Deze post is bedoeld om samen met u duidelijkheid te verschaffen omtrent het 'moddergehalte' van de recente Zembla uitzending over Wilders. Lees het postje en geef aan hoe u denkt over de Zembla docu, of lees het postje niet en maak de auteur gelijk uit voor Josef Goebbels. Maar geef daarna in ieder geval nog even uw mening over het moddergehalte van de documentaire (van heel erg modderig: -10 tot neutraal: 0). Doe het anders voor Kees Driehuis want die snapt alle kritiek niet. Afgelopen zondag doorbrak Zembla met haar uitzending over Wilders een Hollands taboe: "vergelijk nooit te nimmer huidige politici met de nazi's van weleer". Waarom dat eigenlijk niet mag is niet geheel duidelijk, maar dat geldt wel voor meer taboes. Het heeft iets met sociale cohe(n)sie te maken: "de boel bijelkaar houden". Zolang we de uitspraken van Wilders niet vergelijken met een regime dat miljoenen mensen apart zette en vervolgens vermoordde kan hij gezellig in ons midden de meest verschrikkelijke uitspraken blijven doen. Henk en Ingrid kunnen bij aanvang van een nieuwe werkweek kracht putten uit zijn spierballentaal en ondertussen hun geweten sussen met loze redeneringen als: "hij meent het allemaal niet zo.. ..waar ie deporteren zei bedoelde hij epibreren, ik zet alle jokers in, stop de tijd!". Collectieve ontkenning. Het 'nazi-vergelijk' taboe heeft iets weg van zo'n foute teambuilding: als je met elkaar maar hard genoeg roept dat de gloeiende kooltjes niet heet zijn en de glasscherven niet scherp kan je er rustig met je blote voeten overheen lopen. Ook al staat later het bloed in je schoenen: het was toch niet zo, want dat hadden we met elkaar afgesproken.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
We gingen er eens goed voor zitten: de documentaire van Marcel van Dam die zou bewijzen dat de Vara nog steeds de omroep van de sociale linksmens is. De Onrendabelen zou, zo verkondigde Van Dam op alle podia die hem ter beschikking stonden, aantonen dat Nederland in de afgelopen dertig jaar van een Scandinavische verzorgingsstaat naar een Angelsaksische vechteconomie is afgegleden. Een ramp voor het land. Maar na een kleine twee uur meegenomen te zijn in het leed van verliezend Nederland, zal dat niet de conclusie zijn die de meeste mensen trekken.
Ik ben best een empathisch mens, maar de onrendabelen die Van Dam opvoert roepen bij mij slechts sporadisch sympathie op. Zo is er een Limburger met kunstgebit, gehandicapte zoon en een rotjeugd die uiteindelijk een stuk grimmiger blijkt te zijn dan zijn glimlach doet vermoeden. Naast hem woont een vrouw die al haar hele leven in de bijstand zit. Net als haar dochter, 25, een alleenstaande moeder, die in het verleden een baantje had bij de McDonalds waar ze zich “kapot moest werken”.
Dat is een steeds terugkomend begrip, “kapot werken”. De onrendabelen in kwestie hebben het er steeds over. Maar in de praktijk blijkt vaak dat ze nog nooit hebben gewerkt, of steeds werden ontslagen, of ontslag namen. Ze moeten rondkomen van kleine uitkeringen, maar zien geen enkele kans om weer aan het werk te gaan. Overigens vraagt de interviewer de onrendabelen in kwestie geen moment of ze ooit een baan denken te krijgen, of zelfs hoe ze hun eigen toekomst zien.
The Global Village. Gebruikt U die term nog wel eens? Op een niet-ironische manier?
Het internet is nu zo een 15 jaar algemeen aanwezig in Nederland. Die hele periode heeft Francisco van Jole meegemaakt en beschreven. Hij heeft zichzelf ook mee laten slepen door de utopische hypestemming uit die tijd, met als resultaat het BitMagic debacle. Sindsdien is Van Jole realistischer geworden en heeft hij zich ontpopt tot het Nederlandse equivalent van Andrew Keen, fijntjes en met het beruchte vingertje wijzend op de negatieve kanten van internet en internetcultuur. Want in plaats van een wereldomspannend dorp zijn we terecht gekomen in ideologische loopgraven van waaruit met grof geschut geschoten wordt. De nature van het menselijke groepsdenken blijkt sterker dan welke technologische nurture dan ook.
Wat je Van Jole moet nageven is dat hij zich niet heeft neergelegd bij de rechts-populistische scheldcultuur die heerst op internet, maar een alternatief heeft opgezet: Joop. Van Jole heeft daarbij een aantal essentiële zaken goed aangepakt, zodat er een grote kans op succes is.
De belangrijkste daarvan is wel dat hij heeft gezorgd voor goede financiële backing door de Vara. Zo kan Joop zich een professionele redactie veroorloven en artikelen binnenhalen van grote namen als Frans de Waal, Inez Weski en Maarten van Rossem. Belangrijk daarbij is ook dat de Vara geen winstoogmerk heeft, want geld verdienen met een blog zal in het kleine Nederlandse taalgebied altijd een illusie blijven.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Een kleine twee weken geleden opende de online opiniesite Joop haar deuren. GeenCommentaar heeft hoopvol haar medewerking aan dit nieuwe initiatief verleend, en het is dus tijd voor een – persoonlijke – eerste indruk. Om eerlijk te zijn, deze is niet heel erg positief. Joop staat voor “Jouw Online OpiniePagina”, maar het is vooralsnog onduidelijk waar we het “jou” terugvinden op de site. Alles wijst erop dat het Joop niet om de bezoeker gaat, maar om de schrijver van de artikelen. En zelfs die laatste komt er bekaaid vanaf.
