oproept over het gevoel voor rechtvaardigheid van deze minister. Want we weten al lang dat kritische vragen over rechtvaardigheid, die het hart raken van wat politiek is, van CDA schouders afglijden als water van een vette eend. We zijn er zo aan gewend. Wel toont het weer eens de betrekkelijke moeizame relatie tussen papieren voorstellen van politici en de werkelijkheid. Zou er nou in dat hele ministerie van Leers niemand rondlopen die zich afvraagt hoe dit praktisch werken moet?

Quote du Jour

Quote du Jour | Gedwongen vrijwillig

, door

“Ik heb de afgelopen donderdag moeten tekenen voor vrijwillige terugkeer naar Angola.”

Uit de door het NRC (€) deels afgedrukte brief van Mauro Manuel, een Angolese jongen die sinds z’n tiende bij pleegouders in Limburg woont en een brief stuurde naar minister Leers, met de vraag of hij toch mag blijven. Nu op z’n achttiende tekent hij ongewild voor vrijwillige, of gedwongen, of eigenlijk dus voor ongewilde vrijwillig gedwongen terugkeer.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

We Eye Weiwei – open source activisme

, door

Sinds 3 april zit de bekende Chinese kunstenaar en politiek activist Ai Weiwei in China opgesloten. Althans, dat wordt algemeen aangenomen, want er is na z’n arrestatie niets meer van hem vernomen. Een verdwijning die in Nederland weinig aandacht heeft gekregen, in de schaduw van de conflicten in het Midden-Oosten die er misschien wel verband mee houden. In de context van dat oproer lijkt elk mogelijk dissident geluid door Beijing preventief te worden gesmoord. De behandeling van deze voorvechter van het vrije woord, is misschien wel de beste thermometer die we hebben voor de staat van verandering van de Chinese dictatuur. Alleen al daarom mogen we hem niet uit het oog verliezen.

We Eye Weiwei Deze week eindigt Weiwei’s tentoonstelling van de installatie Sunflower Seeds in de Tate in London. Deze installatie bestaat uit een tapijt van zonnebloempitten waarmee de turbinehal van de tate is gestoffeerd. 100 miljoen, door Chinese handen gemaakte porseleinen zonnebloempitten, die deze week verwijderd worden en misschien wel op een andere manier in te zetten zijn om de maker vrij te krijgen en de ogen op China te richten. De vraag is hoe?

Goeie ideeën doen we graag over aan de Tate. Ideeën van ons, of die van u.

Vorige Volgende