De bewoners van de stad namen ze mee naar huis, de ongeschoren jongens uit West-Oekraine die hun tenten hadden opgeslagen in Kiev. Ze kregen een douche, een flinke maaltijd en meestal bleven ze slapen. Er was hoop, zelfs de treurige buitenwijk van K. had iets vrolijks. Aan het klimrek van een verlaten speeltuin hing een oranje lintje. Grootmoeders uit het hele land vulden hun magere pensioentjes aan door bij metrostations oranje shawls en mutsen te breien. In de metro werd gezongen, op straat heerste euforie. En angst. Duizenden mijnwerkers uit het Oosten zouden met hun pikhouwelen naar de hoofdstad komen om de revolutie uit elkaar te slaan. En ze kwamen. Er werd gepraat, ze maakten grapjes en er werd vooral gedronken. De volgende ochtend gingen de foto's de wereld over, de blauwe mijnwerkers met hun Janoekovitsj-vlaggen innig zoenend met de blonde vrouwen in hun oranje Joesjtsjenko-shawls.
“Kandidaten en actieve leden moeten daar natuurlijk de plaatselijke ‘couleur locale’ aan toevoegen.”
De Partij voor de Dieren gaat in zes gemeenten meedoen aan de verkiezingen. Het gaat goed met de partij, onlangs verwelkomde zij haar 10.000e lid.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De inwoners van het kleine Equatoriaal Guinee verdienen gemiddeld 37.000 dollar per jaar. Dat hebben ze te danken aan hun president, want hij en zijn familie halen zoveel binnen dat ze ruimschoots compenseren voor de rest van de bevolking, die het met een dollar per dag moet doen. President Teodoro Obiang Nguema liet zich afgelopen weekend dan ook herkiezen. De uitslag laat nog even op zich wachten, maar hij heeft beloofd meer stemmen te halen dan de vorige keer, toen de teller op 97,1 procent bleef steken.
Het hele verhaal over de vele schendingen van de mensenrechten, oliedollars en bijbehorende vriendschap met de VS hoeft hier niet verteld te worden. De corruptie is zo schaamteloos dat de zoon van president Obiang er tijdens een rechtszaak in Zuid-Afrika vrolijk over vertelde. “In mijn land is het gebruikelijk dat ministers een partnerschap afsluiten met buitenlandse bedrijven die naar contracten van de overheid dingen, zodat een aanzienlijk deel van het bedrag op hun eigen bankrekening belandt.”
Met zo enorm veel olie en zo’n kleine elite is Equatoriaal Guinee natuurlijk ideaal voor staatsgrepen. Obiang zelf claimt er al vele overleefd te hebben, al zeggen oppositieleiders dat veel ervan verzonnen zijn enkel om hen achter de tralies te kunnen zetten. In 2004 mislukte een machtsgreep onder leiding van de Britse huurling Simon Mann, die beweerde steun van Zuid-Afrika te hebben voor zijn coup.
Oké, nu heb ik het he-le-maal gehad met het gelul. Wilders, kom maar. Kabinet, ten val. Nu. Leg allemaal het speelgoed neer en schuif de Legodozen door. Geert, hier zijn je nieuwe knikkers. Dit is je zakgeld. Bij die mevrouw haal je trekdrop en ranja. Na al die talloze debatten, borrelshows op tv en oneliners zónder Wilders, raakt mijn geduld op. Mohammed Benzakour zei het in mei al, maar nu kunnen we er niet meer omheen.
Heren en vrouwen van de PVV, u wilt vervroegd verkiezingen? U verdient vervroegd verkiezingen. U hebt gelijk. Wij, de linkse elite, wij hebben genoeg verziekt. Wij, de mensen die het niet doorhebben en slapen, zijn toe aan een opfriscursus Nederland, hoe doe je dat eigenlijk? Gooi de shovel tegen de linkse kerk! Wij demoniseren en verketteren. Wij zijn knettergek geworden. Wij neuzelen.
Of Geert, zoals je het zelf verkondigde bij de Algemene Beschouwingen in september: ‘De accu is leeg. Het is voorbij. Ze weten zelf, als je goed kijkt, dat er geen redden meer aan is. Dat ze alle verkeerde beslissingen hebben genomen en dat ze geen acht hebben geslagen op het bordje ‘moeras linksaf’. Maar ze gingen toch linksaf. Omdat hun ideologische TomTommetje al sinds de sixties staat afgesteld op ‘linksaf’. […] […]Voorzitter, snij in die linkse publieke omroep, minimaliseer de contributie aan de Europese Unie, stop met de kunstsubsidies, hou, behalve noodhulp, op met die waanzinnige ontwikkelingshulp, geen dure JSF-toestellen.[…] Vanwege dit soort wantoestanden beklimt de PVV graag de barricaden. […] Het is tijd voor verkiezingen![…]’
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
(Meer op Adriaan’s eigen webstek, volg hem ook op twitter!)
Als oud-president Tabaré Vázquez had mogen meedoen aan de presidentsverkiezingen in Uruguay eergisteren, was hij waarschijnlijk herkozen, maar hij brak met de recente Zuid-Amerikaanse traditie om de grondwet in zijn eigen voordeel te wijzigen, dus hij mocht niet meedoen. Nu wordt zijn partijgenoot José Mujica de nieuwe president, zij het dat daar nog een tweede ronde aan te pas moet komen.
Mujica is een voormalige guerillacommandant die onder de dictatuur (1973-1984) veertien jaar vastzat. Dat verleden speelt nog levensgroot in het land. In de week voor de verkiezingen oordeelde het hooggerechtshof van Uruguay dat de amnestie voor mensenrechtenschenders onder de dictatuur illegaal was. Prompt mocht Gregorio Alvarez, de laatste dictator, voor vijfentwintig jaar achter de tralies.
