Waar in Nederland het vakbondslidmaatschap tanende is, is dat in Zweden wel anders, merkte Eddy Stam tijdens een bluesfestival.
Mijn vriend en collega Mari en ik bezochten een klein bluesfestival in Noord-Zweden. De hoofdsponsors waren de collega-vakbonden IF Metall en Kommunal.
Nu heb ik mij wel vaker afgevraagd of vakbonden evenementen moet sponsoren. Zo was er bij ABVAKABO een jarenlange traditie om voor duizenden euro’s appels uit te delen bij de Nijmeegse vierdaagse. Ik was er op tegen om de simpele reden dat er nog nooit een lid is bijgekomen omdat ze een appel hebben gekregen. En omdat ze aan het vierdaagsen zijn, heb je ook geen tijd om een gesprekje aan te knopen. En dat is juist het ding van iets weggeven, een wervingsgesprekje te beginnen.
Dus zochten we op het festival terrein naar de wervings“stand” van de collega’s. Die was er niet. Nog meer redenen om je af te vragen waarom de bonden dit sponsoren.
Maar goed, wij waren er voor ons plezier en hadden ook een zitplaats nodig om de hele avond door te brengen. We vonden een paar grote stenen waar we min of meer op de eerste rij zaten. Achter ons zat een vrolijk koppel zich te verwonderen waar wij helemaal vandaan kwamen. Dus was er snel een gesprek. Zij was ambulancechauffeur en hij buschauffeur. Toch maar gevraagd of ze lid waren. “ Natuurlijk!” antwoorden ze bijna verontwaardigd. “Zodra ze er is, zullen we jullie introduceren aan de voorzitter”.
Dus een paar bandnummmers verder waren we ineens in gesprek met de regionale voorzitter van Kommunal. Volgens haar was 95% van de aanwezigen lid en een stand helemaal niet nodig. Toen we haar ongelovig aankeken zei ze: “vraag maar aan deze groep mensen hier”. Die bleken alle elf lid.
De sponsoring is ledenbehoud. “Hier in Norbotten is 95% vakbondslid stemmen we sociaal democraten, en dat willen we zo houden”, aldus de voorzitter. Het was een in meerdere opzichten bijzondere avond!
Vakbondsman Eddy Stam biedt op zijn blog In Europa commentaar op (uit de hand) lopende discussies rond de EU vanuit zijn rijkelijke ervaringen op het continent.
Reacties (12)
Ik ben jaren lid geweest van de FNV. Maar toen ik ze nodig had gaven ze niet thuis. Buitenlandse vakbonden, daar spreek ik mij niet over uit. Maar de FNV is zonde van je geld.
@1 Nouja, je krijgt iedere maand wel een mailtje over exclusieve voordelen en uitnodigingen voor marktbelevingsonderzoeken. Ik bedoel maar..
@2
Ik hoef geen exclusieve voordelen. Een vakbond ontleent zijn bestaan aan het verdedigen van belangen van werkenden. En dat dient niet alleen met de mond beleden te worden. Arbeideristische taal uit slaan daar kopen we niets voor.
Toen ik als broekie de werkvloer op kwam werd mij al gezegd dat vakbonden niets voor je doen. Ik vond dat negatieve praat. Als de werkenden geen collectief vormen dan wordt er over je heen gelopen. Nu begrijp ik dat ik vroeger een onnozele hals was.
Jeetje, een enkele anekdote (zonder concrete omstandigheden eraan toegevoegd) waar duizenden anderen het -zeer waarschijnlijk- niet mee eens zijn omdat zij wel geholpen zijn, o.a. door FNV.
Wat een niveau weer.
Voor een vakbeweging heb je een industrie nodig. Met een land dat niet wil inzetten op zijn industrie (‘wij zijn een diensten-georienteerde maatschappij vanaf nu’), heb je al snel een futloze vakbeweging.
Ach, ik recycle, doneer bloed, doe vrijwilligerswerk. Daar word ik allemaal financieel niets wijzer van, maar ik acht het een zekere maatschappelijke plicht/verantwoordelijkheid. Zo ook mijn vakbondlidmaatschap. Van het laatste hoef ik dan ook niet per se persoonlijk nut te hebben (rechtsbijstand o.i.d.).
@6
Dat heb je dan ook niet! Jij bent gewoon een stuk slimmer dan ik.
Jij hebt de illusies al naast je neer gelegd.
Ik was jaren lid van de sportschool en toch ging mijn torso er niet beter uitzien. De vakbond is net als de sportschool geen resultaat voor geld, maar resultaat door inspanning. Die inspanning wordt gefaciliteerd.
Bij een arbeidsconflict jaren geleden heeft de FNV mij uitstekend geholpen. Daarom ben ik nog steeds lid.
Tanende vakbeweging en opkomend facsisme. Zomaar twee zaken die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Maar in beide gevallen omdat men denkt dat het onbelangrijk is. Totdat de consequentie duidelijk wordt. Meer woorden besteed ik er niet aan.
Als je niet lid bent van een vakbeweging in een firma met veel “lotgenoten” merk je snel het gemis van een vakbond. Wat een beetje jammer is dat vakbonden nogal politieke instituten geworden zijn. Voor buitenlanders zetten die zich minder in als voor de inheemsen. Anekdotisch in beide gevallen, maar geen opzich staande.
@11
Vakbonden zijn verworden tot vehikels voor oude blanke mannen met banen voor het leven.
Misschien is er over enige tijd ruimte voor bonden die echt oog hebben voor het belang van de werkende mens. Nu is de tijd niet rijp, juist omdat de macht ligt bij een bepaalde groep.