Een jaar geleden was de spanning te snijden. Obama en McCain namen het tegen elkaar op en iedereen was benieuwd hoe de strijd zou aflopen. Er was meer aandacht voor de Amerikaanse verkiezingen, dan voor onze eigen verkiezingen. Zelfs voor de voorverkiezingen van de Democratische en Republikeinse kandidaat waren alle Nederlandse media te porren. En nu zijn er vandaag verkiezingen in Duitsland. Oh, ja joh? Jazeker. Er is wel wat aandacht geweest. Een reportage van Netwerk, gisteren een kort itempje op het Journaal en dat was het dan wel. Vanwaar dit immense verschil in aandacht? Is Amerika voor Nederland zoveel belangrijker dan Duitsland? Of gaat het alleen om de poppetjes?
“Zij willen terug naar de Sovjet-Unie. Maar wij willen naar de beschaving, wij zijn een beschaafd volk.”
Een demonstrante in Moskou uit haar woede over de – op de gebruikelijke wijze – gemanipuleerde lokale verkiezingen. Het protest werd keihard uiteengeslagen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Toen Omar Bongo overleed na ruim veertig jaar dictator geweest te zijn van Gabon, een olierijk land aan de Afrikaanse westkust, had hij genoeg geld verzameld om zijn zoon Ali-Ben in staat te stellen een overweldigende campagne voor de presidentsverkiezingen van gisteren te voeren. De andere 22 kandidaten zouden alleen al op naamsbekendheid verliezen in de verkiezingen, die uit slechts één ronde bestaan, waarbij degene met de meeste stemmen wint, ook als dat minder dan de helft is.
Omdat een flink aantal kandidaten zich op het laatste moment terugtrok, is het echter ineens een race geworden tussen Bongo junior, Andre Obame en Pierre Mamboundou. Obame, een voormalige minister, klaagde over vele oneerlijkheden tijdens de campagne (hoewel hij zelf een half jaar geleden ook nog van het ‘geen commentaar’ was toen anti-corruptie activisten zonder enige reden gearresteerd werden). Mamboundou is al twintig jaar oppositieleider en verloor de vorige keer kansloos van Bongo senior (van wie hij wel eens geld aannam). Volgens Bongo zijn al zijn tegenstanders verraders.
Voor het daadwerkelijk beleid zal de keuze tussen Bongo en Obame waarschijnlijk niet veel uitmaken voor de inwoners van het welvarendste Afrikaanse land onder de Sahara. Mamboundou belooft wel meer veranderingen, maar het zal voor een outsider lastig zijn die claim waar te maken. Het zou al heel wat zijn wanneer de uitslag eerlijk vastgesteld wordt en rellen uitblijven.
“ ‘We hebben het in vier, vijf steden geprobeerd, maar niet voor elkaar gekregen. We hebben onvoldoende mensen gevonden voor wie ik mijn handen in het vuur steek. Als je dan toch meedoet, loop je het risico dat je je in eigen voet schiet.’ Wilders zegt met zijn keuze ‘LPF-achtige toestanden en het risico op bedrijfsongevallen’ te willen voorkomen. ‘Dan zouden we te veel goodwill verliezen in de aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen.’ “ (ANP-vraaggesprek met Geert Wilders, Omroep Brabant)
Bij de gemeenteraadsverkiezingen van volgend jaar maar zal de PVV van Geert Wilders alleen meedoen in Den Haag en Almere. Voor de komende twee jaar richt de partij zich op de Provinciale Statenverkiezingen in maart 2011 en op de volgende Tweede Kamerverkiezingen, uiterlijk in mei 2011. Bij de recente verkiezingen voor het Europarlement in juni, altijd met de laagste opkomst, werd de PVV toch de tweede partij van Nederland. De kans om deze gebleken populariteit te verzilveren op gemeenteraadsniveau laat de PVV hiermee lopen.
De reacties varieerden van afkeuring tot opluchting. Femke Halsema van Groen Links sprak van ‘een ongelooflijk zwaktebod’. Een ‘slap verhaal’ noemde de Rotterdamse PvdA-leider Peter van Heemst het. ‘Dat krijg je wanneer je geen democratische partij bent, maar een eenmansbeweging’, aldus D66-leider Alexander Pechtold. ‘Wilders vormde voor ons een bedreiging en had ons zeker zetels kunnen kosten’, zei Marco Pastors van Leefbaar Rottedam.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De Liberaal Democratische Partij van Japan lijkt af te stevenen op een flinke verkiezingsnederlaag eind deze maand. De partij regeert Japan vrijwel onafgebroken sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog en in deze periode wist het land zich op te werken tot de tweede economie van de wereld. De afgelopen jaren echter bleef de groei achter. Japan lijdt nog altijd zeer onder de deflatie die begin jaren negentig het land raakte en alhoewel het nog altijd voorloopt op het gebied van technologische innovatie hinderen de enorme overheidsuitgaven van de voorgaande tien jaar de economie nog evenzeer. Een hoge staatsschuld in combinatie met een erg lage rente hielp Japan maar weinig.
