Het 8e scenario | Geen lijdensweg maar wél een glorieuze wederopstanding
Het was feest afgelopen ‘goede’ vrijdag. Zeven jaar Sargasso inclusief party-bashing van de buren, roodgloeiende servers en invasies van overstekende reaguurders. Ik zag het allemaal gebeuren met een grieperig lijf en weinig gevoel voor feestvreugde. Ik las de feestrede die Carlos wijdde aan zijn jarig geesteskind en spelde de zeven toekomstscenario’s, die er werden opgedist. Magere jaren of juist vette jaren, die aan zouden breken? Bloggen nog wel van deze tijd? Met z’n allen gaan twitteren? IJlde ik of stond er wat ik las?
Stond ik aan het graf van een community waarvan ik nog maar enkele maanden deel uitmaak, of staat hier iets moois te gebeuren? Een weekendje uitziekend de tijd genomen om daar achter te komen. Mijn conclusie: kiezen voor een van de zeven scenario’s zou een volstrekt oneigenlijke keuze betekenen. Want welke optie dan ook, het komt neer op een enorme trend- of stijlbreuk (behoudens uiteraard business as usual, wat neerkomt op stilstand).
Kruiwagen met kikkers
Je kunt Sargasso ook beschouwen als een levend organisme, als een kruiwagen met kikkers die alleen hun eieren op dezelfde plek leggen. Een zoodje ongeregeld met een goed stel hersens, die al dan niet worden ingezet op het juiste moment. Links, rechts, groen, rood of whatever. Vernieuwing begint bij de content, bij de variëteit aan posters.
Het 8e scenario is dan ook simpel: verbreding in personele zin, versterking in technische zin en reorganisatie in redactioneel opzicht. Vrijzinnig nuancerend, polariserend, politiserend en polemiserend en zich van niets en niemand iets aantrekkend. Zonder de lijdensweg te volgen gewoon rond Pasen (of zoveel eerder) de glorieuze wederopstanding vieren van een onweerstaanbaar fenomeen, dat niet onder een enkele blog-definitie te vangen is. Ik heb gezegd.