Fragmenten uit het danboek van Penelope Bijtring | 19-02-2021
Nou geloof ik dat ik echt verliefd ben. Hij is zo mooi en zo lief. Amir Jarello heet hij. Donderdag zijn we naar een film in de nieuwe 3D-zaal van Utopolis geweest. Via zijn oom had hij kaartjes gekregen en toen vroeg hij aan mij of ik mee wilde. Ik had al vaker naar hem gekeken, maar nog nooit met hem gesproken, want hij zit een klas hoger. Dus mijn hart sloeg even over. Hij is heel artistiek, hij speelt gitaar en maakt muziek. Zijn ouders komen oorspronkelijk uit Colombia. Zijn vader heeft een handelsbedrijf. Hij exporteert gebruikte vrachtwagens naar Zuid-Amerika en importeert koffie en bananen, geloof ik. De film was op zich niet veel soeps: Predator Homeworld. Het gaat over een aardse expeditie naar de wereld van de Predators. Uiteindelijk sluiten beide rassen vrede, maar pas na heel veel doden. De 3D-effecten zijn wel erg vuig. Soms zie je wel dat de figuren niet echt zijn, maar vooral bij landschappen of gebouwen is het net of je alles zo aan kunt raken. Wij hebben elkaar nog niet echt aangeraakt. Dat kwam waarschijnlijk door die twee rotmeiden uit zijn klas. Zij zaten schuin achter ons en probeerden hele tijd zijn aandacht te trekken. Amir verontschuldigde zich voor hun gedrag. Hij dacht dat zij achter hem aanzaten, maar hij vond hen niet aardig. Hij hield niet van tutjes en make-up. Dat zei hij mooi op tijd. Misschien was ik anders zo stom geweest om iets te kopen. En dat terwijl ik het op zich afschuwelijk vind. Wat zijn mensen toch een domme koeien. Nou ja, met uitzondering van Amir dan. We hebben afgesproken dat ik dinsdag na school naar hem toega. Hij wil me zijn studio laten zien. Ze wonen hier dichtbij in de villawijk van Almere Hout. Ik krijg al de kriebels als ik dit opschrijf.