The Worst of Times

Vandaag plaatsen wij een gastbijdrage van Arjan.

Je bent maar een mens, dus je kan al die veranderingen in de wereld ook niet meer bijbenen. Al die enge invloeden van buitenaf: Marokkaanse jeugdcriminelen, terroristen, de kwakkelende economie, het verlies van banen naar opkomende economieën als China, de kredietcrisis, de olieprijs, de voedselcrisis, klimaatverandering, conflicten in het midden oosten, dictators met nucleaire ambities, aanslagen de hele godganse dag ingeprent door een media, die op het doodlopende pad van de verslaafde niet anders kan dan ieder bericht nog sensationeler te presenteren dan het vorige.

Je hebt geen keus meer, je trekt je terug in je schulp van “simpele waarden”. Je mening wordt je laatste vesting en als je hard genoeg roept dat het iemands schuld is blijft je eigen geweten schoon en merkt niemand dat je eigenlijk de hele dag bang bent. Je vindt andere bange mensen terug op forums en blogs, je mening wordt geheiligd tot een onwrikbaar instrument.

Je verlustigd jezelf in je eigen onwetendheid, je ideeën nu gevoed door de onuitputbare energie van de groepsgeest. Je vind kracht en troost in de meute die alles wat niet bij die “simpele waarden” verafschuwt, het wordt een ‘wij’ en ‘zij’ verhaal. Alles wat tegen jouw vooringenomen waarden indruist, of afkomt van iemand die jij ziet als tegen die waarden zijnde, is slecht en moet bestreden worden. Het is een kudde bange gazellen omgevormd tot een stormloop van dolle paarden die alles in zijn pad zal vernietigen. Aangemoedigd en aangestuurd door opportunisten die deze energie gebruiken om hun eigen belangen te bespoedigen. Stemmen, persoonlijk aanzien en advertentie-inkomsten zijn de muntsoorten waar deze parasieten ontvangst in nemen en ze zullen weinig middelen schuwen om hun ‘inkomsten’ veilig te stellen.

We leven in een tijdperk van regressie, in het tijdperk van Sarah Palin en Geert Wilders. Je eigen onwetendheid als een religie, een geheiligd wapen tegen de kwade buitenwereld gesterkt door een gevoel van saamhorigheid. Al die energie zal tot uiting moeten komen, het zal uitbarsten en daarna moeten uitwoeden. We kunnen alleen maar hopen dat de kinderen zodra ze klaar zijn met spelen, genoeg hebben overgelaten om weer iets mee op te kunnen bouwen.