De stedelijke elite is al langer ontevreden met de regering, nu brokkelt echter ook haar aanhang op het platteland af waardoor de voornaamste mededinger, de Democratische Partij, een erg goede kans lijkt te maken om de aankomende parlementsverkiezingen te winnen. De Democraten verzetten zich tegen de grootte van het Japanse ambtenarenapparaat en beschouwen marktwerking als optimaal. De voornaamste taak van de overheid ligt volgens hen in het creëren van de randvoorwaarden waaronder ‘een maatschappij van zelfstandige individuen kan samenleven’. Ondanks de liberale leest waarop de LDP geschoeid zou moeten zijn toonde het zich de afgelopen jaren maar zelden een voorstander van individualisme en de vrije markt. De Democraten springen nu maar al te graag in het gat dat de regeringspartij heeft opengelaten en gedijen erbij.
Op weblog Den Cayente geeft Ariën Rasmijn voor de Wereldomroep aldaar zijn visie op het leven op Aruba en de lokale politiek. Rasmijn (33) is journalist op Aruba. Sargasso plaatst met toestemming in de zomermaanden deze posts van Rasmijn.
Deze week ben ik op vakantie, wat min of meer inhoudt dat ik achterstallig papierwerk aan het regelen ben. Aruba is een en al red tape. Voor alles, van een pasfoto tot een verzekeringskaart, moet je lang in de rij staan. En dus ging ik vanochtend vroeg naar het bevolkingsregister (CENSO) om een nieuwe id-kaart aan te vragen.
Eenmaal daar aangekomen zag ik kandidaten van CURPA, MSI en PPA voor de deur van het gebouw mensen ronselen om voor hen te tekenen. Een buitenparlementaire partij heeft 513 handtekeningen nodig om mee te kunnen doen aan de verkiezingen. Je mag maar een keer voor een partij tekenen, maar er was geen sprake van dat de partijen over firmanten gingen ruzieën. Er waren toch genoeg voor iedereen en het was te heet.
Soit, de regels zijn zoals ze zijn. We maken er het beste van onder het afdak van CENSO en lopen af en toe binnen om in de airco af te koelen, zullen ze wel gedacht hebben. Binnen stond PPA-leider Benny Nisbet bij zijn loket. Zijn partij doet het goed, althans in deze race. Met nog een week te gaan heeft PPA zo’n 230 handtekeningen. Dat is een stuk meer dan de concurrentie. MSI had gisteren iets van 37 handtekeningen, MSI zat rond de 40. Ik heb getekend voor een van de drie. Omdat ik vind dat als je het graag wilt, je moet kunnen meedoen aan de verkiezingen. Of je uiteindelijk die kans ook waard bent, daar beschikt het volk uiteindelijk over.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Op weblog Den Cayente geeft Ariën Rasmijn voor de Wereldomroep aldaar zijn visie op het leven op Aruba en de lokale politiek. Rasmijn (33) is journalist op Aruba. Sargasso plaatst met toestemming in de zomermaanden deze posts van Rasmijn.
De grote optocht van MEP vond zondag plaats. Verrassend vroeg in het seizoen, want we hebben nog zeven weken te gaan (tenzij ze van plan zijn om er nog een te houden, wat tegen de afspraak is). Of je nou voor of tegen bent, het was indrukwekkend. Nelson Oduber reed trots voorop. De hele rit stond de 62-jarige, maar oerfitte premier in zijn jeep, de vuisten gebald en met een stoere blik richting de vele sympathisanten langs de weg.
Zijn meest trouwe ‘palanca’s’ zaten naast hem in de auto, twee quads en een auto met beveilgers reden daar vlak achter. Na hem kwam de nummer twee, Marisol Lopez-Tromp, met haar grote gevolg. En na haar nog zo’n vijf, zes kilometer aan geel versierde toeterende auto’s, ATV’s, brommers, en trailers met keiharde muziek. De verschillende kandidaten (niet allemaal, de partij heeft haar definitieve lijst altijd pas op de nacht voor de officiele inlevering klaar) stonden in hun jeeps en zorgden ervoor dat ze zichtbaar waren. Zo reed Evelyn Wever-Croes in een hoge monstertruck en reed Booshi Wever in zijn eigen trailer. Want het campagnegeld moet rollen. Letterlijk.
“He’s the elected leader.”
Woordvoerder van het Witte Huis Gibbs geeft antwoord op de vraag of Ahmadinejad de legitieme president is van Iran. In een ceremonie werd de voor Ahmadinejad gunstige (maar op zijn minst twijfelachtige) verkiezingsuitslag door Khatami bevestigd. De uitslag werd de afgelopen maand gevolgd door rellen die in een revolutie leken te ontaarden. Honderd oppositieleden die zich uitspraken tegen de uitslag staan nu terecht.
Als kers op de explosieve taart is er het nucleaire programma van Iran, waarover in Times werd gezegd dat Iran binnen een jaar een kernwapen kan hebben. De enige voorwaarde is een hoofdknik van Khamenei.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.