Anne J

Zestien miljoen Nederlanders, vijf miljoen bondscoaches en twee meningen. Die van Marco van Basten en die van de rest van Nederland. Tenminste, als je de experts gelooft. Hoe dan ook, best is het spel van het Nederlands elftal niet. Tuurlijk kan je verliezen uit tegen een stug spelend Wit-Rusland. Helemaal bij -6 en omstandigheden die deden denken aan de mistwedstrijd.

Maar, zoals het een goed Vaderlander beaamt, zet ik vooral vraagtekens bij de manier waarop. Natuurlijk miste (no pun intended) Van Basten een aantal sleutelspelers. Maar was het niet hij die al die tijd riep dat deze jongens beter waren dan Ruud (inmiddels weer terug), Clarence (inmiddels weer terug) en Mark (op de weg terug)? Nederland domineerde in alle twaalf de kwalificatieduels, zelfs in en tegen Roemenië, ondanks de nederlaag. Het enige wat Oranje maar niet lukt is scoren, zeker bij afwezigheid van Van Persie.

En toch heeft Van Basten gelijk! Geloof het of geloof het niet, wij zijn het beste Europese land. En dat allemaal onder San Marco. Wij zijn zelfs zo goed dat wij als groepshoofd naar het EK gaan. OK, het is een eer waarvoor elk ander Europees land bedankte, maar wij zijn het mooi wel.

Dat wielrennen en doping nu eenmaal bij elkaar horen is iets wat zo langzamerhand algemeen geaccepteerd is. Van de slagersmiddelen die vijftig jaar geleden de norm bepaalde in het peloton tot de topmedicamenten die vandaag de dag door professionele artsen worden toegediend, wij weten dat ze gretig aftrek vinden bij de ronderenners.

De Fransen, de Duitsers, de Britten, de Spanjaarden en de Italianen… zij hebben er al decennia mee te maken. Opmerkelijk genoeg is het Fenomeen Doping aan ons kikkerlandje volledig voorbijgegaan. Natuurlijk waren er de PDM- en TVM-schandalen, maar dat werd afgedaan als een stel stoute kinderen die stiekem uit de snoeppot hadden gesnoept.

De Nederlandse troetel-Deen Michael Rasmussen veranderde alles. Voor het eerst sinds 1980 was er ‘een Nederlander’ op weg naar de eindoverwinning in de Tour de France. Na bijna dertig jaar vol mislukkingen (Rooks, Breukink, Boogerd) waren wij hard op weg de derde titel voor de neus van dat chauvinistische volk weg te kapen.

Want dat is toch de charme van die hele wedstrijd. Zeg nou niet dat wij er ook maar iets om geven wie het eerst over die heuveltjes heen is, of het snelst in zijn eentje over een stukje asfalt heen kan razen. Er kijkt toch ook geen hond naar de Giro en de Vuelta! Nee, de mogelijkheid om die Fransen in eigen land te kijk te zetten, dat is de charme van Le Tour.