Twee weken geleden schreef ik een stuk over de complimenten die toenmalig minister Guusje ter Horst meende te hebben ontvangen van de Tweede Kamer over aangaande het privacybeleid. Dit voerde zij op als verdediging bij het ontvangen van de Big Brother Award. Die complimenten waren er niet. Maar er bleek een misverstand te zijn. Er waren namelijk twee vergaderingen met de Tweede Kamer op dezelfde dag met nagenoeg hetzelfde onderwerp. Dus moest ik wachten op het tweede verslag om werkelijk de uitspraak te kunnen toetsen. Dat verslag verscheen vorige week (fijn toch, zo'n trage bureaucratie waar je als burger meer dan een maand moet wachten om inzicht te krijgen in wat er werkelijk gebeurt). Nu ik ook het andere verslag gelezen heb, blijft de conclusie echter hetzelfde: Minister ter Horst heeft geen complimenten ontvangen voor "de manier waarop wij met die balans tussen veiligheid en privacy omgaan". De enige complimenten die zij en haar collega minister Hirsch Ballin ontvingen waren voor het overnemen van het voorstel voor het instellen van een meldingsplicht voor datalekken en voor het schrijven van hun reactie bij het rapport van de commissie Brouwer. Deze uitspraak van de PvdA komt nog het meest in de buurt van een compliment: "de PvdA-fractie staat in grote lijnen achter het standpunt van het kabinet. De minister neemt veel over van wat de commissie heeft voorgesteld en besproken, zoals het richtinggevend kader. Dat waarderen wij zeer, maar voor sommige punten vragen wij extra aandacht"
[qvdd]
“Er zal genoeg op me afkomen. En ik ga mijn verleden nog maar eens overdenken. Misschien leidt dat zelfs wel tot een roman.”
Jan Marijnissen is niet bang voor een zwart gat nu hij definitief niet terugkeert in de Tweede Kamer. De vraag is natuurlijk of hij voortaan ook een blokje omloopt als hij een camera ziet.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Update (24-2-2010 08:00): Onderstaande tekst is misschien te voorbarig geweest omdat er nog een ander debat op dezelfde dag was met als onderwerp WBP. Maar daar is het verslag nog niet van verschenen.
Een klein beetje gefrustreerd schrijf ik dit stuk. Waarom? Omdat het onderwerp van dit stuk sinds dit weekend geen minister meer is en dus niet meer aangesproken kan worden.
Waar gaat het dan over? Over de volgende uitspraak van voorheen Minister van Binnenlandse Zaken, Guusje ter Horst uit haar brief naar aanleiding van het ontvangen van de Big Brother Award 2009:
“Als minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties ben ik onder meer verantwoordelijk voor de Grondwet, maar ook – samen met mijn collega van Justitie – voor de veiligheid in ons land. Uitgerekend deze week voerden wij in de Tweede Kamer een discussie over de balans tussen veiligheid en privacy. In dat debat kregen minister Hirsch Ballin en ik waardering, zowel van de regeringspartijen als van de oppositie, over de manier waarop wij met die balans tussen veiligheid en privacy omgaan. En ik denk dat een representatieve steekproef onder alle Nederlanders een zelfde beeld zou opleveren.”
En dat blijkt (afhankelijk van je leeftijd) een vuile leugen of een foutieve representatie van de waarheid te zijn.
Maar dat weten we pas sinds gisteren. Toen verscheen namelijk het verslag van het genoemde debat.
Nergens staat ook maar iets dat lijkt op waardering op het punt van balans tussen veiligheid en privacy. Niet van de coalitiepartijen, niet van de oppositiepartijen?
Lijstjes en grafiekjes prikken politieke praatjes mooi door. Uit het fraaie overzicht van Steeph over het stemgedrag van partijen over privacygevoelige onderwerpen, blijkt dat bij D66 tussen woord en daad een flink gat gaapt. De privacybarometer maakt in één klap inzichtelijk dat je voor privacybescherming niet bij het CDA moet zijn.
Nu is er ook een overzicht van hoe verschillende partijen met veiligheid omgaan, vaak de bron van veel privacy-problemen. In het hoofdstuk De Politieke Strijd Om Veiligheid in het boek Omstreden ruimte: over de organisatie van spontaniteit en veiligheid (Jaarboek TSS, Tijdschrift voor Sociale Vraagstukken) heeft een aantal auteurs zich vastgebeten in de verkiezingsprogramma’s sinds 1946.
Ondanks dat de Nederlandse burger zich steeds veiliger voelt en ook steeds veiliger is, is openbare orde inmiddels hét verkiezingsthema geworden. De VVD begon zich eind jaren zeventig als eerste op te profileren. De middenpartijen volgden in de jaren tachtig. Onder de partijen bestaat consensus dat veiligheid een groot goed is dat door de overheid gegarandeerd moet worden.
Daarna lopen de lijnen uiteen. De onderzoekers brengen de partijen onder in twee groepen, die de links-rechts verdeling achter zich laat. De eerste groep is van de strict fathers ‘die een wereld vol gevaren waarneemt en de orde wil handhaven door krachtig in te grijpen, ons allemaal dwingende regels op te leggen en ons onmiddellijk willen straffen bij een overtreding’. De andere groep is die van de nurturing parent ‘die uitgaat van de goede wil van iedereen en die mensen wil stimuleren de eigen verantwoordelijkheid waar te maken door ruimte te scheppen voor spontane ontwikkeling en zelfregulering.’
