Dit is een gastbijdrage van Philip Ebels: hij is journalist in Brussel en schrijft over Europese zaken, Belgische zaken, duurzaamheid en MVO. Mag de overheid in verkiezingstijd een politieke manifestatie financieel steunen? Dat is de vraag die België – of beter, Vlaanderen – sinds een aantal dagen bezig houdt in de aanloop naar de Europese en regionale verkiezingen van 7 juni. Aanleiding is Belgavox, een groots, gratis concert dat zondagmiddag 17 mei plaatsvond aan de voet van het Atomium in Brussel voor “solidariteit en samenhorigheid” en een “sterkere Belgische identiteit”. Zo’n 25.000 mensen hoorden Toots Thielemans, Clouseau, Arno en nog een zestigtal Belgische artiesten zich uitspreken voor de eenheid van het land – tégen afsplitsing dus. Een nobel streven, zo lijkt. Toch is niet iedereen blij. Probleem is dat het concert gesponsord wordt door de centrum-rechtse federale overheid (hoofdsponsoren zijn onder andere staatsbedrijven Nationale Loterij en Electrabel en de publieke omroepen VRT en RTBF) en de stad Brussel.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“En daarom, als de keus is tussen martelen of burgers redden, zeg ik: dan maar martelen.”
Aldus Eline van den Broek van de partij Libertas. De partij doet mee aan de Europese verkiezingen. En is er dus voor om mensen te martelen. Holy shit.
Het is niet eens zo dat Libertas zegt: misschien een beetje water sprinkelen voor de show. Of wat kietelen onder hun tenen. Nee hoor. Het is gelijk hoppe-tee: martelen. Laten we Jack Bauer invliegen en gaan met die banaan. Gewoon keiharde fysieke pijn toebrengen als we denken dat het iets oplevert. Gewoon omdat het kan, denkt Libertas dan. Universele Verklaring van de Rechten van de Mens? Eline ‘Abu Ghraib’ van den Broek zegt ‘no way, Jose’.
Ben benieuwd of ze nog een leuke locatie weet om te martelen. Guantanamo Bay aan de Maas?
Met de parlementsverkiezingen van zaterdag in het vooruitzicht lijkt het plotseling tot de Kuweitse politici door te dringen dat ruim de helft van de bevolking uit vrouwen bestaat en dat die stemrecht hebben. Zo’n twee weken geleden lanceerde het ministerie van Sociale Zaken de campagne ‘De vrouw is een actieve partner‘, om het emancipatiebeleid kracht bij te zetten.
Bij vorige verkiezingen in 2006 en 2008 haalde geen van de vrouwelijke kandidaten het parlement, maar de kans dat het deze keer wel lukt, is weer wat groter. Sowieso zullen de mannelijke kandidaten (en hun assistentes) hun best moeten doen om vrouwen, die in Kuweit meer dan in andere Arabische landen hoger opgeleid zijn en buitenshuis werken, te paaien. Doen ze dat niet dan staan blogsters als Jelly Belly klaar om ze online te kijk te zetten. Voor de jongere generatie, zoals blogger, journalist en diplomaat Amer Al-Hilal, staan vrouwenrechten bovenaan de politieke wensenlijst, samen met het bestrijden van extremisme.
Heel veel macht heeft het parlement van Kuweit overigens niet. Het werd twee maanden geleden door de emir ontbonden, omdat het lastige vragen dreigde te stellen aan de regering, die er ook nog maar twee maanden zat. Met nogal wat rijke kandidaten is bovendien het kopen van stemmen een probleem. Maar één ding lijkt vast te staan: het nieuwe parlement zal niet minder hinderlijk zijn dan het vorige. Op naar nieuwe verkiezingen volgend jaar.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
In aanloop naar de verkiezingen voor het Europees Parlement, hier in Nederland op 4 juni, biedt Sargasso aan alle partijen deelnemen ruimte om middels gastbijdragen hun standpunten naar voren te brengen. Voorwaarde is wel dat ze meedoen in de discussie die er op volgt. Hier de bijdrage van de Judith Merkies, vierde op de lijst van de PvdA.
Mijn bijzondere kinderen,
Geen andere dagen in het jaar tekenen jullie geschiedenis zo beeldend als de eerste dagen van mei. Dag van de Arbeid, Dodenherdenking, Bevrijdingsdag en Schumandag. Deze dagen zijn, in een notedop, de basis van jullie bestaan. In deze dagen komen alle lijnen samen die jullie erfenis en mijn overtuiging tekenen.
