RECENSIE - Een oorlogsfilm die veel wil, heel veel, maar noch als drama noch als tijdsbeeld veel klaarspeelt.
Laatst zag ik Unsere Mütter, unsere Väter, een oorlogsfilm in drie delen die in maart voor het eerst op de Duitse televisie verscheen. De film volgt de belevenissen van vijf jonge Duitsers tussen 1941 en 1945, aan en achter het front.
Eén ding is zeker: de dames en heren van de ZDF die aan deze film werkten, hebben goed naar Soldaat van Oranje gekeken. De vijf vrienden die door de oorlog uit elkaar gedreven worden, de groepsfoto aan het begin, Greta die haar Joodse vriend Viktor probeert te redden door aan te pappen met een SS-officier – het komt allemaal erg bekend voor. Alleen de James Bond-glamour ontbreekt (godzijdank).
Maar is het wat moois geworden, het verhaal van Wilhelm, Friedhelm, Greta, Viktor en Charlotte? Nou nee. Het gaat eigenlijk al mis als ze opgevoerd worden. De introductie wordt in een paar minuten afgewerkt. Wilhelm vertelt ons in een voice-over hoe zijn vrienden heten en wat ze doen, en daar moeten we het dan mee doen. In een film van vierenhalf uur zou je verwachten dat er wat meer tijd zou worden ingeruimd om de belangrijkste personages neer te zetten.