Het linkse Breed Front, waar Vázquez en Mujica toe behoren, flirt af en toe met Venezuela en Cuba, maar vaart ondertussen een centrumlinkse koers in het kielzog van de Braziliaanse president Lula: een markteconomie met een strenger belastingbeleid voor de maatschappelijke toplaag ten faveure van vele sociale programma’s voor de onderlaag. Daar zal met een voormalige extreem-linkse guerilla vermoedelijk weinig aan veranderen.
De peilingen zien er voor D66 al een tijdje gunstig uit. Zelfs zo gunstig dat de partij, die zich nu met drie zetels in de Tweede Kamer vertegenwoordigd ziet, bij zo’n verkiezingsuitslag een belangrijke rol op het (in)formatiepodium kan spelen. Omdat geen enkele partij op het moment staat te springen om in een coalitie te stappen met Wilders aan het hoofd, ligt het voor de hand dat dan de tweede partij de hoofdrol speelt.
Alexander Pechtold, fractievoorziter van D66, heeft gisteren aangegeven geen premier te willen worden (eerder zei hij al geen ministerschap te ambiëren na verkiezingswinst). Het zal vast een hele geruststelling zijn voor Joshua Livestro en zijn lezers.
Maar wie wordt het dan? Zoals Wouter Bos voor de verkiezingen van 2003 Job Cohen naar voren schoof, wil Pechtold een man (of vrouw?) ‘van kaliber’ als kandidaat-premier leveren.
Aan wie zou Pechtold denken… Aan Alexander Rinnooy Kan, solide en met een mooi optreden bij Zomergasten? Een smetje op zijn blazoen is het uit elkaar gespatte SER-overleg over de AOW. Boele Staal? Oud-CdK in Utrecht, nu voorzitter van de ANWB. Nadeeltje: hij is ook voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Banken en banken genieten op het moment geen bijzondere populariteit. Of wordt het toch de re-rentree van D66-oprichter Hans van Mierlo?
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“When it comes to health insurance reform, Republicans are indeed the ‘party of no’. But when it comes to protecting the health insurance industry, with its practice of denying Americans health care, raising premiums on the middle class and bankrupting families, the Republican Party is definitely the ‘party of yes’.”
Een woordvoerder van Pelosi, de Democratische voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, deelt een plaagstootje uit. Republikeinen beginnen hem echt te knijpen nu de Democraten momentum krijgen. De tussentijdse verkiezingen van 2010 (Senaat en Huis van Afgevaradigden) zijn in aantocht en de Republikeinen zijn de ‘partij van nee’. Hun campagne heeft nog weinig samenhang en de centrale boodschap is dat ze tegen Obama en zijn plannen zijn. Maar wat als Obama’s plannen tegen die tijd succesvol zijn?
Volgens peilingen van Maurice de Hond is de PVV nu virtueel de grootste partij. Het politieke cliché luidt dat peilingen dagkoersen zijn, maar ze bieden wel voldoende stof tot speculeren. Als de regering niet eerder struikelt dan zijn de volgende verkiezingen op 11 mei 2011. Al over anderhalf jaar dus. Gekkigheden daargelaten, en gekkigheden zullen er zijn, lijken de winnaars en verliezers van die verkiezingen nu al bekend. Grote winnaars zullen de PVV en D66 zijn. De verliezers zijn de regeringspartijen PVDA en CDA. De formatie van een stabiele regering lijkt daardoor een haast onmogelijke klus te worden.
Zoals het er nu uitziet strijden 3 partijen om de eerste positie: PVV, D66 en het CDA. Tussen de 3e en 4e plek zit een hele tijd niets en dan volgen VVD, SP, PVDA en Groen Links. Het CDA staat nu virtueel derde en zit al tijden in een neergaande spiraal. Als JP het tij weet te keren en van het CDA toch nog de grootste partij weet te maken, is er weinig aan de hand. Of je het CDA nu pragmatisch noemt of machtwellustig: ze vinden het geen probleem met wie dan ook een regering te vormen. Zolang ze zelf maar de lakens uitdelen. En daar zit nu net het probleem voor de christendemocraten: de kans lijkt groot dat het CDA niet de grootste partij wordt. En dan?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Vandaag en morgen kiezen de inwoners van Botswana een nieuwe president en parlement. De uitslag staat al vast: de regerende partij houdt de meerderheid in de volksvertegenwoordiging en zal de huidige president herkiezen. Niet omdat de verkiezingen op grote schaal gemanipuleerd zijn (al zijn er wel wat zorgen), maar omdat de krap een miljoen kiezers van een van de stabielste landen van Afrika tevreden zijn over de leiding.
Tot op zekere hoogte dan. De economie heeft een zware klap gekregen van de kredietcrisis, waardoor de vraag naar diamanten gekelderd is. Bijna de helft van de economie is ervan afhankelijk. De onvrede is groot, maar dat geldt ook voor het besef dat de regerende Botswana Democratic Party de vraag naar diamanten niet zelf omhoog kan stuwen.
Hoewel de oppositie niet echt een vuist kan maken tegen de BDP, kunnen de verkiezingen best nog spannend worden. Er is namelijk mot binnen de BDP en dat speelt de oppositie in de kaart. President Ian Khama heeft ruzie met secretaris generaal Gomolemo Motswaledi, omdat hij autoritair zou zijn. Toen Khama Motswaledi schorste en de rechtbank hem gelijk gaf, stond onmiddellijk de tot dan toe volkomen onbekende Ndaba Gaolathe om te roepen dat dit zomaar niet ging. De lokale pers doet vrijelijk verslag van de schermutselingen.