Het begint nog veelbelovend, hoewel voor Nederlandse begrippen onconventioneel. Een grote foto met een nog grotere kop erboven. Lekker overzichtelijk, maar nogal, ehm… zoals de Huffington Post. Maar als je daaronder kijkt wordt het minder mooi. Drie kolommen die, lijkt het wel, tot in de oneindigheid doorlopen. De bezoeker wordt overvoerd met ongecategoriseerde informatie en muist zich het ongans. Hoewel er duidelijk is nagedacht over de opmaak van de afzonderlijke onderdelen van de site, lijkt het geheel op de voorpagina zonder veel overleg in elkaar geschoven te zijn. De opiniemakers van het blog moeten het met de zijkanten van de site doen, terwijl de belangrijke opening en middenkolom een veredelde linkdump is naar vaak gevestigde partijen.
In deze linkdump worden overigens creative commons-foto’s van Flickr gebruikt, maar niet geattribueerd. Ja, in de bestandsnaam, maar om dat attribueren te noemen? Dat is een schending van de licentie en op z’n zachts gezegd niet netjes.
Vandaag is het reeds veelbesproken VARA blog De Joop online gegaan: het HuffingtonPost-achtige initiatief waar o.a. Francisco van Jole, Jeroen Mirck en Maarten van den Heuvel aan meewerken. De Joop heeft aangegeven zo nu en dan graag Sargasso-artikelen te vermelden op haar site. Dit zal gebeuren in de vorm van zogenaamde ankeilers: zij nemen het eerste deel over en voegen een link naar het oorspronkelijke Sargasso-artikel toe. Vervolgens kan op beide blogs worden gediscussieerd. Deze werkwijze ligt in lijn met onze Creative Commons licentie en onze visie het internet: vrijheid van informatie verspreiding mits kudo’s aan de maker. We kijken uit naar de uitkomst van deze constructie.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
De Vara en de Volkskrant volgen als eerste het advies van minister Plasterk op om wat meer samen te werken. Ze gaan dat doen in aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen. Over en weer gaan ze informatie uitwisselen. Een spannend initiatief.
Maar…. er zit me iets dwars in de aankondiging. Men spreekt namelijk van “‘het humeur van Nederland’ in kaart te brengen“. Gaat dat betekenen dat men de “gevoelens” en de “meningen” van de mensen in het land gaat peilen en daarmee stukjes maken? Dat zou toch een gemiste kans zijn. Want dan gaat het weer over wat men er op afstand van vindt in plaats van over wat de politieke partijen waar men voor moet kiezen daadwerkelijk gedaan hebben in de raden.
Waarom is het zo moeilijk om stukken te produceren over wat partijen werkelijk doen in gemeenteraden en hoe ze stemmen? Met de huidige stand van de informatie online kan je al leuke dingen doen. Zo hebben we tegenwoordig watstemtmijnraad.nl. Daarin kan je van diverse gemeente volgen hoe ze stemmen op alle voorstellen.
Daar leer je bijvoorbeeld dat GroenLinks in Woerden voor de annexatie van Montfoort is. Of dat de VVD in Blaricum best wel een groene partij is en graag gemeenschapsgeld uitgeeft voor een mooie brug voor de dieren.
Ik hoop dan ook heel erg dat de samenwerking zich op de inhoud gaat richten, ook als stemt de aankondiging niet tot optimisme. Maar als media niet actief meewerken aan een echte dialoog over de democratische processen zijn ze eigenlijk een grotere vijand voor onze democratie dan bepaalde politieke bewegingen die ze als zodanig in de schijnwerpers zetten.
Het begon allemaal met Francisco van Jole. Nu bij de VARA de leugen niet langer regeert gaat de columnist op Internet verder want van internet weet Van Jole veel. In de Varagids lichtte scheidend voorzitter Vera Keur een tipje van de sluier op: de naam van het project waaraan Van Jole reeds een jaar zou werken: De Joop. Gelet op de commercialisering van de omroep die zich onder Keur heeft voltrokken kan dit niet anders dan een vette knipoog zijn naar het arbeidersverleden waar de VARA van tegenwoordig weinig maar dan lippendienst aan bewijst.
Naast Van Jole is ook Jeroen Mirck betrokken bij wat een “progressieve nieuws-, opinie- en debatsite” moet worden, in de woorden van Keur. Mirck zelf ageert al vrolijk tegen de “rechtse schreeuwerds” die volgens hem de Nederlandse blogosfeer verzieken maar de boze roze olifant wordt natuurlijk niet bij naam genoemd. De Joop wordt meer dan een anti-site, begrijpt U? “Het zijn de naargeestige kinderen van [Theo] van Gogh die alles wat riekt naar intelligentie desastreus met de grond gelijkmaken,” sprak Van Jole. Daar hebben ze bij de VARA geen boodschap aan.
Prompt kwam Bert Brussen in het verweer, ongetwijfeld gedreven door enige genegenheid die hij nog altijd koestert voor zijn voormalige werkgever. “Een weblog beginnen met door belastingbetalers omroepgeld is sowieso al BAH maar een [weblog] laten leiden door Francisco van Jole is ronduit smerig,” aldus de pleitbezorger van weblogs bij uitstek. Van Jole is “gemeen”, “achterbaks” en “ronduit gevaarlijk,” schrijft Brussen. Voor De Joop heeft hij dan ook geen goed woord over. “De VARA grossiert in rare namen.” Als tegenactie kwam er: De Jaap. “Hoe DeJaap er uitgaat zien? Geen idee. Wat de exacte inhoud wordt? Geen idee? Toekomstdroom, businessplan, beleidslijn? Welnee.” Dergelijke capriolen zijn “gedoemd om te mislukken.” De Jaap daarentegen is helemaal Web 2.0 en klaar voor de strijd.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.