COLUMN - Op 13 september verschijnt het boek ‘Onderwijshelden’. Docent René Kneyber vindt de titel onderwijshelden compleet misplaatst.
Onderwijshelden. Ik heb daar bepaalde beelden bij. Ik denk bijvoorbeeld aan Jacques Jacotot, een verbannen Franse leraar die, in de eerste decennia van de 19de eeuw, een onderwijsaanpak ontwikkelde die ‘universeel lesgeven’ wordt genoemd. Ik denk aan Vincent van der Pas, uit het boek van Anja Vink, die dag-in-dag-uit lesgeeft op een zwarte school in Rotterdam. Ik denk aan collega’s die bijna veertig jaar voor de klas hebben gestaan en het lesgeven tot in perfectie beheersen, aan de docenten uit Seattle die succesvol protesteerden tegen standardized testing, aan leraren in Syrië, in Irak, in Afghanistan. Ik denk niet aan onderwijsadviseurs. Ik denk niet aan ondernemers. En zeker, dat weet ik zeker, denk ik niet aan coaches.
Maar misschien ben ik de enige.
Op 13 september verschijnt dus het boek Onderwijshelden. Met de ondertitel 60x het bewijs dat het kan. ‘Wat kan?’ Dat onderwijsinnovatie kan, kennelijk. De premisse is zo: we denken wel eens dat onderwijsinnovatie niet kan, in dat vastgeroeste onderwijs, maar wij zullen bewijzen dat het mogelijk is. Het begint al goed met de inleiding van Berthold Gunster, zo iemand die niks van onderwijs weet, maar er heel luidruchtig iets van vindt. En als je de bochten dan nog iets nauwer neemt, ach.
Zo schrijft hij over ‘een school in Culemborg’ die hij bezocht die hij in de eerste alinea meteen maar neerzet als een soort moderne mega-stal, waarin kinderen ingekist worden in te kleine lokalen. Nu woon ik in Culemborg, er zijn twee scholen die hij zou kunnen hebben bedoelen, beide staan goed te boek. En bovendien, ik ben in alle twee geweest en met het ruimtegebrek valt het echt wel mee.
Maar dat maakt niet uit, de waarheid is voor de paupers, die bocht mag echt wat nauwer. Kinderen worden zo depressief, nee, overactief! De school in Culemborg – je zal hem hebben uitgenodigd – wordt nu vergeleken met de zijn eigen middelbare schooltijd vroeger, in 1910 in Apeldoorn. Nee, vanwege die school in Culemborg is het hele onderwijssysteem kloten, nergens, nee nergens anders is er zo’n grote kloof tussen ‘de cultuur in het bedrijfsleven, de overheid en het gezin aan de ene kant en de cultuur in (met name) het middelbare onderwijs aan de andere kant.’ En oh ja, één op de zes leraren heeft een burn-out.
Maar gelukkig zijn er dan de onderwijshelden. De dappere mensen die in dit meedogenloze onderwijssysteem er toch nog wat van weten te maken. Deze dappere mensen, die dus kennelijk burn out, ADHD, depressie en de school in Culemborg gaan oplossen. Wat zijn dat voor mensen? In ieder geval voor het overgrote deel geen leraren. Driekwart van hen zijn adviseurs, trainers, entertainers, coaches en ondernemers die fantastische verhalen vertellen over wat ze allemaal hebben bereikt. Allemaal leuk en aardig natuurlijk, maar iedere leraar kan je vertellen dat adviseurs, trainers en the bunch nooit iets bereiken. Er is geen leraar die een adviseurs, trainer, ondernemer beschouwt als een held. Als de adviseur/trainer/entertainer met z’n BMW van de parkeerplaats rijdt gaat iedereen weer over op de orde van de dag.
Dat is misschien moeilijk te begrijpen voor de mensen van Onderwijshelden, onderdeel van de Holding voor OnderwijsInnovatie (kek afgekort als H.O.I.) met een pand aan de Oudegracht en gelieerd aan opportune bedrijfjes als Nationale ExamenTraining BV en StudentDocent BV, die voor subsidies van het ministerie, naar verluidt, op de eerste rij zitten. Die ronddraaien in een carousel van onderwijsvernieuwers en -projectjes. Moeilijk te begrijpen misschien dat we, als leraren, die het echte werk doen, niet erop zitten te wachten om op deze wijze de maat te worden genomen, en dat je er niemand een dienst doet met zo’n voorwoord en zo’n cast aan ‘helden’. Straks op 13 september kunnen ze hun boek presenteren, met schuim rond de mond van hun eigen heldendom, en op maandag gaan de lessen gewoon weer verder. Gegeven door echte helden.
Ook in Culemborg.
Met dank aan Arjan van der Meij voor het uitpluizen van de achtergrond van alle auteurs van het boek Onderwijshelden.
Reacties (3)
Aan de stropdas naar buiten mieteren zou ik zeggen en gewoon een stapel onderwijzers aannemen voor dat geld me dunkt.
Als je al die zinloze innovatie en geleur met vastgoed gewoon uit het onderwijs zou schrappen heb je volgens mij al reeds een stapel geld uitgespaard om te doen wat onderwijs zou moeten doen, maar wie ben ik.
Eeen kind van 5 zei laatst dat school ‘een soort werk’ is. En zo is het. Inspiratieloos, repetitief, verplicht. Ik moet de eerste leraar/lerares die een held is nog tegen komen.
Al heb ik wel bewondering voor de leraren en leraressen met de klassen vol gedragsgestoorde kinderen zoals de basis- en middelbare scholen in de probleemwijken.
@2: Ik ken mensen die toch wel eens mailtjes binnen krijgen met teksten als:
“Ik wil u daarom graag bedanken voor de tijd en moeite die u erin heeft gestoken om … en mij de afgelopen jaren door het statistiek gebeuren heen te loodsen.
Ik vind het namelijk een hele prestatie dat u het voor elkaar heeft gekregen dat ik er ook daadwerkelijk iets van snap!”
Toegegeven dat is wel iemand zonder overvolle klas en niet op de basis- of middelbare school, maar ik wed dat de ontvanger daarvan zich op dat moment toch wel even onderwijsheld voelt.