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
De wet op de architectentitel moet broodnodig aangepast worden. Althans, dat vindt “de politiek” (of misschien eerder de lobby-vereniging van architecten). Ik geef u de inleiding van dit dossier:
“Handhaving van de vakbekwaamheid van architecten, stedenbouwkundigen, tuin- en landschapsarchitecten en interieurarchitecten draagt bij aan een hoogwaardige dienstverlening op die gebieden en past in het streven naar een innovatieve, concurrerende en ondernemende economie.”
Mooie woorden toch? Maar vervang voor de gein “architecten” eens door “economen” of “laboranten” of “uitvinders”. Dan kan verandert er niet zoveel. Allemaal beroepen die ook belangrijk zijn. Sterker nog, je zou ook gewoon “straatveger” kunnen invullen. Want een goede straatveger zorgt voor een schone omgeving en dat helpt bij een goed gemoed en dat komt de productiviteit van het hele land ten goede.
Afijn, de strekking van mijn betoog is eigenlijk: waarom moet de politiek zich bezighouden met wetgeving rondom het mogen voeren van de titel “architect”? Welke toegevoegde waarde heeft dit? Waarom is dit een taak van de overheid? Waarom wel wetgeving voor architecten en niet projectmanagers. Je moest eens weten hoeveel economische schade er aangericht wordt door mensen die lichtzinnig de titel “projectmanager” op hun kaartje hebben gezet.
Waarom is het niet voldoende dat mensen en instanties die van doen hebben met architecten zoals bij veel andere zaken gewoon vragen om een CV en referenties? De juiste papieren moeten daar op staan en zonder ervaring krijg je toch geen grote klussen.
Afgelopen woensdagavond en nacht vond er een interessant spoeddebat plaats naar aanleiding van het rapport Davids. Het debat was niet interessant vanwege het onderwerp, want het ging niet over het onderwerp maar over een verkeerde uitspraak over het onderwerp. Het debat was ook niet interessant omdat er misschien politieke consequenties aan zouden zitten, want het was vooraf al duidelijk dat geen van de regeringspartijen belang had bij een breuk.
Waarom dan toch interessant?
Het debat was vooral interessant door wat u niet meekreeg op TV of via de live-feed van politiek24.
Stelt u zich een traditioneel debat voor. Alle kamerleden zitten in die zaal en af en toe gaan ze naar de wandelgangen. De communicatie is beperkt tot onderling gesmoes in de zaal zelf of wat uitgebreidere koehandel in de wandelgangen. Maar het is een grotendeels gesloten circuit. Er gaan wel beelden en geluiden uit, maar er komt niets in, of het moet komen via de fractiemedewerkers die af en toe elders wat informatie op doen.
Neem dan nu het debat van afgelopen woensdag. Het al vanaf het eerste moment dat het verlaat van start ging was er veel meer interactie dan gebruikelijk en dan zichtbaar.
Dat gebeurde voornamelijk, jawel, via Twitter.
De mensen die actief de kamerleden volgden, en in het bijzonder zij die door de kamerleden weer gevolgd worden, waren virtueel aanwezig in de wandelgangen. Acties en uitspraken in de kamer werden vooraf en tussentijds besproken, tussen kamerleden onderling en tussen kamerleden en hun volgers. De volgers werden ook sneller deelgenoot van informatie dan de mensen die het debat volgden.
Zo typte Boris vd Ham direct na ontvangst de brief van Balkenende over. Het duurde nog een kwartier voor die elders online stond.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“…en voorzitter, volgens mij liegt de staatssecretaris daarover….”
Aldus het SP kamerlid Gesthuizen gisteravond in het debat over de postmarkt.
Maar normaal gesproken hoort er dan een motie van wantrouwen te volgen. Dat gebeurde echter niet. Het debat eindigde daarmee in verwarring.
Een fout van een junior kamerlid of een teken van de verloedering van de omgangsvormen in de Tweede Kamer?
Trouwe bezoekers van Sargasso kunnen de eerstvolgende twee paragrafen overslaan. Wat daar staat heb ik de afgelopen 4 jaar al op verschillende manieren verteld.
Op papier is Nederland een representatieve democratie. Maar een representatieve democratie veronderstelt dat de gekozen leden ongeveer doen wat hun kiezers van ze verwacht. In Nederland is dit echter nauwelijks te controleren. Dus is iedere volgende verkiezing in feite een farce. Kiezers baseren hun stem op enkele berichten uit de media en de mooie woorden van de kandidaten, niet op wat de kandidaten of partijen werkelijk doen als ze gekozen zijn. Dat kan namelijk niet, want vrijwel niemand weet dat.
Als u op GroenLinks stemt, weet u dan ook of ze voor alle milieuwetten hebben gestemd en tegen alle liberaliseringen? Als u voor de VVD stemt, weet u dan of de VVD werkelijk voor meer vrijheid voor het individu heeft gestemd en tegen alle betuttelende overheidsmaatregelen? Nee, dat weet u niet. Met uitzondering van enkele thema’s die in de media komen (en zelfs dan nog niet), heeft u geen flauw idee wat ze werkelijk gestemd hebben. Dat kan ook niet. Die honderden, duizenden stemmingen zitten opgeslagen in een ontoegankelijk archaïsch systeem waar slechts een handjevol mensen mee weet om te gaan. En zelfs die mensen hebben niet alle tijd van de wereld om de informatie te ontsluiten.
En dat is en blijft een schande.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
