Experimenteel artiest Amon Tobin maakte zijn nieuwe album Nomark Selects, Vol. 1 met enkele van zijn aliassen, waaronder Cujo en Two Fingers. Als Cujo is Tobin meer jazzy, als Two Fingers – samen met drum & bass-artiest Doubleclick – klinkt hij steviger. En als zichzelf is Tobin al niet goed in een hokje te vangen, wat het nogal een gevarieerd album maakt.
Aimée Portioli is een componist en ‘sound designer’ die onder de naam Grand River experimentele elektronische muziek maakt. Voor haar nieuwe album All Above maakte ze ook gebruik van akoestische instrumenten, waarbij de piano centraal staat.
Ik kende Ryuichi Sakamoto eigenlijk vooral als ambient-artiest (hij werkte onder meer samen met Alva Noto en Fennesz), maar nu ik zijn in memoriam lees – hij overleed deze week op 71-jarige leeftijd aan kanker – begrijp ik dat hij van veel meer markten thuis was, en die markten mee hielp definiëren. Dus draaien we vanavond het nummer ‘Riot in Lagos’ van zijn eerste solo-album B-2 Unit uit 1980 als eerbetoon, en wel om deze reden:
In de Kunsthal zag ik werk van visueel artiest Ellen Gallagher, die zich liet inspireren door de Drexciya-mythe, waarover ik gister een Closing Time maakte. Gallaghers werk in de Kunsthal is onderdeel van de expositie In The Black Fantastic (tot 10 april te zien) met werk van kunstenaars uit de Afrikaanse diaspora. Wat de kunstenaars gemeen hebben is dat zij mythes en science-fiction inzetten om racisme en onrechtvaardigheid – de “racialized imagination”, in de woorden van curator Ekow Eshun – te weerleggen en er een andere verbeelding tegenover te stellen.
Drexciya, van het gelijknamige Detroitse technoduo James Stinson en Gerald Donald, leeft niet alleen voort in hun muziek (en andere artiesten die zij inspireerden), ook meerdere kunstenaars hebben zich laten inspireren door de onderwaterwereld waarin Drexciyans, de ongeboren kinderen van de tot slaaf gemaakte vrouwen die tijdens de Middenpassage overboord werden gegooid, tot leven zijn komen. In deze KoZ een selectie van kunstprojecten (volg de links voor een impressie).
Ellen Gallagher maakte onder meer de serie Watery Ecstatic geïnspireerd op de Drexciya-mythe (zie hier een van de eerste werken uit 2001). Onderdeel van deze serie zijn ook deze aquarellen die hinten naar de portretten en stillevens van de 17e-eeuwse Nederlandse kunstenaar Albert Eckhout, die tijdens reizen naar Nederlands-Brazilië de oorspronkelijke bevolking en tot slaaf gemaakten vastlegde.
Drexciya was het duo James Stinson en Gerald Donald, onderdeel van de Detroit-technoscene van begin jaren ’90. Met hun muziek creëerden zij de mythische onderwaterwereld genaamd Drexciya. Met hoesteksten, kaarten en illustraties gaven ze leven aan de Drexciyans, de ongeboren kinderen van de tot slaaf gemaakte vrouwen die tijdens de Middenpassage overboord werden gegooid:
“During the greatest holocaust the world has ever known, pregnant america-bound african slaves were thrown overboard by the thousands during labor… Is it possible that they could have given birth at sea to babies that never needed air?” (in album The Quest, 1997)
Voordat de absurdistische antikapitalistische film Sorry To Bother You (2018) uitkwam, was er jaren ervoor een gelijknamig album van regisseur Boots Riley met zijn band The Coup. In 2012 had Riley het scenario al geschreven, maar geen geld om de film te maken, en dus maakte The Coup dit album.
I guess you all wonder why I called this meeting
Paycheck cut can’t stop the bleeding
Sharks are feeding, we ain’t eating
No more pleading, time for stampeding
Against All Logic is de ‘dancefloor alias’ van Nicolaas Jaar. Niet mijn favo alias, want muziek voor de dansvloer is al snel een beetje saai (voor thuis dan tenminste). Maar er zitten fijne nummers tussen en vaak hoor je toch in de op het eerste gehoor gewone nummers ergens wel iets dat klinkt à la Jaar.
Azu Tiwaline (Berbers voor “ogen van de wind”) woont in de Tunesische Sahara en probeert zowel de stilte van de woestijn als de Berberse muziektradities te vangen in haar muziek. Maar ze maakte, onder meer tijdens haar jaren in Frankrijk, onder de naam Loân ook al twintig jaar techno, bass en dub, wat je óók hoort. En dan heeft haar EP Vesta ook nog iets kosmisch, geïnspireerd op de vondst van een stukje van de gelijknamige asteroïde in de woestijn.
De Zweedse elektronisch artiest Peder Mannerfelt maakte met Controlling Body een niet al te opbeurend experimenteel album dat verschillende maatschappelijke thema’s lijkt aan te snijden, waaronder, met verwijzing naar het bekende rapport uit 1972, de neoliberale mantra’s rondom ongebreidelde economische groei.
Voor elektronisch artiest Lee Gamble, muziek is politiek. Hij maakte onder meer de driedelige serie Flush Real Pharynx rondom het concept ‘semioblitz’ van schrijver en kritisch denker Mark Fisher (bekend van het pamflet Capitalist Realism: Is There No Alternative?). ‘Semiotic pollution’ noemde Fisher het ook wel, en dat is te horen op het tweede deel in de serie, Exhaust, over “the extreme sensory overload that comes with the oppressive late capitalist system we are forced to inhabit, studded with incessant noise and manipulation.” Deel drie, A Million Pieces Of You, klinkt hoopvoller, alsof Gamble ruimte wil geven aan het alternatief. Fisher besloot zijn pamflet dan ook met de woorden: “From a situation in which nothing can happen, suddenly anything is possible again.”
Luister/kijk het nummer hier.
Yeah, they said it was all that you could be if you were black
Playing ball or maybe rap, and they would say it like a fact
All my people in the back, all the nurses in the front
All my teachers, where you at?
‘Cause we’ve been living like a trap
Putting numbers on the wall, hoping people would react
But it’s a fact, we’ve been living in a trap, we’re trapped
Mooi nieuw album van electronisch artiest Khotin. De titel Release Spirit verwijst naar World of Warcraft en is voor Khotin een metafoor voor de vrijheid die hij vond bij het maken van nieuwe muziek.