Elk jaar op 4 mei vertel ik over de oorlog en over Anne Frank. Toen ik jullie dat laatst vroeg wisten jullie het nog feilloos van vorig jaar. Natuurlijk, in ieder huis wordt verteld over de oorlog, maar bij ons komt de geschiedenis van twee kanten, met een Duitse vader en een Nederlandse moeder. Daarom kunnen we niet om de geschiedenis heen, onze kinderen, jullie, zijn vredeskinderen. Liefde overwint, waar wapens hebben gefaald.
Je vader kan het jullie vertellen, Duits zijn betekent altijd weer geconfronteerd met vooroordelen en makkelijke stempeltjes. Altijd weer de oorlog, de fiets die terugmoet, de Heil Hitlers, ook na 64 jaar.
En daarom, omdat mensen altijd weer om verantwoording zullen vragen, zelfs aan de vierde generatie, hierbij jullie geschiedenis.
De grootvaders van je vader leefden in het Derde Rijk, de ene was officier in het leger en de andere keerde zich tegen de maatschappij en haar normen. De officier had misschien principes tegenover zijn land, maar niet tegenover zijn kinderen, die hij nog tijdens de oorlog verliet en nooit meer heeft willen zien. De andere had wel principes tegenover zijn kinderen, maar niet tegenover zichzelf en eindigde met de fles in de hand. Deze laatste grootvader droeg de verscheuring al in zich, met voorouders uit Polen, het altijd en eeuwige onderdrukte land, een Poolse naam en een Duitse identiteit waarmee hij zich tijdens het nazi-regime niet wilde identificeren.
In aanloop naar de verkiezingen voor het Europees Parlement, hier in Nederland op 4 juni, biedt Sargasso aan alle partijen deelnemen ruimte om middels gastbijdragen hun standpunten naar voren te brengen. Voorwaarde is wel dat ze meedoen in de discussie die er op volgt. Hier wederom een stuk van Judith Sargentini, lijsttrekker van GroenLinks. Dit maal samen met Rens van Tilburg.
Nederland is buitengewoon kwetsbaar voor zowel de financiële als de klimaatcrisis. Beide vereisen een wereldwijde aanpak. Wij vinden het daarom van belang dat de fragiele internationale samenwerking uitmondt in concrete afspraken. In een Green Deal tussen de rijke en de opkomende landen voor een ingrijpende economische koerswijziging. Dat vraagt een ambitieuze en solidaire inzet.
Mondiale problemen
Er was een tijd, nog niet zo gek lang geleden, dat we de economische modellen nog vertrouwden. Het was een overzichtelijke tijd, met schijnbaar overzichtelijke problemen. Zo berekende de Britse econoom Nicholas Stern eind 2006 dat stabilisering van het klimaat één tot twee procent van ons inkomen zou kosten. Een jaar eerder stelde Jeffrey Sachs de prijs voor het beëindigen van de wereldwijde armoede op minder dan één procent van ons inkomen.
Inmiddels voorspelt de Europese Commissie dat de landen van de Europese Unie dit jaar vier procent van hun inkomen zullen inleveren. Helaas brengt dat een einde van de armoede en de stijgende zeespiegel niet dichterbij. Sterker, de Wereldbank voorspelt dat als gevolg van de financiële crisis jaarlijks tot vierhonderdduizend kinderen extra zullen sterven. En terwijl klimaatwetenschappers alsmaar dramatischer voorspellingen produceren, worden plannen voor windparken op zee afgeblazen en beëindigt Shell zijn investeringen in zonne-energie. En het einde van de huidige crises is nog niet in zicht. Naar schatting hebben de banken nog maar een derde van de verliezen op hun giftige kredieten bekendgemaakt. De aandelenmarkten verloren wereldwijd twintigduizend miljard dollar van hun waarde. Om dit bedrag in perspectief te plaatsen: Stern bepleitte een verdubbeling van het wereldwijde onderzoek naar duurzame energie naar twintig miljard dollar; Sachs vroeg om een extra investering van honderd miljard dollar per jaar. In plaats daarvan dalen de hulpgelden dit jaar met veertig miljard dollar. Banken zoeken veiligheid. Alles wat relatief onbekend is, van opkomende landen tot nieuwe technologieën, krijgt geen krediet meer.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.