Waarin de auteur even ontsnapte aan de realiteit van alledag met hulp van een genie met een viool. De wereld wordt klein van ons politieke geneuzel. Daartegen verdedigen we ons met muziek. De verkiezingen verengden ons blikveld: alsof het Haagse gedoe zo spannend is. Gelukkig heeft Freek inmiddels het perspectief hersteld en is de wereld van gewone mensen weer wat belangrijker geworden. Het is dit gevoel van “nu weet ik het wel”, waardoor ik werd meegetroond naar het Paard van Troje, op de laatste mooie zondag van het jaar. Ben Caplan zou optreden, een jonge Canadees met een baard van een honderdjarige en een roestige stem van een overjarige dronkaard. En een repertoire dat reikt van rock en pop tot commedia del’arte.
Yu Manabe is een Japanse klassiek geschoolde violist. Als kind wilde hij hard-rockgitarist worden, maar het liep allemaal toch even anders.
Hier horen we hem op een bewerking van het bekende rock it van Herbie Hancock.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Blaine Reininger en Steven Brown zijn de oprichters van avant-garde gezelschap Tuxedomoon, dat in de jaren 80 een zekere cult-status had. Ze begonnen als no-wave/postpunkband, maar schoven steeds meer op richting klassieke benadering.
Met enige regelmaat verschijnen soloplaten, en soms zoeken ze elkaar daarbij weer op. Zoals op One hundred years of music uit 1990.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Je kunt natuurlijk ook ruige punk maken met een viool. Dat bewijst de Franse band Forguette Mi Note, welke actief was in het begin van de jaren 90. Er verschenen 3 albums, ze gaven honderden concerten, maar na 1994 is er niets meer van ze gehoord…
Hangedup is een Canadees tweetal van het Constellation label; en de kenners weten dan al in welke hoek we het moeten zoeken: experimentele postrock. De bekendste acts van dit label zijn immers Godspeed You! Black emperor en A Silver Mount Zion….
De band bestaat uit niets meer dan een (ongelooflijk goede) violist (Gen Heistek) een een drummer/percussionist (Eric Craven) – en weet daarmee toch een verrassend vol geluid te creeren wat duidelijk afwijkt van de gangbare postrock.
Damian Escobar (ook wel Dame Esco) is een Amerikaanse violist die hiphop met R&B, jazz en klassieke invloeden combineert. Vroeger vormde hij met broertje Tourie (ook viool) hun band Nuttin’ but Stringz, tegenwoordig speelt hij vooral solo.
Filiamotsa is een franse band uit Nancy die bestaat rond de kern van een drummer en een violist. Ze bestaan sinds 2007. Kenmerkend zijn de wilde uitbarstingen afgewisseld met gecontroleerde, ingehouden passages.
En het gaat er ruig aan toe, zoals ook op hun Montroyal uit 2013.
Amerikaanse Anni Rossi zingt en begeleidt zichzelf daarbij vaak op de viool. Opvallend is haar bijzondere stijl van spelen. Zoals op Wheelpusher, uit 2008.
We blijven net als gister even in Noordelijke regionen.
Nils Økland bespeelt de Hardanger viool, een met dubbele snaren uitgevoerde viool die veel in de Noorse traditionele muziek gebruikt wordt. We horen muziek die typisch op de ECM platenmaatschappij past: moderne neo-klassiek/avant garde met een fikse scheut traditionele invloeden.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.